แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี

ตอนที่ 115 ร่วมฉลองกันทั้งโลก

ส่วนเฉินเมิ่งฉีโกรธจัดเพราะโดนปฏิเสธ อีกทั้งน้ำเสียงเกรี้ยวกราด จ้องมองเธอสีหน้าเต็มไปด้วยความเยาะเย้ยแล้วเล่าทุกอย่างที่เธอทำทั้งหมดให้ฟัง

เล่าว่าหลายปีนี้เธอปั่นหัวเธอเหมือนคนโง่ยังไง โอ้อวดว่าเธอหลอกใช้พี่ชายเธอเสร็จแล้วจะเตะทิ้งยังไง หันไปเป็นพวกเดียวกันกับเยี่ยอีอีศัตรูที่ร้ายกาจที่สุดของเธอ แล้วสาปแช่งให้เธอไปตายอย่างบ้าคลั่ง ด่าเธอด้วยความโมโหว่าเธอไม่คู่ควรกับซือเยี่ยหานเลย...

เธอต่อสู้จนถึงที่สุดหลายปีมานี้ ยืนหยัดมานานหลายปี แค่เพื่อผู้ชายสารเลวที่มีจิตใจเหมือนหมาป่า

เธอแกล้งทำตัวเป็นเหมือนน้องสาวแท้ๆ แต่ทำร้ายเธอมาตั้งแต่แรก หลอกใช้เธอ อยากได้สามีเธอ ทนไม่ไหวอยากจะให้เธอไปตาย

คนที่เธอรัก คนที่เธอไว้ใจ ทั้งหมดป่นปี้ลงภายในคืนเดียว โลกของเธอพังทลายลงแล้ว...

เรื่องราวหลังจากนั้น เธอจำไม่ได้แล้ว เพราะสภาพจิตใจเธอย่ำแย่มาก จนกระทั่งตอนที่เธอเสียชีวิต ก็ยังไม่รู้เลยว่าใครเป็นคนทำร้ายเธอ

สิ่งเดียวที่จำได้คือภายในความมืดมิด ทั่วทั้งร่างปวดร้าวดั่งวิญญาณโดนไฟแผดเผา...

ถึงอย่างไร โลกนี้มีคนอยากให้เธอตายเยอะเหลือเกิน เฉินเมิ่งฉี เยี่ยอีอี ฉินรั่วซี...

โดยเฉพาะฉินรั่วซี ตัวเองถึงกับไปแย่งตำแหน่งคุณหญิงซือที่แต่เดิมควรจะเป็นของเธอ

ด้วยพื้นฐานครอบครัวของฉินรั่วซีแล้ว แค่เธอลงมือเพียงนิดเดียว ก็ทำให้เธอกลายเป็นศัตรูของตระกูลซือได้ทั้งตระกูล ตั้งแต่ต้นตระกูลซือขึ้นไปถึงคุณหญิงย่า ด้านล่างลงไปถึงเหล่าเครือญาติทั้งสายตรงและญาติห่างๆ ทุกคนต้องการที่จะกำจัดเธอไม่ให้มาเป็นมลทินอยู่ข้างกายซือเยี่ยหาน

ที่เธอสงสัยก็คือซือเยี่ยหานเช่นเดียวกัน...

หรือว่าแท้จริงแล้วผู้ชายคนนี้ไม่พอใจที่ปล่อยเธอไป ดังนั้น เมื่อไม่ได้ก็ทำลายเสียเลย?

ความคาดเดานี้ ทำให้ก้นบึ้งหัวใจเธอหนาวเหน็บ

ด้วยนิสัยของซือเยี่ยหานชาติที่แล้ว ยอมปล่อยเธอไปโดยไม่ใยดีแบบนั้น เป็นเรื่องที่เหลือเชื่อจริงๆ ยากที่เธอจะเชื่อว่าเขาปล่อยเธอจริง

แต่ว่าถึงระดับหนึ่งแล้ว เธอกลับควรจะขอบคุณซือเยี่ยหาน

ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ตอนหลังเธอคงจะไม่บังเอิญเห็นทุกอย่างชัดเจน เห็นธาตุแท้ของคนเหล่านั้น

เพียงแต่ภายหลังไม่รู้ว่าเกิดอุบัติเหตุอะไร เธอยังไม่ทันจะได้พักฟื้นจากการโจมตีนี้เลย ยังไม่ทันได้ยืนหยัดเพื่อที่จะตอบโต้กลับ ก็เสียชีวิตไปอย่างลึกลับ

“กำลังคิดอะไรอยู่?” เสียงเตือนทุ้มต่ำแหบแห้งของชายหนุ่มดังขึ้นมาข้างหู

ชั่วขณะเมื่อหี้ สีหน้าของหญิงสาวทำให้เขารู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก

เธออยู่ข้างตัวเองชัดๆ แต่เหมือนว่าจะหายไปทุกเมื่อ

เป็นครั้งแรก ที่เขาพบว่าตัวเองดูเธอไม่ออก

ความรู้สึกที่ควบคุมไม่ได้แบบนี้ทำให้เขาทนไม่ไหว

เยี่ยหวั่นหวันเห็นสีหน้าไม่พอใจของชายหนุ่ม สีหน้าจนปัญญา “คิดถึงคุณอยู่ไง!”

จะบ้าตาย อยู่ต่อหน้าเขานี่ใจลอยไม่ได้เลยหรือ?

จะควักสมองเธอออกไปเลยไหม แล้วค่อยเอาเขาใส่เข้ามานั่งบนบัลลังก์!

ต้องเผด็จการขนาดนี้?

ถึงแม้ว่าน้ำเสียงหญิงสาวจะหลีกเลี่ยงความสงสัยที่ตอบบ่ายเบี่ยงไม่ได้  แต่สีหน้าชายหนุ่มก็ผ่อนคลายลงไม่น้อย “กลับไปเถอะ อย่าไปเพ่นพ่านที่ไหน”

“รู้แล้วค่ะ ช่วงนี้ฉันไม่ได้โดดเรียนสักครั้งเลยดีไหมคะ? และไม่ได้ไปสายหรือออกก่อนด้วย!” เยี่ยหวั่นหวันปลดล็อคเข็มขัดนิรภัย ล้อเล่นบอกลาเขาตามปกติ จากนั้นลงจากรถ “ราตรีสวัสดิ์นะคะ!”

วินาทีที่เยี่ยหวั่นหวันลงจากรถ หางตาเธอเหลือบไปมองมุมของที่วางของตรงเบาะด้านหน้า ดูเหมือนเป็นกองเอกสารกวดวิชา

เห็นเอกสารพวกนั้น ใจเยี่ยหวั่นหวันตุ้มต่อมขึ้นมาทันที

หาที่กวดวิชาให้เธอ นี่คิดจะห้ามไม่ให้เธอไปโรงเรียนอีกหรือ?

เมื่อหี้ถ้าเธอไม่ได้ชิงพูดคำพวกนั้นขึ้นมาก่อน คืนนี้เธอจะโดนกักบริเวณอยู่ที่คฤหาสน์จิ่นหยวนอีกหรือไม่?

เกือบไปแล้ว...

เยี่ยหวั่นหวันกลับไปนานแล้ว สวี่อี้ยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เบาะข้างคนขับนานมากก็ยังไม่ได้สติกลับมา

เมื่อกี้เขาเห็นเยี่ยหวั่นหวันถึงกับกล้าขู่คุณชายเก้า ตกใจจนวิญญาณแทบจะหลุด ปรากฏว่าเยี่ยหวั่นหวันคนนี้ตบหัวแล้วลูบหลัง ไปกระตุกหนวดเสือแบบนี้แต่ไม่เป็นอะไรเลย แล้วยังยัดอาหารสุนัขให้เขาเต็มท้องอีกด้วย...

อีกทั้ง คุณชายเก้าวางแผนห้ามเยี่ยหวั่นหวั่นไปเรียนต่อไม่ใช่หรือ?

เขาเตรียมตัวไว้แล้วว่าจะมีสงครามแห่งศตวรรษ ปรากฏว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย...

“สวี่อี้” หลังจากเงียบไปนาน อยู่ๆ ซือเยี่ยหานก็พูดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“เอ่อ...ครับ! คุณชายเก้า คุณต้องการอะไรครับ?” แย่แล้วแย่แล้ว จะอาละวาดแล้วใช่ไหม เส้นประสาททั่วทั้งตัวของสวี่อี้แข็งเกร็งไปหมด

สายตาซือเยี่ยหานมองตามร่างเล็กท่ามกลางความมืดไป พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “เดือนนี้ ค่าข้างนายเพิ่มสองเท่า รวมถึงคนใช้ในจิ่นหยวนด้วย”

สวี่อี้อึ้งไปในทันที “เอ่อ...”

ขอถามหน่อย... เกิดอะไรขึ้น...

โชคดีนี้มาอย่างน่าตกใจเกินไป!

สวี่อี้อึ้งไปอย่างน้อยสามนาทีถึงค่อยรู้สึกตัว หรือว่า... คงไม่ใช่เพราะเมื่อกี้เยี่ยหวั่นหวันพูดประโยคที่ว่า “นับวันยิ่งชอบเขา” หรอกนะ?

ดังนั้นจะร่วมฉลองกันทั้งโลกเลยเหรอ?

เอ่อ...