ใต้เงาจันทร์

ในสนามแบดมินตัน ศตายุจับคู่เจมี่ตีสู้กับบุรีที่จับคู่กับพบู แต่สองหนุ่มกลับฟาดฟันกันสองคนอย่างเอาเป็นเอาตาย จนสองสาวไม่มีโอกาสได้รับลูกสักครั้ง บูรณากับเก็ทยืนมองข้างสนามอย่างกลัดกลุ้ม ไม่คิดว่าความรักจะทำให้ศตายุทำตัวเป็นเด็กไปกับบุรีด้วย

พบูพยายามสะกดอารมณ์จนทนไม่ไหว ตะโกนลั่นให้ทั้งสองหยุดเล่น เหวี่ยงใส่ก่อนจะเดินออกจากสนาม “คุณสองคนเป็นอะไรกัน จะเอาชนะกันให้ได้ ตีกันให้ตายไปข้างไม่ให้คนอื่นเล่นเลยรึไง ถ้าอยากจะเล่นแบบนี้ก็เล่นกันไปสองคน ฉันไม่เล่นแล้ว”

เก็ทรีบวิ่งตามพบูไป ทั้งศตายุและบุรียืนอึ้ง บูรณาบอกให้เก็ทจัดการดีกว่า...เก็ทตามพบูเข้ามาในห้องล็อกเกอร์ เตือนสติว่าทั้งสองไม่ได้ตั้งใจทำให้เธอโกรธ ที่เป็นแบบนี้เพราะทั้งสองชอบเธอ พบูยอมรับนี่แหละทำให้ตนหงุดหงิด แล้วเธอก็เห็นกระดาษที่เก็ทจดเปรียบเทียบความดีของสองหนุ่มหล่นออกมา อารมณ์สับสนว้าวุ่นทำให้ขยำกระดาษนั้นปาทิ้ง
“ฉันสับสน ฉันไม่รู้จริงๆว่าฉันชอบใคร ฉันงง ฉันมึนตัวเอง เคลียร์ไหมแก”

เก็ทถอนใจพยักหน้ารับ พบูพล่ามด้วยความเครียด ต่อให้ตนรู้ว่าตนชอบใคร ตนก็ยังไม่คิดจะคบใครตอนนี้ ตนอยากทำงานก่อน เก็ทโพล่งขึ้น “นี่ไงคำตอบของแกที่แกต้องคุยกับสองคนให้เคลียร์ พูดแบบที่บอกฉันนั่นแหละ เขาสองคนจะได้รู้ว่าแกต้องการอะไร จะได้เลิกรุกแก”

พบูลังเล เก็ทยุให้บอกทั้งสองคนไปเลย...หลังจากนั้น พบูตัดสินใจเดินมาหาศตายุ แต่ก็เปลี่ยนใจไม่กล้าพูดจะเดินหนี เขาจับมือเธอไว้ กล่าวขอโทษที่ทำให้โกรธ พบูหันมาเผชิญหน้า ท่าทางลังเลก่อนจะฮึดกล่าวออกมา “ที่ผ่านมาคุณดีกับฉันตลอด ฉันรู้ว่าคุณคิดยังไงกับฉัน”

“ผมยอมรับว่าผมชอบคุณ ผม...”

พบูตัดบท “แต่ฉันยังไม่พร้อม...ก่อนหน้านี้ฉันพยายามจะเลี่ยงไม่แสดงออก ไม่รับรู้ เพราะคิดว่าจะแก้ปัญหาได้ แต่มันกลายเป็นว่าฉันอาจให้ความหวังคุณ ฉันขอโทษนะคะ”

ศตายุหน้าเสียถามเธอชอบบุรีใช่ไหม พบูปฏิเสธไม่เต็มปากเต็มคำ “เปล่าค่ะ...ฉันอยากตั้งใจทำร้านอาหารให้คุณ ยังไม่อยากคิดเรื่องความรัก ถ้าร้านนี้ยังไม่ประสบความสำเร็จ ฉันก็ไม่คิดจะคบใคร คุณอย่าเสียเวลากับฉันเลยค่ะ...ฉันขอโทษนะคะ”

ศตายุพูดไม่ออกเสียศูนย์ พยายามตั้งสติบอกว่าเขาเข้าใจ พบูมองอย่างรู้สึกผิด...ในขณะที่เจมี่กับบูรณานั่งรออย่างเซ็งๆ บุรีเดินงุ่นง่านท่าทางร้อนใจ เก็ทเข้ามาบอกบุรีว่า พบูให้รอสักครู่ เธอมีเรื่องจะคุยด้วย ไม่ทันไร พบูก็เดินเข้ามาบอกบุรีว่ามีเรื่องต้องเคลียร์กัน ทันใดมือถือเธอดังขึ้น พบูรับสายแล้วละล่ำละลัก

“ค่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ...ขอโทษนะบุรีไว้ค่อยคุยกันนะ”

พบูบอกแล้วรีบวิ่งไป เก็ทวิ่งตามไปด้วย บุรี บูรณาและเจมี่ยืนงง...พบูกับเก็ทมาถึงร้านเกม เคลียร์กับคู่กรณีเรียบร้อยหันมองธราดลกับต้นที่หน้าตาบอบช้ำอยู่ ต้นยกมือไหว้ขอบคุณแล้วขอตัวกลับ พบูกล่าวกับน้อง โชคยังดีที่เรื่องไม่ถึงตำรวจ ไม่อย่างนั้นคงวุ่นวายกว่านี้

ธราดลนั่งนิ่ง เก็ทเข้ามาโอบไหล่ พบูเอ่ยถาม “ทำไมถึงกลับมาทำตัวแบบนี้อีก เห็นเก็ทบอกว่านายจะกลับมาตั้งใจเรียนแล้วไม่ใช่เหรอ”

ธราดลก้มหน้านิ่ง เก็ทแปลกใจที่ไม่กวนเหมือนเคยจึงเลียบเคียงถาม มีปัญหาอะไรคุยกันได้ ธราดลมองหน้าอยากเล่าเรื่องที่พบเจอแต่ลังเล เฉไปเรื่องอื่นว่าเห็นแฟนเพื่อนมีชู้ พบูแนะถ้าลำบากใจจะบอกเพื่อนก็ทำเป็นไม่เห็นเสีย เก็ทแขวะ “หนีปัญหาแบบที่แกทำอยู่น่ะเหรอ”

พบูถลึงตาใส่ก่อนจะชวนกันกลับบ้าน ธราดลไม่อยากกลับขอไปอยู่กับพบูหรือเก็ทก็ได้ ทั้งสองยิ่งแปลกใจว่าธราดลมีปัญหาอะไรในใจ

ooooooo

เช้าวันใหม่ กิจจาวิ่งออกกำลังกับศตายุแล้วสังเกตเห็นสีหน้าหลานไม่ค่อยดี จึงถามมีปัญหาอะไร เขาเลี่ยงตอบว่าเรื่องงานเลี้ยงรับรองลูกค้าต้องเปลี่ยนจากโรงแรมมาเป็นที่ร้านลามูน แต่ก็มั่นใจว่าพบูรับมือไหว กิจจาจึงเปลี่ยนมาถามเรื่องระหว่างเขากับเธอเป็นอย่างไรบ้าง

“คุณพบูเขามาเคลียร์กับผมเรียบร้อยแล้วล่ะครับ เขาบอกผมว่ายังไม่อยากคิดเรื่องความรัก อยากทำงานก่อน เขาพูดมาชัดขนาดนี้ผมคงต้องตัดใจ” ศตายุเล่าเศร้าๆ ดูหมดหวัง

กิจจาจะแนะนำ พอดีลูกตาลเข้ามาบอกว่าอาหารเช้าพร้อมแล้ว ศตายุจึงตัดบทชวนปู่เข้าบ้าน ลูกตาลเดินตามมองอย่างหมั่นไส้...มาถึงโต๊ะอาหาร คนอื่นอยู่พร้อมหน้า ลูกตาลจะเลี่ยงไป กิจจาเรียกให้นั่งร่วมโต๊ะ งามยิ่งเบ้หน้าไม่ค่อยพอใจ กิจจาเห็นหน้าธราดลบวมช้ำก็เอ่ยถาม

“หน้าไปโดนอะไรมา ไปมีเรื่องกับใครอีก”

มธุรสแก้ตัวแทนว่าลูกเล่นกีฬาล้ม ธราดลเหลือบมองเมฆพัด รู้สึกแย่มากอึดอัดใจจนต้องลุกหนีขอตัวไปโรงเรียน กิจจาเคืองหาว่าเรียกร้องความสนใจอีกตามเคย แต่เมฆพัดรู้สึกว่าต้องมีอะไรแน่...เสร็จจากทานอาหาร กิจจาให้เจริญรุ่งกับงามยิ่งมาคุยที่ห้องทำงาน เมฆพัด ยิ่งน้อยใจกิจจาบอกลูกทั้งสองให้ไปช่วยดูแลงานเลี้ยง ขอบคุณลูกค้าที่เปลี่ยนมาจัดที่ร้าน เพราะเป็นงานใหญ่ พอเห็นท่าทางเจริญรุ่งร้อนรนจะรีบไปก็ดักคอ

“จะรีบไปเข้าบ่อนหรือ นับวันแกจะเล่นหนักขึ้นทุกที ช่วยเบาๆลงบ้าง เอาเวลามาดูเจ้าดลมันหน่อย ระวังเถอะเงินมรดกที่ฉันแบ่งให้จะหมด นั่นเป็นเงินก้อนสุดท้ายที่ฉันจะให้แกไว้ทำทุน เข้าใจใช่ไหม” กิจจามองลูกชายอย่างสงสัยว่าคงจะใช้หมดแล้ว

ooooooo

ในห้องคอนโด บุรีคอยเงี่ยหูฟังว่าพบูจะออกจากห้องเมื่อไหร่ก็รีบมายืนรอ ทำทีทักทำไมวันนี้ออกเช้า พบูนึกได้พูดเรื่องเมื่อวานยังไม่ได้คุยกันเลย พอจะพูดบุรีตัดบทรู้แล้วว่าจะพูดอะไร

หน้าบริษัท ศตายุเห็นพบูซ้อนท้ายจักรยานบุรีมา ก็พยายามเก็บอารมณ์หึงเดินผ่านไป...บุรีเดินผิวปากท่าทางมีความสุขมาถึงแผนกออกแบบ เจมี่เห็นแซวเพิ่งโดนเหวี่ยงมาทำไมอารมณ์ดี บุรีโต้ก็แค่เหวี่ยง ไม่ได้หมายความว่าไม่ชอบ แล้วบุรีก็เล่าว่าเมื่อคืนตนแอบฟังพบูคุยกับเก็ทที่ห้องล็อกเกอร์ และได้เก็บกระดาษที่พบูโยนทิ้งมาดูเห็นว่าความดีของตนมากกว่าของศตายุ...บุรีไม่รู้ว่ากระดาษนั่นเก็ทเป็นคนเขียน...เจมี่ฟังแล้วเตือนแค่นั้นยังวัดอะไรไม่ได้ บุรีบอกยังมีอีก

“ดอกไม้ที่ผมเคยวาดให้ คุณพบูก็เอาไปใช้เป็นภาพหน้าจอ...อย่าบอกใครนะ ผมกลัวเข้าหูคุณพบูแล้วจะอายทำตัวไม่ถูก เดี๋ยวไก่ตื่น ที่สำคัญคู่แข่งผมรู้แล้วจะเร่งทำคะแนนแซงหน้า”

เจมี่สัญญาจะไม่บอกใครเด็ดขาด...ไม่ทันไรเธอก็มาเล่าให้ศตายุฟัง แถมออกความเห็นเสร็จสรรพ “คุณพบูต้องชอบนายบุรีแล้วแน่ๆค่ะพี่โต ขนาดหน้าจอมือถือยังใช้รูปดอกไม้ที่บุรีวาดให้เลย...ถ้าพี่โตไม่เชื่อก็ลองดูหน้าจอโทรศัพท์ของคุณพบูก็ได้นะคะ เจมี่ว่าพี่โตตัดใจจากผู้หญิงเรื่องเยอะ เลือกแยะแบบนี้ดีกว่า เจมี่เป็นห่วงพี่โต ไม่อยากให้เสียใจ”

“พี่ก็ไม่อยากให้เจมี่เสียใจเหมือนกัน เจมี่ตัดใจจากพี่ได้ไหมล่ะ” ศตายุย้อน เจมี่หน้าม้าน

ระหว่างนั้นพิมพ์พรรณเข้ามาบอกว่าพบูรอที่ห้องประชุมแล้ว เขาพยักหน้ารับนิ่งๆ เจมี่แอบลุ้นว่าศตายุจะทำอย่างไรกับพบู

ศตายุเดินมาห้องประชุมพร้อมเจริญรุ่ง งามยิ่งและพิมพ์พรรณ พบูนั่งเล่นมือถือรอ พอเห็นทุกคนมาก็วางโทรศัทพ์ลง ศตายุเหล่มองเห็นหน้าจอเป็นภาพวาดดอกทานตะวันจริงๆรู้สึกอึ้ง ตั้งสติเปิดประชุม “เรื่องงานเลี้ยงขอบคุณลูกค้า คุณงามยิ่งกับคุณเจริญรุ่งจะมาดูแลความเรียบร้อยงานนี้ด้วย คุณงามยิ่งจัดงานนี้ทุกปี สนิทกับลูกค้า จะรู้ว่าลูกค้าชอบอะไรไม่ชอบอะไร”

งามยิ่งเปิดไอแพดส่งให้พบูดูรูปแบบที่ผ่านๆมา ศตายุย้ำว่ามีอะไรดีลงานโดยตรงกับงามยิ่งได้เลยไม่ต้อง ผ่านตน พบูรู้สึกใจหายกับท่าทีห่างเหินของเขา เจริญรุ่งไม่เห็นด้วยที่จัดงานร้านอาหารเล็กๆจะดีเท่ากับโรงแรมได้อย่างไร พบูเถียง

“ถึงจะเป็นร้านอาหารเล็กๆ แต่เป็นร้านที่มีความสำคัญกับคุณกิจจาและบริษัทนี้นะคะ”

เจริญรุ่งชักสีหน้า พบูรับรองจะทำให้ลูกค้าประทับใจ ...เสร็จการประชุม ศตายุเดินผ่านไปเฉยๆ พบูกระซิบถามพิมพ์พรรณว่าเขาเป็นอะไร เธอส่ายหน้า พบูหวั่นใจหรือเขาจะโกรธเรื่องเมื่อคืนรีบเดินตาม “เดี๋ยวค่ะ เอ่อ เรื่องงานเลี้ยงบริษัทฉันขอปรึกษาคุณแทนได้ไหม สนิทใจกว่า”

ศตายุตอบนิ่งๆว่าได้แต่ตนคงช่วยได้ไม่ดีเท่างามยิ่ง พบูหาเรื่องคุยทำทีขอข้อมูลประวัติลูกค้าเพิ่ม เขาบอกจะให้พิมพ์พรรณจัดการให้แล้วเดินไป พบูใจเสียที่ศตายุไม่ยิ้มแย้มเหมือนก่อน พิมพ์พรรณเองก็งง ห่างออกมา เจมี่แอบดูผลงานตัวเองอย่างพอใจ

ooooooo

ในห้องทำงาน เมฆพัดกำลังสั่งงานเลขาให้แก้ ตัวเลขบัญชีค้าวัสดุตามแบบของตน เลขามองเอกสารที่เขายื่นให้แล้วตกใจเพราะตัวเลขต่างกันมาก เมฆพัดยื่นเช็คเงินสดเป็นค่าตอบแทนที่ทำให้เลขาตาโต จากนั้นเขาก็โทร.คุยกับบริษัทค้าวัสดุว่าจะมีออเดอร์เพิ่มแน่นอน

เลขาถือเอกสารออกจากห้องเมฆพัด สวนกับงามยิ่งก็ตกใจร้อนตัวกลัวความผิด งามยิ่งมองเอกสารและสีหน้าเลขาอย่างสงสัย ดึงเอกสารมาดู ตาโพลงเข้าไปต่อว่าเมฆพัด เขารีบวางสายโทรศัพท์หันมาถามพี่สาวว่าโมโหอะไรมา งามยิ่งโยนเอกสารลงบนโต๊ะถามคิดจะทำอะไร

“ก็อย่างที่พี่เข้าใจนั่นแหละ ไม่เห็นต้องถามเลย” เมฆพัดมองเอกสารไม่สะทกสะท้าน

งามยิ่งหน้าเสียที่น้องจะโกงเงินบริษัท เมฆพัดอ้างว่าแค่เศษเงินไม่ทำให้บริษัทล้มละลายและนี่ก็เป็นส่วนที่ตนควรจะได้บ้าง งามยิ่งกลัวโดนจับได้ เมฆพัดกลับตอบยิ้มๆ “มันก็ต้องเสี่ยง ผมอยากได้เงินไปตั้งบริษัทของตัวเอง ในเมื่อขอดีๆคุณพ่อไม่ให้ ผมก็ต้องทำแบบนี้แหละ”

งามยิ่งกลัดกลุ้มไม่เห็นด้วยกับความคิดของเมฆพัด...ศตายุรู้เรื่องการเปลี่ยนบริษัทสั่งซื้อวัสดุก่อสร้าง จึงกำชับพิมพ์พรรณให้เช็กดูว่าวัสดุได้มาตรฐานหรือไม่ พิมพ์พรรณรับคำแล้วเปลี่ยนเรื่องมาถามเรื่องที่สงสัย “คุณโตทะเลาะอะไรกับคุณพบูรึเปล่า”

ศตายุเลี่ยงไม่ตอบ กลับครุ่นคิดถึงคำตัดรอนของพบู และภาพพบูซ้อนท้ายจักรยานบุรี ภาพวาดดอกทานตะวันของบุรีที่พบูเอาขึ้นหน้าจอมือถือ รวมถึง คำเตือนของเจมี่ ทำให้ยิ่งเศร้า

ส่วนพบูตื่นเต้นกับงานใหญ่นี้มากถึงขนาดคิดว่าตัวเองเป็นแดจังกึมทำอาหารรับแขกบ้านแขกเมืองยังไงยังงั้น เธอสรุปจะทำเป็นอาหารไทยแบบชาววังให้ลูกค้าประทับใจ...เสร็จจากการประชุมในร้าน พบูเห็นโมเดลร้านก็คิดถึงความเปลี่ยนแปลงของศตายุ มองหุ่นตัวเขาแล้วกังวลใจอยากรู้ว่าเขาเป็นอะไร จิตมโนไปเองเป็นเสียงบอกให้โทร.ไปถาม พบูจึงกดโทร.ออก

ศตายุเห็นหน้าจอไม่พร้อมจะคุยปล่อยสายหลุด พบูไม่ย่อท้อส่งข้อความถามอีกว่าเขาทำอะไรอยู่ อยากจะขอสัมภาษณ์กิจจาเรื่องร้าน เอามาเป็นข้อมูลในการจัดงาน ให้เขาช่วยนัดให้ที ศตายุอ่านข้อความแล้วยิ่งเสียใจที่พบูคิดถึงแต่เรื่องงาน จึงตอบรับสั้นๆ...ครับ ...พบูบ่นคนเดียวว่าเขาเป็นอะไรสงสัยจะวัยทอง เก็ทเดินเข้ามาถามศตายุเป็นอะไร พบูสะดุ้งตอบไม่รู้ระบายว่า

“พูดจาแปลกๆ ท่าทางแปลกๆ อย่างกับไม่พอใจอะไรฉันงั้นแหละ อึดอัดจะแย่แล้วเนี่ย”

เก็ทสงสัยเรื่องที่สนามแบด พบูคิดว่าไม่น่าใช่ เก็ทสันนิษฐานหรือเพราะแอบช่วยธราดล

“ไม่นะ ฉันถามดลแล้ว ดลบอกไม่มีใครรู้”

“งั้นก็เหลืออยู่อย่างเดียว...คุณโตเขาคงคิดได้แล้วล่ะ ว่าควรตัดใจจากนางวันทองสองใจอย่างแก” เก็ทเหน็บทำให้พบูใจหายอย่างบอกไม่ถูก เศร้าทั้งที่เป็นความต้องการของตัวเอง

พอศตายุบอกกิจจาว่าพบูอยากขอสัมภาษณ์เพื่อเอาข้อมูลไปจัดงาน กิจจายินดีให้เขานัดวันที่ว่างไปด้วยกัน แต่ศตายุกลับบอกว่าช่วงนี้ตนยุ่งไปด้วยไม่ได้ กิจจาผิดสังเกต “มีอะไรรึเปล่า ปกติเวลาพูดถึงหนูพบูจะสดชื่น ทำไมวันนี้ดูห่อเหี่ยว ยังไม่หายน้อยใจที่หนูพบูเขาพูดเหรอ”

“ผมแค่ทำตัวไม่ถูกมากกว่า ไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ ขอตั้งหลักสักนิดว่าจะทำไงต่อดี”

“อย่าตั้งหลักนานล่ะ ยิ่งเราทำแบบนี้ ระวังจะเสียโอกาสทำคะแนน ลองไปคิดดูดีๆ”

ศตายุครุ่นคิดตาม...พบูเองก็เครียดจนไมเคิลให้คลายเครียดด้วยการนวดแป้งอย่างเมามัน ทันใดมือถือดังขึ้น เธอเห็นหน้าจอว่าศตายุโทร.กลับมาก็ดีใจพยายามจะรับสายอย่างทุลักทุเลต้องใช้ข้อศอกกดรับ ละล่ำละลักบอกอยากปรึกษาเรื่องงาน ศตายุซึ่งรู้สึกดีขึ้น บอกว่าตนทราบแล้วและได้ถามกิจจาให้แล้ว พบูรีบขอบคุณหาเรื่องคุยต่อ

“ฉันนึกว่าคุณจะไม่โทร.กลับมาซะแล้ว ฉันมีเรื่องจะถามคุณค่ะ คุณโกรธอะไรฉัน...”

ศตายุยังไม่อยากตอบตัดบท แล้วจะโทร.หาใหม่... พบูงงตัวเองที่แคร์เขามากขนาดนี้

ooooooo

เช้าวันใหม่ ลูกตาลเอาใจเตรียมอาหารเช้าให้กิจจา เมฆพัดกำลังจะไปทำงานเดินออกมาเห็น ส่งสายตาให้ลูกตาลทำนองทำดีมาก ธราดลเดินตามมาเห็น รู้สึกอึดอัดแต่ต้องเก็บอาการไว้

พอมาโรงเรียนก็เล่าให้ต้นฟังว่าตนรับไม่ได้ที่ปู่กับอามีเมียคนเดียวกัน และอายังคิดโกงปู่อีกด้วย ตนจะบอกปู่แต่ต้องสืบให้ได้หลักฐานก่อน ต้นเตือนให้เพื่อนระวังตัว...

พบูใจลอยมองช่อดอกไม้ที่ศตายุให้แล้วยังเก็บไว้ เก็ทแวะมาหาเห็นหน้าตาเธอจืดชืดนึกว่าเทรนด์ใหม่ พบูมองหน้าตัวเองในกระจกตกใจ “ตายๆ นี่ฉันเอาคอนซิลเลอร์มาทาปากหรือเนี่ย”

“ใจลอยเครียดเรื่องเจ้าของดอกไม้ไม่หายรึไง” เห็นเพื่อนนิ่งจึงเปลี่ยนเรื่อง “ฉันจะมาคุยกับแกเรื่องงานเลี้ยงขอบคุณลูกค้าด้วยว่าตกลงแกคิดได้รึยังว่าจะจัดงานยังไง”

พบูนึกได้จะไปปรึกษาพ่อเพราะพ่อเคยจัดงานใหญ่ๆแบบนี้อยู่เหมือนกัน เก็ทพยักหน้าแล้วแปลกใจที่วันนี้ไม่ได้ยินเสียงข้างห้องเอะอะพบูคิดว่าบุรีคงยังไม่ตื่น... แต่ความจริงแล้ว บุรีแนบหูแอบฟังทุกคำจนรู้ว่าพบูเครียดเรื่องการจัดงาน จึงคิดหาทางช่วย

จากนั้นบุรีก็มาขอร้องเจมี่ให้ช่วยพบู ขณะเดียวกันเมฆพัดหาทางใกล้ชิดเจมี่ ชวนเธอมาเป็นเลขาเขา เจมี่ลังเลเพราะไม่เคยทำงานนี้มาก่อนเกรงจะทำเสียงาน เมฆพัดหยอดไม่เป็นไรตนเต็มใจอยากสอน อีกหน่อยจะได้ช่วยงานบริษัทได้ ตนคุยกับชัชชัยแล้ว เจมี่ลังเลขอเวลาคิดก่อน

เที่ยงวันนั้น กิจจาเข้ามาหาพบูที่ร้าน เห็นโมเดลที่หลานชายทำตั้งโชว์อยู่ก็แปลกใจ “นั่นโมเดลที่โตทำนี่ เห็นโตตั้งใจต่อตั้งนาน มาอยู่ที่นี่นี่เอง”

พบูรีบต้อนรับจัดอาหารที่จะมีในวันงานให้กิจจาลองชิม เขาพอใจมากบอกกับเธอว่าลูกค้าที่มาเป็นคนสำคัญของบริษัททั้งนั้น เธอคงจะเหนื่อยหน่อย แต่ศตายุเชื่อใจเธอ พบูยิ้มปลื้ม

“ร้านเล็กๆของเราถ้าจะจัดให้หรูแบบในโรงแรมเราคงทำไม่ไหว หนูเลยจะเอาจุดเด่นที่ร้านนี้เคยเป็นบ้านเก่าของคุณปู่มาใช้เป็นธีมงานค่ะ”

กิจจาฟังแล้วสนใจ พบูอธิบายว่าจะจัดให้ดูเป็นกันเองสบายๆเหมือนเชิญแขกมากินข้าวที่บ้าน บรรยากาศจะดูอบอุ่นให้ลูกค้ารู้สึกผ่อนคลายคุยกันได้สนิทสนม จึงอยากให้ช่วยเล่าเรื่องความผูกพันของเขาที่มีต่อบ้านหลังนี้ให้ฟังเพื่อเป็นไอเดีย กิจจายินดีอย่างยิ่ง

กิจจาเล่าถึงอดีตที่ผ่านมาว่าย่าของศตายุปรับบ้านนี้ให้เป็นร้านอาหาร ตอนบริษัทกำลังแย่ ทำให้ตนต้องหันมาช่วยงานที่ร้านทุกวันที่กลับถึงบ้าน แม้บางครั้งยังต้องทำอาหารเองโดยเฉพาะแกงส้มชะอม ตนทำได้อร่อยมาก...พบูเกิดไอเดียให้กิจจาแสดงฝีมือทำแกงส้มในวันงาน

ก่อนกลับกิจจาเลียบเคียงถาม “เออ ช่วงนี้ปู่เห็นเจ้าโตดูเครียดๆ หนูพอรู้ไหมว่าเป็นอะไร” พบูส่ายหน้า กิจจาทำเป็นถอนใจ “เจ้าหลานชายคนนี้ดูภายนอกเข้มแข็ง แต่บางทีเรื่องอะไรเล็กๆน้อยๆก็ชอบน้อยใจ มีครั้งนึงแค่ปู่พูดเล่นว่าไม่รักหน่อย เก็บไปคิดมาก น้อยใจเป็นอาทิตย์”

พบูถามแล้วเขาทำอย่างไร กิจจาเล่าว่าต้องซื้อขนมไปง้อ บางครั้งก็ชวนทำขนมถึงจะอารมณ์ดี แล้วแย็บว่าศตายุชอบขนมหวาน พบูยิ้มรับแอบเก็บข้อมูล

บ่ายวันนั้น งามยิ่งมาบอกศตายุว่าเจริญรุ่งไม่โผล่หัวมาช่วยงานบ้างเลย ได้ยินคนเขาเม้าท์กันว่า ช่วงนี้เที่ยวตระเวนขอยืมเงินคนไปทั่ว ไม่รู้ว่าโดนบ่อนดูดจนหมดตัวแล้วหรือยัง ศตายุฟังแล้วเครียดเถียงไม่ออก...เย็นวันเดียวกัน ศตายุกำลังคุยงานกับพิมพ์พรรณ พอเห็นหน้าจอว่าพบูโทร.มาก็ยิ้มหน้าบาน พิมพ์พรรณรู้แกวเลี่ยงออกไป พบูโทร.รายงานว่ากิจจามาพบตนแล้ว ตนมีไอเดียการจัดงานอยากนัดเขามาเจอคืนนี้ ศตายุรับปากทันที ก่อนวางสายพบูขอบางอย่าง

“คุณเปิดกล้องวงจรปิดหน่อยได้ไหมคะ ฉันมีอะไรอยากให้ดู”

ศตายุกดเปิดโปรแกรมกล้อง เห็นพบูถือจานขนมมากมายโชว์พร้อมโพสท่าน่ารักๆ

“จะรับจานไหนดีคะ เห็นคุณปู่บอกว่าคุณชอบกินขนมหวาน ฉันเลยทำมาฝากค่ะ”

ศตายุดักคอว่าเธอหรือไมเคิลที่เป็นคนทำ พบูค้อนใส่ ก่อนจะถามอยากกินอะไรเดี๋ยวตนเอาไปให้ ระหว่างที่พบูกำลังอวดขนม บุรีเดินเข้ามากับเจมี่ พบูหันมองอย่างแปลกใจมาทำอะไร ศตายุเห็นในกล้องจึงบอกให้เธอไปรับแขกก่อนแต่ในใจร้อนรุ่มด้วยความหึง

บุรีพาเจมี่มาช่วยพบูเรื่องจัดงานเลี้ยง เจมี่โอ้อวด “ฉันไปงานเลี้ยงขอบคุณลูกค้าทุกปี เจอพี่โตครั้งแรกก็งานเลี้ยงนี้เนี่ยแหละ”

พบูแอบเบ้ปากหมั่นไส้ เจมี่บอกตนไปถามข้อมูลจากพ่อว่าลูกค้าแต่ละคนเป็นอย่างไร ชอบอะไร จะได้ง่ายต่อการจัดงาน ว่าแล้วก็ยื่นสมุดโน้ตเล็กๆให้พบู เก็ทยื่นหน้ามาอ่านด้วยเห็นว่าเจมี่จดมาละเอียดยิบ...พบูย้อนถามนึกอย่างไรถึงได้มาช่วยตน กินยาลดความอ้วนเกินขนาดหรือเปล่า เจมี่ถลึงตาใส่จะดึงสมุดคืน พบูยื้อไว้ยิ้มๆว่าล้อเล่นและขอบคุณที่ช่วย

“ฉันไม่ได้จะช่วยเธอ แต่ฉันตั้งใจช่วยพี่โตทำงานตะหาก ถ้างานออกมาดีมันก็ดีกับพี่โตด้วย แล้วฉันก็อยากช่วยนายบุรี เขาเป็นคนมาขอร้อง เธอก็เพิ่มคะแนนพิศวาสให้เขาด้วยละกัน”

บุรีทำหน้าอายๆ พบูเอ่ยปากขอบคุณ เขายิ่งเขินยิ้มปลื้ม เก็ทมองขำๆ

ooooooo

ค่ำวันนั้น มธุรสท่าทางโมโหมากถือสมุดบัญชีมาโวยเจริญรุ่ง ที่เขาถอนเงินไปจนหมด ทั้งที่เป็นเงินเก็บก้อนสุดท้ายของครอบครัว เจริญรุ่งแก้ตัวไม่ออกพาลโกรธหาว่าเธอขึ้นเสียงใส่

“จะไม่ให้ฉันโกรธได้ยังไง คุณเล่นเอาเงินเก็บที่คุณพ่อให้ไปเล่นพนันจนหมดบัญชี แถมยังเป็นหนี้อีก”

“พนันก็ต้องมีขึ้นมีลง เดี๋ยวพอมือขึ้นเงินมันก็กลับมาเองแหละ”

มธุรสเครียดหนักย้อนถามเจ้าหนี้เขาจะรอจนมือขึ้นไหม กิจจาเดินมาได้ยิน เอ็ดเจริญรุ่งยกใหญ่ เขายังเถียงข้างๆคูๆว่า “ก็ผมไม่มีทางเลือกนี่ครับ คนโง่ๆอย่างผมก็ทำได้แค่นี้แหละ”

มธุรสอ่อนลงช่วยสามีแก้ตัวว่า เขาอยากหาเงินให้ธราดลไปเรียนต่อเมืองนอก กิจจาเห็นใจมธุรส ชี้หน้าเจริญรุ่ง “ฉันจะยอมช่วยเป็นครั้งสุดท้าย เพราะเห็นแก่เจ้าดลที่มีพ่อไม่ได้เรื่องอย่างแก หลังจากนี้อย่าหวังว่าแกจะได้สมบัติอะไรจากฉันอีกเลย”

จากความหวาดกลัวทำให้ธราดลคิดหาหลักฐานมายืนยันเรื่องเมฆพัดโกงเงินบริษัท จึงแอบเข้าไปค้นในห้องเมฆพัด โชคไม่ดีเมฆพัดเดินกลับมา ธราดลรีบหาที่ซ่อนตัว ได้ยินเขาคุยโทรศัพท์กับลูกตาลทำนองให้ดูแลพ่อของเขาดีๆอาจได้รับมรดกบ้าง ทันใดเมฆพัดเห็นเงาธราดลในกระจกก็ชะงัก ทำทีเดินคุยโทรศัพท์ออกจากห้อง ธราดลโล่งใจค่อยๆโผล่จากที่ซ่อนเดินออกจากห้อง เมฆพัดแอบมองว่าธราดลจะทำอะไรต่อไป แววตาเขาดูน่ากลัว

ธราดลเข้ามาในห้องพ่อแม่ตั้งใจจะบอกเรื่องเมฆพัดกับพ่อ แต่กลับเจอพ่อกับแม่ทะเลาะกันอยู่ เจริญรุ่งปัดอย่างหงุดหงิดไว้คุยวันหลัง วันนี้ตนอารมณ์ไม่ดี ธราดลหน้าเสียทั้งเครียดและหวาดกลัว มธุรสปลอบอย่าเพิ่งคุยอะไรตอนนี้ พ่ออารมณ์ไม่ดี พูดอะไรไปก็ไม่สนใจ

เมฆพัดแอบมองยิ้มอย่างพอใจที่ธราดลยังเล่าให้ใครฟังไม่ได้ พอเห็นมธุรสเดินไป ก็ทำทีเข้ามาทักทายธราดลว่ามีเรื่องอะไรปรึกษาตนได้ ธราดลพยายามเก็บอาการอ้างมาขอเงินพ่อไปเที่ยวแต่ดูเหมือนจะอด เมฆพัดพูดแฝงนัย

“ดีแล้วล่ะที่ดลยังไม่ขอ ไม่งั้นอาจจะไม่ดีกับดลเองก็ได้...พ่อเขากำลังอารมณ์ไม่ดีเรื่องเงินอยู่ อาเคยบอกแล้วไงว่ามีอะไรให้ปรึกษาอาได้ เอาเงินอาไปละกัน แล้วเที่ยวให้สนุกล่ะ”

ธราดลรับเงินจากเมฆพัดมือไม้สั่น รู้สึกเขาไม่เหมือนอาคนเดิม สายตาดูน่ากลัว รีบเดินหนี เมฆพัดมองตามหลัง กดโทรศัพท์สั่งลูกน้อง “ฉันมีงานให้แกไปจัดการ...”

หลังจากนั้นธราดลมาหาต้นที่ร้านเกม โดนคนร้ายเดินชนแล้วยัดยาใส่กระเป๋าไม่รู้ตัว...

ระหว่างนั้นพบูกับศตายุคุยงานกันที่ร้านลามูน พบูเสนอรูปแบบการจัดงานจนเขาพอใจ แล้วเธอก็ขอคุยเรื่องค่าใช้จ่าย ศตายุงงค่าอะไร “ก็ค่าใช้จ่ายในงานไงคะ ถึงคุณจะเป็นเจ้าของร้าน แต่ในฐานะผู้จัดการร้านอาหาร ฉันก็ต้องทำยอดให้ร้าน ให้คุณมาจัดงานฟรีๆไม่ได้หรอกค่ะ”

ศตายุอึ้งปนขำที่เธอช่างเค็มเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ เก็บเงินตนเพื่อรักษาผลประโยชน์ให้ตน พบูเรียกเก็บแพงกว่าโรงแรมโทษฐานเป็นงานรีบและค่าคิดธีมงาน แถมบอกให้จ่ายๆมา อย่างไรเสียก็เข้ากระเป๋าเขาอยู่ดี แต่จะทำให้ยอดบัญชีร้านดูดี...เห็นศตายุหัวเราะ พบูจึงกล้าถามเรื่องคาใจ เขาโกรธตนหรือเปล่าเรื่องที่สนามแบดวันนั้น ศตายุส่ายหน้าแล้วพูดจริงจัง

“ผมตะหากที่ต้องขอโทษที่ทำให้คุณลำบากใจ แต่ไม่ต้องห่วง ต่อไปนี้ผมจะรักษาระยะห่าง จะคุยเฉพาะเรื่องงาน จะไม่ทำให้คุณอึดอัดใจอีก”

คำพูดของศตายุกลับทำให้พบูใจหาย...มาเล่าให้เก็ทฟัง เก็ทย้อนถามรู้ตัวหรือยังว่าชอบคนไหน เธอยังลังเล เก็ทสมน้ำหน้า จงเศร้าต่อไป ทันใดศตายุโทร.มาบอกเรื่องธราดล พบูตกใจมากรีบตามไปที่สถานีตำรวจ เข้าไปปลอบมธุรสที่นั่งร้องไห้อยู่ ส่วนศตายุเข้าไปเจรจากับเจ้าหน้าที่ พักใหญ่กลับออกมาบอกว่าธราดลมีเรื่องกับตำรวจเลยโดนขังไม่ให้ประกันตัว เพราะเกี่ยวข้องกับยาเสพติดด้วย พบูไม่เชื่อว่าน้องจะเล่นยา ศตายุก็ไม่เชื่อและคิดว่าอาจจะโดนยัดยา กำลังให้ทนายช่วยเช็กกล้องวงจรปิดแถวที่เกิดเหตุ มธุรสกังวลใจว่ากิจจาจะโกรธมาก

แล้วกิจจาก็โกรธมากจริงๆ ด่าว่าเจริญรุ่งเอาแต่เข้าบ่อนไม่ดูแลลูก มธุรสยอมรับผิดว่าตนเลี้ยงลูกไม่ดีเอง กิจจาสั่งศตายุให้ปิดข่าวและหาทางประกันตัวธราดลออกมาให้ได้ เขารับคำ เมฆพัดทำทีเข้ามาแนะนำควรให้โดนขังจนกว่าจะสำนึกผิด ศตายุย้อน ต่อให้น้องทำผิดแค่ไหนตนก็ต้องช่วย แม้ถ้าวันหนึ่งเขามีปัญหาตนก็ยินดีช่วยสุดความสามารถ เมฆพัดฟังแล้วหงุดหงิด

ooooooo

รุ่งเช้าข่าวธราดลแพร่สะพัด เจมี่ออกอาการ เป็นห่วงศตายุอยากไปปลอบใจ แต่บุรีปรามไว้อย่าเพิ่งไปวุ่นวายให้เขารำคาญ...ศตายุมารับธราดลออกจากโรงพัก และโทร.บอกพบูให้สบายใจ พบูเป็นห่วงน้องเพราะการกลับไปเผชิญหน้าคนที่บ้าน น่ากลัวยิ่งกว่าอยู่ในคุกอีก

เมื่อศตายุพาธราดลเข้าบ้าน ทุกคนนั่งรออยู่พร้อมหน้า ธราดลสบตาเมฆพัดอย่างหวาดๆ งามยิ่งโวยก่อนที่ทำให้บริษัทเสียชื่อเสียงทั้งที่กำลังจะมีงานเลี้ยง กิจจาซ้ำ พ่อก็ติดหนี้ลูกก็ติดยา รู้ถึงไหนอายเขาไปถึงนั่น ธราดลเถียงตนไม่ได้ทำ ยานั่นไม่ใช่ของตน แต่กิจจากับเมฆพัดไม่เชื่อ

ธราดลน้อยใจปนโมโห “แล้วต้องทำตัวดีเหมือนปู่รึไง วันๆเอาแต่เที่ยวหาความสุขนอกบ้าน เลี้ยงอีหนูเป็นสิบๆ เป็นตาแก่ตัณหากลับ หลงผู้หญิงจนไม่รู้ว่าโดนสวมเขา...”

เมฆพัดชิงตบหน้าธราดลกลัวเผยความลับ เอ็ดใส่ที่ก้าวร้าวปู่ กิจจาโกรธตวาดตนจะเป็นอย่างไรก็เรื่องของตน ไม่พอใจก็ออกไปจากบ้านนี้เสีย ธราดลหน้าชาน้อยใจสุดๆ ขึ้นเสียงว่าตนก็ไม่อยากอยู่บ้านเฮงซวยที่แย่ยิ่งกว่าในคุก แล้วเดินปึงปังออกไป กิจจาสั่งห้ามใครตามกลับมาเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นจะไล่ออกจากบ้านเช่นกัน เมฆพัดแอบยิ้มกับลูกตาลอย่างสมใจ

ธราดลเก็บเสื้อผ้าเดินมาเจอเมฆพัดยืนเยาะ จึงรู้ว่าเป็นฝีมือเขา คิดจะบอกความจริงกับทุกคน เมฆพัดขู่ “บอกความจริงอะไรเหรอ เด็กติดยาพูดอะไรไปก็ไม่มีใครเชื่อหรอก สถานการณ์แบบนี้ อาว่าดลน่าจะออกไปเงียบๆดีกว่านะ ไม่งั้นอาจจะเจอเรื่องน่ากลัวกว่านี้อีกก็ได้”

ธราดลขยาด ส่วนศตายุพยายามขอให้กิจจายกโทษให้น้อง ตนไม่เชื่อว่าน้องจะเล่นยา กิจจาเองก็ไม่อยากเชื่อแต่อยากดัดนิสัยธราดลบ้าง ไม่ใช่เอะอะก็หนีออกจากบ้าน และสั่งห้ามศตายุช่วยเหลือ เขารับคำกลายๆ...

พบูต้องคอยปลอบใจมธุรสที่เอาแต่ร้องไห้เป็นห่วงธราดลเพราะโทร.หาเขาก็ปิดเครื่อง มธุรสขอให้พบูช่วยคุยกับศตายุให้ตามหาธราดลที

ระหว่างนั้น ธราดลมาอยู่กับพี่ชายต้นที่บ่อน เขารู้สึกเหมือนหนีเสือปะจระเข้ เหมือนมีคนคอยตามจะทำร้าย ต้นรับรองว่าอยู่ที่นี่ปลอดภัยแน่เพราะพี่ตนคุมที่นี่เอง

พบูมาต่อว่าศตายุใจร้ายปล่อยน้องออกจากบ้านไม่ห่วงใย ศตายุพยายามจะแทรกพูดแต่ไม่มีช่องว่างจึงปล่อยให้พบูพรั่งพรูออกมาให้หมดก่อน ถึงมีโอกาสบอกเธอว่าตนส่งคนตามดูแลธราดลตลอดเวลา กิจจาอยากให้เขารู้จักชีวิตข้างนอกบ้างว่ามันลำบากแค่ไหน พบูรู้สึกชีวิตน้องเหมือนกับตน ศตายุชี้นั่นแหละที่ทำให้เธอเป็นผู้ใหญ่ขึ้น พบูขอที่อยู่น้อง เขาให้ไม่ได้เกรงเธอใจอ่อนไปบอกมธุรส รอให้กิจจาหายโกรธแล้วตนจะไปรับน้องกลับบ้านเอง พบูเตือน

“แต่ก็อย่านานเกินไปนะคะ ฉันกลัวจะเกิดเรื่องไม่ดีกับดลซะก่อน”...ศตายุครุ่นคิดตาม

วันเวลาผ่านไป พบูวุ่นกับการจัดงานที่ร้าน เจมี่คอยดูแลเอาอกเอาใจศตายุ ธราดลนั่งเศร้าคิดถึงแม่และคนที่บ้าน ส่วนเมฆพัดเอาแต่ยักยอกเงินบริษัทเข้ากระเป๋าตัวเอง

ก่อนวันงานเลี้ยงขอบคุณลูกค้า พบูตกแต่งร้านและตรวจตรางานอย่างละเอียด สั่งจอร์จให้นอนเฝ้าที่ร้านเพราะเกรงมีคนเข้ามาทำลายข้าวของอีก แต่ไม่ทันไร งามยิ่งเดินเชิดเข้ามาบอกว่ามาดูความเรียบร้อย กวาดตามองรอบๆ

รู้ว่าดีแต่แกล้งติโน่นให้เปลี่ยนนี่ พบูต้องข่มอารมณ์ไว้

แล้วงามยิ่งก็บอกว่าต้องการชิมอาหารทุกอย่างที่จะเสิร์ฟพรุ่งนี้ด้วย ทั้งพบูและไมเคิลต้องช่วยกันจัดแจง พอได้ลิ้มลองก็รู้ว่าอร่อยทุกอย่าง แต่อดไม่ได้ที่จะต้องติติง พบูชักทนไม่ไหวโวย

“นั่นก็ไม่ดีนี่ก็ไม่ดี มาทำเองเลยไหม ถ้ากินไม่ได้ไม่ต้องกงต้องกินมันแล้วค่ะ...”

เสียงเก็ทเรียกพบูให้รู้สึกตัว แท้จริงเธอไม่ได้โวยวายอะไรเลย เป็นเพียงภาพมโน งามยิ่งแกล้งติงว่าอาหารมันธรรมดาไปหน่อย พบูต้องหลบออกมากรี๊ดแบบไม่มีเสียงด้วยความโมโห

ตกเย็นศตายุแวะมา พบูเล่าเรื่องงามยิ่งด้วยความหงุดหงิด เขาบอกอย่าคิดมาก งามยิ่งเป็นคนแบบนี้เอง พบูบอกอีกเรื่องว่างามยิ่งจ้างคนงานมาคอยเสิร์ฟลูกค้าทุกโต๊ะ ส่วนตนให้จอร์จนอนเฝ้าร้าน ศตายุบอกไม่ต้องห่วงเรื่องร้าน ตนให้ รปภ.มาคอยตรวจตราไว้แล้ว

พบูจึงหันมาถามถึงเรื่องธราดล ศตายุบอกว่าธราดลแอบมาหาเธอ แต่คงยังไม่พร้อมเจอ เสร็จจากงานเลี้ยงนี้ ตนจะไปรับเขากลับบ้านทันที พบูพนมมือภาวนา “ขอให้งานพรุ่งนี้ผ่านฉลุยอย่ามีปัญหาอะไรไม่ดีเลย คุณปู่จะได้อารมณ์ดี เพี้ยง...”...ศตายุขำท่าทางของพบู

คืนนั้นพบูมาร์คหน้า ม้วนโรลผมเต็มหัว เลือกเสื้อผ้าที่จะใส่วันพรุ่งนี้ด้วยความตื่นเต้น ทันใดเกิดปวดท้องอย่างหนัก เธอเดินเข้าออกห้องน้ำหลายรอบจนหมดแรง คลานไปเคาะฝาเรียกบุรี เผอิญบุรีเสียบหูเล่นเกมอย่างเมามันเลยไม่ได้ยิน

ผ่านไปพักใหญ่ พบูทนไม่ไหวจึงคลานออกมาหน้าห้องบุรีและรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายเคาะประตู บุรีได้ยินแว่วๆ ถอดหูตั้งใจฟัง เดินมาส่องช่องตาแมวไม่เห็นใคร แต่ยังมีเสียงเคาะเบาๆ จึงเปิดประตูออกไป เห็นพบูหน้าเขียวคลานเป็นจูออนอยู่หน้าห้องก็ตกใจร้องลั่นนึกว่าผี

พบูลืมตาตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองนอนให้น้ำเกลืออยู่โรงพยาบาล เธอคิดว่าโดนวางยา บุรีให้นึกดูดีๆ พบูนึกย้อนจำได้ว่าโกรธที่งามยิ่งติอาหารของไมเคิล จึงกินทุกอย่างเองจนหมด กลับมากลัวพรุ่งนี้แต่งตัวไม่สวยเลยกินยาถ่าย บุรีบอกนั่นแหละผลของการอยากสวย

พบูจับมือบุรีขอบคุณที่ช่วยตนไว้อีกครั้ง ศตายุกับมธุรสเปิดประตูเข้ามาพอดี พบูรีบดึงมือออกแต่บุรีแกล้งจับไว้ไม่ปล่อยยิ้มเย้ย เธอจึงกระชากอย่างแรง มธุรสปรี่เข้าหาพบูอย่างห่วงใยและหันมาขอบใจบุรี

“ไม่เป็นไรครับ แม่คุณมาแล้วงั้นผมขอตัวกลับก่อนนะ” บุรียกมือไหว้มธุรสและศตายุ

ooooooo

ออกจากบ้านมาหลายวัน ธราดลเริ่มคิดถึงแม่คิดถึงบ้าน ตัดสินใจโทร.หาพบู เผอิญเธอนอนป่วยอยู่จึงปิดมือถือ ต้นเดินเข้ามายื่นเงินให้จำนวนหนึ่ง เขาลังเลที่จะรับ ต้นเย้าตอนตนไม่มีเขายังให้ตนยืม

ตนรู้ว่าตอนนี้เขาไม่มีเงิน ไว้มีแล้วค่อยคืนเป็นสองเท่า“กูว่าเรื่องอามึงถ้าไม่อยากคุยกับพี่โตหรือแม่ ก็ลองปรึกษาพี่สาวมึงไหม มึงจะหนีแบบนี้ไปตลอดไม่ได้หรอกนะไอ้ดล” ต้นแนะนำอย่างจริงจัง

ธราดลก็คิดแบบนี้เช่นกัน ตัดสินใจจะไปหาพบูที่ร้านวันนี้เพื่อบอกความจริง...ด้วยความห่วงร้านพบูนอนฝันไปว่าร้านถูกรื้อกระจุย จอร์จต่อสู้กับคนร้ายจนบาดเจ็บสาหัส เธอร้องลั่นสะดุ้งตื่น รีบกดโทรศัพท์ไปหาจอร์จแต่จอร์จไม่รับสายเธอยิ่งกังวล ดึงสายน้ำเกลือที่แขนออกจะไปร้าน ศตายุเปิดประตูเข้ามาเจอตกใจเข้ากอดปลอบว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำใจให้สบาย

พบูรู้สึกวาบหวิวกับการกอดของเขา จึงผละออก ศตายุบอกว่าถ้ามีอะไรเกิดขึ้นที่ร้านคนของเขาต้องโทร.บอกแล้ว พบูอ้อนวอนขอไปดูให้เห็นกับตา ศตายุไม่ยอมจับเธอลงนอนห่มผ้าบอกให้พักผ่อนพรุ่งนี้เช้าค่อยไปร้าน ตนจะกลับไปเอาเสื้อผ้ามาให้แต่งตัวที่โรงพยาบาล

“ของฉันเยอะจะมาแต่งที่นี่ได้ยังไง” ศตายุบอกมากแค่ไหนก็จะขนมาให้ พบูขู่ “ฉันเตือนคุณแล้วนะอย่าบ่นล่ะ”

เมื่อศตายุไปถึงห้องพบู ก็กดโทรศัพท์หาเธอเพื่อหยิบของตามที่เธอบอก เขาต้องทึ่งเมื่อเห็นเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้าเธอเยอะมาก แอบบ่นว่ากี่เดือนจะใช้หมด แล้วเขาก็พยายามหยิบตามที่เธอบอก พอมาถึงเครื่องสำอางเกิดความลำบากเพราะครีมก็หลายขนาน ลิปสติกก็สีใกล้เคียงกันมากจนหยิบไม่ถูก ศตายุตัดสินใจโกยไปแทบหมดแล้วเขาก็เหลือบเห็นช่อดอกไม้ที่เขาให้เธอแขวนห้อยหัวอยู่ เขายิ้มปลื้มปริ่ม...บุรีอยู่ห้องข้างๆได้ยินเสียงก็ดีใจคิดว่าพบูกลับมาแล้ว จึงรีบออกมาหา จังหวะนั้นศตายุหอบถุงใบใหญ่ออกจากห้องเธอพอดี เขาทำทีคุยโทรศัพท์อวด

“ของครบแล้ว เดี๋ยวผมจะรีบกลับไปนะครับ” วางสายแล้วหันมาคุยกับบุรีว่า ตนมาเอาของให้พบู บุรีหน้าเจื่อน ศตายุแอบยิ้มอย่างผู้ชนะ

มาถึงโรงพยาบาล พบูตาโตเมื่อเห็นของที่ศตายุหอบมา เขาไม่รอช้าถามเธอตรงๆ “คุณเก็บดอกไม้ที่ผมให้ไว้อีกเหรอ...คุณปฏิเสธผมแล้วคุณจะเก็บมันไว้ทำไม”

พบูหน้าแดงอ้ำอึ้งๆ จะบอกความในใจก็พอดีเจมีโทร.เข้ามาขัดจังหวะ ศตายุขอตัวรับสายคุยกับเจมี่พักใหญ่ พบูหมั่นไส้แกล้งร้องโอดโอยว่าปวดท้อง ทำให้ศตายุต้องรีบวางสายหันมาสนใจ เธอแอบยิ้มสะใจนิดๆ

ระหว่างที่ศตายุไปจ่ายค่ารักษาพยาบาล พบูแต่งตัวอยู่ในห้องพักคนไข้ก็โทร.เล่าให้เก็ทฟังทุกเรื่อง เก็ทว่าเธอสตรอมากที่กล้าเรียกร้องความสนใจแบบนั้น ตัวเธอเองก็แปลกใจ

“ฉันก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าตัวเองจะทำแบบนั้นได้ ร่างกายมันไปเองไม่รู้ตัวเลยจริงๆ”

“ก็ดีนะ ความหึงจะได้ปลุกความรู้สึกที่แท้จริงของแกออกมา”

พบูเขินตัดบทวางสาย พยาบาลเข้ามาบอกว่าเดี๋ยวรถเข็นจะมารับ ศตายุตามเข้ามา

พบูเอ่ยปาก “คุณต้องขึ้นเงินเดือนแล้วก็จ่ายค่าชดเชยให้ฉันด้วยนะ ฉันเสี่ยงชีวิตขณะปฏิบัติหน้าที่ แถมยังมีสปิริตแรง ออกจากโรงพยาบาลแล้วไปทำงานต่ออีก”

ศตายุขำโต้ว่าไม่ใช่ความผิดตน เธอทานยาถ่ายเอง พบูเหวอเขารู้ได้อย่างไร เถียงว่าตนแพ้อาหารที่ชิมต่างหาก อ้างภูมิแต่ละคนไม่เหมือนกัน คนอื่นๆถึงไม่เป็นอะไรว่าแล้วก็แก้เก้อด้วยการชวนพยาบาลคุยถึงเรื่องอาหาร ว่าอะไรที่คนมักจะแพ้และอาหารอะไรที่คนไม่ค่อยแพ้กัน

พอมาถึงร้านลามูน พบว่ากิจจากำลังทำแกงส้มชะอมกลิ่นหอมฟุ้งจนอดใจไม่ไหวต้องชิมและขอมีส่วนร่วมในการทำด้วยการขอช่วยคนก็ยังดี

ooooooo

เที่ยงวันนั้น กิจจาในชุดพ่อครัวเดินเสิร์ฟแกงส้มของตนและทักทายลูกค้าทุกโต๊ะ ชัชชัยชมว่างานปีนี้ดูเป็นกันเองดี บรรยากาศอบอุ่นมาก เมฆพัดทำทีเข้ามาร่วมวงสนทนา ชัชชัยจึงบอกเขาว่า ได้เกลี้ยกล่อมเจมี่จนยอมมาทำงานเป็นเลขาเขาแล้ว เมฆพัดดีใจ

ในครัว บูรณาเป็นลูกมือช่วยไมเคิล งามยิ่งเข้ามาเหน็บพบูหวังว่าคงไม่มีอะไรผิดพลาด พบูรับคำอย่างมั่นใจแอบแย็บถ้าไม่มีใครจงใจแกล้ง งามยิ่งจ้องหน้าถามพูดเหมือนไม่ไว้ใจใคร ไม่ทันไร จอร์จหน้าตื่นเข้ามารายงานว่า มีลูกค้าหายใจไม่ออกหมดสติไปหนึ่งคน พบูกับงามยิ่งตกใจรีบออกไปดู เก็ทตามไปด้วย ศตายุสั่งการให้พาลูกค้าส่งโรงพยาบาล เมฆพัดทำทีเข้าต่อว่าพบู ใส่อะไรในอาหารให้ลูกค้ากิน งามยิ่งเสริม

“เราต้องสั่งของจากบริษัทนี้ด้วย ถ้าเขาโมโห ยกเลิกสัญญาขึ้นมา เธอต้องรับผิดชอบ”

กิจจาเถียงแทน “ถ้าเหตุสุดวิสัยแค่นี้ถึงกลับเลิกสัญญา ก็คงทำธุรกิจกันไม่ได้หรอก”

ศตายุตัดบทชวนกิจจาไปดูลูกค้าที่โรงพยาบาล ฝากทางร้านให้เจริญรุ่ง เมฆพัดและพบูดูแล งามยิ่งขอไปด้วย เก็ทกุมมือพบูปลอบใจ บรรยากาศในร้านเริ่มดีขึ้นเมื่อเจริญรุ่งคุยอธิบายกับลูกค้าทุกคน ธราดลเดินเข้ามาหาบอกมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย เจริญรุ่งปัดให้กลับไปคุยที่บ้าน เขารู้สึกน้อยใจที่พ่อไม่สนใจ ...พบูกำลังร้อนใจ ธราดลเข้ามาบอกว่ามีเรื่องสำคัญ

“อาเมฆเป็นชู้กับพี่ลูกตาล ผมไปได้ยินอาเมฆคุยโทรศัพท์ว่ากำลังโกงเงินบริษัทด้วย”

พบูทำหน้าไม่เชื่อ คิดว่าธราดลเรียกร้องความสนใจ พอดีบูรณามาตามให้เข้าไปในครัว พบูจึงบอกธราดลว่าที่ร้านมีปัญหา ทุกคนกำลังวุ่น แล้วตนจะโทร.ไปหา ลูกตาลผ่านมาเห็นธราดลก็ตกใจรีบไปบอกเมฆพัด เขาหงุดหงิดโทร.สั่งการลูกน้องทันที

ไมเคิลบอกพบูว่าอาหารไม่มีอะไรผิดปกติ ไม่รู้มีใครแกล้งอะไรอีกหรือเปล่า เก็ทให้รอฟังผลจากทางโรงพยาบาลก่อนว่าลูกค้าแพ้อะไร ไม่ทันไรศตายุโทร.เข้ามาบอกพบูว่า ลูกค้าแพ้อาหารทะเล พบูตกใจเป็นไปไม่ได้เพราะตนสั่งไมเคิลให้เลี่ยงอาหารทะเลทั้งหมด ไมเคิลเสริมเพราะพบูคุยกับนางพยาบาลมา เลยสั่งให้เลี่ยงอาหารที่น่าจะเสี่ยงต่อการแพ้ทั้งหมด

พบูบอกศตายุ ตนว่าเรื่องนี้มันชักยังไงๆตนจะรีบหาทางพิสูจน์ให้ได้ว่าผิดพลาดตรงไหนไม่ให้เสียชื่อบริษัทเด็ดขาด...

เมื่อลูกค้าฟื้น กิจจากับศตายุก็เข้ามาขอโทษ แต่ลูกค้ากลับบอกว่าเป็นความผิดของตนเองที่ไม่ได้แจ้งก่อนว่าแพ้อาหารทะเล ทำให้ทุกคนต้องวุ่นวาย ทั้งกิจจา ศตายุและงามยิ่งโล่งอก

ooooooo

ตกเย็น ศตายุกลับมาที่ร้าน พบูรีบให้ดูภาพจากกล้องวงจรปิดว่ามีพนักงานที่งามยิ่งจ้างมาหยอดน้ำปลาลงในอาหาร เขาตกใจไม่คิดว่าจะเป็นฝีมือเธอ เก็ทแย้งว่าดูท่างามยิ่งตกใจมากเมื่อเห็นลูกค้าหมดสติ ศตายุหวั่นใจถึงงามยิ่งทำจริงก็คงไม่ยอมรับ พบูกล่าวขอโทษที่ดูแลงานไม่ดี

“ไม่ใช่ความผิดของคุณเลย คนในครอบครัวผมซะอีกที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ คุณทำดีที่สุดแล้วล่ะ”

พบูนึกได้บอกว่าวันนี้ธราดลมาหาแต่ตนวุ่นไม่ทันได้คุยอะไร แล้วบอกให้เขาไปรับน้องกลับบ้านเสียที ศตายุยิ้มรับจะคุยกับกิจจาคืนนี้...จากนั้นศตายุก็มาหยั่งเชิงงามยิ่งดูปฏิกิริยา ว่าคนที่น่าสงสัยคือคนงานที่เธอจ้างมา งามยิ่งหน้าเสียโวยอย่ามาหาเรื่องแล้วเดินบ่นออกไป กิจจาหันมาบอกศตายุว่า รู้นิสัยลูกสาวดี เก่งแต่ปากไม่กล้าทำร้ายใครแน่ ศตายุยิ้มตนก็คิดแบบนั้น

ศตายุเปลี่ยนมาถามเรื่องธราดล กิจจาตัดบท “จะขอให้ดลกลับบ้านใช่ไหม ปู่อนุญาตไปรับน้องกลับเถอะ ป่านนี้คงสำนึกผิดแล้ว...ปู่คิดอยู่แล้วว่าหลังเสร็จงานวันนี้โตจะต้องพูดกับปู่เรื่องดล ปู่เดาไม่ผิดจริงๆและปู่ก็รู้ด้วยว่า โตแอบส่งคนไปตามดูแลน้อง”

ศตายุอึ้งก่อนจะย้อน “เพราะคุณปู่ก็ส่งคนแอบไปตามดูแลดลเหมือนกันใช่ไหมครับ”

สองปู่หลานหัวเราะให้กัน...แล้วศตายุก็โทร.บอกพบูว่าพรุ่งนี้จะไปรับธราดล ชวนเธอไปด้วยกัน พบูดีใจลืมไปเลยว่าบุรีชวนไปเที่ยววันพรุ่งนี้ กลับบอกศตายุว่าตนจะโทร.ไปบอกธราดลเองจะได้ดีใจ บุรีได้ยินหน้าเสีย พบูนึกได้หันมาขอโทษบุรีที่ไปด้วยไม่ได้แล้ว ศตายุได้ยินรู้ว่าเธออยู่กับบุรีก็ตัดบทวางสายไปดื้อๆ พบูเซ็งที่สองหนุ่มใจน้อยทั้งคู่

พอธราดลรู้ว่าพรุ่งนี้จะได้กลับบ้านก็ดีใจและอยากบอกความลับกับพบูตอนนี้ แต่พบูให้รอคุยกันพรุ่งนี้ เขาร้อนใจแต่จำต้องอดกลั้นและหวาดกลัวเหมือนมีคนคอยตามตลอดเวลา

รุ่งเช้า ศตายุรีบร้อนจะออกไปรับธราดล ลูกตาลได้ยินเขาบอกกิจจาก็ตกใจรีบแอบไปบอกเมฆพัด เขารีบโทร.สั่งลูกน้องจับตัวหลานทันที ทำอย่างไรก็ได้ไม่ให้พูดอีกแต่ห้ามถึงตาย

ขณะที่ธราดลสะพายเป้ยืนรอที่สวนสาธารณะตามนัด หยิบมือถือมาเล่นแก้เซ็ง ศตายุกับพบูมาถึงจอดรถอยู่ฝั่งตรงข้าม ธราดลเห็นจึงกดโทรศัพท์หา จู่ๆก็มีรถตู้มาจอดขวางหน้าแล้วลากตัวเขาขึ้นรถไป ศตายุกับพบูข้ามถนนมาถึงเจอแต่หมวกธราดลหล่นอยู่ก็ตกใจมาก

ธราดลถูกเอาตัวมามัดขังที่ห้องพักแห่งหนึ่ง เขาพยายามแก้เชือกให้ตัวเอง คนร้ายถือเข็มฉีดยาเข้ามาจึงแกล้งทำเป็นสลบอยู่ ได้ยินคนร้ายพูดว่า...ขอโทษนะแต่อาแกสั่งมา...เขาตกใจ

ooooooo