แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี

บทที่ 113 ชอบคุณมากขึ้นเรื่อยๆ

รถแล่นไปอย่างราบรื่นท่ามกลางราตรีมาถึงประตูโรงเรียนอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่รถหยุดจอด ซือเยี่ยหานพลันพูดกับเธออย่างกะทันหันประโยคหนึ่ง “อย่าได้เชื่อคำพูดของซือเซี่ย”

เยี่ยหวันหวั่นได้ยินดังนั้น สีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย จากนั้นลองเอ่ยถามขึ้น “หืม ซือเซี่ยเหรอ? เป็นเพราะว่า...พวกคุณมีเรื่องบาดหมางอะไรกันหรือเปล่า คุณคิดว่าเขาจะทำอะไรที่เป็นการทำร้ายฉันเหรอ?”

น้ำเสียงของซือเยี่ยหานเยียบเย็นผิดไปจากปกติ “เธอแค่ทำตามเท่านั้น”

“อื้ม ฉันรู้แล้ว” เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้า

ภายในเวลาชั่วแวบ บรรยากาศนิ่งไม่ไหวติง

หลังจากเงียบอยู่ครู่หนึ่ง เธอจ้องชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง เอ่ยออกมาทีละคำชัดๆ “ซือเยี่ยหาน ในเมื่อฉันรับปากคุณแล้วว่า จะเริ่มใหม่กับคุณอย่างดี ก็ไม่มีทางผิดคำพูดอย่างเด็ดขาด ฉันจะเชื่อใจคุณ เชื่อฟังคุณ แต่ก่อนอื่น คุณต้องให้ความเชื่อมั่นแบบเดียวกันกับฉันด้วย...”

พูดถึงตรงนี้ เยี่ยหวันหวั่นหยุดเล็กน้อย แล้วเอ่ยต่อไปว่า “ไม่อย่างนั้น...ฉันจะไม่ตัด... ความเป็นไปได้ที่หยุดกลางคัน...”

“เธอกำลังขู่ฉันเหรอ?” เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มราวกับงูพิษตัวหนึ่งพันอยู่รอบลำคอพร้อมปลิดชีวิตของเธอ อุณหภูมิในรถก็เย็นลงทันที

รู้สึกถึงแรงของฝ่ามือที่บริเวณเอวเพิ่มมากขึ้น เยี่ยหวันหวั่นสูดหายใจเข้าลึกเพื่อให้ตัวเองใจเย็นลง “ฉันยอมรับ ฉันกลัวคุณมาก ฉันเองก็ไม่มีแรงหรือกำลังที่จะไปต่อต้านคุณ ความอิสระของฉัน เกียรติของฉัน ร่างกายของฉัน ไม่ว่าจะอะไร คุณสามารถพรากมันไปได้ทั้งนั้น แต่มีของบางอย่าง มีแค่ตัวฉันเองเท่านั้นที่สามารถตัดสินได้...ความรักของฉัน...หัวใจของฉัน...แล้วก็...ชีวิตของฉัน...”

พูดมาถึงตรงนี้ เยี่ยหวันหวั่นพลันพุ่งตัวเข้าไป จูบมุมปากของชายหนุ่มที่กำลังตึงเขม็งถึงจุดสูงสุดแล้ว “แน่นอนว่า พูดถึงตอนนี้ ฉันเหมือนจะ...ชอบคุณมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว...”

พริบตาที่เสียงของเยี่ยหวันหวั่นจบลง ในนัยน์ตาของชายหนุ่มวาบด้วยความประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด ความเย็นเยียบราวน้ำแข็งในรถเหมือนจะแตกร้าวในพริบตา และท้ายที่สุดก็หายไปในอากาศ “เมื่อกี้เธอ...พูดว่าอะไรนะ?”

เยี่ยหวันหวั่นเอียงศีรษะ “ไม่ตัดความเป็นไปได้ที่จะเลิกกลางคันออก?”

สายตามืดสนิทล้ำลึกของซือเยี่ยหานจ้องเธอ พลางเอ่ยด้วยเสียงเย็นชา “ไม่ใช่ประโยคนี้”

เยี่ยหวันหวั่นคิดเล็กน้อย “ฉันกลัวคุณมาก?”

ดวงตาทั้งคู่ของซือเยี่ยหานหรี่ลงอย่างอันตราย “เยี่ยหวันหวั่น!”

มองดูชายหนุ่มที่โกรธด้วยความใจร้อนอย่างพ่ายแพ้ยับเยินอย่างยากที่จะได้พบเห็น เยี่ยหวันหวั่นหลุดหัวเราะออกมา แล้วพูดซ้ำอีกครั้งช้าๆ “ฉันบอกว่า ฉันเหมือนจะ...ชอบคุณมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว...”

ซือเยี่ยหานจ้องเธอตาไม่กระพริบ ทว่ายังไม่พอใจ “ตัดคำที่เกินมาสองคำออกไป”

“ก็ได้ ฉันชอบคุณมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว!” เยี่ยหวันหวั่นตัดคำว่า “เหมือนจะ” สองคำออกไปอย่างรู้งาน

“ชอบ...” ชายหนุ่มมองเธออย่างลึกซึ้ง “แบบไหน...ชอบแบบไหน?”

เยี่ยหวันหวั่นกระพริบตาปริบๆ “เอ่อ ก็ชอบแบบ...ที่อยากจะ...นอนด้วยกันกับคุณ...”

พริบตาที่เสียงของเยี่ยหวันหวั่นจบลง นัยน์ตาของชายหนุ่มหดเล็กทันที เหมือนว่าตกอยู่ในห้วงภวังค์ความทรงจำอันแสนเจ็บปวดบางอย่าง

เยี่ยหวันหวั่นที่ยังไม่ทันเห็นความหมายลึกๆ ในดวงตาของชายหนุ่มชัดเจน วินาทีต่อมาชายหนุ่มพลันก้มตัวลง...

เยี่ยหวันหวั่นยอมโดนจูบแต่โดยดี รู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก

เมื่อครู่นี้มองดูเหมือนเธอที่ยิ้มอยู่ตลอดเหมือนจะใจเย็นแน่วแน่ ความจริงแล้วตื่นเต้นเสียจนหัวใจแทบเต้นออกมานอกอก

คาดไม่ถึงว่าเมื่อครู่นี้เธอกล้าข่ม ขู่ ซือ เยี่ย หาน!

แม้เธอรู้ดีว่าทำแบบนี้อันตรายเกินไป เป็นการรนหาที่ตายแท้ๆ แต่ว่า คำพูดบางคำ มีปัญหาบางอย่างทางด้านหลักการ เธอจำเป็นต้องให้เขารู้และชัดเจน ไม่อย่างนั้นเธอจะทำได้เพียงยอมถอยครั้งแล้วครั้งเล่า และไม่อาจเปลี่ยนแปลงสถานภาพของเธอได้

โชคดีที่ไม่ได้เล่นจนเกินเลย สุดท้ายยังกล่อมปีศาจบางตัวให้สงบลงได้แล้ว

เพียงแต่เธอเองก็คิดไม่ถึงว่าเคล็ดวิธีตบหัวแล้วลูบหลัง จะใช้ได้ผลกับปีศาจตัวนี้จริงๆ...

เป็นปีศาจร้ายที่ยากจะเข้าใจจริงๆ!

นานกว่าชายหนุ่มจะกระซิบข้างหูของเธอ “หวันหวั่น อย่าได้คิดจะจากฉันไปอีกเลย ไม่อย่างนั้น ฉันไม่รับรองว่า ฉันจะทำอะไรออกไปบ้าง...”