แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี

บทที่ 59 หลับไปได้อย่างไร?

ผู้ดูแลจงเป็นคนสนิทของคุณย่า ย่อมรู้ถึงอาการป่วยแปลกประหลาดของนายน้อยบ้านตนเอง เวลานี้ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจเช่นเดียวกัน “คุณหญิง นี่...”

ใบหน้าของคุณย่าเปี่ยมไปด้วยความประหลาดใจไม่อยากเชื่อ เดินช้าๆ มาจนถึงตรงหน้าของทั้งสองอย่างระมัดระวัง

เห็นคุณย่ามาแล้ว เยี่ยหวันหวั่นพลันนึกอยากจะลุกขึ้น แต่เพราะซือเยี่ยหานซบตัวเองอยู่จึงไม่สามารถยืนขึ้นได้ “คุณย่าคะ...”

คุณย่ามองหลานชายที่ยังคงไม่รู้สึกตัวหลังจากที่เธอเดินเข้ามาใกล้ด้วยสีหน้าสับสน “หวันหวั่น...เสี่ยวจิ่วเขา...”

เยี่ยหวันหวั่นกลัวอารมณ์หงุดหงิดหลังตื่นนอนของใครบางคน เมื่อครู่ย่อมไม่กล้าปลุกเขาให้ตื่นขึ้นมา ตอนนี้เห็นคุณย่ามาแล้ว ถึงได้ผลักคนข้างกายเบาๆ “ซือเยี่ยหาน ตื่นสิ...”

ชายหนุ่มที่กำลังซบเธอหลับอย่างสบายถูกผลักนิดหน่อยอย่างกะทันหัน คิ้วสวยพลันขมวดมุ่น ใบหน้านอนหลับอันสุขสงบพลันมีความหงุดหงิดเจือปน เหมือนว่าจะไม่พอใจ

คุณย่าจ้องมองใบหน้าขณะนอนหลับของหลานชาย เพราะว่าตื่นเต้นมากเกินไป จึงนานกว่าจะได้สติกลับมา “อย่า...หวันหวั่น ไม่ต้องปลุกเขา ให้เขานอนสักหน่อยเถอะ ปกติเด็กคนนี้นอนน้อยเกินไปแล้ว...”

ซือเยี่ยหานขมวดคิ้ว เยี่ยหวันหวั่นตกใจกลัวเสียจนหัวใจดวงน้อยสั่นระริกไปหมดแล้ว เธอเองไม่คิดอยากจะแตะต้องเกล็ดมังกรของปีศาจร้ายเหมือนกัน ได้ยินดังนั้นกลับรู้สึกโล่งใจ พลางใช้มือน้อยลูบหัวซือเยี่ยหานเพื่อปลอบประโลมเหมือนคราวที่แล้ว พลางเอ่ยปากถามด้วยเสียงเบาๆ “ถ้าอย่างนั้นมีผ้าห่มไหมคะ? เขานอนแบบนี้ กลัวว่าจะไม่สบายเอา”

“มีสิๆ เหล่าจง ไปเอามาสิ” คุณย่ารีบเอ่ย

“ครับ”

ผู้ดูแลจงนำผ้าห่มสีเทาที่มีเนื้อสัมผัสอ่อนนุ่มมาผืนนึงอย่างรวดเร็ว

“ขอบคุณค่ะ คุณลุงจง” เยี่ยหวันหวั่นรับผ้าห่มมา แล้วห่มให้ซือเยี่ยหาน

ด้วยการปลอบประโลมของเธอ เวลานี้คิ้วของซือเยี่ยหานได้คลายออก แล้วหลับไปอีกครั้ง

คุณย่ากลัวว่าจะรบกวนหลานชาย ส่งสายตาให้เยี่ยหวันหวั่นทีหนึ่ง จากนั้นก็พาผู้ดูแลจากไปอย่างเงียบๆ พร้อมกัน

ความจริงแล้ว คุณย่าไม่ได้ไปไหนไกล ซือเยี่ยหานหลับไปนานเท่าไร เธอก็ยืนอยู่ที่เดิมนานเท่านั้น มองใบหน้าขณะหลับของหลานชาย สองตาพลันแดงก่ำ

“เหล่าจง ไปเรียกสวี่อี้แล้วก็คุณหมอโม่มาสิ!”

“ครับ คุณหญิงย่า” ผู้ดูแลจงรับคำสั่งแล้วไปเรียกคนมาทันที

โม่เสวียนกับสวี่อี้อยู่ที่บ้านใหญ่ด้วยกันทั้งคู่ หลังจากถูกเรียกพบ พลันตามผู้ดูแลจงมาถึงในเรือน

“คุณหญิงย่า ท่านเรียกผมเหรอครับ?” โม่เสวียนสงสัยเล็กน้อย เวลานี้คุณหญิงย่าน่าจะกำลังพบกับหลานสะใภ้ในอนาคตไม่ใช่เหรอ? เวลานี้เรียกเขามาทำอะไร?

สวี่อี้ที่อยู่ด้านข้างก็ไม่เข้าใจเช่นเดียวกัน

คุณหญิงย่ามองโม่เสวียนด้วยความไม่พึงพอใจ “ก่อนหน้านี้คุณบอกฉันว่า ช่วงนี้อาการของเสี่ยวจิ่วไม่สู้ดี อัตราความล้มเหลวในการนอนหลับสูงขึ้นเรื่อยๆ มักจะไปนอนติดต่อกันหลายวัน ใช่ไหม?”

พูดถึงปัญหาหนักหน่วงนี้อีกแล้ว โม่เสวียนพยักหน้าด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ใช่ครับ”

คุณย่าได้ยินดังนั้น ชี้ไปที่ห่างออกไปไม่ไกล “ถ้าอย่างนั้นคุณบอกฉันสิ ตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น?”

โม่เสวียนมองตามทิศทางที่นิ้วของคุณย่าชี้ไปอย่างไม่เข้าใจ จากนั้นกลับเห็นว่า ซือเยี่ยหานกำลังพิงร่างของเยี่ยหวันหวั่น หลับอย่างสบาย

โม่เสวียนพลันนิ่งอึ้ง “นี่...”

“ฉันเพิ่งจะไปพิสูจน์มา เสี่ยวจิ่วหลับไปแล้ว อีกทั้งฉันยังมองอยู่ตรงนี้ตลอด เขาหลับไปครึ่งชั่วโมงได้แล้ว” คุณย่าพูดขึ้น

โม่เสวียนได้ยินก็ยิ่งตกตะลึง ซือเยี่ยหานนอนหลับด้วยตัวเองภายใต้สถานการณ์ที่ไม่มีเขาอยู่ด้วยอย่างคาดไม่ถึง?

สวี่อี้ที่อยู่ด้านข้างก็ตะลึงเช่นเดียวกัน

“นายน้อยเก้าหลับไปได้ยังไงครับ?” โม่เสวียนเอ่ยปากถามขึ้นทันที