ท่านชายในสายหมอก
ตอนที่ 15
จากการที่ได้อ่านหนังสือเศรษฐกิจพอเพียง ของพระเจ้าอยู่หัวประเทศไทย ทำให้พระราชาแห่งนิวแลนด์เข้าใจและพึงพอใจกับแนวคิดนี้มาก กล่าวกับขิงว่า
“เราต้องขอบใจเจ้ามาก เราลองอ่านสิ่งที่เจ้าพูดดูแล้ว มันเป็นแนวคิดที่ดีมากจริงๆ จนเราคิดว่าบางทีเราจะลองทำอย่างที่เจ้าแนะนำก็ได้ แต่การเปลี่ยนแปลงครั้งนี้คือการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ ถ้าเรามุ่งมั่นตั้งใจ จริงๆคนที่จะได้รับผลประโยชน์มากที่สุด คือประชาชน ของเรา”
“หม่อมฉันยินดีแทนประชาชนชาวนิวแลนด์จริงๆ ที่มีพระราชาที่ห่วงใยและทุ่มเทให้พวกเขาอย่างเต็มที่แบบนี้”
“เราก็ต้องขอบใจเจ้า ที่ทุ่มเทเพื่อลูกชายของเรา และประชาชนชาวนิวแลนด์เช่นกัน”
“หม่อมฉันยังไม่ดีพอ ยังต้องเรียนรู้อีกมากเพคะ”
“ไม่ใช่แต่เจ้าหรอกที่ต้องเรียนรู้ พวกเราทุกคน ก็ต้องเรียนรู้กันอีกมาก เรื่องทุกข์สุขของประชาชนนั้น มีมากมายไม่เคยหมดสิ้น ต่อไปเราต้องช่วยกันนะ”
ขิงยิ้มน้อมรับ พระราชาถามรู้หรือยัง ทำไมถึงต้องเคี่ยวเข็ญเธอมากขนาดนั้น
“เพราะสิ่งที่หม่อมฉันต้องเผชิญ จะยากลำบากยิ่งกว่าหนังสือพันเล่มที่หม่อมฉันต้องอ่าน และมีประชาชนที่หม่อมฉันต้องรู้จัก และช่วยเหลือพวกเขามากมายกว่าพระญาติที่อยู่ในแผนภูมิต้นไม้นั่น”
“ใช่...รวมทั้งจะมีปัญหาอีกหลายร้อยหลายพันปัญหาให้เจ้าต้องแก้ไข และถ้าเจ้าผ่านพ้นปัญหาเหล่านั้นไปได้ เรามั่นใจว่าประชาชนชาวนิวแลนด์จะรักเจ้าเหมือนที่ครั้งหนึ่ง พวกเขาเคยรัก...” พระราชาชะงักไม่พูดต่อ
“รักใครหรือเพคะ...”
“แหม...ช่างซักเหมือนลูกชายเราไม่มีผิด...
รีบไปบอกข่าวดีกับลูกชายเราเถอะ ป่านนี้คงนั่งไม่ติดแล้ว”
ขิงถวายความเคารพก่อนจะเดินออกไป พระราชามองตามยิ้มๆอย่างเอ็นดู...
ขิงกลับมาที่ห้องพัก เห็นโซว์ ปีเตอร์ และ พัชรีทำหน้าเศร้าๆ เธอยิ้มให้แล้วโผกอดโซว์
“ฉันทำสำเร็จแล้ว ฉันทำสำเร็จแล้ว”
“สำเร็จเรื่องอะไรเหรอ...อย่าบอกว่าเรื่องที่...”
“ใช่...พระราชาทรงเห็นด้วยกับแนวคิดเศรษฐกิจพอเพียงอย่างมาก และจะลองใช้วิธีนี้ดู”
“เป็นเพราะเธอนะขิง ที่ทำให้เราเห็นทางในการแก้ปัญหาเรื่องนั้น ขอบใจจริงๆ”
“ขอบใจฉันไม่ได้หรอก ต้องขอบคุณที่ฉันเกิดเป็นคนไทย ได้เรียนรู้สิ่งที่ในหลวงของเราทรงสอนมาตั้งแต่เล็กๆ แล้วคนเล็กๆอย่างฉันก็ได้เรียนรู้สิ่งที่ยิ่งใหญ่จากพระองค์”
“งั้นฉันก็โชคดีจริงๆที่ได้พบเธอ....ต่อไปเราจะได้อยู่ด้วยกันแล้วใช่ไหม” โซว์จ้องหน้าขิง
ขิงพยักหน้าตื้นตันน้ำตาคลอ โซว์กอดกระชับเธอแนบอก ปีเตอร์กับพัชรีมองปลื้มๆเผลอกอดกันเองไปด้วย
ooooooo
ด้านลัดลดาต้องหลบๆซ่อนๆเจ้าหนี้ เห็นข่าวโซว์เปิดตัวพระคู่หมั้นเป็นขิง ก็เจ็บแค้นใจที่ตัวเองกลับตกต่ำ ทนไม่ได้รีบเก็บกระเป๋ามุ่งหน้าไปนิวแลนด์อีกครั้ง
โซว์กับขิงกำลังมีความสุขกับการถ่ายภาพชุดแต่งงาน ต่างให้สัญญากันว่าจะไม่พรากจากกันอีก ระหว่างนั้นพระราชินีเดินเข้ามาขอตัวขิงสักครู่ โซว์แปลกใจถามจะไปไหนกัน
“นี่เป็นเรื่องของผู้หญิง ลูกไม่สมควรต้องรู้จ้ะ”
โซว์เหวอ พระราชินีพาขิงเดินไป ไม่ทันไร ทหารเข้ามารายงานโซว์ว่าลัดลดามาขอพบ พอปีเตอร์รู้เรื่อง เอ็ดทหารยกใหญ่ที่ปล่อยลัดลดาเข้ามาในวัง
“ก็เขาบอกว่าเป็นเพื่อนกับเจ้าชาย” ทหารหน้าเสีย
“เขาไม่เคยเป็นเพื่อนกับเจ้าชาย จำไว้ด้วย เราอยากจะบ้าตาย ไปให้พ้นหน้าเราเลย ไป”
พัชรีเองก็ใจเสียรีบชวนปีเตอร์ไปดู...
โซว์มาพบลัดลดาที่ห้องรับแขก เธอร้องไห้
ฟูมฟายขอให้เขาช่วยใช้หนี้สินทั้งหมด โซว์บอกอย่างนุ่มนวลว่าตนไม่มีเงินมากมายขนาดนั้น เงินที่มีเป็น ของประเทศชาติ ตนต้องทำงานแลกเงินเดือนเหมือนคนทั่วไป ตนช่วยได้บ้างนิดหน่อย ลัดลดาโวยวาย
หาว่าเขาไม่ยอมช่วย โซว์ลำบากใจได้แต่บอกเธอว่า
เมื่อเรียนผูกก็ต้องเรียนแก้ ปีเตอร์กับพัชรีเข้ามาได้
ยินเรื่องทั้งหมด ตำหนิลัดลดาว่าหน้าด้านที่กล้ามา ขอเงิน เธอหันมาโวย
“นี่ไม่ใช่เรื่องของแก”
“ไม่ใช่เรื่องของพวกเราไม่ได้หรอก เพราะในเมื่อคุณเหยียบอยู่ในวังของเจ้าชาย และพวกเราก็เป็นข้าราชบริพารของเจ้าชาย เพราะฉะนั้นมันต้องเกี่ยวกับพวกเราด้วย” ปีเตอร์กล่าวแล้วเชิญเธอกลับไป อย่าให้ต้องเรียกทหาร
ลัดลดาโกรธ ขู่อาฆาต “แล้วเจ้าชายจะเสียใจ ที่ทำกับหม่อมฉันแบบนี้”
โซว์รู้สึกไม่ดีที่ไม่ได้ช่วยเหลือเธอ พัชรีปลอบว่า คนแบบนี้อย่าเอาตัวเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยจะดีกว่า
ด้านขิง...พระราชินีได้มอบสร้อยเพชรชุดใหญ่ให้ เธอถึงกับตะลึง
“หม่อมฉันรับไม่ได้เพคะ มันมีมูลค่ามากมายมหาศาลเกินไป”
“เจ้าไม่รับไม่ได้ นี่เป็นเครื่องเพชรประจำตระกูลที่ตกทอดกันมาจากราชินีองค์ก่อน ซึ่งก็คือสมเด็จย่า
ของโซว์ นี่คือชุดควีนไดมอนด์ ควีนแปลว่าพระรา–
ชินี เพราะฉะนั้นเครื่องเพชรชุดนี้ก็ต้องอยู่กับพระราชินี เท่านั้น”
“แต่...”
“เจ้าคือว่าที่พระราชินีองค์ใหม่แห่งนิวแลนด์ ฉะนั้นเครื่องเพชรนี้ต้องเป็นของเจ้า”
ขิงพูดไม่ออก พระราชินีทรงสวมสร้อยให้ขิง เธอถึงกับน้ำตาคลอด้วยความตื้นตัน
ooooooo
วันต่อมา ยายขมกับพวกเดินทางมานิวแลนด์ตามคำเชิญของพระราชา ปีเตอร์นำทุกคน
เข้าทำความเคารพพระราชาและพระราชินี ทุกคนตื่นเต้นลนลาน ทำอะไรผิดๆถูกๆไปตามๆกัน ทั้งสองพระองค์ยิ้มไม่ถือสา พอขิงมาถึงก็โผกอดยายด้วยความดีใจ
จู่ๆตุ๊กก็ร้องไห้โฮขึ้นมา ทุกคนมองอย่างตกใจ ตุ๊กตื้นตันที่ได้เลี้ยงขิงมาตั้งแต่เท้าเท่าฝาหอย มา
วันนี้จะมีผัวเสียแล้ว ขิงอมยิ้มหันไปอ้อนยายว่า คืนนี้ ขอนอนกอดยายให้หายคิดถึง...
คืนนั้น ขิงนอนหนุนตักยายขม เธอสารภาพว่ากลัว ไม่รู้ว่าต่อไปจะต้องเจอกับอะไรบ้าง
“เรื่องยังไม่ทันเกิด ก็อย่าเพิ่งคิดกังวลไปล่วงหน้า สิ ยายก็ตอบเอ็งไม่ได้หรอกนะ ว่าเอ็งจะต้องพบเจอกับอะไร แต่มีอย่างหนึ่งที่ยายมั่นใจ นั่นก็คือ ทุกคนจะต้องรักเอ็ง เพราะเอ็งเป็นคนดี”
ยายขมดึงขิงมากอดลูบหัวลูบหลังให้เกิดความเชื่อมั่น...
วันรุ่งขึ้น ลัดลดาโทร.หาขิง ร้องห่มร้องไห้จะฆ่าตัวตาย ขิงรีบห้ามแต่เธอฟูมฟาย
“ไม่มีใครช่วยฉันได้ แม้แต่เจ้าชายยังไม่ช่วย
ฉันเลย ฮือๆๆฉันอยากตาย ฉันไม่รู้จะอยู่ไปทำไมในโลกที่โหดร้ายใบนี้ ฉันโทร.มาขออโหสิกรรมกับเธอ ขิง...ยกโทษให้ฉัน สำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันทำกับเธอนะ ลาก่อน”
“อย่า...อย่าทำอะไรบ้าๆนะ เธออยู่ที่ไหน ฉันจะไปหาเธอ” ขิงตกใจหลงเชื่อ
ขิงวิ่งออกมาเจอพัชรี เธอแซวจะไปหาโซว์หรือ ขิงเออออไปเพราะรีบร้อน...เมื่อมาถึงโรงแรมที่พักของลัดลดา ขิงก็โดนโปะยาสลบ...
พอถึงมื้อกลางวัน ทุกคนมารวมกันที่โต๊ะอาหาร โซว์แปลกใจที่ขิงหายไป พัชรีรายงานว่าเมื่อเช้าขิงออกไปหาเจ้าชาย
“ไม่นี่ ขิงไม่ได้มาหาเรา เราไปหาขิงที่ห้อง ขิงก็ไม่อยู่ เราเดินตามหาทั่ววังก็ไม่เจอ”
ทุกคนเริ่มหวั่นใจ พลัน ลัดลดาโทร.เข้ามือถือโซว์ บอกให้รู้ว่าตอนนี้ขิงอยู่กับตน ให้เขาเอาเงินสด 50 ล้านยูโรมาแลกกับตัวขิง โซว์ตกใจ
“ได้...ฉันจะเอาเงินไปให้เธอ แต่ถ้าเธอแตะต้องขิงแม้แต่ปลายนิ้วก้อย เธอก็คงได้รับความตายไปโดยไม่ต้องแลกเปลี่ยนอะไรเลยแน่ๆ”
“และถ้าเจ้าชายโทร.บอกตำรวจ นังขิงก็ต้องตายเช่นกัน” ลัดลดาขู่กำชับ
ยายขมรู้เรื่องก็ลมจับ รุ้งกับแก้วช่วยกันปฐมพยาบาล โซว์เตรียมการทุกอย่างให้พร้อม...
พอขิงฟื้นขึ้นมา พบว่าตัวเองถูกมัดก็ต่อว่า ลัดลดากระชากผมขิง ยื่นหน้ามาเยาะ
“แกอยากโง่ซ้ำโง่ซากเองทำไม ช่วยไม่ได้”
“ทำแบบนี้ทำไม”
“ไม่ต้องถาม รู้อย่างเดียวว่าฉันเกลียดแกก็พอนังขิง ชาตินี้อย่าหวังเลยว่าแกจะมีความสุขกับเจ้าชาย”
ขิงผิดหวังเสียใจ สาปแช่งลัดลดาไม่ให้พบความสุขตลอดชีวิต ลัดลดาโกรธใช้ปืนตบหน้าขิงเลือดกบปาก
ooooooo
ในขณะเดียวกัน โซว์ ปีเตอร์ และคนอื่นๆช่วยกันตัดกระดาษเท่าแบงก์พันใส่กระเป๋าและใช้เงินจริงปิดหน้า พระราชินีเป็นห่วงว่าจะได้ผลหรือ โซว์ตอบว่า ลัดลดากำลังหน้ามืดจนขาดสติ คงไม่ทันสังเกตว่าข้างในจะเป็นเงินปลอม พระราชาเป็นห่วงความปลอดภัยให้แจ้งความ
“ไม่ได้นะเสด็จพ่อ ถ้าทำแบบนั้นขิงตายแน่ เสด็จพ่อเสด็จแม่ไม่ต้องห่วง หม่อมฉันจะระวังรักษาตัวเองให้ดีที่สุด” โซว์กล่าวอย่างหนักแน่น...ปีเตอร์ ตุ๊ก และแก้วขอติดตามไปด้วย
เมื่อมาถึง ลัดลดาให้ไปพบบนดาดฟ้าของโรงแรม โซว์ใส่หมวกอำพรางหน้าตา หิ้วกระเป๋ามายืนตรงหน้า ลัดลดาขอกระเป๋าเงินแต่โซว์ไม่ให้จนกว่าจะได้เห็นขิง
“ตกลง...แต่เจ้าชายต้องไปกับหม่อมฉันแค่สองคน พวกสุนัขเฝ้าติดตาม ห้ามไป”
ปีเตอร์ ตุ๊ก และแก้วซึ่งแอบอยู่สะดุ้ง ก่อนจะเผยตัวออกมา โซว์ตอบตกลงที่จะไปกับลัดลดาสองคน ปีเตอร์ท้วง โซว์ยกมือห้าม สองคนเดินไป ตุ๊กเตือนปีเตอร์ไม่ควรปล่อยไปแบบนั้น ปีเตอร์ตัดสินใจโทร.กลับไปหาพระราชา...
ระหว่างนั้น ขิงพยายามแก้มัดตัวเองแล้วไปซ่อนตัวในห้องน้ำ ลัดลดากับโซว์เข้ามาเห็นกองเชือกก็ตกใจ ไม่ทันไร ขิงย่องออกมา ลัดลดาเห็นสายตาโซว์จึงรีบหันขวับไปล็อกตัวขิงและใช้ปืนจ่อ โซว์โวยวายอย่าทำอะไรขิง ทันใด...ตำรวจบุกเข้ามา ลัดลดาหน้าตื่นตกใจ
“หม่อมฉันบอกเจ้าชายแล้วใช่ไหม ว่าอย่าแจ้งความ ไม่งั้นนังขิงตาย”
โซว์กลัวขิงเป็นอันตราย รีบบอกตำรวจให้เอาปืนลง ลัดลดาใช้ขิงเป็นตัวประกัน บังคับโซว์ให้พาไปขึ้นรถเพื่อหนี...แต่พอมาถึงลานจอดรถ ไม่มีรถซักคันก็โกรธลนลานหันมองว่าตำรวจตามมาหรือยัง ขิงฉวยโอกาสทรุดลงทำทีปวดท้อง ลัดลดาเสียจังหวะ ขิงใช้หัวกระแทกหัวเธอถึงกับมึน ขิงพยายามแย่งปืน โซว์ร้องบอกขิงให้ระวัง
เสียงปืนดังปัง...ทุกคนหน้าตื่นตระหนก สักพัก ขิงทรุดฮวบลง โซว์โผเข้าประคอง ลัดลดาส่ายหัวกลัวลานจะหนี แต่ถูกตำรวจรวบตัว คนอื่นๆมาถึงเข้ามารุมล้อมขิงด้วยความห่วงใย
ทุกคนยืนร้อนรนรอฟังผลอยู่หน้าห้องพักของขิง ปีเตอร์เฝ้าปลอบใจโซว์ ว่าขิงอยู่ในมือหมอแล้ว จะต้องไม่เป็นอะไร ยายขมพร่ำรำพัน ทุกอย่างกำลังจะจบลงด้วยดี ทำไมขิงถึงมาโชคร้ายแบบนี้ ตุ๊กกับรุ้งประคองยายเพราะทำท่าจะเป็นลม พอหมอออกมาทุกคนกรูเข้าถามอาการ
“หมอครับ ขิงเป็นยังไงบ้างครับ”
“เมื่อกี้คุณขิงหยุดหายใจ ตอนนี้กำลังปั๊มหัวใจอยู่พะยะค่ะ ไม่ว่าจะยังไง กระหม่อมจะพยายามช่วยคุณขิงให้เต็มที่พะยะค่ะ”
โซว์ฟังแล้วถึงกับเซ ปีเตอร์จะเข้าประคอง เขายกมือห้าม แล้วเดินน้ำตาไหลพรากเข้าไปหาขิงในห้อง ทุกคนสลดหดหู่ ได้ยินเสียงโซว์เรียกขิงแล้วตามด้วยเสียง...โฮๆๆ
ooooooo
หนึ่งเดือนผ่านไป... โซว์ถือช่อดอกไม้ช่อหนึ่งเข้ามาในห้อง วางช่อดอกไม้ลงบนหัวเตียงที่ขิงนอนอยู่ เธอค่อยๆลืมตาขึ้นมา เขารีบขอโทษที่ทำให้เธอตื่น ขิงยิ้มๆยกดอกไม้มาสูดดม
“ขอบคุณค่ะ...รู้ไหมว่าตลอดเวลาที่ฉันต้องนอนรักษาตัวอยู่ในห้องนี้ กลิ่นของดอกไม้ที่นายเอามาวางไว้ข้างเตียงทุกวัน ทำให้ฉันรู้สึกได้เสมอว่ามีนายคอยดูแลอยู่ข้างๆตลอดเวลา และยังคอยเตือนสติฉันให้รู้ว่า ฉันต้องต่อสู้กับความเจ็บปวดแล้วผ่านมันไปให้ได้ เพื่อจะมีโอกาสมาขอบคุณนาย” ขิงเขยิบขึ้นหอมแก้มโซว์
โซว์ดึงขิงมากอด “ก็เหมือนกับที่ทุกๆวัน ฉันต้องไปที่หลุมศพเสด็จปู่กับเสด็จย่า เพื่อไปบอกพวกท่านให้รู้ว่า ขิงคือผู้หญิงที่ฉันรักและเรากำลังจะแต่งงานกัน ขอให้พวกท่านช่วยดูแลขิง อย่าให้มีอะไรมาพรากเราสองคนจากกันอิีก”
“ขนาดความตายยังพรากฉันไปจากนายไม่ได้เลย”
“ตอนหัวใจเธอหยุดเต้น ฉันคิดว่าฉันจะเสียเธอไปจริงๆ”
“คนไทยเขาว่ากันว่า ถ้ายังไม่ถึงที่ตาย ยังไงก็ไม่ตาย และฉันก็เคยรอดเพราะโดนยิงมาแล้ว รอดอีกทีจะเป็นไรไป แล้วที่สำคัญ ถ้าฉันตายซะก่อนก็คงพลาดที่จะได้แต่งงานกับนาย”
“ฉันรักเธอคนเดียว แล้วจะรักไปจนวันตาย ฉันสัญญาว่าจากนี้ไปฉันจะคอยกอดเธอเอาไว้ แล้วไม่ปล่อยให้เธอจากฉันไปไหน จะดูแลเธอตราบเท่าที่ลมหายใจ สุดท้ายของฉันยังอยู่”
ขิงโผกอดโซว์ด้วยความตื้นตัน สองคนกอดกันแน่น ราวกับโลกนี้มีเพียงเขาสองคน
ooooooo
เมื่อเหตุการณ์ผ่านพ้นไปด้วยดี ทุกคนสดชื่น เตรียมพร้อมงานแต่งงานที่กำลังจะเกิดขึ้น รวมทั้งคณะลิเก ของยายขมที่ฝึกซ้อมไว้แสดงในงาน พระราชากับพระ- ราชินีเห็นท่วงท่าการรำที่สวยงามก็ชอบใจ ถึงกับเอ่ยชม
“เราว่าการแสดงที่เรียกว่าลิเกนี่ น่าสนใจจริงๆนะ เราอยากให้ชาวนิวแลนด์ได้มีโอกาสได้ชมการแสดงดีๆ แบบนี้จากประเทศไทย พระองค์ว่ายังไงเพคะ”
“เราว่าก็ดีนะ จะว่าไปแล้วภูมิปัญญาของไทยหลายอย่างนั้นช่างน่าสนใจเหลือเกิน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเศรษฐกิจพอเพียงหรือแม้ว่าการแสดงลิเก เอาอย่างนี้แล้วกัน หลังเสร็จงานอภิเษกสมรสของเจ้าชายโซว์และขิงแล้ว เราจะขอให้พวกเจ้าอยู่นิวแลนด์ต่ออีกซักหน่อย เพื่อเปิด การแสดงลิเกให้ชาวนิวแลนด์ของเราได้ชม จะได้ไหม”
“เป็นพระมหากรุณาธิคุณอย่างล้นพ้นเพคะ” ยายขมดีใจ
ตุ๊ก รุ้ง และแก้วร้องเย้...ที่ลิเกยายขมจะได้โกอินเตอร์ สองพระองค์ยิ้มขำๆ...
ooooooo
วันต่อมา พระราชาเรียกขิงมาพบ โซว์พาขิงเข้ามา มีหัวหน้าชาวบ้านนั่งสำรวมอยู่ก่อน พระราชาแนะนำว่า นี่คือตัวแทนจากสหภาพแรงงาน และผายมือไปที่ขิว่าเป็นพระคู่หมั้น และยังเป็นคนที่แนะนำเรื่องเศรษฐกิจพอเพียง หัวหน้าชาวบ้านยิ้มอย่างปลาบปลื้มยกมือไหว้ท่วมหัว
“จะทำอะไรคะ” ขิงตกใจ
“ปล่อยเขาเถอะขิง เขากำลังแสดงความขอบคุณเธอ” โซว์กระซิบ
“เพราะคุณแท้ๆ ถึงทำให้ชาวมิดเวสสามารถฟื้นฟู พื้นที่การเกษตรขึ้นมาได้อีกครั้ง ตอนนี้พืชผลที่เราปลูก กำลังเจริญเติบโตงอกงาม แนวคิดที่คุณแนะนำมันได้ผลเกินคาด ผมในฐานะตัวแทนของชาวมิดเวสทุกคน ขอขอบพระคุณจากใจจริง”
ขิงจับไหล่หัวหน้าชาวบ้านให้ลุกขึ้น “อย่าขอบคุณดิฉันเลย ถ้าจะขอบคุณ ต้องขอบคุณพระมหากษัตริย์ของดิฉัน พระเจ้าอยู่หัวของดิฉันท่านทรงคิดริเริ่มแนวทางเศรษฐกิจพอเพียงนี้ขึ้นมาค่ะ”
สองพระองค์และโซว์ยิ้มให้กัน ก่อนที่พระราชาจะกล่าว
“ขิง...ไม่เพียงแค่ชาวมิดเวสที่ขอบคุณเจ้า เราและประชาชนทั้งประเทศของเรา ก็ต้องขอบใจเจ้าเช่นกัน เจ้าทำให้เราได้เรียนรู้ว่า การปกครองประเทศให้เจริญรุ่งเรือง ไม่ใช่เอาแต่แก้ปัญหาที่เกิดขึ้นภายในประเทศ หากแต่คือการเอาใจเขามาใส่ใจเรา เธอไปเรียนรู้วิธีการนี้มาจากที่ไหน”
“หม่อมฉันไม่เคยเรียนจากที่ไหนเพคะ หม่อมฉันใช้ความเป็นประชาชนของหม่อมฉัน จะมีใครเข้าใจจิตใจของประชาชนดีไปกว่าประชาชนด้วยกันเอง จริงไหมเพคะ”
ทุกคนยิ้มอย่างพอใจกับคำตอบของขิง
ooooooo
คืนนี้ พัชรีออกมาถ่ายภาพบรรยากาศความงามของพระราชวัง เพื่อเก็บไปประกอบสกู๊ปข่าว เส้นทางรักจนสู่พิธีอภิเษกสมรสอันลือลั่น...ปีเตอร์ตามออกมา ตัดสินใจขอเธอแต่งงาน พัชรีไว้ท่าขอคิดดูก่อนเขาโอดโอย
“โถ...พัชรี จะคิดอะไรอีกล่ะ เราอุตส่าห์ยอมเจ้าชายโซว์ จะไม่แต่งงานกับเจ้าตัดหน้าเจ้าชาย ทั้งๆที่ใจเราอยากแต่งกับเจ้าแทบแย่ นี่เจ้าชายก็กำลังจะอภิเษกกับคุณขิงแล้ว มันก็สมควรถึงเวลาเราบ้าง แล้วเจ้าจะคิดอะไรอีกล่ะ หรือจะทำให้เราเสียใจใช่ไหม พัชรีใจร้าย...”
พัชรีโน้มคอปีเตอร์ลงมาจูบปาก เขาชะงักตาเบิ่งโต คิดไม่ถึงว่าเธอจะมีอารมณ์แบบนี้ ปีเตอร์ดีใจ ลนลานถามว่าเธอจะไม่ปฏิเสธตนใช่ไหม พัชรีตอบทันทีว่า...ใช่
“อ้าว ทีงี้ไม่ตอบแบบหวานๆหน่อยเหรอ”
“ไม่อ่ะ เดี๋ยวมีคนโวยวายจนเสียอารมณ์อีก”
ปีเตอร์ดีใจ กอดพัชรียกตัวขึ้นหมุนไปรอบๆ...ทั้งสองคุยหยอกล้อถึงรูปแบบการจัดงานแต่งงาน พัชรีขอสัญญาหนึ่งข้อ คือให้เขาพาตนออกมาเดินชมสวน ชมดาวบ้าง เขารับปากทันที
ในคืนเดียวกัน พระราชินีมาหาโซว์ที่ห้องนอน พูดคุยถึงวันงานอภิเษกที่ใกล้จะมาถึง
“วันนั้นจะเป็นวันที่ขิงได้ก้าวไปสู่บทบาทใหม่ที่ยิ่งใหญ่ แม่อยากให้ลูกรู้ว่า การที่สามัญชนคนหนึ่ง ต้องขึ้นมาเป็นราชินีนั้นยากลำบาก เพราะเขาต้องเจอกับปัญหาต่างๆมากมาย ต้องเจอกับการเปลี่ยนแปลงที่จะทำให้รู้สึกทดท้อ สิ้นหวัง แต่สิ่งเดียวที่จะทำให้ทุกอย่างผ่านไปได้ก็คือ คนที่อยู่เคียงข้าง...ลูกกับขิงต้องเป็นกำลังใจให้กันและกัน ลูกต้องห้ามปล่อยมือขิง แม้ว่าหนทางข้างหน้าจะมีอุปสรรคมากแค่ไหน แล้วแม่รับรองว่า ทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี”
“กระหม่อม...หม่อมฉันจะกุมมือขิง ไม่มีวันปล่อยเด็ดขาด”
พระราชินีดึงเจ้าชายมากอด ยิ้มอย่างพึงพอใจ
ooooooo
หลังจากพิธีอภิเษกสมรสผ่านพ้นไป ขิงกับโซว์อยู่ในชุดเต็มยศ ยืนต่อหน้าพระราชาและพระราชินี...
พระราชากล่าวกับลูกทั้งสองว่า ตนภูมิใจและพร้อมจะสละราชบัลลังก์ ทั้งสองตกใจ
“ลูกและขิงได้พิสูจน์ทุกอย่างให้พ่อกับแม่เห็นแล้วว่า ลูกคู่ควรกับบัลลังก์แห่งนี้ เมื่อก่อนพ่อคิดว่าฐานันดรเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด จนกระทั่งได้เห็นความรักของลูกกับขิง มันทำให้พ่อรู้ว่าสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับคนเรา หาใช่ยศถาบรรดาศักดิ์ แท้จริงแล้ว รักแท้ต่างหากที่ขับเคลื่อนให้ชีวิตเราเดินหน้าไปด้วยความสุข”
โซว์คุกเข่าลง “หม่อมฉันจะถวายงานรับใช้ประชาชน และจะทำให้ประเทศนิวแลนด์มีแต่ความสงบสุข ผู้คนจะมีแต่ความรักให้แก่กัน”
พระราชาถอดมงกุฎบนหัวออกมาสวมให้กับโซว์ และพระราชินีก็ถอดมงกุฎของตัวเองสวมให้กับขิงเช่นกัน พร้อมกับกล่าวว่า ขิงต้องเป็นพระราชินีองค์ใหม่ของนิวแลนด์
ทั้งสองรับปากจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุด พระราชินีย้ำกับขิงก่อนจะหันไปยิ้มๆกับพระราชา
“เรามั่นใจว่าเจ้าทำได้ เพราะเคยมีหญิงสามัญชนอย่างเจ้า ได้เป็นพระราชินีมาแล้ว”
“สามัญชนคนนั้น คนที่เสด็จพ่อพูดถึงก็คือ...เสด็จแม่...” โซว์มองเชิงถาม
ทั้งสองพระองค์พยักหน้า ขิงตื้นตัน เพราะเหตุนี้พระองค์ถึงเข้าใจและคอยให้กำลังใจตน
“ตั้งแต่วันแรกที่แม่เห็นขิง แม่เหมือนได้เห็นตัวแม่เอง และแม่ก็มั่นใจในทันทีว่า ขิงจะสามารถเป็นพระราชินีแห่งนิวแลนด์ที่ทำให้ประชาชนยอมรับได้ในที่สุด...ทีนี้ก็มั่นใจแล้วนะขิง”
บนยอดเขาที่สวยงาม โซว์และขิงขึ้นมายืนมองความกว้างใหญ่ของประเทศนิวแลนด์ ทั้งสองจับมือสัญญาจะเป็นกำลังใจให้กันและกัน จะคอยปลอบใจไม่ทิ้งกันตลอดไป ต่างยอมรับว่าอีกฝ่ายเป็นเสมือนหัวใจของตัวเองตลอดกาล
ooooooo
–อวสาน–
