ระบบปั้นอัจฉริยะ

ตอนที่ 35 คนหนุนหลังฉันดี

วันต่อมา ลู่โจวอยากซื้ออาหารเลี้ยงเฉินยู่ซานเพื่อแสดงความขอบคุณที่ช่วยหางานให้เขา

อย่างไรก็ตามเขาไม่รู้ว่าจะกินอะไรดีระหว่างเคเอฟซีกับไก่เหลืองของหวงเมิ่นจี โดยกำลังติดอยู่กับปัญหานี้

ดังนั้นลู่โจวจึงขอคำแนะนำคนๆ เดียวที่ยังมีชีวิตอยู่ที่ในหอพักเขา นั่นก็คือหลิวรุ่ย

หลิวรุ่ยกำลังเล่นเกมออนไลน์กับเพื่อน เขาถูกฆ่าแล้วถูกส่งกลับไปยังบ่อเกิด โดยรู้สึกรำคาญและไม่ได้ใส่ใจกับคำถามของลู่โจวเลย เขาตอบโดยไม่ได้หันหัวกลับด้วยซ้ำ"ซุปหมาล่า มันถูกและไม่แพง!"

และแล้ว...

ลู่โจวก็ตัดสินใจ

พวกเขาไปร้านที่ชื่อว่าซุปหมาล่าซานเฉิงที่อยู่บนถนนหน้าโรงเรียน เฉินยู่ซานไว้ผมหางม้าและนั่งอยู่ตรงข้ามลู่โจว เธอแลบลิ้นออกมาเพราะความเผ็ด

เฉินยู่ซานรู้สึกเผ็ดจนอยากร้องไห้ แต่เธอก็ทนทานต่อแล้วถาม "เป็นไง? คณิตศาสตร์ของลูกพี่ลูกน้องฉันยังพอมีหวังไหม?"

มันเผ็ดขนาดนั้นเลย?

ลู่โจวกินลูกชิ้นปลาและรู้สึกสับสน เขาเคี้ยวไปพูดไป "มีหวัง? บางทีนะ? ผมจะพยายามให้ดีที่สุด"

"งั้นฉันต้องพึ่งพานายแล้ว ลูกพี่ลูกน้องฉัน...อันที่จริงคะแนนวิทยาศาสตร์ของเธอช่วงมัธยมต้นนั้นไม่เลวเลย แต่จากนั้น...อ้า เผ็ดมาก!"

ลู่โจวเอาน้ำให้เธอแล้วถาม "จากนั้นทำไมเหรอ?"

เฉินยู่ซานดื่มน้ำแล้วแลบลิ้นออกมาอย่างน่ารัก เธอสูดปากก่อนจะกล่าว "จากนั้น...น้ากับลุงก็มีปัญหาเรื่องความสัมพันธ์ พวกเขากำลังต่อสู้กันเพื่อสิทธิ์ในตัวเมิ่งฉี ฉันเองก็ไม่รู้แน่ชัด ตอนนี้เมิ่งฉีอยู่กับป้าฉันชั่วคราว"

เขาพยักหน้าเงียบๆ และไม่ได้พูดอะไร

ลู่โจวไม่สนใจเรื่องส่วนตัวของคนอื่นเพราะเขาเป็นคนโลกส่วนตัวสูงมาก

หลังจากพวกเขาทานซุปหมาล่าเสร็จ ลู่โจวก็ส่งเฉินยู่ซานกลับหอ จากนั้นก็ตรงไปห้องสมุด

ขณะที่กำลังเดินไปห้องสมุด เขาก็ได้รับอีเมลสองฉบับ

อีเมลแรกมาจากศาสตราจารย์หลิว มันเป็นข้อเสนอแนะการฝึกการสร้างแบบจำลองข้อมูล

อีเมลที่สองเป็นการตอบกลับจากวารสารทฤษฎีและการสื่อสารคณิตศาสตร์ประยุกต์ มันบอกว่าเงินค่าวิทยานิพนธ์ได้ถูกโอนเข้าบัญชีธนาคารเขาแล้วหนึ่งร้อยห้าสิบหยวนต่อหนึ่งวิทยานิพนธ์ ทั้งหมดเป็นหนึ่งพันสามร้อยห้าสิบหยวน

"..."

หนึ่งพันสามร้อยห้าสิบหยวนเท่านั้นต่อวิทยานิพนธ์เก้าฉบับ นักวิชาการนี่หาเงินยากจริงๆ

ลู่โจวอดคิดไม่ได้

หนึ่งพันสามร้อยห้าสิบหยวนก็เป็นเงินไม่น้อย ถ้ารวมสามพันหยวนที่ได้มาเมื่อวาน เขาก็จะมีเจ็ดพันหยวนในบัญชี มันเพียงพอสำหรับค่าเล่าเรียนของเขา

ลู่โจวอยากชะลอการจ่ายเงินแล้วค่อยจ่ายตอนก่อนจบการศึกษา แต่เขาไม่ต้องทำแบบนั้นแล้ว

หลายวันต่อมา ชีวิตของลู่โจวเป็นแบบแผนมาก เขาจะอ่านหนังสือโต้รุ่งตอนวันจันทร์ วันพุธและวันศุกร์ ส่วนวันอังคารและวันพฤหัสเป็นวันทบทวน นอกจากนี้ยังฝึกฝนการสร้างแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ด้วย

บางครั้งลู่โจวก็รู้สึกว่าถ้าเขาสามารถรักษานิสัยรักการเรียนแบบนี้ได้ ต่อให้ไม่ได้รับความช่วยเหลือจากระบบ เขาก็กลายเป็นอัจฉริยะได้

มันก็แค่ว่าเขาก้าวหน้าขึ้นมาได้เพราะความช่วยเหลือจากระบบ

มันเหมือนกับว่าเขากำลังเดินทางด้วยความเร็วของจรวด...

ในที่สุดก็เป็นวันเสาร์ เขาไปบ้านคุณหยางเพื่อสอนพิเศษวิชาคณิตศาสตร์ให้หานเมิ่งฉีตามปกติ

มันอาจเป็นเพราะเหตุการณ์ก่อนหน้านี้หรือคุณหยางอาจตกลงกับลูกสาวได้ เมื่อคุณหยางออกไปทำงาน เธอไม่ได้ล็อกประตู กลับขอเพียงให้ลู่โจวช่วยดูแลหานมิ่งฉี

เธอเฝ้าดูแม่ออกไปทำงานอย่างปราศจากอารมณ์ ก่อนมองลู่โจวแล้วกล่าว "งั้นมาเริ่มกันเถอะ"

เธอหันกลับเข้าห้องไป

ลู่โจวเดินตามหานเมิ่งฉีไปห้องนอน มันหนึ่งสัปดาห์เท่านั้นที่ทั้งสองไม่ได้เจอกันแต่เขากลับประหลาดใจที่เห็นห้องเธอสะอาดเรียบร้อย

พวกเขาคุยกันได้สักพัก หานเมิ่งฉีเปิดหนังสือแล้วพลิกไปหน้าที่คั่นไว้ เธอมองลู่โจว

"ฉันเรียนเรื่องเรขาคณิตวิเคราะห์ ที่นายเขียนให้ฉันเรียบร้อยแล้วไงต่อ?”

"อะไรนะ?" ลู่โจวกล่าวพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้น เขายิ้มแล้วกล่าว "เธอไม่เข้าใจตรงไหน?"

"ฉันเข้าใจทุกอย่าง มันค่อนข้างง่าย" หานเมิ่งฉีกล่าว พร้อมยกหัวเล็กๆ ขึ้นแล้วกล่าวอย่างหงุดหงิด "แล้วไงต่อ?"

"ผมจะทดสอบ" ลู่โจวกล่าวขณะหยิบกระดาษเอสี่แล้วเริ่มเขียนลงไป

[ในระบบพิกัดคาร์ทีเซียน x และ y จุดโฟกัสซ้ายขวาของวงลีคือ C1:x^2/a^2+y^2/b^2=1 (a>b>0) คือ F1 และ F2 ตามลำดับ โดยที่ F2 เป็นจุดโฟกัสของพาราโบลา C2:y^2=4x จุด m คือจุดตัดของ C1 และ C2 ในควอดรันต์แรก และ |MF2|=5/3 จงหาสมการของ C1]

หลังจากเขียนเสร็จเขาก็ทำท่าเชื้อเชิญ

หานเมิ่งฉีเลิกคิ้วขึ้น เธอไม่คิดว่าลู่โจวจะทดสอบ

เธอขบฟันแล้วหยิบปากกา จากนั้นก็จ้องกระดาษทดเป็นเวลานาน

สิบนาทีผ่านไป เธอพึ่งแก้ขั้นตอนแรกเท่านั้น

ซึ่งก็คือ [จาก C2: y^2 = 4x, F1 = (1,0)]

หลังจากรอมาสิบนาที เขามองดูนาฬิกาแล้วยิ้ม "ตอนสอบ เธอมีเวลามากสุดสิบนาทีสำหรับโจทย์นี้ จากคำตอบเธอได้แค่สามคะแนนเท่านั้น"

"เอ่อ..." หานเมิ่งฉีกัดฟันกล่าว เธอไม่อยากยอมแพ้ ยิ่งฝืนตัวเองแก้โจทย์มากเท่าไหร่ มันก็แก้ได้ยากมากเท่านั้น

ลู่โจวยิ้มแล้วหยิบกระดาษข้อสอบจากกองสื่อการเรียน เขาชี้ไปที่โจทย์ที่สองแล้วกล่าว "ส่วนสำคัญที่สุดก็คือ โจทย์นี้เป็นโจทย์ที่เธอพลาดตอนสอบ"

"...นายรังแกฉัน" หานเมิ่งฉีกล่าว เธอโยนปากกาด้วยความโกรธแล้วกล่าวต่อ "ฉันรู้ว่าฉันโง่ โอเคมั้ย?"

"ผมแค่สอน ไม่ได้บอกว่าคุณโง่ อันที่จริงผมว่าคุณฉลาดมาก อย่าเพิ่งท้อแท้" ลู่โจวกล่าว เขาหยิบปากกาที่เธอโยนแล้วทำโจทย์บนกระดาษ A4 ให้เสร็จ "กุญแจสำคัญของโจทย์นี้คือการกำหนดค่าของ M ดังนั้นขั้นตอนที่สองคือการกำหนด M เป็น (x1,y1) และต่อด้วย | MF2 | = 5 / 3 และ M2 บนพาราโบลา C2..."

"เป้าหมายที่สองของเราก็คือการหาความยาวกึ่งโฟกัสของวงรี C1 เมื่อเธอแก้ขั้นตอนนี้ได้ ส่วนที่เหลือก็แค่ทำความเข้าใจกับสมการ"

ลู่โจวเขียนขั้นตอนสำคัญบนกระดาษเอสี่แล้วชี้แจงขั้นตอนการแก้โจทย์

ตอนแรกหานเมิ่งฉีรู้สึกรำคาญ แต่ไม่นานเธอก็เริ่มจ้องมองกระดาษอย่างตั้งใจ

ในที่สุดหน้าเธอก็ปรากฏร่องรอยของความรู้แจ้ง

หานเมิ่งฉีพยักหน้าแล้วมองกระดาษอย่างจริงจัง เธอขมวดคิ้วแล้วปากเล็กๆ ก็ขยับ "เป็นแบบนี้นี่เอง..."

"ครูของเธออธิบายเรื่องนี้ให้ฟังแล้วแน่นอน เธอแค่ไม่ได้ฟัง"

หานเมิ่งฉีเถียง "ครูของฉัน...ไม่ได้อธิบายรายละเอียดมากนัก"

ลู่โจวตอบ "ลองบอกคุณสอนคณิตแบบนี้สิ เขาโกรธแน่นอน"

หานเมิ่งฉีโกรธมากจนฟันเริ่มสั่น เธอไม่มีอะไรจะพูด เธอคร่ำครวญ "ไม่แปลกใจเลยที่พี่สาวบอกว่านายโหดร้าย..."

ลู่โจว "???"

มีคนพูดจาลับหลังฉัน?

ฉันไม่อาจแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน

ลู่โจวกระแอมแล้วเปลี่ยนเรื่อง เขาหยิบปากกาขึ้นมาแล้วกล่าว "โจทย์นี้เป็นจุดตัดผ่านธรรมดาเพื่อหาโจทย์สมการรูปไข่ ผมคิดว่าเมื่อเธอพบโจทย์แบบนี้อีก อย่างน้อยเธอก็ได้ครึ่งคะแนน"

หานเมิ่งฉีเงยหน้าขึ้นแล้วถาม "แล้วอีกครึ่งล่ะ?"

"คะแนนอีกครึ่งอยู่ในโจทย์สอง ข้อสอบมัธยมปลายแบบนี้มักจะมีโจทย์เวกเตอร์ในส่วนสอง..."

ลู่โจวพูดแล้วเขียนที่หลังข้อสอบ

[จุด N บนระนาบสอดคล้องกับเวกเตอร์ MN = เวกเตอร์ MF1 + เวกเตอร์ MF2 เส้นตรง L//MN C1ตัดกับ A และ B OA*OB = 0 จงหาสมาการของ L]

หานเมิ่งฉีเห็นโจทย์แล้วติดทันที เธอมองลู่โจวอย่างจนปัญญา

อย่างไรก็ตามลู่โจวไม่ได้มองเธอ เขานั่งข้างเตียงแล้วหยิบหนังสือแบบฝึกหัดและเริ่มหาตัวอย่างต่อไป

"ลองทำเอง ผมจะช่วยถ้าเธอแก้ไม่ได้สิบห้านาที เริ่ม"

หานเมิ่งฉีทำได้แย่กว่าโจทย์แรกเสียอีก เธอเขียนถูกบรรทัดเดียวเท่านั้น บรรทัดอื่นผิดหมดเลย

มันอาจเป็นเพราะลู่โจวมีน้องสาวที่อายุไล่เลี่ยกับหานเมิ่งฉี ดังนั้นเขาจึงไม่ได้หงุดหงิดเลย เขาไม่ได้หัวเราะเธอหรือบอกว่านี่เป็น'โจทย์แจกคะแนน' กลับกันเขาอธิบายขั้นตอนการแก้โจทย์ให้เธออย่างอดทนแทน

เมื่อหานเมิ่งฉีเห็นขั้นตอนบนกระดาษ แววตาของเธอก็เบิกกว้าง เธอกล่าวเงียบๆ "ว้าวนายเก่งมาก..."

"เทคนิคการเรียนของผมก็คือการประเมินความผิดพลาดของตนเองและเรียนรู้จากข้อผิดพลาดอยู่เสมอ ผมหวังว่าเธอจะคัดลอกโจทย์ที่แก้ไม่ได้ลงในสมุด จากทุกอาทิตย์ผมจะมาอธิบายให้เธอ" ลู่โจวกล่าว เขาส่งปากกาคืนให้หานเมิ่งฉีแล้วกล่าวต่อ "การมีสมุดที่เต็มไปด้วยข้อผิดพลาดของตนคือวิธีการที่เธอเรียนวิชาคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์ ถ้าเธออยากเรียนวิชาวิทยาศาสตร์เก่ง เธอต้องเตรียมตัว มันก็เหมือนแครี่ยิงไกลออกโดลแลนแบลดหรือซัพพอร์ตซื้อวอร์ด ทั้งหมดเป็นการเตรียมพื้นฐาน"

แววตาของหานเมิ่งฉีเปล่งประกาย จู่ๆ เธอก็รู้สึกสนใจและขัดจังหวะ "นายเล่นลีเจ้นออฟรีเจ้นด้วยเหรอ? เซิร์ฟเวอร์ไหน? ฉันเล่นซัพพอร์ตเก่ง!"

"...เซิร์ฟเวอร์แบลคโรส"

"มาเพิ่มเพื่อนกัน! เอาเลขคิวคิวมา!"

ลู่โจวเอื้อมมือไปเคาะหน้าผากเธอ เขามองเธอแล้วกล่าวอย่างหงุดหงิด "เลิกเล่นเกมแล้วสอบให้ได้ร้อยคะแนนก่อน!"