แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี
ตอนที่ 116
บทที่ 116 ฉันตกลงร่วมมือกับเธอ
ริมทะเลสาบเล็กในโรงเรียน
เจียงเยียนหรานอยู่ตรงนั้นมาสองชั่วโมงเต็มแล้ว ระหว่างนั้นซ่งจื่อหังโทรเข้ามาคุยกับเธอแกมขู่และเตือนอยู่หลายครั้ง
พอคิดถึงสีหน้าผิดหวังและรังเกียจของซ่งจื่อหัง ใจเธอเจ็บปวดเหมือนมีมีดมากรีด
แต่มาให้เธอลบกระทู้ เธอจะคลายความโกรธนี้ได้ยังไง
ในขณะที่เธอกำลังลังเลอยู่นั้น ก็ปัดมือถือไปดูโพสต์ล่าสุดด้านล่างของกระทู้นี้ ม่านตาดำหดตัวลงทันที
‘ตามหาเธอหลายพันครั้งในความฝัน’...ID ที่คุ้นๆ นี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นซ่งจื่อหัง
ตามหาเธอหลายพันครั้งในความฝัน: [ทุกคน ผมคือซ่งจื่อหัง! อันดับแรก ผมกับเจียงเยียนหรานไม่ได้เกี่ยวข้องกัน ข้อตกลงเรื่องแต่งงานเป็นแค่เรื่องล้อเล่นของผู้ใหญ่ ข้อสอง ไม่ใช่เมิ่งฉีเป็นฝ่ายจูบผมก่อน เป็นผมที่ทนไม่ไหวไปล่วงละเมิดฝ่ายหญิงเอง แล้วเมิ่งฉีก็ไม่ได้พูดทำนองว่าจะคบกันหลังเรียนจบด้วย เพียงแต่บอกว่าตอนนี้ต้องตั้งใจเรียน ข้อสาม ตั้งแต่ต้นจนจบ คนที่ผมชอบมีอยู่คนเดียว เฉินเมิ่งฉี! พวกคุณมีอะไรก็มาลงที่ผม อย่าไปทำร้ายผู้บริสุทธิ์!]
“ซ่งจื่อหัง! นายกล้า...กล้า...” มองดูแต่ละคำในโพสต์ที่ปกป้อง เจียงเยียนหรานกัดริมฝีปากแตกทันที ในช่องปากเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด
พวกข้อความที่ตอบกลับด้านล่างอย่างรวดเร็วยิ่งเหมือนมีดกรีดแทงใจเธอเข้าไปอีก...
[ว้าว! เจ้าของเรื่องปรากฏตัวแล้ว! อยู่ดีๆ ก็รู้สึกว่ากัปตันเท่จังเลย!]
[มีแค่ฉันคนเดียวที่รู้สึกสงสารเจียงเหยียนหรานหรือนี่? เห็นอยู่ว่าเธอรู้สึกซ่งจื่อหังก่อน? ปรากฏว่าโดนแย่งไปซะอย่างนั้น! อีกอย่างคำพูดของซ่งจื่อหานก็ไม่แน่ว่าจะจริงทั้งหมด!]
[แต่นี่ก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ เรื่องความรู้สึก เดิมทีก็เป็นเรื่องของคนสองคนคุยกันอยู่แล้ว เขาบอกแล้วว่าไม่เคยชอบเธอ ทั้งหมดเธอชอบอยู่ฝ่ายเดียวเท่านั้น! ตัวเองไม่มีปัญญาจีบเขาติด เกี่ยวอะไรกับเฉินเมิ่งฉีด้วยล่ะ?]
[ก็โทษที่ซ่งจื่อหังเลือกไม่ได้หรือเปล่า? ถ้าเป็นฉัน ฉันก็เลือกดาวประจำชั้นเหมือนกันแหละ! ฮ่าๆๆ ...]
.......
ถึงแม้จะมีคนส่วนหนึ่งสงสัยในตัวซ่งจื่อหัง คิดว่าเขาตั้งใจพูดแบบนี้เพื่อปกป้องเฉินเมิ่งฉี แต่ข้อความนี้ของซ่งจื่อหังก็เปลี่ยนคำวิจารณ์ไปในพริบตา ถึงขั้นทำให้ความนิยมของเฉินเมิ่งฉีในชิงเหอสูงขึ้นมาอีกขั้นหนึ่งด้วย
ในขณะเดียวกันนี้ เยี่ยหวั่นหวันเพิ่งกลับถึงหอพัก
และก็ไม่รู้ว่าทำไม คืนนี้เธอรู้สึกว่าประโยค ‘ชอบแบบที่อยากจะมีอะไรกับคุณ’ ที่ตัวเองพูดออกไปโดยไม่ทันคิดมีความรู้สึกคุ้นเคยด้วยอย่างประหลาด เหมือนว่าก่อนหน้านี้เธอเคยพูดประโยคนี้เมื่อไรและพูดกับใครมาก่อน แต่คนคนนั้นไม่ใช่กู้เยว่เจ๋อแน่นอน เธอจำทุกคำพูดที่เธอเคยพูดกับกู้เยว่เจ๋อได้ทั้งหมด
แหวะๆๆ...พูดแบบนี้กับคนอื่นเขา แล้วยังลืมคนนั้นเสียสนิท ทำไมเธอถึงทำเรื่องแย่แบบนี้ได้!
เยี่ยหวั่นหวันขจัดความคิดเพ้อเจ้อในหัวออกไป กำลังเตรียมจะนอน อยู่ๆ เสียงมือถือก็ดังขึ้นมา เป็นสายเรียกเข้าของเจียงเยียนหราน
เยี่ยหวั่นหวันเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนรับสาย “ฮัลโหล?”
เพิ่งจะรับสาย อีกฝั่งของมือถือก็มีเสียงร้อนใจของเจียงเยียนหรานดังขึ้นมาทันที “เยี่ยหวั่นหวัน! เธอห้ามลบกระทู้นะ! ฉันตกลงร่วมมือกับเธอ! เธอจะให้ร่วมมือยังไงก็ได้! ฉันต้องการให้ซ่งจื่อหังเสียใจว่าไม่ควรทำอย่างนั้น! ฉันต้องการให้เฉินเมิ่งฉีได้รับกรรมตามสนอง!”
จู่ๆ ท่าทีก็เปลี่ยนไปมากขนาดนี้เลย?
ดูเหมือนเฉินเมิ่งฉีจัดการซ่งจื่อหังได้แล้ว และให้เขาออกโรงช่วยล้างมลทินให้ด้วยตัวเองเลย...
“ไม่มีปัญหา” เยี่ยหวั่นหวันตอบกลับ
“ตอนนี้เธอรีบบอกฉันมา ควรทำยังไงดี!”
“ไม่ต้องรีบร้อน คุณหนูใหญ่ เธอมาที่ห้องฉันก่อน พวกเราค่อยๆ คุยกัน” เยี่ยหวั่นหวันเพิ่งพูดจบ ก็พบว่าคำพูดนี้ดูแปลกๆ เหมือนมีตรงไหนไม่ถูกต้อง
เหมือนบทละครพูดคลาสสิคที่ไร้กฎเกณฑ์ในวงการบันเทิง...
“ได้ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!” เจียงเยียนหรานไม่รู้อยู่แล้วว่าเยี่ยหวั่นหวันที่มีจิตวิญญาณผู้หญิงคุกรุ่นอยู่ในใจเริ่มเดินเกมแล้ว เธอตอบตกลงโดยไม่ลังเลเลย
