รักนี้เจ้จัดให้
ตอนที่ 12
หวินพาลูกจันกับพอลเดินเลียบทะเลมาพักที่กระท่อมหลังกะทัดรัด พูดออกตัวว่า
“เล็กหน่อยนะครับ ผมไม่อยากให้ชาวบ้านแถวนี้สงสัยว่าพวกคุณเป็นใคร ทำไมได้มาอยู่บ้านหลังใหญ่ ถ้าขาดเหลืออะไรบอกผมนะครับ ผมจะจัดการให้ นายหัวสั่งมาว่าให้ดูแลพวกคุณดีที่สุด”
พอลกับลูกจันพอใจกับกระท่อมหลังน้อยนี้ แต่ไม่ทันได้เข้าไปก็มีเสียงถามมาว่า
“ใครมาน่ะน้าหวิน”
ทุกคนหันมอง เธอคืออ้อยสาวชาวบ้านหน้าตาคมคาย หวินบอกว่าเป็นญาติตน อ้อยมองพอลถามหวินว่ามีญาติหล่อขนาดนี้เลยเหรอ? ลูกจันแกล้งไอแค่กๆ อ้อยหันมองถามหวินว่าแล้วนี่ใคร หวินไม่ทันตอบ
ลูกจันก็ชิงชี้ที่ตัวเอง
“เมีย นั่นผัว แล้วนี่ลูก” พลางเอามือตบท้องเสียงดังปุๆ เพราะเอาขันยัดไว้
“แหม...ครบเลยนะ” อ้อยมองยิ้มๆ พอลยิ้มกับคำว่า ผัว เมีย ที่ลูกจันพูด ถึงจะหลอกๆ ก็ยังแอบรู้สึกดี...
ooooooo
อุ่นเรือนรู้สึกตัวเองมีตราบาปในใจตลอดเวลา อยากสารภาพผิดกับวิมาดา พอรู้จากต๋อยว่าวิมาดาไปฝรั่งเศสอีก 3 อาทิตย์ถึงจะกลับ อุ่นเรือนก็หน้าเศร้าจนต๋อยสงสัยว่าแค่ไม่ได้พบบอสต้องเศร้าถึงขนาดนี้เลยเหรอ??
ระยะนี้ทุกคนในเซเลบรู้สึกว่ามีคนตาม อุ่นเรือน หนักกว่าเพื่อนเพราะรู้สึกมีคนไปวนเวียนอยู่แถวหน้าบ้าน อาร์ตปรารภกับอุ่นเรือนว่า
“พวกมันคงกะจะตามรอยพี่ลูกจันกับพี่พีทจากคนใกล้ตัว ตอนนี้เราคงต้องนิ่งให้มากที่สุด อย่าให้พวกมันสงสัย”
ความรู้สึกของทุกคนเป็นจริง เพราะณัฐโทรศัพท์สั่งคนร้ายที่เขาจ้างไว้ว่า
“ตามพวกมันต่อไป ต้องมีใครสักคนที่ช่วยพาพวกมันไปซ่อน ทำยังไงก็ได้ให้หาพวกมันเจอให้เร็วที่สุด” เร่งคนร้ายแล้ว ณัฐมองกระดาษแผ่นน้อยที่วางอยู่บนโต๊ะ มีข้อความที่ทำให้เขากระวนกระวายว่า
“เหลือเวลาอีก 5 วัน จำไว้ว่า นายไม่ชอบคนผิดเวลา!!”
ooooooo
คืนแรกที่ได้นอนกระท่อมริมทะเล ลูกจันล้างหน้าตัวเองจนสะอาด พอลถามว่าทำไมเธอล้างหน้าได้แล้วมาห้ามตนถอดวิกถอดหนวด
“เอ๊ะ...ก็ฉันบอกแกไปแล้วไงว่าแค่เอาครีมดำทาหน้ากับพันท้องน่ะมันง่ายกว่านั่งติดกาวแปะหนวดแปะวิกให้แก อดทนหน่อยสิ เดี๋ยวเกิดมีคนโผล่มากะทันหันตอนแกถอดหนวดถอดวิก ความลับก็แตกกันพอดี”
พอลทำหน้ามึน ถามนิดเดียวโดนสวดเสียยาวเหยียด ซ้ำไล่ให้ไปจัดที่นอนให้ด้วย พอลทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย แต่จัดให้เธอคนเดียว ส่วนตัวเองไปนอนมุมห้องอ้างว่าปวดหลัง หมอบอกให้นอนบนพื้นกระดานดีกว่า ทั้งที่ไม่ใช่เลย ที่แยกไปนอนพื้นเพราะกลัวใจตัวเองต่างหาก...
แต่พอตกดึก พอลก็แทบตบะแตก เมื่อลูกจันได้ยินเสียงตุ๊กแก เธอร้องกรี๊ดแล้วลุกพรวดมานอนซุกอกเขาบอกว่ากลัวตุ๊กแก ตุ๊กแกเจ้ากรรมก็ร้องไม่หยุด จนลูกจันหลับมันหยุดร้อง พอลมองลุ้นให้มันร้องมันก็ไม่ร้อง เลยหยิบหินก้อนเล็กๆขว้างใส่ มันตกใจร้องต่อ
ตั๊บแก...ตั๊บแก...
พอลนอนฟังเสียงตุ๊กแกร้อง ยิ้มให้มันเหมือนจะขอบใจ เขากอดลูกจันจนหลับไปด้วยกัน...
ooooooo
ลูกจันตื่นก่อนพอล พอลุกขึ้นเธอมองพอลที่หลับสนิทอยู่ เห็นความหล่อของเขาก็ทำเอาเคลิ้ม ตุ๊กแกเจ้ากรรมร้องขึ้นอีก ลูกจันสะดุ้งลุกขึ้นรีบเดินออกไป
อ้อยเอาน้ำชุบคือน้ำพริกแบบคนใต้มาให้แต่เช้า บอกลูกจันว่าให้เก็บผักจิ้มเอาแถวนี้ก็แล้วกัน พอจะกลับก็ทักลูกจันว่าวันนี้ท้องเล็กกว่าเมื่อวาน ลูกจันก้มมองท้องตัวเอง เห็นว่าเล็กกว่าเมื่อวานจริงๆ บอกอ้อยว่าเมื่อเช้าท้องเสีย อ้อยทำหน้างงๆว่าเกี่ยวกันด้วยหรือ?
เมื่อมาใช้ชีวิตแบบชาวบ้าน ลูกจันกับพอลจึงต้องพึ่งตัวเองทั้งเรื่องอาหารการกินและการใช้ชีวิต
ลูกจันเห็นลิงเด็ดผลไม้ป่าก็ดีใจเพราะรู้มาว่าถ้าสัตว์กินได้คนก็กินได้ เลยไปเด็ดมากินบ้าง ปรากฏว่าถูกลิงหลอก เพราะมันเด็ดมาดมแล้วปาทิ้ง ลูกจันเลยเมาผลไม้พิษอาเจียนจนหมดแรง ดีที่พอลเอาหญ้าทะเลมาให้กินแก้พิษเลยรอด
หวินต้องการให้ทั้งสองกลมกลืนกับชาวบ้าน จึงสอนให้ถักอวน ทอดแห พอลูกจันเริ่มถักอวนเป็น เธอก็เพลินกับมันจนบอกพอลว่า
“แกรู้ไหม ทำไปทำมาฉันชักชอบงานนี้เสียแล้วสิ...ถักไปเรื่อยๆ ใช้สมาธิอยู่กับมัน ไม่ต้องแข่งขันกับใครใจมันสงบดี”
พอลยิ้ม รู้สึกดีกับลูกจันในอีกแง่มุมหนึ่งต่างจากที่เคยเห็นเธอที่เป็นสาวไฮเปอร์เสียจนตนเวียนหัว
ooooooo
ณัฐตกอยู่ในภาวะเคราะห์ซ้ำกรรมซัด นอกจากถูกทวงหนี้ที่ต้องเดิมพันกันด้วยชีวิตแล้ว ยังถูกสาโรจน์ไล่ออกจากงานโดยให้เมย์เอาจดหมายไล่ออกไปให้
เมื่อเข้าตาจน ณัฐหยิบปืนในลิ้นชักไปหาสาโรจน์ที่ห้องทำงาน วางจดหมายไล่ออกตรงหน้าสาโรจน์ที่นั่งเซ็นเอกสารอยู่ กระชากเอกสารในมือสาโรจน์ออก ถูกสาโรจน์ตวาดว่า “มันจะมากไปแล้วนะ!”
“แล้วที่พี่ทำกับผมล่ะครับ อยู่ๆก็ไล่ผมออก
ไม่มีเหตุผล มันไม่มากเหรอครับ” ณัฐแข็งกร้าว
“น้อยไปด้วยซ้ำถ้าเทียบกับที่เธอหักหลังฉัน”
สาโรจน์หยิบแฟ้มเอกสารลับออกมาวางบนโต๊ะ “แผนลับสำหรับโปรเจกต์หนังสือใหม่ ลูกจันเขาส่งคืนมา แล้วก็ฝากบอกว่า เขาไม่คิดจะร่วมงานกับคนที่ไม่ซื่อสัตย์แบบเธอ”
ณัฐหน้าเสียที่ความลับแตก สาโรจน์ยังจับได้ว่าณัฐยักยอกเงินบริษัทไปเกือบ 30 ล้าน บอกณัฐว่า
“เพราะฉะนั้น แค่ที่โดนไล่ออกจากบริษัทนี่ก็ถือว่าเมตตามากแล้วนะ ถ้าฉันทำหนังสือเวียนไปทุกบริษัท เธอคงหางานทำไม่ได้อีกเลย ไปเสีย...แล้วไม่ต้องกลับมาเจอกันอีก ไอ้ที่เสียไป ฉันจะคิดว่าเป็น ‘ค่าแรง’ ที่เธอเคยให้ความสุขฉันก็แล้วกัน” สาโรจน์ยิ้มเชือดเฉือนแล้วก้มหน้าทำงานต่อ
“มันไม่ง่ายแบบนั้นหรอกไอ้แก่! เศษเงินที่มึงให้ มันไม่พอหรอกกับที่กูต้องทนอยู่กับคนอย่างมึงตั้งหลายปี” ณัฐกระชากลิ้นชักหยิบสมุดเช็คออกมา “เซ็นเช็คให้ผมสัก 30 ล้านสิครับพี่...แล้วผมจะถือว่าเราจบกัน”
สาโรจน์ตบหน้าณัฐฉาดใหญ่ด่า “ไอ้คนเนรคุณ!” ณัฐตกใจโดนตบเหนี่ยวไกปัง! สาโรจน์ฟุบจมกองเลือดทันที ดวงตาสาโรจน์เบิกโพลงไม่คิดว่าณัฐจะยิง เรียกชื่อณัฐไม่ทันจบก็สิ้นใจเสียก่อน เมย์ได้ยินเสียงปืนวิ่งมาดู เห็นณัฐถือปืนและสาโรจน์นอนจมกองเลือด เมย์ร้องกรี๊ด วิ่งตะโกนขวัญกระเจิงออกไป
“ช่วยด้วยค่ะ...คุณณัฐยิงคุณสาโรจน์ค่ะ ช่วยด้วย ...ช่วยด้วย!!”
ณัฐตกตะลึง ยืนละล้าละลัง พอตั้งสติได้ก็วิ่งออกจากห้องไป
เพียงสายๆ พีทนั่งดูทีวี อยู่ที่คอนโดของป้าภา ก็ตะลึงเมื่อเห็นรายงานข่าวว่า...
“ตอนนี้ทางตำรวจกำลังตามจับตัวคุณณัฐจ้าละหวั่นค่ะ ส่วนญาติคุณสาโรจน์ก็ตั้งรางวัลนำจับไว้ 3 แสนสำหรับผู้ชี้เบาะแส งานนี้ไม่มีแพะแน่ค่ะ เพราะเลขาคุณสาโรจน์ยืนยันว่าสาเหตุเกิดจากคุณณัฐไม่พอใจที่โดนคุณสาโรจน์ไล่ออกจากงาน แถมกล้องวงจรปิดในห้องคุณสาโรจน์ก็ชัดเจนนะคะว่ามือปืนคือคุณณัฐ”
ผู้ประกาศรายงานต่อไปว่า จากข้อมูลพบว่าณัฐมีหนี้สินมาก ส่วนใหญ่มาจากหนี้การพนันของพ่อแม่ แล้วสรุปว่า “ตำรวจเลยคาดว่า อาจจะเป็นอีกแรงจูงใจที่ทำให้คุณณัฐต้องยักยอกเงินบริษัทจนโดนไล่ออกจากงาน และกลายมาเป็นเหตุโศกนาฏกรรมในครั้งนี้”
“ไม่น่าเลย...” พีทรำพึงเศร้าใจกับข่าวของณัฐ...อดเวทนาไม่ได้กับชะตากรรมที่ณัฐจะต้องเผชิญต่อไป...
ooooooo
ณัฐหลบหนีไปเช่าห้องโทรมๆ หลบหนีการจับกุม เขาเห็นหนังสือพิมพ์พาดหัว “ตามล่าไฮโซรูปหล่อมือปืนฆ่านักธุรกิจใหญ่” มีรูปตัวเองคู่กับรูปสาโรจน์ ณัฐขยำหนังสือพิมพ์ทิ้งด้วยอารมณ์สับสนพลุ่งพล่าน
ค่ำนี้ณัฐไปดักเอาปืนจี้จุ้มจิ้มที่กำลังไปยืนรอรถ ขู่ให้บอกมาว่าลูกจันอยู่ไหน จุ้มจิ้มตกใจมาก พยายามควบคุมสติบอกว่าตนไม่รู้ ณัฐจะตบด้วยด้ามปืน ถูกอาร์ตโผล่พรวดมาต่อยล้มลง ณัฐเล็งปืนใส่อาร์ตทันที จุ้มจิ้มได้สติตะโกนเรียกตำรวจที่ขี่มอเตอร์ไซค์ผ่านมาพอดี ณัฐเห็นตำรวจจึงวิ่งหนีไป
อาร์ตรีบเข้าไปดูจุ้มจิ้มถามว่าเจ็บตรงไหนหรือเปล่า สาวเจ้าก็งอนตะบึงตะบอน อาร์ตอาสาจะไปส่งก็บอกว่าจะไปแท็กซี่ พอเรียกแท็กซี่ได้ก็ไปเลย ไม่มีคำขอบคุณและไม่แม้แต่จะหันมองอาร์ตที่ยืนคอตกอยู่ตรงนั้น
คนอะไร งอนได้งอนดี!
ooooooo
ลูกจันกับพอลกำลังเพลิดเพลินกับชีวิตในอีกรูปแบบหนึ่ง เป็นชีวิตเรียบง่ายบริสุทธิ์ทั้งธรรมชาติและจิตใจของผู้คน ทั้งสองปรับตัวเข้ากับการเปลี่ยนแปลงได้อย่างรวดเร็ว
นอกจากลูกจันจะถักอวนแล้วยังสร้างสรรค์ใช้วัสดุธรรมชาติที่มีอยู่มาประดิษฐ์กระเป๋าถือได้อย่างสวยงามจนบรรดาแม่บ้านหันมาช่วยกันทำ ทั้งมีความสุขและเพลิดเพลิน
ส่วนพอลก็อยู่ในกลุ่มชายชาวประมง ถอดเสื้อแบกหามปลาที่จับมาได้อย่างแข็งขัน
ลูกจันมองพอลอย่างพินิจพิจารณา เห็นแผ่นอกกว้าง ลำแขนกำยำ ก็มองจนพอลถามว่ามองอะไร ลูกจันสะดุ้งตั้งหลักไม่ทัน ที่เคยพูดจ๋อยๆเป็นต่อยหอยก็พานติดอ่างเอาดื้อๆ พอตั้งหลักได้ก็ทักว่า...
“พีท...ฉันเพิ่งได้นั่งสังเกตแกจริงๆ จังๆ นี่แหละ ฉันว่าแกดูแปลกๆ ไปนะ” พอลถามว่าแปลกยังไง “ก็...ไม่รู้สินะ มันเหมือน...เหมือนว่าไม่ใช่แกงั้นแหละ แต่ก็ยังเป็นแกนะ...แต่...มันก็ไม่เหมือนแกไง โอ๊ย...งง!” พอลถามว่าแล้วมันดีไหมล่ะ ลูกจันมองอีกทีบอกว่า “มันก็... ไม่แย่นะ”
“แล้วชอบไหมล่ะ” พอลซักลึกลงไปทุกที จนลูกจันอึ้งๆ ก็พอดีเสียงอ้อยเรียกลูกจันบอกว่าเอาน้ำชุบมาให้ ทั้งสองเลยหลุดจากภวังค์ ต่างหาอะไรทำแก้เขิน จนอ้อยทักว่าขยันกันจัง
ตกกลางคืนลูกจันไปอาบน้ำ ก็ให้พอลไปนั่งเฝ้าอ้างว่ากลัวผี เห็นพอลนั่งหันหลังให้ก็บังคับให้หันหน้ามาทางตน ผีมาจะได้เห็น พอพอลหันมาตัวเองกลับเขินสายตาเขา สั่งให้หันหลังอีก พอพอลทำตามก็ภูมิใจว่าตัวเองสั่งเขาได้ แต่ก็แปลกใจตัวเอง กับความรู้สึกเขินอายพอลอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
รุ่งขึ้นลูกจันตื่นมาไม่เห็นพอลก็ลุกไปดูว่าเขาหายไปไหน เห็นเขานุ่งผ้าขาวม้าอาบน้ำอยู่ เห็นสรีระที่แข็งแรงสวยงามของเขาก็มองอึ้ง เขินขึ้นมาไม่รู้ตัวหลบแว้บแล้วรีบผละไปก่อนที่อารมณ์จะกระเจิงไปกว่านั้น
ooooooo
วันนี้หวินชวนพอลออกเรือไปหาปลาด้วยกัน ลูกจันเดินมาส่งพอลด้วยความรู้สึกเป็นห่วง นอกจากเตือนให้ระวังตัวแล้ว ยังย้ำสัญญาที่เขาจะต้องไม่ตายก่อนตนด้วย
ลูกจันยืนส่งพอลจนเรือลับสายตาจึงกลับมาที่ลานถักอวน ทำงานร่วมกับกลุ่มแม่บ้าน แต่ใจพะวักพะวนอดเป็นห่วงพอลไม่ได้ ยิ่งเมื่อฟ้าร้องครืนๆ ใจก็ยิ่งไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
ลูกจันกระวนกระวายใจรอคอยการกลับมาของพอลอยู่ที่กระท่อมท่ามกลางเสียงฟ้าคำรามและฝนตกหนัก ทนไม่ได้ก็พร่ำพูดน้ำตาคลอ... “แกสัญญากับฉันแล้วนะ แกห้ามเป็นอะไรนะ...”
“อยากถ่ายรูป บก.ขี้แยไปแชร์ให้โลกรู้จัง” เสียงพอลแซวเข้ามา
ลูกจันหันขวับ พอเห็นพอลตัวเปียกยืนยิ้มอยู่ เธอโผเข้ากอดเขาแน่น พอลกอดตอบอย่างอบอุ่น ต่างกอดกันอยู่ท่ามกลางแสงฟ้าและสายฝนด้วยความรักที่ไม่อาจปิดบังกันได้ต่อไป
ooooooo
ณัฐยังซ่อนตัวอยู่ในห้องเช่าโทรมๆ เขาสั่งอาหารจากร้านแถวนั้นมากิน ใช้จ่ายอย่างระมัดระวังไม่เคยให้ทิปเด็กส่งอาหารเลยแม้แต่บาทเดียว
วันนี้เด็กมาส่งอาหารเห็นณัฐดึงหมวกหลุบลงมามากก็มองอย่างสงสัย รู้สึกคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหน ณัฐระแวง จ่ายค่าอาหาร รับอาหารแล้วไล่เด็กออกไปปิดประตูทันที
เด็กส่งอาหารเตรียมถาดไปส่งอาหารมื้อต่อไปให้ณัฐ หยิบหนังสือพิมพ์มาปูถาด เห็นพาดหัวข่าว
“ตำรวจเครียด ยังตามจับไฮโซฆาตกรไม่ได้ ญาติเพิ่มรางวัลนำจับเป็น 5 แสนบาท” ข้างๆนั้นมีรูปณัฐชัดเจน เด็กส่งอาหารมองรูปอย่างทบทวน
เมื่อไปส่งอาหารณัฐอีก จึงแกล้งทำเป็นอุบัติเหตุปัดหมวกณัฐร่วง ณัฐตกใจรีบหยิบหมวกมาใส่ เด็กส่งอาหารขอโทษ หยิบถาดเดินออกไป ณัฐมองตามอย่างระแวงออกไปได้ไม่ไกล เด็กส่งอาหารก็โทร.แจ้งตำรวจ
“ชัวร์ครับพี่ตำรวจ...หล่อๆแบบนี้ผมจำไม่ผิดแน่ พี่รีบมาเลย เดี๋ยวผมพาไปหาเอง อย่าลืมรางวัลนำจับของผมด้วยนะครับพี่”
ใกล้ๆนั้น ณัฐแอบฟังหน้าเหี้ยม!
ผ่านเวลาไม่นาน...ณัฐออกไปเรียกแท็กซี่ ขณะเปิดประตูรถ ได้ยินเสียงกรีดร้องจากห้องเช่าของเขา ณัฐยิ้มเหี้ยม ปิดประตูรถ แท็กซี่คันนั้นพุ่งออกไปอย่างเร็ว สวนกับชาวบ้านแถวนั้นที่พากันวิ่งไปที่ห้องเช่าของเขา
บรรดาไทยมุง มุงดูและวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างสยอง เมื่อเด็กส่งอาหาร กลายเป็นศพอยู่ในห้องเช่าของณัฐ!
ณัฐหนีไปพักที่โรงแรมจิ้งหรีด...ภายในห้องมีขวดเหล้าเปล่ากลิ้งระเกะระกะ บนเตียงมีอุปกรณ์การเสพยาวางอยู่และที่พื้นห้อง...ณัฐนั่งอยู่ในสภาพเมายา คอพับพิงขอบเตียง ในมือยังกำปืนแน่น!
ooooooo
บ่ายวันนี้ ขณะลูกจันนั่งถักกระเป๋าจากอวนอยู่ เธอไม่เห็นอ้อย ถามชาวบ้านจึงรู้ว่าแม่อ้อยป่วย อ้อยเลยต้องไปรับจ้างทำงานเพิ่ม
“สงสารมันนะ อยู่กับแม่แค่สองคน แม่ก็ป่วย ออดๆแอดๆ นังอ้อยเลยต้องหาเงินหนัก” ชาวบ้านอีกคนพูดกับเพื่อน คนนั้นถามว่าทำไมอ้อยไม่ไปขอให้นายช่วยล่ะ นายใจดีจะตาย “มันคงเกรงใจนายแหละ เพราะคราวก่อนนายก็ช่วยมันไปตั้งหลายตังค์แล้ว”
“เฮ้อ...พวกเรามันก็จนกันทั้งหมู่บ้านนะ...ไม่มีแรงจะไปช่วยมันสักคน” หญิงที่นั่งติดลูกจันทอดถอนใจ
ตกค่ำลูกจันหยิบเงินปึกหนึ่งจากกระเป๋าเดินออกจากกระท่อม ถูกพอลทักว่าไปคนเดียวไม่กลัวผีหรือ ทำเสียงล้อๆว่าบ้านอ้อยไกลนะ ลูกจันถามว่ารู้ได้ไงว่าจะไปบ้านอ้อย
“เพราะพรก็กำลังจะไปเหมือนกันไง”
ลูกจันมองหน้าพอลทึ่งที่ใจตรงกั๊น...ตรงกัน...
เช้าวันรุ่งขึ้น เป็นที่ฮือฮากันทั้งทะเล เมื่ออ้อยเล่าอย่างตื่นเต้นว่ามีเทวดาหรือไม่ก็นางฟ้าเอาเงินมาวางไว้ที่หน้าบ้านตน ทำให้ตนมีเงินพาแม่ไปส่งโรงหมอได้
พอลกับลูกจันแอบมองหน้ากันยิ้มๆ ถึงไม่มีใครรู้แต่ต่างก็ภูมิใจ สุขใจที่ได้ช่วยผู้ที่กำลังตกทุกข์ได้ยาก
ooooooo
ขณะกำลังนั่งถักอวน ลูกจันเห็นหวินเดินมา
มีหญิงสาวล้อมหน้าล้อมหลังหลายคน พอถามชาวบ้านจึงรู้ว่าผู้หญิงเหล่านั้นล้วนเป็นเมียของหวินทั้งนั้น เพราะที่นี่มีผู้หญิงมากผู้ชายจึงมีเมียกันได้หลายๆคน
แล้วลูกจันก็มองตาค้างเมื่อเห็นพอลเดินมามีหญิงสาวล้อมหน้าล้อมหลังถึง 3 คน อ้อยพูดขำๆว่า
“ท่าทางจันก็จะได้คนมาช่วยทำมาหากินเร็วๆ นี้แหละ”
ลูกจันไม่ขำด้วย จ้องพอลเขม็ง หึงปรี๊ดทันที แล้วเพียงอึดใจเดียว ลูกจันก็แผดเสียงกรี๊ดดดด จนทุกคนตกใจหันมองเห็นลูกจันนอนหงายหลังหลับตาตัวเกร็ง
ขณะทุกคนกำลังตกใจนั่นเอง ลูกจันก็ลุกนั่งชันเข่าเคี้ยวหมากหยับๆ พูดเสียงคนแก่
“ข้าคือ...เอ่อ...คือ...ย่าทะเล”
ชาวบ้านฮือฮาอุทานกันว่า “ย่าทะเล...”
ลูกจันทำเป็นถูกย่าทะเลเข้าสิง ชี้ที่ตัวเอง “แม่หนูคนนี้เป็นคนมีบุญวาสนาสูงมาก เขาเป็นเนื้อคู่หนังคู่กระดูกคู่กันมากับเจ้าหนุ่มคนนี้” พูดแล้วชี้ไปที่พอล “คราวนี้ถ้าใครจะมาคิดแบ่งบุญวาสนาของแม่หนูคนนี้ด้วยการมาเป็นเมียน้อยของเจ้าหนุ่มนี่ ย่าจะบอกให้เลยว่า คนคนนั้นมันจะต้องมีอันเป็นไปใน 3 วัน 7 วัน”
ลูกจันชี้หญิงสาวสามคนที่มะรุมมะตุ้มพอลเมื่อครู่นี้ถามว่าเอาไหม ลองไหม 3 วันรู้ผล สามสาวพากันหน้าซีดส่ายหัวดิก กราบย่าทะเลแล้วลุกหนีไป
พอสาวๆ พวกนั้นลุกหนีไปแล้ว “ย่าทะเล” ก็ออกจากร่างลูกจัน เธอทำหน้างงๆ ถามว่าตนเป็นอะไรไป คุยอยู่กับอ้อยดีๆ ก็วูบไปเฉยๆ แต่พอลรู้ทัน พอบรรดาชาวบ้านพากันแยกย้ายไปแล้ว เขาพูดเบาๆ “ร้ายนักนะเรา”
“ก็จันไม่อยากให้พวกนั้นมาเป็นเมียพรนี่ จันต้องเป็นเมียคนเดียวของพร” พูดแล้วก็เขินตัวเองว่าพูดอะไรไปเนี่ย??
ปรากฏว่าลูกจันเคี้ยวหมากจนแสบปากมากเพราะถูกปูนกัด หวินบอกว่าต้องแก้ด้วยการกินของเปรี้ยว ลูกจันเลยต้องเอามะนาวบีบใส่ปาก เปรี้ยวจนหน้าบิดหน้าเบี้ยว โถ...เวรแท้ๆแม่คุณ!
ooooooo
คืนนี้ลูกจันยังเจ็บปากมาก พอลเอายาทาให้ ชะโงกดูแผลในปาก ใกล้กันมากจนหัวใจลูกจันแทบจะเต้นออกมานอกอก พอพอลเอายาไล่ไปตามแผล ลูกจันก็เป็นลมไปเลย
ระหว่างเป็นลมไปนั่นเอง ลูกจันฝันร้ายว่าทะเลาะกับตัวเองเรื่องความรู้สึกที่มีต่อพีท ใจหนึ่งรู้สึกแปลกๆ กับพีทอย่างไม่เคยมีมาก่อน อีกใจชี้ว่าเป็นเพราะเธอหวงเขา แต่ลูกจันตัวจริงมีปณิธานว่าจะไม่รักผู้ชาย อีกใจก็แก้ต่างให้ว่าพีทไม่ใช่ผู้ชายแต่เป็นเกย์ ฉะนั้นเธอรักพีทได้ไม่ผิด แต่ก็ติดอีกว่าพีทไม่ชอบผู้หญิง
ความเชื่อมั่นในตัวเอง ทำให้ลูกจันมั่นใจว่าจะดึงความสามารถทั้งหมดที่มีทำให้พีทรักตนให้ได้
พอความคิดตกผลึก ก็ตกใจตื่นกับเสียงร้องเรียกอย่างตกใจของพอล จึงรู้ว่าเหตุการณ์เมื่อครู่นี้เป็นเพียงความฝันแต่ก็จะทำให้เป็นจริง ลูกจันสะอิ้งกายให้ดูเซ็กซี่ยั่วพอล พอลผงะไปนิดหนึ่งจ้องหน้าลูกจันพึมพำ “ผีเข้ารึเปล่าวะ?”
ลูกจันพยายามอ่อยพอล แกล้งทำเป็นล้มทับคิดว่าแผนนี้สำเร็จแน่ พอลเรียกเสียงแผ่ว “จัน...” เธอขานเสียงเซ็กซี่ “จ๋า...” พอลพูดเหมือนคนหายใจไม่ออกว่า “หนักอ่ะ...” ทำเอาลูกจันหมดอารมณ์ไปเลย
แผนนี้ไม่ได้ผล ลูกจันทำตาปริ๊บๆ ยั่ว พอลก็คิดว่าตาเจ็บ ไปค้นหายามาหยอดตาให้ครั้นใช้แผนใหม่ ทำเป็นหนาวจนตัวสั่น หมายให้พอลมากอดให้หายหนาว ที่ไหนได้เขารีบไปต้มน้ำเอาใส่ขันมาให้จับแทนกระเป๋าน้ำร้อน เมื่อเธอยังไม่หายหนาวอีก พอลเลยเอาผ้ามาทั้งห่อทั้งพันจนลูกจันพูดเสียงขาดเป็นห้วงๆเพราะหายใจไม่ออกว่า “หะ...หายหนาว...แล้ว” อ่อยจนเหนื่อยก็ปลุกอารมณ์พอลไม่ขึ้นสักที
ลูกจันเลยงอนใส่ พอลยิ่งงง ไม่รู้ว่าถูกงอนเรื่องอะไรอีก...
แล้ววันนี้ลูกจันก็มีความหวังขึ้นมาอีกครั้งเมื่อมานั่งถักอวน เห็นหวานหญิงชาวบ้านคนหนึ่งเพิ่งมา อีกคนทักว่าโผล่มาเสียสายเชียว อ้อยพูดล้อๆว่า
“อูยยย...ก็ต้องเข้าใจมันหน่อย เมื่อคืนฉันเห็นผัวมันเมากลับบ้านนิ สงสัยจะโดนจัดหนักใช่ไหมนังหวาน”
ลูกจันหูผึ่ง ตกกลางคืนก็อุ้มไหเหล้าเข้ากระท่อม ส่งสายตาอ่อย บอกพอลว่าชาวบ้านเขาบอกว่าใช้แก้หนาวได้ พอลพยักหน้า เพราะเมื่อคืนลูกจันเพิ่งหนาวจนสั่น นั่งแก้หนาวกันจนเหล้าหมดไห พอลนอนแผ่สองสลึงเมาไม่รู้เรื่องไปแล้ว ลูกจันหรี่ตามอง พึมพำเสียงอ้อแอ้...
“อ้าววววว...แล้วครายจาจัดหนักให้ฉานนล่ะเนี่ยยยย...” แล้วตัวเองก็นอนกลิ้งอยู่ข้างพอลนั่นเอง
เฮ้อ...เหนื่อยแทนลูกจันจริงๆ...
ooooooo
ที่เซเลบ...วันนี้มินตราสร้างความตะลึงแก่ทุกคน เมื่อเธอประกาศว่า
“ปกหน้าฉันจะเป็นนางแบบเอง!!”
ต๋อยตั้งสติได้ก่อนเพื่อน ถามงงๆ
“เดี๋ยวนะคะ ไม่แน่ใจว่าได้ยินผิดไปรึเปล่า ตะกี๊คุณมินบอกว่า ปกหน้าคุณมินจะเป็นนางแบบเองเหรอคะ”
“ใช่!!!” มินตราตอบชัดเจน หนักแน่น เด็ดขาด ทุกคนมองหน้ากันแบบรับไม่ได้ มินตราถลึงตาถามเสียงเขียว “ทำไม? มีปัญหาอะไรกัน!”
“ปัญหามีอยู่แล้ว บอสรู้เรื่องนี้รึยังคะ?” ปีโป้ทนไม่ไหวถามขึ้น เลยโดนก่อนเพื่อนว่า
“บอสยังไม่กลับจากเมืองนอก ฉันเป็น บก.เซเลบ ฉันมีอำนาจสูงสุดในการตัดสินใจ” พอทุกคนอึ้ง พูดไม่ออก มินตราสั่งต่อ “ปกหน้า เราจะใช้คอนเซปต์ฤดูร้อน จะเป็นกิจกรรมฮิตในช่วงอากาศร้อน พาเที่ยวทะเลสวยๆ พักที่พักหรูๆคลายร้อน”
“แล้ว ‘นางแบบ’จะใส่ชุด ประมาณไหนขึ้นปกคะ” ปีโป้จีบปากจีบคอถาม
“ชุด-ว่าย-น้ำ”
“หา!!” ทุกคนอุทานพร้อมกัน
สายวันนี้เอง ขณะทีมงานกำลังคุยงานกันอยู่ มินตราเดินกรีดกรายผ่านมา จุ้มจิ้มเดินไปหาพร้อมเรฟเฟอเรนซ์เต็มมือ
“คุณมินคะ...ช่วยดูเรฟเฟอเรนซ์ปกหน้าให้หน่อยค่ะ”
มินตราหันมองด้วยสีหน้ารำคาญโวยใส่ “โอ๊ย...ฉันจะรีบไปงานเปิดตัวโรงแรมใหม่ ไม่มีเวลาดูหรอก ก็เลือกๆ เอาเองก็แล้วกัน เอาให้สวยน่ะ...รู้เรื่องนะ”
“ค่ะ...” จุ้มจิ้มจ๋อยๆ เจื่อนๆ เดินกลับไปหาทีมงานที่นั่งมองลุ้นอยู่
“เฮ้อ...วันๆเอาแต่ออกงาน แล้วหนังสือมันจะออกมาดีได้ยังไง้...” ต๋อยหนักใจ
“เมื่อไหร่ลูกจันจะกลับมาสักทีก็ไม่รู้” ปีโป้บ่น ทุกคนมองหน้าด้วยความรู้สึกเดียวกัน
ยิ่งเห็นสภาพของเซเลบเวลานี้ อุ่นเรือนก็ยิ่งรู้สึกผิด
ooooooo
พอลเห็นอาการแปลกๆ ของลูกจันในระยะนี้นึกเป็นห่วง จึงพาไปวัด เอาดอกบัวจุ่มน้ำมนต์พรมให้
“สัพพะทุกข์ สัพพะโศก สัพพะโรค สัพพะภัย สัพพะเสนียดจัญไร วิวัญชัยเย...พ้วง...พ้วง...เพี้ยงงงงง!” พอลเป่ากระหม่อมให้ลูกจัน ถามว่า “เป็นไง รดน้ำมนต์แล้วรู้สึกดีขึ้นไหม”
“เอ่อ...” ลูกจันไม่รู้จะตอบอย่างไรดี พอลนึกได้รีบบอกอีก
“เอ๊ะ...เดี๋ยวก่อน ปีชวดชงร้อยเปอร์เซ็นต์รด อย่างเดียวอาจจะเอาไม่อยู่ กินเลยแล้วกัน” พอลตักน้ำมนต์ส่งให้ลูกจัน คะยั้นคะยอให้ดื่ม “เร็วสิ ดื่มแก้ชงซะ จะได้ไม่ต้องสะดุดล้มลุกคลุกคลานอีก”
ลูกจันเลยจำต้องรับน้ำมนต์ไปดื่มฝืนกลืนเข้าไป พอลยิ้มดีใจถามว่าดีขึ้นไหม
“มากกกกกก...” ลูกจันตอบประชด ค้อนเคืองๆ ตนอยากให้ ‘จัดหนัก’ อย่างหนึ่ง แต่พอลดั๊นนน...มาจัดหนักอีกอย่างหนึ่ง ไม่ได้ดั่งใจเลยจริงๆ!
ooooooo
แต่เพราะเชื่อในความเก่ง สวย ฉลาดของตน และมั่นใจว่าความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น ลูกจันจึงยังพยายามต่อไป
ค่ำนี้เธอจึงทำเป็นกรีดร้องว่าตัวอะไรไม่รู้ไต่หลังตน พอลรีบมาดูไม่เห็นตัวอะไร เธอก็เอะอะว่ามันมาข้างหน้าแล้ว พลางแหวกอกเสื้อให้ดู พอลใจเต้นไม่เป็นส่ำ แต่แล้วก็บอกว่าไม่มี มันคงหนีไปแล้ว แล้วรีบไปเข้าครัวเตรียมอาหาร
ลูกจันแหวกอกเสื้อตัวเองดูพึมพำ “ทำไมล่ะ...เราไม่เซ็กซี่พอเหรอเนี่ย???”
ตกดึกลูกจันวางแผนใหม่ คราวนี้ปลดกระดุมเสื้อสามเม็ดบนและเสื้อออก แล้วทำเป็นนอนหลับสนิท แต่แอบหรี่ตาดูปฏิกิริยาของพอล
พอลเห็นกระดุมเสื้อหลุดตัวเสื้อแหวกออกก็ใจเต้นแรง ค่อยๆย่องเข้าไป ยิ่งเข้าใกล้ใจก็ยิ่งเต้นแรง... แต่ลูกจันที่หรี่ตาดูอยู่ใจเต้นแรงยิ่งกว่า ลุ้นใจระทึก...
พอลย่องเข้าไป...ย่องเข้าไป ค่อยๆเอื้อมมือไปที่กระดุมเสื้อ ลูกจันรวมความรู้สึกไปที่กระดุมเสื้อ คิดว่าเขาต้องปลดเม็ดที่สี่แน่ๆ
ที่ไหนได้!! พอลจับกระดุมเม็ดที่สามติดอย่างเบามือไล่ไปเม็ดที่สองแล้วเม็ดที่หนึ่ง ติดกระดุมครบทุกเม็ดแล้วพอลถอนใจโล่งอก ส่วนลูกจันแอบถอนใจเซ็งซะไม่มี!!
ooooooo
ณัฐยังซ่อนตัวอยู่ในโรงแรมจิ้งหรีด เขานัดเด็กส่งยามาส่งถึงห้องพัก รับยาด้วยมือสั่นเทาจนแม้แต่เด็กส่งยาก็ยังมองอย่างสมเพช
หลังจากเสพยาแล้ว ณัฐนั่งหลับอยู่ข้างเตียงมือยังกำปืนแน่น เกิดภาพหลอนจนร้องโวยวายลั่น
“อย่า...พี่โรจน์...ผมกลัวแล้ว...อย่าทำผม...อย่า!!”
ตกใจเสียงตัวเองตื่น ณัฐมองไปรอบห้องอย่างหวาดกลัว เอื้อมมือควานหายาเพื่อระงับความกลัว...
เย็นนี้ ณัฐออกไปซื้อยากับเด็กขายยา พอได้ยาก็เอาซุกใส่กระเป๋ากางเกงรีบเดินออกมา
“เฮ้ย...หยุด” เสียงตำรวจตะโกน ณัฐสะดุ้งเฮือกหันกลับไป เห็นตำรวจนายหนึ่งกำลังเดินเข้ามา ณัฐเหงื่อแตกพลั่ก ค่อยๆเอามือแตะปืนที่เอว ตำรวจเดินใกล้เข้ามา ณัฐกำลังจะขยับ ก็พอดีตำรวจเดินเลยไป เขาหันมอง เห็นตำรวจตรงไปค้นตัวเด็กขี้ยาข้างหลังเขาณัฐยกมือปาดเหงื่อ ถอนใจโล่งอก
ooooooo
ลูกจันอ่อยพอลจนเหนื่อยก็ไม่สำเร็จ จนเกือบจะถอดใจอยู่แล้ว แต่วันนี้เลิกงานขณะเดินกลับบ้าน ได้ยินอ้อยเล่าเรื่องยายสามีผัวรุ่นหลานให้ฟังก็ชมไปตามประสาว่า
“ดีจังนะ เขาคงรักกันมากจนไม่สนใจอายุ”
“รักเริ้กอาไร้...” อ้อยเสียงสูง แล้วหันมองซ้ายขวาลดเสียงลงกระซิบบอก “นี่...จะบอกความลับอะไรให้นะ ฉันแอบเห็นยายสาทำเสน่ห์ใส่ผู้ชาย”
ลูกจันอ้าปากค้าง สนใจจี๋ขึ้นมา แล้วดึกคืนนี้ ปฏิบัติการทำเสน่ห์ก็เริ่มขึ้น ขณะพอลนอนหลับสนิทนั้น เขาสะดุ้งตื่นร้องอย่างเจ็บปวด ลุกขึ้นนั่งคลำหัวป้อยๆ หันมองไปทางลูกจันเห็นนอนหลับปุ๋ย ก็ล้มตัวลงนอนต่อ
ลูกจันค่อยๆปรือตามอง พอเห็นพอลหลับก็ยิ้มสมใจ แบมือดูเส้นผมกระจุกใหญ่ในมืออย่างมีแผน
รุ่งเช้าก็ไปในป่าหามุมสงบ ก้มหน้าก้มตาร่ายมนตร์...
“โอม...ให้ช้างลืมโขลง โอม...ให้โขลงลืมไพรโอม... ให้มันร้อนเร่า โอม...ให้มันรักใคร่ โอม...ให้มันอยู่มิได้...เพี้ยงงงงง”
ร่ายมนตร์เสร็จแบมือดูตุ๊กตาหุ่นฟาง 2 ตัวมีเศษผมของพอลเสียบอยู่ ถูกมัดไว้คู่กันด้วยสายสิญจน์ ลูกจันมองตุ๊กตาหุ่นฟางอย่างฝากความหวังไว้เต็มเปี่ยมก่อนหย่อนลงหลุมที่ขุดไว้ใต้ต้นไม้...
สายๆเห็นพอลเดินตามหา พอเจอก็บ่น “จัน...หาแทบแย่แน่ะ”
“หาทำไม ก็บอกแล้วไงว่ามาธุระแป๊บเดียว เดี๋ยวก็กลับ” ตอบพลางมองพอลอย่างสังเกต พอลทำหน้าเว้าวอนบอกว่าตนรอไม่ไหวแล้ว ลูกจันตาโต มั่นใจว่าการทำเสน่ห์ได้ผลแล้ว แววตาเป็นประกายเตรียมรับการ ‘จัดหนัก’ พึมพำ
“เห็นผลเร็วมาก!!”
