แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี

บทที่ 17 ถ้ายังหยอดอีก ฉันจะไม่ทนแล้วนะ

ไม่นาน คนรับใช้ยกอาหารเช้าขึ้นมา ทั้งสี่คนนั่งลงเริ่มรับประทานอาหาร

เยี่ยหวันหวั่นมองซือเยี่ยหานที่อยู่ข้างกาย แล้วมองหลินเชวีย เซี่ยเจ๋อจือ

ได้นั่งทานอาหารร่วมโต๊ะเดียวกันกับคนใหญ่คนโตที่เจิดจ้าทั้งสาม ทำให้เธอรู้สึกเหนือจินตนาการมาก

เพราะในอนาคต ทั้งสามคนนี้เป็นถึงผู้ทรงอำนาจในแต่ละวงการ

แต่ว่าตระกูลเยี่ยทำธุรกิจบันเทิง ทำให้คนที่เยี่ยหวันหวั่นสนใจที่สุดจึงยังเป็นราชาภาพยนต์เซี่ยเจ๋อจือ

คงเป็นเพราะรู้สึกถึงสายตาที่ลอบมองไปบ่อยๆ ของเยี่ยหวันหวั่น เซี่ยเจ๋อจือเอียงศีรษะ กะพริบดวงตาดอกท้อดูดวิญญาณมาทางเธอ “เสี่ยวเยี่ยจื่อ อยากได้ลายเซ็นเหรอ?”

บ้าเอ๊ย! สายตานั้นเฉียบสุดๆ!

หมอนี่เป็นจิ้งจอกหนุ่มจริงๆ มิน่าล่ะถึงได้ขโมยหัวใจของสาวน้อยทั้งประเทศ Z ไปได้

ลายเซ็น! เธอต้องอยากได้อยู่แล้ว! 

เซี่ยเจ๋อจือเป็นถึงนักแสดงนำชายยอดเยี่ยมที่จะเข้าชิงออสการ์ในอนาคต! เป็นดาราชายคนแรกของประเทศ Z ที่จะได้รางวัลออสการ์! ถ้าต่อไปเธอเอาลายเซ็นนี้ไปขายก็เป็นเงินจำนวนมากทีเดียว!

แม้กระทั่งตอนนี้ เซี่ยเจ๋อจือก็ได้รางวัลมากมาย เป็นบุคคลที่ฮอตที่สุดในวงการบันเทิงตอนนี้ และเป็นดาราชายที่สาวๆ ทั้งประเทศ Z คลั่งไคล้ที่สุด

ไม่ต้องพูดถึงลายเซ็นที่เขาเซ็นกับมือ ต่อให้เป็นตู้โทรศัพท์ที่มีรูปประชาสัมพันธ์ของเขา ก็กลายเป็นสถานที่ฮอตฮิตให้การเที่ยวชมได้ มีแฟนคลับสาวจำนวนนับไม่ถ้วนต่อแถวเพื่อถ่ายรูปคู่กับตู้โทรศัพท์ทุกวัน

แต่ว่า เมื่อนึกถึงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของของโรคจิตบางคน เยี่ยหวันหวั่นตัดใจส่ายศีรษะ

ใครจะกล้ารับลายเซ็นของชายอื่น? นอกเสียจากว่าเธอไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว!

เห็นเยี่ยหวันหวั่นท่าทางอยากได้มากๆ แต่พอเหลือบมองซือเยี่ยหานแล้วก็กลั้นใจส่ายศีรษะทันที เซี่ยเจ๋อจือจึงหัวเราะเบาๆ ออกมา “เสี่ยวเยี่ยจื่อน่ารักจริงๆ”

เยี่ยหวันหวั่นอึ้งไป

ราชาภาพยนตร์นายพอได้แล้ว! ถ้าหยอดอีก ฉันจะไม่ทนแล้วนะ! นายไม่เห็นเหรอว่าเพื่อนของนายคนนั้นมีเมฆดำลอยอยู่บนหัวแล้ว? 

หลินเชวียที่อยู่ด้านข้างปรายตามองเซี่ยเจ๋อจือ เบะปากรังเกียจ “เซี่ยซาน (คุณชายเซี่ยสาม) ศีลธรรมของนายล่ะ? คิดไม่ถึงว่าแม้แต่เยี่ยหวันหวั่นก็อ่อยลง...”

เซี่ยเจ๋อจือแตะนิ้วลงเบาๆ ที่น้ำค้างบนกลีบกุหลาบในแจกัน เอ่ยเนิบๆ ว่า “ผู้หญิงทุกคนบนโลกใบนี้ล้วนเป็นดอกไม้ ควรจะถูกรักและทะนุถนอม”

คำพูดนี้พูดได้ตรงใจของเยี่ยหวันหวั่น เธอรีบค้อนใส่หลินเชวีย “ได้ยินหรือยัง? เรียนรู้ไว้ซะบ้างนะพ่อหนุ่มโสด!”

หลินเชวียพลันฉุนเฉียว “เฮ้ย! พูดว่าใครโสดน่ะหา! เธอน่ะสิโสด!”

เยี่ยหวันหวั่นหันมองไปทางซือเยี่ยหานข้างๆ “ที่รัก หลินเอ้อร์ว่าฉันโสด! คุณว่าเขาหมายความว่ายังไง นี่มันแช่งให้เราเลิกกันชัดๆ ไม่ใช่เหรอ?”

ซือเยี่ยหานได้ยินคำเรียก ‘ที่รัก’ ของเยี่ยหวันหวั่น สายตาพลันชะงัก เมื่อได้ฟังจนจบ สายตาเย็นชาก็ยิงไปทางหลินเชวีย

หลินเชวียตกใจจนขดตัวกลมทันใด “พี่เก้า ฉันผิดไปแล้ว ฮือๆๆ...”

เยี่ยหวันหวั่นยัยตัวดี!

เซี่ยเจ๋อจือหันไปทางซือเยี่ยหาน เอียงศีรษะเล็กน้อย สายตาลุ่มลึกมองผู้หญิงที่แต่งหน้าจัดผมเขียว “ฮึๆ น้องเก้า ไม่เจอกันไม่กี่วัน เด็กในบ้านนายเปลี่ยนไปอย่างกับเป็นคนละคนเชียว?”

ซือเยี่ยหานเหลือบมองสาวน้อยที่ว่า

เปลี่ยนเป็นคนละคน?

การเปลี่ยนแปลงเดียวของเธอ ก็เพียงแค่ฉลาดขึ้นมาหน่อย เปลี่ยนวิธีหนีไปจากเขาก็เท่านั้น

เห็นสายตาของซือเยี่ยหานหม่นลง เซี่ยเจ๋อจือเลิกคิ้ว ทำท่าทางเหมือนกลัวโลกจะไม่วุ่นวาย “เฮ้อ ในเมื่อรู้เป้าหมายของเธออยู่แล้ว ทำไมยังยอมตามใจเธออีก? นี่ไม่เหมือนนายเลยนะ”

“กินอิ่มแล้ว ฉันไปเรียนแล้วนะ!”

เวลานี้เอง เยี่ยหวันหวั่นทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว เธอหยิบกระเป๋าหนังสือและสัมภาระด้านข้าง แล้วบอกลาซือเยี่ยหาน

ขณะกำลังออกไป เมื่อเดินไปถึงครึ่งทางก็หันกลับมา วิ่งตึกตักๆ มาข้างหน้าซือเยี่ยหาน หลังสะพายกระเป๋าหนังสือ แขนนุ่มนิ่มทั้งสองข้างกอดคอเขาไว้ ก่อนจูบที่มุมปากหนึ่งที “อย่าลืมคิดถึงฉันล่ะ!”

พูดจบก็กระโดดโลดเต้นจากไป เหลือคนสามคนกับอาการตาโตอ้าปากค้างทิ้งไว้

ครู่หนึ่ง ซือเยี่ยหานพิงพนักเก้าอี้ สายตาไม่แยแสปรายไปทางเพื่อนสนิท “ตอนนี้รู้หรือยัง?”

นี่ก็คือเหตุผล

เหตุผลที่เขาไม่อาจต่อต้านได้