แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี

บทที่ 18 ใครก็อย่าคิดมาขวางการตั้งใจเรียนของฉัน

โรงเรียนมัธยมปลายชิงเหอ

โรงเรียนเอกชนที่มีคุณภาพการศึกษาสูงที่สุด และมีอัตราการเข้าศึกษาต่อสูงที่สุดในเมืองหลวง

นักเรียนที่สามารถเข้าเรียนที่แห่งนี้ได้ ถ้าไม่ใช่คนที่ครอบครัวมีฐานะมีภูมิหลังดี ก็เป็นนักเรียนที่มีคะแนนโดดเด่นซึ่งเข้าศึกษาด้วยทุนการศึกษาเต็มจำนวน

เยี่ยหวันหวั่นเข้าเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้ได้เพราะเวลานั้นพ่อของเธอยังเป็นประธานของเยี่ยกรุ๊ป

คะแนนต่ำเรี่ยดินของเยี่ยหวันหวั่นเป็นเพราะเธอมีความรักในวัยเรียน หัวใจสาวน้อยทั้งดวงอยู่ที่กู้เยว่เจ๋อคู่หมั้นที่สูงสง่าหล่อเหลา ทั้งวันเอาแต่เปลี่ยนลูกไม้ไปเรื่อยเพื่อเอาใจเขา แค่จดหมายรักเธอก็เขียนไปหลายร้อยฉบับ พับนกกระเรียนกระดาษไปหลายพันตัว

ต่อมาซือเยี่ยหานมาชอบพอเข้า วันๆ ก็ทำตัวต่อต้านเขา ไหนเลยจะมีเวลาศึกษาเล่าเรียน

แสงอาทิตย์ยามเช้าส่องกระทบผมสีเขียวเด่นสะดุดตาของเธอ เยี่ยหวันหวั่นยืนอยู่หน้าประตูใหญ่โรงเรียนมัธยมปลายชิงเหอ มองดูคำว่า ‘โรงเรียนมัธยมปลายชิงเหอ’ ที่ส่องประกายอยู่เหนือศีรษะ ในใจลอบตัดสินใจว่า

ช่างมัน ครั้งนี้ใครก็อย่าคิดขวางการตั้งใจเรียนของฉัน!

เดินอยู่ในโรงเรียนที่ทั้งคุ้นเคยและไม่คุ้นเคย ริมทางเดินสองฝั่งเรียงรายด้วยต้นไม้โบราณที่มีอายุมายืนยาว อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นสดชื่นของต้นไม้ใบหญ้า ตึกเรียนหลังคาสีแดงเก่าแก่ตั้งอยู่ไกลๆ เสียงประกาศกำลังเปิดเพลงทำนองเนิบช้า กลุ่มนักเรียนสะพายกระเป๋ารีบกรูไปที่ห้องเรียนกันอย่างจอแจ...

ตั้งแต่เกิดใหม่หลายวันมานี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เยี่ยหวันหวั่นรู้สึกว่าตัวเองได้มีชีวิตใหม่อีกครั้งจริงๆ

พอมองท้องฟ้าสีครามเหนือศีรษะ จู่ๆ ก็พลันรู้สึกอยากร้องไห้

เธอไม่สนใจสายตาประหลาดรอบกายและเสียงซุบซิบนินทาแม้แต่น้อย

เทียบกับสิ่งที่เธอต้องประสบพบเจอในชาติก่อน สำหรับเธอแล้วคำซุบซิบนินทาในโรงเรียนเหล่านี้ไม่เจ็บไม่คันสักนิด

“โอ้โห! นั่นใครน่ะ! ทำเอาฉันตกใจจนเกือบชนต้นไม้!” หนุ่มคนหนึ่งหลบต้นไม้ใหญ่ไปได้อย่างหวุดหวิด ใบหน้าตกใจราวกับเห็นผี

ผู้หญิงข้างกายเอ่ยเสียงแหลม “นายก็ไม่รู้จักแม้แต่เธอเหรอ? เยี่ยหวันหวั่นห้อง F ไง!”

“เชี่ย! เธอก็คือเยี่ยหวันหวั่นเองเหรอ? สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็นจริงๆ!” เขาถอนหายใจอย่างชื่นชม

ผู้หญิงอีกคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยสีหน้ารังเกียจ “วันๆ เอาแต่แต่งหน้าหนาเตอะ แต่งตัวประหลาดพิลึกก็ช่างเถอะ แต่คะแนนยังแย่มากอีก สี่ปีแล้วก็ยังเรียนไม่จบ ได้ยินว่าชีวิตส่วนตัวก็ไม่ได้ทำตัวดีนัก วันๆ เอาแต่โดดเรียน ก็ไม่รู้ว่าไปทำอะไรข้างนอก คนแบบนี้ทำไมถึงยังไม่โดนไล่ออกไปอีก? น่าขายหน้าพวกเราชาวชิงเหอจริงๆ”

นักเรียนหนึ่งในนั้นแทรกขึ้นประโยคหนึ่งว่า “คิดว่าไล่ออกไม่ได้น่ะสิ! ว่ากันว่าบ้านเธอมีอำนาจมากเลยนะ?”

ใบหน้าของหญิงสาวพลันเปลี่ยนเป็นเหยียดหยัน “น้อยๆ หน่อย! ได้ยินเฉินเมิ่งฉีบอกว่า พ่อของเยี่ยหวันหวั่นใช้อำนาจเพื่อประโยชน์ส่วนตัว ถูกบริษัทไล่ออกไปตั้งนานแล้ว ยังติดหนี้พวกเงินกู้นอกระบบอีกเป็นหางว่าว ไม่รู้ว่ายังมีอะไรน่าภูมิใจอยู่อีก วันๆ ไม่สนใจกฎระเบียบโรงเรียน ไม่เห็นหัวคนอื่น!

ทว่าคืนวันดีๆ ของเธอคงอยู่อีกไม่นานแล้ว ฉันได้ยินมาว่าโรงเรียนเตรียมไล่เธอออกแล้ว อีกสักพักพวกหัวหน้าข้างบนจะมาตรวจสอบ ถ้าหัวหน้ารู้เข้าว่าโรงเรียนของเรามีนักเรียนแบบนี้อยู่ ชื่อเสียงกว่าร้อยปีของชิงเหอจะพินาศเอา!”

ทุกคนที่ล้อมดูอยู่ล้วนมีสีหน้ายินดี “ในที่สุดก็ไม่ต้องอยู่โรงเรียนเดียวกับคนประเภทนี้แล้ว!”