ระบบปั้นอัจฉริยะ
ตอนที่ 16
ตอนที่ 16 เขาเป็นนักศึกษาปริญญาตรีที่เก่งที่สุด!
เวลาสิบโมงเช้า ณ ตึกวิจัยแผนกคณิตศาสตร์
ศาสตราจารย์ถังนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานแล้วมองดูหน้าจอคอมพิวเตอร์ เขากำลังแก้ไขวิทยานิพนธ์อย่างพิถีพิถัน
เขาอ่านข้อโต้แย้งและกระบวนการคำนวณที่มีเหตุผล เขาอดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้ แม้ว่าเขาจะอยากหาข้อผิดพลาดเพื่อให้ลู่โจวไปแก้ไข แต่เขาก็รู้สึกเหมือนไม่รู้จะเริ่มตรงไหน
เขาตรวจสอบวิทยานิพนธ์จนเสร็จ แต่เขาก็ไม่พบการคำนวณที่เกินความจำเป็นสักนิดเดียว
สิ่งเดียวที่เขาช่วยได้ก็คือการปรับและแก้ไขโครงสร้างประโยคและคำศัพท์ภาษาอังกฤษ
"คนหนุ่มสาวจะแซงหน้าเราในไม่ช้า" ศาสตราจารย์ถังจื้อเหว่ยกล่าวและเอนตัวพิงเก้าอี้
ทันใดนั้นเองประตูออฟฟิศเขาก็เปิดออก
คนๆ นั้นไม่ได้เคาะประตูหรือทักทายเขา มันคือพฤติกรรมที่ไม่สุภาพที่ทำให้ศาสตราจารย์ถังขมวดคิ้ว อย่างไรก็ตามหลังจากเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใคร เขาก็ใจเย็นลงแล้วเผยรอยยิ้มเล็กน้อย
มันเป็นหลู่ฟางผิง หัวหน้าแผนกคณิตศาสตร์ของมหาลัยจินหลิง อีกฝ่ายไม่ได้เป็นแค่เพื่อนร่วมงานของถังจื้อเหว่ยเท่านั้น แต่ทั้งสองยังเป็นเพื่อนกันอีกด้วย
"เฒ่าถัง โทรศัพท์คุณพังหรือ? ฉันโทรหาคุณแล้ว แต่ไม่มีใครรับสาย" หลู่ฟางผิงกล่าวแล้วเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม
"อ๊ะ ฉันปิดเครื่องหลังสอบทุกปี คุณก็รู้" ถังจื้อเหว่ยตอบขณะมองดูศาสตราจารย์หลู่ฟางผิง เขาเอนตัวพิงเก้าอี้แล้วหยิบถ้วยชาอุ่นๆ ขึ้นมา "ช่วงนี้คุณไม่ยุ่งเหรอ? คุณมาทำอะไรที่นี่?"
หลู่ฟางผิงนั่งลงบนโซฟาแล้วกล่าว "ฉันอยากได้ความช่วยเหลือจากคุณ เพราะงั้นฉันจึงมา!"
"หน้าด้าน! ถ้าเป็นคนอื่นมาขอความช่วยเหลือ พวกเขาจะนำเหล้ามาด้วย แต่คุณไม่เอาบุหรี่มาด้วยซ้ำ ฉันไม่ช่วย!" ถังจื้อเหว่ยพูดติดตลก
"คุณเกลียดของแบบนั้นไม่ใช่เหรอ? ถ้าฉันเอามาด้วย ฉันคงเดินเข้าประตูมาไม่ได้ด้วยซ้ำ" หลู่ฟางฟิงกล่าวและหัวเราะ
ถังจื้อเหว่ยยิ้ม "เอาล่ะ เลิกล้อเล่นกันตรงนี้ พูดมาตรงๆ เลย อยากให้ฉันช่วยอะไร?"
หลู่ฟางผิงตบต้นขาแล้วกล่าว "อ่า เรามีการแข่งขันการสร้างแบบจําลองทางคณิตศาสตร์ระดับประเทศในเดือนกันยายน แผนกอยากให้ฉันจัดทีมสองทีมและร่วมมือกับแผนกวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์ ฉันอยากพยายามเอาเหรียญทองสองเหรียญ และนำพาเกียรติยศมาให้แผนกและมหาลัยของเรา!"
นอกจากนี้มันยังถือว่าเป็นการประเมินผลการสอนและการวิจัยประจำปีเช่นกัน
ถ้าพวกเขาพลาด และทั้งแผนกคณิตศาสตร์ไม่ได้เหรียญทองสักเหรียญเดียว มันต้องน่าอับอายแค่ไหนนะ?
แน่นอนคณบดีลู่ไม่พูดถึงมัน
"คุณต้องการ... ต้องการให้ฉันไปเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาเหรอ?" ถังจื้อเหว่ยกล่าว เขาขมวดคิ้ว "แต่ฉันวิจัยคณิตศาสตร์บริสุทธิ์ ฉันเกรงว่าฉันคงช่วยคุณเรื่องสร้างแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ไม่ได้"
การสร้างแบบจำลองทางคณิตศาสตร์และวิจัยทางคณิตศาสตร์ฟังดูคล้ายกัน แต่อันที่จริงมันเป็นคนละสาขาโดยสิ้นเชิง ไม่ว่าจะเป็นความสามารถการคิดเชิงนวัตกรรมหรือการดูดซับข้อมูลใหม่ๆ มันเป็นเรื่องยากที่ศาสตราจารย์ถังจะตามสมองของคนหนุ่มสาวได้ทัน การให้เขาไปเป็นอาจารย์พวกเขา มันไม่มีหวังเลย
"ไม่ ฉันจัดที่ปรึกษาให้ทีมแล้ว ฉันแค่อยากยืมคนสักสองคนจากคุณ มีใครที่มีความสามารถทางคณิตศาสตร์มากและมีความคิดปราดเปรียวไหม?"
"อ๊ะ แค่นี้? โอเค มาเวลาเหมาะมาก ฉันมีคนอยากแนะนำให้คุณ เอกคณิตศาสตร์ห้องหนึ่ง ลู่โจว เอาตัวเขาไปเลย ไม่ต้องขอบคุณฉัน" ถังจื้อเหว่ยกล่าวด้วยรอยยิ้ม
"ลู่โจว?" หลู่ฟางผิงขมวดคิ้ว "ฉันคิดว่าฉันเคยเห็นชื่อนี้ที่ไหนนะ..."
ทันใดนั้นเขาก็นึกขึ้นได้ เขาพบชื่อนี้ตอนที่เขากำลังคุมห้องสอบเมื่อวาน นักศึกษาที่ทำข้อสอบเสร็จในครึ่งชั่วโมงและได้คะแนนเต็ม
แต่...
เขาเป็นแค่นักศึกษาปีหนึ่งเท่านั้น!
การแข่งขันการสร้างแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ระดับประเทศแตกต่างกับคณิตศาสตร์โอลิมปิกที่พวกเขาแค่ส่งข้อสอบให้ผู้เข้าแข่งขันก็พอ การแข่งขันนี้ไม่ได้เน้นที่ความเข้าใจของทฤษฎี แต่มันขึ้นอยู่กับความสามารถของนักศึกษาที่จะนำความรู้เชิงทฤษฎีไปแก้ไขสถานการณ์ในชีวิตจริง
นอกจากนี้จากผลการแข่งขันในอดีตที่ผ่านมา นักศึกษาที่ได้เกรดเฉลี่ยสูงไม่จำเป็นต้องเก่งในการแข่งขัน มันเป็นนักศึกษาที่ทำได้ดีในทุกสาขาวิชาต่างหากที่ไปแข่งขันได้ดี
นอกจากนี้การแข่งขันยังมีโจทย์ที่หลากหลายกว้างขวาง ฐานความรู้ของนักศึกษาปีหนึ่งมีจำกัด มันเป็นเรื่องยากที่จะนำไปใช้ในการแข่งขัน
แน่นอนการเข้าร่วมการแข่งขันก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร ส่วนสำคัญคือการมีส่วนร่วม อย่างไรก็ตามหลู่ฟางผิงไม่ได้อยากได้นักศึกษาที่มุ่งเน้นกับการมี 'ส่วนร่วม' เหล่านั้น สิ่งที่เขาต้องการคือนักศึกษาที่มีการแข่งขัน
ส่วนลู่โจว แม้ว่าความสามารถทางคณิตศาสตร์ของเขาจะดี แต่ฐานความรู้ของเขานั้นแคบเกินไป!
"คุณคิดว่าเขาเด็กเกินไปหรือ?" ถังจื้อเหว่ยรู้ทันทีว่าเพื่อนเก่าเขาคิดอะไร ดังนั้นเขาจึงหัวเราะ
"คุณพูดถูก" หลู่ฟางผิงพยักหน้า จากนั้นเขาก็กล่าว "แผนกวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์ให้ความสำคัญกับการแข่งขันนี้ พวกเขาส่งอัจฉริยะคอมพิวเตอร์ปีสองที่ชนะการแข่งขันการแข่งขันคอมพิวเตอร์ระดับประเทศสองรางวัลในช่วงมัธยม และชนะการแข่งขันซอฟต์แวร์ระดับประเทศในช่วงปีหนึ่ง อันที่จริงฉันมีนักศึกษาสองสามคนในใจแล้ว แต่ฉันอยากถามความเห็นของคุณ ฉันคิดว่าฉันต้องการนักศึกษาปีสองเป็นขั้นต่ำ...คุณเข้าใจที่ฉันจะสื่อไหม?"
หลู่ฟางผิงสื่อเจตนาของตนเองอย่างชัดเจน
แม้ว่าตามหลักการแล้ว ทางมหาลัยควรส่งเสริมให้นักศึกษาจัดตั้งทีมตัวเอง มหาลัยก็ไม่ได้คัดค้านที่หัวหน้าแผนกจะจัดตั้งทีมอัจฉริยะขึ้นมา เพราะยังไงการได้รับเหรียญเพิ่มก็เป็นความสำเร็จของผู้นำและมันจะนำพาเกียรติยศมาสู่มหาลัย
แผนกวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์มีอัจฉริยะแบบนั้น แม้ว่าเขาจะบอกว่าเขาไม่ได้สนใจอะไรมาก แต่เขาก็ส่งทีมที่บกพร่องไปแข่งขันไม่ได้ ถ้าถึงเวลาแล้ว'ทีมอัจฉริยะ'ของพวกเขาผ่านประตูการแข่งขันไม่ได้ด้วยซ้ำ มันจะน่าอับอายแค่ไหน!
ถังจื้อเหว่ยหัวเราะ เขามองคอมพิวเตอร์บนโต๊ะทำงานแล้วกล่าว "ฉันมีวิทยานิพนธ์อยู่ตรงนี้ ลองมาดูสิ"
หลู่ฟางผิงอึ้ง เขาไม่รู้ว่าเพื่อนร่วมงานของเขาจะทำอะไร อย่างไรก็ตามเขายังคงเดินเข้ามาพร้อมกับร่องรอยความสงสัย
"ทฤษฎีอินเวอร์ชั่นที่ดีที่สุดของตัวดำเนินการเชิงเส้นและฟังก์ชันเชิงเส้น... ทิศทางการค้นคว้าของคุณกลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?" หลู่ฟางผิงถามด้วยความตื่นเต้นขณะอ่านหัวข้อวิทยานิพนธ์
ถังจื้อเหว่ยไม่ได้ตอบ กลับกันเขากระตุ้นอีกฝ่ายแทน "เลิกตั้งคำถาม อ่านวิทยานิพนธ์ไปแล้วบอกฉันว่าคุณคิดยังไง"
ในหัวของหลู่ฟางผิงเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม แต่เขาก็ยังอ่านวิทยานิพนธ์ต่อ ยิ่งเขาอ่านเท่าไหร่ เขาก็สนใจมากเท่านั้น
หลังจากอ่านกระบวนการสุดท้ายของข้อโต้แย้ง เขาก็ยืนคิดอยู่ตรงนั้นสักพัก จากนั้นเขาก็กล่าวด้วยความอิจฉา "เฒ่าถัง พูดตามตรง... ฉันอิจฉาคุณ"
"ฉันบอกให้คุณวิจารณ์บทความนี้ คุณอิจฉาทำไม?" ถังจื้อเหว่ยหัวเราะ
"แผนกคณิตศาสตร์ของเรามีอัจฉริยะมากมาย แต่ทำไมคุณถึงผูกขาดไปคนเดียว? ไม่ใช่แค่คุณจะมีนักศึกษาปริญญาตรีอัจฉริยะเท่านั้น แต่คุณมีกระทั่งนักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษาที่ฉลาดมากอีกด้วย" ยิ่งหลู่ฟางผิงคิดมากเท่าไหร่ เขาก็น้อยใจมากเท่านั้น ทำไมเขาถึงไม่สามารถเป็นอาจารย์ของนักศึกษาระดับนี้บ้าง?
เมื่อได้ยินแบบนั้น ถังจื้อเหว่ยก็หัวเราะเสียงดัง นี่ทำให้หลู่ฟางผิงสับสนมาก เพราะเขาไม่รู้ว่าเพื่อนเก่าเขากำลังหัวเราะเรื่องอะไร!
"นักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษา? ฮ่าๆ ๆ ! นี่เป็นวิทยานิพนธ์ที่ถูกเขียนโดยลู่โจว! ลองเดาซิว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น? ฉันถามเขาว่าเขาจะส่งวิทยานิพนธ์นี้ไปที่ไหน และเขาก็กล้าพูดว่า AMC! ขอบคุณพระเจ้าที่ฉันหยุดเขาไว้ ถ้าเขาจบปริญญาเอกไป เขาต้องเสียใจ" ถังจื้อเหว่ยหัวเราะ
ลู่ฟางผิงสับสนเหลือเกิน เขามองดูวิทยานิพนธ์บนคอมพิวเตอร์แล้วย้อนกลับมามองสหายเก่า เขานิ่งอึ้งเป็นเวลานานก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ "เฒ่าถัง ทำไมคุณถึงล้อฉันเล่นแบบนี้?"
"ฉันไม่ได้ล้อคุณเล่น" ถังจื้อเหว่ยกล่าว เขาหยุดยิ้มแล้วมองเพื่อนเก่าก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "วิทยานิพนธ์และประเด็นโต้แย้งนี้เขาทำเองทั้งหมด ฉันอธิบายส่วนยากๆ ให้เขาไม่กี่ประเด็นเท่านั้น นั่นเป็นคำถามที่เขาถามฉัน ฉันจึงยืนยันได้ว่านี่เป็นผลงานของเขาเอง ส่วนที่ฉันแก้ไขคือโครงสร้างประโยคในวิทยานิพนธ์เท่านั้น สำหรับส่วนสำคัญของวิทยานิพนธ์ และประเด็นข้อแย้งสุดท้าย ฉันหาข้อผิดพลาดไม่ได้เลย แม้ว่านิสัยของเด็กคนนี้จะสนใจลาภยศไปนิดและค่อนข้างใจร้อน แต่เขามีพรสวรรค์ที่ยิ่งใหญ่จริงๆ ถ้าคุณอยากให้ฉันแนะนำคนเข้า 'ทีมอัจฉริยะ' ฉันขอแนะนำเขาเต็มที่ ไม่ว่าจะเป็นความสามารถในการเขียนวิทยานิพนธ์หรือความสามารถทางคณิตศาสตร์ ไม่มีนักศึกษาปริญญาตรีคนไหนในมหาลัยจินหลิงที่เทียบเขาได้!"
เขาเหนือกว่าทุกคน!
คุณรู้ไหมว่ามหาลัยจินหลิงมีนักศึกษาปริญญาตรีมากแค่ไหน? คณบดีอย่างฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำ!
อย่างไรก็ตามลู่ฟางผิงไม่อาจปฏิเสธได้
โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากอ่านวิทยานิพนธ์นี้ ข้อกังขาเรื่องความสามารถของลู่โจวก็หายไปทันที
ถ้าถังจื้อเหว่ยไม่บอกเขา เขาก็คงไม่คิดว่าคนเขียนวิทยานิพนธ์นี้เป็นนักศึกษาปริญญาตรี
สำหรับนักศึกษาปริญญาตรี นักศึกษาคนนี้มาถึงระดับที่เป็นไปไม่ได้แล้วในสาขาการวิเคราะห์เชิงฟังก์ชัน
ลู่ฟางผิงกล่าวเสียงเบา "ฉัน...ไม่มีอะไรจะพูดเลย มันขึ้นอยู่กับว่าคุณโน้มน้าวเขาให้เข้าร่วมได้ไหม"
"ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น เจ้าหนูนี่ฟังฉัน อย่าพึ่งไป ฉันจะโทรหาเขาแล้วอธิบายสถานการณ์ให้เขาฟัง" ถังจื้อเหว่ยกล่าวอย่างมั่นใจ เขาหยิบโทรศัพท์จากบนโต๊ะทำงานขึ้นมา
การเป็นตัวแทน 'ทีมอัจฉริยะ' ของแผนกเพื่อแข่งขันในระดับประเทศเป็นโอกาสครั้งหนึ่งในชีวิต ถ้าคุณชนะเลิศ คณบดีจะรู้จักชื่อคุณและทุนการศึกษาสี่ปีจะเป็นของคุณแน่นอน
ถังจื้อเหว่ยไม่อยากมอบสัญญาที่เป็นไปไม่ได้ เขาจึงตัดสินใจทำตอนนี้เลย ดังนั้นเขาจึงโทรหาลู่โจวต่อหน้าคณบดี
"หมายเลขที่ท่านเรียกไม่ได้อยู่ในพื้นที่ให้บริการ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้ง..."
โทรศัพท์เขาปิดเครื่อง? ถังจื้อเหว่ยชะงัก เขาขมวดคิ้วแล้ววางสาย
"เจ้าเด็กคนนี้ทำอะไรอยู่? เขาไม่ได้รับสายฉัน ฉันจะคุยกับเขาภายหลัง"
หลู่ฟางผิงไม่ได้กังวล เขาอยากได้เด็กคนนี้!
ฐานความรู้เขาไม่สำคัญ แค่วิทยานิพนธ์นี้อันเดียว เขาก็มีสิทธิ์เข้าร่วมการแข่งขันแล้ว การแข่งขันนี้ทีมนึงมีสามคน คนนึงเขียนโปรแกรม คนนึงสร้างแบบจำลองทางคณิตศาสตร์และอีกคนเขียนวิทยานิพนธ์ เด็กคนนี้คนเดียวก็ทำได้ทั้งสร้างแบบจำลองและเขียนวิทยานิพนธ์ การแข่งขันนี้เป็นของเข้าแล้วอย่างไม่ต้องสงสัย!
นอกจากนี้เขามั่นใจด้วยว่าลู่โจวจะยอมรับ ดังนั้นเขาจึงไม่เป็นกังวลเลย
ไม่มีนักศึกษาคนไหนที่ปฏิเสธโอกาสอันมีค่าแบบนี้
หลู่ฟางผิงหัวเราะแล้วกล่าว "โอเค ขอบคุณที่ช่วย ฉันยังมีเรื่องต้องทำ ฉันไม่รบกวนคุณแล้ว"
"ไม่ต้องห่วง ฉันจะให้คำตอบคุณพรุ่งนี้" ถังจื้อเหว่ยกล่าวและโบกมือลา
