ตอนที่ 3
แม้จะมั่นใจเรื่องเอาคืนพวกมาร์คกับรัชนกแต่เมื่อย่างเท้าเข้าบ้านนพนภา มุนินทร์ก็อดใจเสียไม่ได้ วีกิจเห็นท่าแฟนสาวเครียดๆก็อดถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงไม่ได้
“บอกตามตรงฉันมาบ้านนี้ทีไรความรู้สึกเก่าๆมันตามมารบกวนทุกที”
“ความรู้สึกเก่าๆ...”
“ค่ะ...วันที่ฉันพาคุณเจนภพมาวางกองไว้ที่นี่ไงแล้วก็เผชิญหน้ากับทั้งครอบครัว”
“อ้อ...วันนั้น...ไม่ต้องกลัวน่า ทุกอย่างเป็นอดีตแล้ว คุณมาในฐานะใหม่นะครับ...สมาชิกคนใหม่ของตระกูล”
นพนภารอเวลานี้มานาน เมื่อตัดสินใจจะเล่นงานมุนินทร์ก็เริ่มแผนแรกคือเตรียมเซอร์ไพรส์เชิญพิณกับแปลก พ่อแม่ของมุนินทร์มาที่บ้านโดยไม่บอกเจ้าตัวให้รู้ก่อน
มุนินทร์สังหรณ์ใจไม่ดี รู้สึกประหม่าแต่ยังปั้นหน้ายิ้มแย้มเมื่อเจอหน้านพนภา สาวใหญ่อดีตคู่กรณีที่กำลังจะกลายเป็นปัจจุบันอีกครั้ง แสร้งทักทายด้วยสีหน้าท่าทางเป็นกันเอง
“เป็นยังไงบ้างมุนินทร์...นี่ถือเป็นครั้งแรกนะที่อาได้พบเธอหลังจากหายดี เมื่อก่อนที่เธอมาเยี่ยมอาได้แต่ นอนเตียงใช้แค่ภาษามือสื่อสาร”
“ค่ะ...แต่ตอนนี้ดูสวยสดใสกว่าเดิมอีก เหมือนไม่เคยป่วยมาก่อนเลยด้วยซ้ำ”
“จำเป็นต้องแข็งแรงเพราะยังมีภาระหน้าที่ต้องรับผิดชอบ ทั้งเรื่องลูก...เรื่องผัว”
น้ำเสียงแปลกๆของนพนภาทำให้มุนินทร์ชะงัก วีกิจก็เอะใจแต่ยังทำไม่รู้เรื่อง ส่งการ์ดให้อาสาว เชิญไปงานแต่งของตนกับแฟนสาวอย่างเป็นทางการ
“ผมกราบขอบคุณอานภาด้วยนะครับที่อาเสนอเป็นผู้ใหญ่ไปสู่ขอนินในวันหมั้นและรวมทั้งค่าสินสอดด้วยครับ”
มุนินทร์ก็ไม่อยากให้เสียบรรยากาศเอ่ยเรื่องสินสอดที่ตนหาทางแก้ไว้แล้ว
“ที่จริงหนูคุยกับแม่แล้วล่ะค่ะว่าสินสอดทองหมั้นจะคืนคุณอาทั้งหมด แค่เอามาใช้ประกอบพิธีเท่านั้นเอง”
“จริงเหรอมุนินทร์...สินสอดทองหมั้น เขาไม่คืนกันหรอกนะ ตามธรรมเนียมเขาถือ เดี๋ยวจะอยู่กันไม่ยืด”
“บังเอิญนินไม่ค่อยถือเรื่องธรรมเนียมสักเท่าไหร่ค่ะ”
นพนภาเหยียดยิ้มก่อนแกล้งเปรยเบาๆ “ก็ยังดีนะ...ใช้แล้วก็เอามาคืน...ยังดีที่รู้จักคืน”
คำพูดแปร่งหูของนพนภาทำให้มุนินทร์หน้าเจื่อน สัมผัสว่ามีบางอย่างผิดปกติโดยเฉพาะจากนพนภา แล้วลางสังหรณ์ของเธอก็เป็นจริงเมื่ออีกฝ่ายเปิดฉากถามตรงๆกลางโต๊ะอาหารว่าง
“ถามอย่างหนึ่งสิมุนินทร์...ค่าสินสอดทองหมั้นเป็นเงินล้านน่ะเธอคิดว่ามันน้อยไปไหม”
มุนินทร์กับวีกิจอึ้งไปอึดใจกว่าจะตั้งสติตอบกลับ
“ทำไมคะ...นินคิดว่ามันมากเกินไปด้วยซ้ำ”
“งั้นเหรอ...แต่คุณแม่เธอไม่คิดอย่างนั้น...แม่เธออยากได้มากกว่านี้ตั้งสามเท่า และ...ไม่คืนด้วยนะ”










