แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี

บทที่ 62 ทำไมยังไม่มานอนเป็นเพื่อนข้าอีก

น้ำ...น้ำเสียงออดอ้อนนี่มันอะไรกัน?

ลมหายใจอุ่นร้อนบริเวณซอกคอและน้ำเสียงเกียจคร้านแฝงความง่วงนอนนิดๆ นั่น ทำให้สติของเยี่ยหวันหวั่นล่องลอย

ซือเยี่นหานอ้อนเป็นกับเขาด้วยเหรอเนี่ย?

ไม่รู้ว่าเพราะตกใจจนเบลอ หรือเป็นเพราะซือเยี่ยหานในสภาพนี้ทำให้เอ่ยคำปฏิเสธไม่ลง เยี่ยหวันหวั่นจึงพยักหน้า

มารู้ตัวอีกที ซือเยี่ยหานได้ลุกขึ้นเดินกลับไปแล้ว

หลังจากกลับไป ก็มีคนรับใช้เข้ามาต้อนรับด้วยความเอาใจใส่ทันที “นายน้อยเก้า คุณหนูเยี่ย คุณหญิงย่าได้สั่งให้พวกเราเตรียมห้องไว้ให้คุณหนูเยี่ยเป็นพิเศษ คุณหนูเยี่ยตอนนี้อยากจะพักผ่อนหรือยังคะ? ดิฉันจะพาคุณไปเองค่ะ”

หมดหนทาง เมื่อครู่ไม่รู้สิ่งใดดลใจให้ตอบตกลงซือเยี่ยหานว่าจะนอนเป็นเพื่อนเขา เยี่ยหวันหวั่นทำได้เพียงมองไปทางซือเยี่ยหานพร้อมเอ่ยว่า “ฉันเอาของไปเก็บก่อน ขออาบน้ำหน่อย แล้วค่อยมาหาคุณนะคะ”

ซือเยี่ยหานที่ยังนอนไม่เต็มอิ่มอารมณ์ไม่ดีอยู่บ้าง แต่ว่า ยังคงอนุญาต “อื้อ”

ด้วยเหตุนี้ เยี่ยหวันหวั่นจึงเดินเข้าห้องชั้นสองทางทิศใต้จากการนำทางของสาวใช้

“คุณหนูเยี่ยเชิญด้านในค่ะ เป็นที่นี่ค่ะ” สาวใช้ผลักประตูพร้อมเอ่ยขึ้น

ประตูห้องเปิดออก เห็นเพียงทั้งห้องล้วนเป็นซีรี่ย์สีชมพู ผ้าปูเตียงและผ้าห่มสีชมพู  ม่านหน้าต่างและพรมสีชมพู หัวเตียงยังออกแบบให้เป็นรูปร่างคล้ายมงกุฎ ที่ด้านบนของเตียงยังมีม่านราวกับนิทานเพ้อฝัน เป็นอะไรที่ช่างเพ้อฝัน ช่างเป็นผู้หญิงเกินไป

ชาติก่อนเธอเข้าใจคุณย่าผิดอย่างมหันต์ คิดเสมอว่าเธอกำลังช่วยคนผิดทำความชั่ว อันที่จริงแล้วคุณย่ามองเธอเป็นหลานสะใภ้ในอนาคตจริงๆ ไม่อย่างนั้นคงจะไม่ลงทุนลงแรงขนาดนี้เพื่อเธอ

แต่ชาติก่อนเธอกลับจงใจจู้จี้จุกจิก ตำหนิของทุกชิ้นในห้อง

“คุณหนู คุณชอบห้องหรือเปล่าคะ? ถ้าหากมีตรงไหนไม่ชอบใจ พวกเราสามารถเปลี่ยนให้ได้ทันที” สาวใช้เอ่ยขึ้นอย่างระแวดระวัง

เยี่ยหวันหวั่นได้สติกลับมาจากความตะลึง “ไม่ต้องยุ่งยากหรอก ฉันชอบมากเลย ฝากขอบคุณคุณย่าแทนฉันทีนะ”

สาวใช้ได้ยินดังนั้นก็โล่งใจ “ถ้าอย่างนั้นเชิญคุณหนูเยี่ยพักผ่อนเถอะค่ะ ถ้าหากต้องการสิ่งใด กดกระดิ่งเรียกดิฉันได้ตลอดเวลาเลยนะคะ”

“ได้เลย ขอบคุณค่ะ” เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้า

เสื้อผ้าและของใช้ในชีวิตประจำวันด้านในห้องก็มีครบทุกสิ่งอย่าง

เยี่ยหวันหวั่นหาชุดกระโปรงนอนสีชมพูน่ารักอ่อนหวานออกมาจากตู้เสื้อผ้าชุดหนึ่ง จากนั้นไปที่ห้องอาบน้ำเพื่ออาบน้ำ

เด็กผู้หญิงอาบน้ำมักจะใช้เวลานานอยู่แล้ว เมื่อเธออาบน้ำเสร็จก็ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว

เยี่ยหวันหวั่นเช็ดผมพลางผลักประตูห้องน้ำให้เปิดออก จากนั้นก็เห็นว่า ซือเยี่ยหานกำลังนั่งอยู่บนเตียงเจ้าหญิงที่มีสไตล์เป็นผู้หญิงเพ้อฝันอย่างสุดโต่ง และไม่รู้ว่าเขารอมานานแค่ไหนแล้ว

เยี่ยหวันหวั่นตกใจไปแวบหนึ่ง จากนั้นรีบพูดขึ้นว่า “ฉันขอเป่าผมทาครีมบำรุงผิวก่อนนะ เดี๋ยวเดียวก็เสร็จแล้ว...”

ซือเยี่ยหานไม่พูดอะไร เยี่ยหวันหวั่นไปนั่งลงที่โต๊ะเครื่องแป้งแล้วเริ่มเป่าผม

ระหว่างนั้น ซือเยี่ยหานนั่งรอเธออยู่บนเตียงเงียบๆ มองดูเธอถือไดร์เป่าผมเป่าผม มองดูเธอตบน้ำตบบนใบหน้า มองดูเธอทาเซรั่ม ทาครีมบำรุงตา ทาครีมบำรุงผิวหน้า... สายตาไม่ถอนออกไปจากเธอแม้แต่นาทีเดียว

เยี่ยหวันหวั่นแอบมองชายหนุ่มผ่านทางกระจก สีหน้าเขาแฝงความรำคาญใจเล็กน้อย

อธิบายไม่ถูกแต่รู้สึกว่ามีอักษรตัวใหญ่เขียนอยู่บนหน้าของซือเยี่ยหาน ทำไมยังไม่มานอนเป็นเพื่อนข้าอีก...

เยี่ยหวันหวั่นเร่งความเร็ว ทาหน้าลวกๆ เก็บของทุกอย่างให้เรียบร้อย “เสร็จแล้ว ไปกันเถอะ!”