แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี

ตอนที่ 110 เปิดโหมดแล้วแต่โชคชะตา

คิดถึงจุดจบของตระกูลหวาง ในที่สุดซุยเฮ่าก็รับรู้ได้ถึงความน่ากลัวอย่างยิ่ง เขาถลาเข้าไปขอร้องซือเยี่ยหานด้วยสีหน้าเหมือนความตายมาอยู่ตรงหน้าแล้ว “คุณชายเก้า! ผมผิดไปแล้ว! ผมรู้ตัวแล้วว่าผิดจริงๆ! ผมไม่ควรละเมิดข้อห้ามของคุณ! ผู้หญิง... ผู้หญิงคนนี้คุณจะจัดการยังไงก็ได้! ขอแค่ให้คุณหายโกรธพอ!”

ตอนแรกเขาเห็นผู้หญิงคนนี้คุณสมบัติดีมาก ตัวเขาเองยังเสียดายไม่อยากใช้งานเลย พอเอามาส่งเป็นเครื่องบรรณาการ ใครจะรู้ว่ากลายเป็นทำร้ายตัวเอง

ซือเยี่ยหานนี่เป็นผู้ชายแน่หรือเปล่า? เจอสาวสวยขนาดนี้กลับไม่รู้สึกรู้สาอะไร!

ผู้หญิงข้างๆ ได้ฟังคำนี้ สีหน้าก็เต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อและหมดหวัง คิดไม่ถึงว่าตัวเองจะถูกขายแบบนี้ แต่ด้วยสถานะของเธอ เวลานี้กลับพูดอะไรไม่ได้เลยสักคำ ทำได้เพียงนั่งลงร้องไห้อยู่ที่พื้นอย่างสิ้นหวัง

เวลานี้ บนโซฟา ชายหนุ่มที่กำลังใช้กระดาษทิชชูเปียกฆ่าเชื้อเช็ดหลังมือไม่หยุด จู่ๆ ก็มองไปทางประตูด้วยสายตาดุดัน

หลินเชวียมองตามสายตาซือเยี่ยหานไป ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ใครแอบอยู่ตรงนั้น?”

เยี่ยหวั่นหวันหลังแข็งทื่อ โดนสายตาเยือกเย็นราวน้ำแข็งของซือเยี่ยหานจ้องจนตกใจถลาตัวเข้าไปข้างใน

วินาทีที่เยี่ยหวั่นหวันพุ่งเข้าไปในห้องวีไอพีนั้น เสียงร้องขอความเมตตาและเสียงร้องไห้ในห้องก็เงียบลงทันที

ซุยเฮ่านิ่งอยู่ตรงนั้น ยังอ้าปากค้างอยู่ เขาอึ้งไปหมด ผู้หญิงคนนั้นก็มีสีหน้าอึ้งเช่นเดียวกัน

เห็นแต่ผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาในห้องโดยไม่ทันตั้งตัว ผมดำสวมกระโปรงสีขาวผิวราวหิมะ ดวงตาทั้งคู่สดใสเป็นประกาย

หลินเชวียเห็นเยี่ยหวั่นหวัน สีหน้าดูไม่ดีขึ้นมาเล็กน้อย ตัวปัญหาใหญ่นี่มาได้ยังไง?

“คุณ...คุณชายเก้า...ฉันมาแล้ว” เมื่อโดนจับได้ว่าแอบดู เยี่ยหวั่นหวันจับมุมเสื้ออย่างกระอักกระอ่วน จากนั้นเดินไปทางซือเยี่ยหาน

ทุกคนมองไปทางผู้หญิงที่จู่ๆ ปรากฏตัวขึ้นด้วยสีหน้าตกตะลึง ต่างคาดเดากันถึงสถานะของเยี่ยหวั่นหวัน

ซือเยี่ยหานรังเกียจผู้หญิงไม่ใช่หรือ? ทำไมตัวเองถึงเรียกผู้หญิงมา?

พวกเขายังคิดว่าคนของซุยเฮ่าเกรดพรีเมียมแล้ว แต่เทียบกับผู้หญิงตรงหน้าคนนี้กลับไร้สีสันลงไปทันที

มองดูชายหนุ่มบนโซฟาที่ท่าทางเหมือนกำลังจะกินคน เยี่ยหวั่นหวันถอนหายใจยาว

ซวยจริงๆ ทำไมถึงได้มาเจอตอนเขาโมโหอยู่พอดี

เธอพอเข้าใจสถานการณ์แล้ว ซือเยี่ยหานรังเกียจที่ผู้หญิงมาโดนตัวถึงขีดสุด เหมือนผู้ป่วยโรคย้ำคิดย้ำทำ

ผู้ป่วยโรคย้ำคิดย้ำทำบางคนสามารถล้างมือได้ทั้งวัน ซือเยี่ยหานก็ไม่ต่างกัน โดนแตะต้องนิดเดียวเขาเช็ดมือจนผิวแตกเลือดออกได้เลย

ตอนแรกที่เพิ่งรู้ว่าซือเยี่ยหานเป็นโรคนี้ เธอยังแปลกใจ คิดอยู่ในใจว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงหรือไง ทำไมเธอถึงไม่เป็นอะไร?

ซือเยี่ยหานมองไปยังหญิงสาวที่ยืนอยู่ห่างจากเขาประมาณสามก้าว สีหน้ายิ่งเคร่งขรึมขึ้น

เห็นสีหน้าซือเยี่ยหานดูไม่ดี เยี่ยหวั่นหวันรีบสลัดความคิดทิ้งไป เดินอย่างรวดเร็วไปนั่งข้างซือเยี่ยหาน ก่อนเปิดโหมดแล้วแต่โชคชะตาจะพาไป

เธอเงยหน้าขึ้น มองไปทางสวี่อี้แล้วพูด “มียาฆ่าเชื้อไหม?”

“มีครับ” สวี่อี้ควานหยิบสเปรย์ขวดเล็กในตัวออกมายื่นส่งให้อย่างคุ้นเคย จากนั้นตามมาด้วยเสียงฉีดพ่น

หลินเชวียพูดไม่ออกขณะเหล่มองเยี่ยหวั่นหวัน “ไม่ต้องเสียเวลาแล้ว เปล่าประโยชน์ เมื่อกี้เขาพ่นไปทั้งกระป๋องแล้ว!”

เยี่ยหวั่นหวันไม่สนใจหลินเชวีย ตัวเองประคองมือซือเยี่ยหานขึ้นมา

ทุกคนเห็นเยี่ยหวั่นหวันกล้าจับมือซือเยี่ยหาน ก็ต่างมีสีหน้าตกใจกลัว แทบจะฉี่ราดแล้ว

แต่ว่า วินาทีต่อมาทุกคนกลับตื่นตะลึงเมื่อพบว่าซือเยี่ยหานแทบไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย ปล่อยให้เธอจับมืออย่างว่าง่าย?

เยี่ยหวั่นหวันไม่ได้สังเกตเห็นสายตาของคนรอบด้าน จดจ่ออยู่กับการพ่นสเปรย์เบาๆ ลงหลังมือของซือเยี่ยหาน จากนั้นใช้กระดาษทิชชูเช็ดจนสะอาด ริมฝีปากสีชมพูเคลื่อนเข้าไปใกล้ เป่าเบาๆ ตรงที่เป็นรอยบวมแดง สุดท้ายก็จุ๊บลงไปเหมือนปลอบเด็ก “ดีขึ้นหรือเปล่า?”

ลมหายใจบนหลังมือ สัมผัสที่อบอุ่นอ่อนโยน ทำให้ซือเยี่ยหานรู้สึกว่าสิ่งที่ทำให้เขาร้อนรนกระวนกระวายไปทั้งตัวกลับสงบลงในชั่วพริบตาอย่างน่าประหลาด...

หลังเงียบอยู่นาน ซือเยี่ยหานพยักหน้า “อืม”

หลินเชวียที่อยู่ข้างๆ พ่นเหล้าออกมา “เฮ้ย! คุณชายมันบ้าเห่อนี่!”

ซุยเฮ่าอึ้งงัน เจ๋งมาก! มีวิธีแบบนี้ด้วยเหรอ?