แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี

บทที่ 60 มีหวันหวั่นก็เลยหลับง่ายอย่างนั้นเหรอ?

คุณย่ามองไปทางหลายชายพลางผ่อนลมหายใจยาว “เรื่องนี้ฉันไม่แน่ใจ หลังอาหารเย็น ฉันให้เสี่ยวจิ่วพาหวันหวั่นไปเดินเล่นในสวน เห็นว่านานแล้วพวกเขายังไม่กลับมาเสียที ก็เลยไปตามหาเด็กทั้งสองคน จากนั้นฉันก็เห็นเสี่ยวจิ่วซบหวันหวั่นหลับอยู่ ยากที่เสี่ยวจิ่วจะหลับ ฉันก็เลยขอร้องหวันหวั่น อย่าได้ทำให้เขาตื่น ให้เขานอนสักหน่อย”

โม่เสวียนขมวดคิ้ว “เป็นไปได้อย่างไรครับ? ผมอยู่ข้างกายคุณชายเก้ามานานขนาดนี้ ไม่มีสักครั้งที่เขาจะนอนหลับเองตามธรรมชาติได้ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกครับ!”

หากไม่ได้เป็นอย่างนี้ เขาก็คงไม่ปวดหัวขนาดนี้

เวลานี้เอง สวี่อี้ที่อยู่ด้านข้างไม่รู้ว่านึกอะไรขึ้นได้ ดวงตาเป็นประกาย รีบเอ่ยขึ้นว่า “ไม่ใช่ ผิดแล้ว...ที่จริงครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรก!”

“ไม่ใช่ครั้งแรก? หมายความว่าอย่างไร?” โม่เสวียนกับคุณย่าล้วนมองไปทางสวี่อี้

สวี่อี้รำลึกความหลังเล็กน้อย จากนั้นตอบว่า “ผมจำได้ว่ามีอยู่คืนหนึ่ง คุณชายเก้าหลับไปด้วยสถานการณ์คล้ายๆ อย่างนี้”

“สถานการณ์แบบไหน? คุณพูดให้ชัดหน่อยได้ไหม” โม่เสวียนซักไซ้

สวี่อี้เล่าเรื่องราวที่เยี่ยหวันหวั่นหนีไปทำให้ซือเยี่ยหานโมโหจนนอนไม่หลับติดต่อกันหลายวันโดยสรุปว่า “ตอนนั้นคุณชายเก้าก็อยู่ด้วยกันกับคุณหนูเยี่ย ที่สวนจิ่นหยวน บนโซฟาห้องรับแขก คุณชายเก้ากอดคุณหนูเยี่ยนอนหลับไปทั้งคืน...”

“ทั้งคืน?”

“ครับ ตอนนั้นผมเองก็ตกใจมาก ก็เลยจงใจจดเวลาไว้เป็นพิเศษ คุณชายเก้าเริ่มหลับตั้งแต่ตอนสี่ทุ่มกว่า เช้าหกโมงเพิ่งจะตื่น นอนหลับเต็มๆ แปดชั่วโมง” สวี่อี้ตอบ 

โม่เสวียนนวดขมับเล็กน้อย “เรื่องสำคัญขนาดนี้ ทำไมคุณไม่บอกผมให้เร็วกว่านี้?”

สวี่อี้ทำหน้าตาเหรอหรา “นี่...ตอนนั้นคุณชายเก้าไม่ได้นอนติดต่อกันหลายวัน ผมเลยนึกว่าเขาน่าจะหลับไปเพราะความเหนื่อย อีกอย่างผมนึกว่า เขาจะบอกคุณเอง...”

โม่เสวียนสูดหายใจเข้าลึก นวดขมับเล็กน้อย คุณชายเก้าบอกเขาเองกับผีน่ะสิ

“มีอีกไหม? ยังมีอีกหรือเปล่า บอกทั้งหมดมาให้ชัดๆ!”

สวี่อี้นึกอย่างละเอียด พบว่ามีอีกจริงๆ เสียด้วย!

“เหมือนว่าจะมีครั้งหนึ่ง เพียงแต่ว่าครั้งนี้ผมไม่มั่นใจเท่าไหร่...” สวี่อี้ลังเลเล็กน้อย จากนั้นเอ่ยต่อไปว่า “หนึ่งคืนก่อนที่คุณชายเก้าจะมาตรวจร่างกายที่บ้านใหญ่ วันนั้นคุณชายเก้ากลับสวนจิ่นหยวนตอนเช้ามืด ที่จริงเป็นเพราะว่าคืนนั้นเขาไปหาคุณหนูเยี่ยที่โรงเรียน ตอนนั้นผมคอยเขาอยู่บนรถตลอด รอเขาถึงหกชั่วโมง เขาถึงจะกลับมา

ตอนนั้นผมเห็นว่าสีหน้าท่าทางคุณชายเก้าไม่เลว มีลักษณะเหมือนคนเพิ่งตื่นนอน แต่ไม่ได้สังเกตมากมาย ตอนนี้มาคิดดูแล้ว อาจเป็นไปได้ว่าหกชั่วโมงนี้ คุณชายเก้าไปนอนที่หอพักคุณหนูเยี่ย?”

โม่เสวียนคิดไตร่ตรองเงียบๆ อยู่ครู่หนึ่ง “ถ้าหากการคาดเดาของคุณถูกต้อง ถ้าอย่างนั้น การนอนหลับตามธรรมชาติทั้งสามครั้งนี้ล้วนมีจุดที่เหมือนกันอยู่อย่างหนึ่ง นั่นก็คือเยี่ยหวันหวั่นอยู่ที่นั่นด้วย”

สวี่อี้พยักหน้า “เหมือนจะเป็นอย่างนั้นครับ”

คุณย่าฟังมาตั้งนาน ก็ฟังเข้าใจแล้ว เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าตื่นเต้นดีใจ “หมายความว่า เวลาที่มีเยี่ยหวันหวั่นอยู่ข้างกาย เสี่ยวจิ่วจะค่อนข้างนอนง่ายอย่างนั้นเหรอ? ถ้าเป็นแบบนี้ ก็เยี่ยมไปเลยน่ะสิ!”

โม่เสวียนเอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง “คุณหญิงย่า คุณอย่าเพิ่งใจร้อน สังเกตุการณ์ดูเสียก่อนค่อยว่ากันเถอะครับ ตลอดช่วงเวลาตั้งแต่ที่คุณชายเก้ารู้จักกับคุณหนูเยี่ยมา ก่อนหน้านี้ไม่เคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน มีแค่สามครั้งในช่วงนี้เท่านั้น”

คุณย่าได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกผิดหวังนิดหน่อย หันไปบอกกับสวี่อี้ว่า “สวี่อี้ นายอยู่ข้างกายเสี่ยวจิ่วทุกวัน ช่วงนี้สังเกตให้มากหน่อย ดูสิว่ามันเรื่องอะไรกันแน่”

“ครับ ผมทราบแล้ว”