ระบบปั้นอัจฉริยะ

ตอนที่ 52 เป็นกระแสอีกครั้ง

[เชี่ย ไม่แปลกใจเลยที่ชายคนนี้เป็นอัจฉริยะ เขาไม่สามารถซื้อตั๋วได้ ดังนั้นเขาจึงเขียนแอปพลิเคชันซื้อตั๋วเป็นของตนเอง! น่าประทับใจมาก!]

[ฉันกำลังสงสัยว่าทำไมอัจฉริยะคนนี้ถึงได้ปฏิเสธข้อเสนอของซีอีโอหวัง ที่แท้เขากำลังเปิดธุรกิจของตนเอง! ว้าว ฉันอิจฉาคนฉลาดมาก! อิโมจิร้องไห้ อิโมจิยิ้ม]

[ฉันจะแชร์โพสต์ ฉันมั่นใจ]

[อัจฉริยะ คุณหาแฟนบนโลกออนไลน์ไหม? ฉันชื่อหลัวลี่อิง]

[คุณอัจฉริยะ ผมเป็นนักเรียนมัธยมต้นปีหนึ่ง สาวสวยในห้องบอกว่าเธอจะออกไปเดทกับผมถ้าผมสอบได้สิบอันดับแรก ผมอยากได้รางวัล คุณช่วยสอนคณิตศาสตร์ให้ผมได้ไหม?]

[แก้ไข SCI? ขอให้ข้าน้อยถูกเลือกด้วยเถอะ! แชร์โพสต์!]

[ฉันเป็นนักศึกษาปริญญาเอก ฉันประทับใจมาก...แชร์โพสต์!]

[วิทยานิพนธ์ของฉันไม่ใช่ SCI ฉันได้ส่วนลดไหม?]

วันต่อมา ช่วงบ่าย

ลู่โจวกำลังทานมื้อค่ำ เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาตรวจสอบเว่ยป๋อ แล้วเขาก็ช็อก

ทำไมถึงมียอดแชร์โพสต์มากขนาดนี้?

อย่างไรก็ตามแคปชั่นแชร์โพสต์ส่วนใหญ่เป็นแค่การทำตามกระแส

ลู่โจวสงสัย เมื่อเขาเปิดหน้าการค้นหายอดนิยม เขาก็แปลกใจ

การค้นหายอดนิยมอันดับสี่!

มันขึ้นมาได้ไง?

แม้ว่าจะมีผู้คนจำนวนมากแชร์โพสต์แต่มันก็ยังห่างไกลกับการติดการค้นหายอดนิยมใช่ไหม?

ลู่โจวเปิดหน้าการค้นหายอดนิยมแล้วพบว่าบัญชีการตลาดเขียนเรื่องแอปพลิเคชันของเขา มันไม่ใช่โพสต์ของเขาที่ติด

แหล่งข่าวที่เร็วที่สุดที่รายงานมันมีชื่อว่า[สิ่งใหม่ในรั้วมหาวิทยาลัย]และโพสต์นั้นก็ถูกแชร์โพสต์โดยบัญชีการตลาดที่มีผู้ติดตามหลายล้านคน สุดท้ายมันก็เข้าตาของ[หัวกั๋วชิงเหนียน]และพวกเขาก็แชร์โพสต์มัน

แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้แชร์โพสต์ของเขา แต่ชื่อ Campus Train ก็ยังอยู่ในข่าว

[นักศึกษาปริญญาตรีปีหนึ่งจากมหาวิทยาลัยจินหลิงที่ซื้อตั๋วรถไฟไม่ได้ตอนนี้ได้เขียนแอปพลิเคชันฟรีขึ้นมาเพื่อให้นักศึกษาใช้ ดูสิว่าคนๆนี้น่าประทับใจแค่ไหน...]

[จำนักศึกษาปริญญาตรีคนนั้นที่เขียนวิทยานิพนธ์SCI สิบฉบับในหนึ่งเดือนได้ไหม? ครั้งนี้เขากลับมาอีกครั้ง อิโมจิสุนัข]

นี่เป็นพาดหัวข่าวที่ถูกรายงาน

หลังจากนั้นมันก็เกิดปฏิกิริยาลูกโซ่จนหลุดจากการควบคุม

"..."

ลู่โจวเห็นสถานการณ์นี้แล้วไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

เขาไม่คิดเลยว่าจะขึ้นหน้าค้นหาที่มาแรงสองครั้งในหนึ่งเดือน

ลู่โจวใช้โทรศัพท์เข้าแพลตฟอร์มผู้พัฒนาแล้วล็อกอินบัญชีผู้พัฒนา เขามองดูข้อมูลการดาวน์โหลด

อะไรนะ?! จำนวนผู้ใช้ที่ลงทะเบียนเกิน หนึ่งแสนหน้าหมื่น!

ด้วยจำนวนดาวน์โหลดที่เพิ่มขึ้นอย่างฉับพลันในแอปพลิเคชันสโตร์ มันจึงกลายเป็นแอปพลิเคชันที่มียอดดาวน์โหลดสูงสุดรายวันไปแล้ว

ดูเหมือนว่าแอปพลิเคชันของเขาจะได้รับการยอมรับโดยนักศึกษามหาวิทยาลัยจำนวนมาก

ส่วนจะรักษาจำนวนผู้ใช้ได้ไหมนั้น มันขึ้นอยู่กับการเคลื่อนไหวต่อจากนี้

ในเวลานั้นเอง เขาก็ได้รับสายจากเฉินยู่ซาน

"ลู่โจว! ลู่โจว! นายเขียนแอปพลิเคชันนั้น?" มีเสียงผู้หญิงเอ่ยถามผ่านทางโทรศัพท์ เธอตื่นเต้นมาก น้ำเสียงของเธอฟังดูมีความสุขกว่าเขาเสียอีก

ลู่โจว "ใช่ ผมเขียนเอง ทำไมหรือ?"

"..."

หลังจากเธอได้รับการยืนยัน เธอก็เงียบ

ไม่นาน เธอก็ถอนหายใจ น้ำเสียงเธอเริ่มหนักขึ้น "ไม่มีอะไร ฉันแค่รู้สึกว่านายกำลังบินไปไกล ฉัน...ไม่รู้จะพูดอะไรดี"

ลู่โจวสับสน "บินไปไกล? ไม่จริง มันยังมีอีกสามปีกว่าผมจะเรียนจบ"

"นายพูดถูก" เฉินยู่ซานกล่าว เธอหัวเราะแล้วเปลี่ยนหัวข้อ "เอ้อ ลูกพี่ลูกน้องฉันกลับมาจากเซี่ยงไฮ้แล้ว ป้าฉันฝากมาถาม นายยังมีเวลาไปสอนพิเศษเทอมหน้าไหม?"

"แน่นอน" ลู่โจวกล่าวโดยปราศจากความลังเล

การอัปเกรดอาลีบาบาคลาวด์เซิฟเวอร์ อัปเกรดขนาดไดรฟ์ ซื้อเน็คเวิร์คคอมมูนิเคชั่นทราฟิกแบนด์วิชท์ ออกแบบหน้าอินเตอร์เฟสสวยๆ...ทุกอย่างต้องใช้เงิน!

ตอนนี้แอปพลิเคชันเขาเปิดใช้ฟรี มันยากจะบอกได้ว่าเขาต้องจ่ายเงินไปมากเท่าไหร่ถึงจะทำเงินได้

มันไม่ใช่ว่าเขาจะใช้แต้มทั่วไปแลกเป็นเงินได้ ดังนั้นเขาต้องพึ่งพาการทำงานเพื่อหาเงินพิเศษ

น้ำเสียงที่มีความสุขดังผ่านโทรศัพท์ "เยี่ยม เมิ่งฉีบอกว่านายสอนคณิตได้เก่งมาก เธอเข้าใจโจทย์หลังจากนายอธิบายเพียงครั้งเดียว"

"ส่วนใหญ่เป็นเพราะเธอมีพรสวรรค์" ลู่โจวกล่าวด้วยรอยยิ้ม

เฉินยู่ซาน "เอ้อ พอเธอเข้ามัธยมห้า เธอจะหยุดแค่วันอาทิตย์วันเดียว นายต้องสอนพิเศษเธอวันเดียว ไม่เป็นไรใช่ไหม?"

ลู่โจว "ไม่มีปัญหา ไม่ว่ายังไงผมก็ว่าง"

...

จางจงเจี๋ยเปิดประตูแล้วเดินเข้าออฟฟิศคณบดีหลู่ เขากล่าวด้วยรอยยิ้ม "คณบดีหลู่ คุณมีเด็กที่ค่อนข้างมีความสามารถในเอกคณิตศาสตร์"

ตอนแรกคณบดีหลู่ไม่ได้พูดอะไร เขาวางปากกาลง ดันกรอบแว่นแล้วถอนหายใจ "พูดมา เจ้าเด็กลู่โจวไปทำอะไร?"

คณบดีจางยิ้มแล้วกล่าว "โอ้ ฉันยังไม่ได้บอกเลย คุณรู้ได้ยังไงว่าเป็นลู่โจว?"

"มีเขาคนเดียวที่ชอบสร้างปัญหา"

"ดูเหมือนนายจะไม่พอใจใช่ไหม?" คณบดีจางนั่งบนโซฟาแล้วกล่าว "ถ้าเป็นแบบนั้น คุณย้ายลู่โจวมาสาขาวิทยาการคอมพิวเตอร์ไหม? ฉันค่อนข้างชอบเขา"

"โอ้" คณบดีหลู่กล่าว เขาเอนตัวพิงเก้าอี้สำนักงาน จากนั้นเขาก็ถลึงตามองแล้วกล่าวอย่างหยาบคาย "ฝันไปเถอะ"

ตลกแล้ว

แม้ว่ามหาวิทยาลัยจะติดอันดับท็อปสิบของประเทศ แต่เอกคณิตของมหาวิทยาลัยจินหลิงก็ไม่ค่อยแข็งแกร่งนัก มันแข็งแกร่งไม่ได้ใกล้เคียงกับเอกฟิสิกส์เลย

ในที่สุดพวกเขาก็มีอัจฉริยะในสาขา หลู่ฟางผิงย่อมไม่ปล่อยเขาไป ต่อให้ต้องหลอกลวงลู่โจวก็ตาม!

"ทำไมคุณถึงโกรธแบบนั้น? ฉันแค่ล้อเล่น มันขึ้นอยู่กับเขาว่าเขาอยากย้ายไหม" คณบดีจางกล่าว เขายิ้มแล้วกล่าวต่อ "โอเค เข้าเรื่อง ช่วงนี้คุณเข้าไปดูเว่ยป๋อไหม?"

"เว่ยป๋อ?" คณบดีหลู่ถาม เขาขมวดคิ้ว "มีอะไรบนเว่ยป๋อ?"

แม้ว่าหลู่ฟางผิงจะรู้จักเว่ยป๋อ แต่เขาก็ไม่ได้โหลดลงโทรศัพท์ เหตุผลแรกก็คือเขาไม่ได้สนใจดาราสาวที่เป็นกระแส สองข้อความบนโทรศัพท์เล็กเกินไป ดังนั้นมันจึงไม่เหมาะให้ผู้สูงอายุอ่าน สามเขายุ่งกับงานและโปรเจกต์เขาไม่มีเวลาว่างมากพอที่จะมาจ้องโทรศัพท์หรอก

นอกจากนี้เขาไม่ได้ติดตามกระแสเหมือนอย่างคณบดีจางที่มาจากสาขาวิทยาการคอมพิวเตอร์

"ลู่โจวจากสาขาคุณทำแอปพลิเคชันที่ชื่อว่า Campus Train อาจารย์หลายคนจากสาขาของฉันลองใช้แล้ว มันไม่เลวเลย มหาวิทยาลัยสนับสนุนผู้ประกอบการใช่ไหม? ฉันอยากช่วยเขา ฉันเลยมาหา" คณบดีจางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

คณบดีหลู่ได้ยินข่าวดีแล้วยิ้มเช่นกัน จากนั้นเขาก็หลี่ตาราวกับว่าเขาจำอะไรได้

เพื่อส่งเสริมนวัตกรรมใหม่ๆจากเทคโนโลยีในมหาวิทยาลัยต่างๆ และเพื่อส่งเสริมจิตวิญญาณของผู้ประกอบการ กระทรวงศึกษาธิการจึงได้จัดทำ แผนผู้ประกอบการนักศึกษามหาวิทยาลัย ขึ้นมาให้มหาวิทยาลัยและสำนักการศึกษาทุกระดับ

คณบดีหลู่เคยได้ยินแผนนี้ ส่วนใหญ่เป็นเพราะนักศึกษาปริญญาตรีปีสี่ไม่ได้วางแผนจะต่อปริญญาโท พูดง่ายๆ ก็คือรัฐจะให้การสนับสนุนทางการเงินกู้ ในขณะที่ทางมหาวิทยาลัยจะมอบทรัพยากรเพื่อช่วยให้นักศึกษาบรรลุความฝันในการเป็นผู้ประกอบการ!

แน่นอนไม่ใช่ว่าทุกโปรเจกต์จะขอกู้เงินปลอดดอกเบี้ยผ่าน ยกตัวอย่างถ้าเราเปิดร้านชานมไข่มุก หรือขายเสื้อผ้าบนเถาเป่า หรือถ้าเราอยากใช้เงินซื้อหุ้น ทางมหาวิทยาลัยจะไม่อนุมัติแน่นอน

โปรเจกต์ที่ยื่นขอเงินกู้ไม่ใช่แค่ต้องผ่านเกณฑ์นวัตกรรมใหม่ๆทางเทคโนโลยีเท่านั้น แต่มันต้องอยู่ในพื้นฐานความจริงด้วยเช่นกัน ยกตัวอย่างถ้าเราอยากสร้างจรวดและต้องการคิดเชื้อเพลิงจรวดชนิดใหม่ นั่นมันก็ไม่สมจริงแล้ว

เกณฑ์ที่สองคือมันต้องทำให้มีงาน

ท้ายที่สุดแล้วโปรเจกต์ที่เกิดจากศิษย์เก่ามหาวิทยาลัยจะมีแนวโน้มมากที่จะว่าจ้างนักศึกษาของมหาวิทยาลัยของตน

มหาวิทยาลัยจินหลิงอยากตอบสนองความต้องการของรัฐบาล สาขาทั้งหมดจะได้รับการจัดสรรเงินจำนวนหนึ่งให้นักศึกษาสตาร์ทอัป ท้ายที่สุดการว่าจ้างงานมีความสำคัญสูงสุด ถ้ามหาวิทยาลัยสามารถกำเนิดโปรเจกต์ใหญ่ได้จริง มันก็อาจนับว่าเป็นความสำเร็จทางวิทยาศาสตร์ได้ด้วย!

โดยทั่วไปแล้ว นโยบายนี้มีให้นักศึกษาปีสี่เท่านั้น ท้ายที่สุดแล้วเป้าหมายของมหาวิทยาลัยก็ยังเป็นการเรียน พวกเขาไม่อาจทำให้นักศึกษาเรียนล่าช้าเพื่อเป็นผู้ประกอบการ ทางมหาวิทยาลัยไม่ควรพานักศึกษาไปในเส้นทางที่ผิด!

อย่างไรก็ตามเกณฑ์เหล่านี้เห็นได้ชัดว่านำมาใช้กับลู่โจวไม่ได้ เขาเขียนวิทยานิพนธ์ทางคณิตศาสตร์ได้ระดับนั้นก็หมายความว่าการจบปริญญาตรีเป็นแค่เรื่องกล้วยๆ สำหรับเขา ศาสตราจารย์ส่วนใหญ่ไม่ได้มองว่าเขาเป็นนักศึกษาปริญญาตรี อย่างน้อยก็ไม่ใช่ปริญญาตรีปีหนึ่ง

แต่...

อย่างไรก็ตามเจ้าเด็กลู่โจวคนนี้อาจมีพรสวรรค์ แต่เขาก็ยังเป็นส่วนหนึ่งของสาขาคณิตศาสตร์ของฉัน สาขาวิทยาการคอมพิวเตอร์อย่างคุณมาทำไม?

คณบดีหลู่รู้ทันทีว่าชายคนนี้ไม่ได้มาดี!

คณบดีจางเห็นคณบดีหลู่ไม่พูด เขาจึงยิ้มแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงสุภาพ "คุณไม่ควรคิดว่านี่จะส่งผลต่อการเรียนของเขา สิ่งสำคัญคือให้เขาแสดงผลการศึกษาด้วยการทำโปรเจกต์คำแนะนำของฉันจะมีประโยชน์ต่อนักศึกษาลู่แน่นอน นอกจากนี้อาจารย์ในสาขาฉันก็ค้นคว้าดูแล้วและรู้สึกว่าโปรเจกต์นี้น่าสนใจ ดังนั้น..."

"อย่าแม้แต่จะคิด! ฉันจะไปพบหัวหน้าสาขาเดี๋ยวนี้!" คณบดีหลู่กล่าว เขาลุกขึ้นยืนแล้วยิ้ม "อย่ามาบ่อนทำลายฉัน! เราแค่กำลังกังวลเรื่องวิธีใช้เงินก้อนนี้!"

มันไม่มีที่ให้ใช้!

มันไม่ใช่ว่าคณิตศาสตร์มันไร้ประโยชน์ แต่เราจะเอาคณิตศาสตร์ไปสร้างอะไรได้?

แอปพลิเคชันสองสามตัวที่ถูกส่งมาล้วนแสร้งทำเป็นเหมือนกับว่ามันเป็นซอฟต์แวร์วิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติขนาดใหญ่ แต่อันที่จริงแล้วมันเกี่ยวกับการเปิดร้านค้าโลกออนไลน์! ใครจะมอบเงินให้กัน!

ในที่สุดก็มีคนอย่างลู่โจวปรากฏ คณบดีหลู่ย่อมไม่ปล่อยไป ดังนั้นเขาจึงปฏิเสธคณบดีจาง

คุณมาแล้วมาอีก คุณบอกว่าคุณกำลังช่วยบ่นเพาะโปรเจกต์ของเรา แต่เมื่อไก่ออกไข่ สาขาวิทยาการคอมพิวเตอร์ของคุณก็ต้องการขโมยไข่ไป!

เพียงเพราะฉันมีแว่นตาหนาและเดินเข้าเดินออกออฟฟิศทั้งวัน มันก็ไม่ได้หมายความว่าคนซื่อสัตย์อย่างฉันจะมองแผนของคุณไม่ออก!

ไร้เดียงสาเกินไป!

มองออกง่ายมาก!

"ฉันกำลังจะบอกคุณ เฒ่าหลู่ นี่มันผิดปกติใช่ไหม? โปรเจกต์ของสาขาคณิตศาสตร์คุณไม่เกี่ยวข้องกับคณิตศาสตร์ด้วยซ้ำ แต่มันเกี่ยวข้องกับวิทยาการคอมพิวเตอร์ ผู้คนจะพูดเรื่องนี้กันยังไง?" คณบดีจางกล่าวและหัวเราะ

"ถ้าฉันจะให้มันเกี่ยวข้องมันก็เกี่ยวข้อง วิทยาศาสตร์ข้อมูลไม่เกี่ยวข้องกับคณิตศาสตร์ได้ยังไง? ฉันอนุมัติแล้ว!" คณบดีหลู่กล่าวขณะจ้องมองคณบดีจาง ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักว่าเขายังไม่ได้รับใบสมัครโปรเจกต์เลย ดังนั้นเขาจึงกล่าวเสริม "ฉันจะโทรหาลู่โจววันนี้แล้วบอกให้เขาสมัคร ฉันจะมอบให้หัวหน้าสาขาด้วยตนเองเพื่อให้เขาอนุมัติ!"

คณบดีจางกังวล "คุณทำแบบนั้นไม่ได้ คุณควรถามความเห็นของนักศึกษาก่อน! นี่ก็เพื่อประโยชน์ของเขา!"

โอ้ ตอนนี้คุณกำลังพูดเรื่องเหตุผลกับฉัน?

คณบดีหลู่หันไปมองแล้วกล่าวอย่างรวดเร็ว "โอเค เดี๋ยวฉันจะไปคุยกับเขา คุณกลับไปก่อนเถอะ"

"ไม่!" คณบดีจางกล่าวอย่างไม่เห็นด้วย เขาไขว่ห้างแล้วกล่าว "คุณไม่ซื่อสัตย์ ฉันนั่งอยู่ตรงนี้ เรียกเขามา! ไม่งั้นคุณก็เลี้ยงมื้อเย็นฉัน"

คณบดีหลู่ยิ้มตอบคณบดีจางอย่างไร้ยางอาย แต่ชายคนนี้ก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย คณบดีหลู่จึงรู้ว่าถ้าไม่แก้ปัญหาวันนี้มันคงไม่จบไม่สิ้น ดังนั้นเขาจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาลู่โจว