ท่านชายในสายหมอก
ตอนที่ 13
วันต่อมา โซว์ยังทำงานเหมือนพนักงานทั่วไป ลัดลดาเข้ามาห้ามไม่ให้ทำงานต่ำๆพวกนี้ แต่เขาไม่สนใจ พอดีมีพนักงานถามกันว่า มีใครว่างบ้าง ขอแรงไปช่วยซ่อมแซมห้องสมุดเพราะคนงานป่วยไปหนึ่งคน และพรุ่งนี้ก็จะเปิดเทอมแล้ว โซว์รีบอาสา พัชรีไล่ปีเตอร์ให้ตามไปด้วย
โซว์ทำงานแบกไม้ซึ่งหนักจนปีเตอร์ทั้งทึ่งและสงสาร พยายามให้เลิกทำแต่โซว์ตั้งใจจะทำให้เสร็จ โซว์หมุนตัวเดินไป ปลายไม้ฟาดหัวปีเตอร์อย่างจัง ถึงกับมึน...
แม้ปากแข็งว่าไม่ห่วง แต่ในใจยังกังวล ขิงเดินมองหาทั่วรีสอร์ต ฟ้าครามเห็นดักคอถาม
“คุณขิงมองหาเจ้าชายอยู่หรือ”
“ทำไมต้องมองหาเขาด้วยคะ เขาจะไปไหนก็ไม่เกี่ยวกับขิงสักหน่อย” ขิงจะเดินไป
แต่พอฟ้าครามพูดว่าโซว์ไปกับคณะซ่อมแซมห้องสมุดตั้งแต่เช้า ขิงหันขวับมาใส่เป็นชุด
“แล้วคุณปล่อยให้เขาไปได้ยังไงคะ เขาไม่เคยทำงานหนักๆแบบนี้มาก่อน ถ้าเกิดเป็นอะไรไปล่ะก็ แย่แน่ๆ”
“ดูท่าทางคุณขิงจะเป็นห่วงเขามากนะครับ”
ขิงชะงัก รู้ว่าลืมตัว “เอ่อ...ขิงไม่ได้เป็นห่วงเขา แต่ขิงกลัวว่าถ้าเป็นอะไรไป มันจะต้องเป็นเรื่องใหญ่ เพราะเขาเป็นถึงเจ้าชายเชียวนะคะ”
“น่าอิจฉาเจ้าชายจังนะครับ ที่คุณขิงเป็นห่วงเขามากขนาดนี้” ฟ้าครามแขวะ ขิงยิ้มเจื่อนๆ
ในขณะที่โซว์กำลังทาสีผนังห้อง ปีเตอร์รบเร้าให้เลิกทำ คนงานหญิงมาขอแรงไปช่วยข้างนอก โซว์จึงส่งแปรงทาสีให้ปีเตอร์ทำแทน แล้วตามคนงานออกไป ปีเตอร์จะวางแต่โดนคนงานข้างๆดุ ให้รีบทำงานอย่าอู้ เขาจำต้องหันกลับมาทาสีแทนโซว์
เสร็จจากทาสี ปีเตอร์ออกมาตามหาโซว์ เห็นปีนอยู่บนหลังคา ก็ตกใจเรียกให้ลงมา
“ตกลง แต่ที่เราลงไม่ใช่เพราะกลัวเจ้าหรอกนะ แต่งานนี้เสร็จแล้วต่างหาก”
โซว์ไต่บันไดลงมา เผอิญบันไดเลื่อนไหล แล้วล้มโครมลง ปีเตอร์แทบช็อกที่เห็นโซว์ร่วงหล่น
ตลอดทั้งวัน ขิงไม่มีสมาธิทำงาน ไม่ว่าฟ้าครามจะพูดอะไรด้วยก็ไม่ได้ตั้งใจฟัง จนพัชรีวิ่งหน้าตื่นมาบอกว่าเกิดเรื่องกับเจ้าชาย ขิงหน้าเสียรีบวิ่งไป...
ooooooo
โซว์ถูกพาตัวกลับมานอนสลบไสลอยู่ที่ห้องพัก ลัดลดาตีโพยตีพายฟูมฟายอยู่ข้างๆ ปีเตอร์เอือมระอา ลากลัดลดาให้ออกไป พัชรี ขิง และฟ้าครามมาถึง เขาจึงให้พัชรีช่วยเอาตัวลัดลดาออกไป ขิงโผเข้าดูอาการโซว์ด้วยความเป็นห่วง ฟ้าครามเห็นแล้วเจ็บแปลบในใจ
ปีเตอร์ทนไม่ไหวอีกแล้ว โพล่งออกมา “เจ้าชายเอาแต่ทำงานอย่างหนัก เพราะต้องการทำให้คุณยอมรับว่าท่านเป็นแบบที่คุณต้องการได้”
“คุณต้องการพูดให้ฉันรู้สึกผิดหรือปีเตอร์ แต่ฉันไม่ได้เป็นคนขอให้เขาทำนะ”
“คุณยังไม่เข้าใจ ที่เจ้าชายทรงทำแบบนี้ ก็เพราะท่านมีเวลาเหลืออีกไม่กี่วันแล้ว”
“อีกไม่กี่วัน...คุณหมายความว่ายังไง”
“พระราชาแห่งนิวแลนด์ทรงให้เวลาเจ้าชายหนึ่งอาทิตย์เพื่อตามหาคุณ ถ้าเจ้าชายทำไม่สำเร็จ จะต้องทรงสละบัลลังก์...เจ้าชายทรงเสียสละเพื่อคุณอย่างมหาศาล อยู่ที่คุณแล้วล่ะ ว่าจะตัดสินใจอย่างไร” ปีเตอร์กดดันขิงแล้วเดินออกไปจากห้อง
ทั้งขิงและฟ้าครามตกตะลึง เขาจับแขนเธอเชิงปลอบ แต่เธอขออยู่ลำพัง เขารู้ว่าเธอคงลำบากใจมากจึงยอมออกไป ทันทีที่ประตูปิดลง ขิงก็ซบหน้าร้องไห้โฮข้างเตียง ฟ้าคราม ได้ยินเสียงก้มหน้าเดินไปอย่างเศร้าๆ...ตลอดเวลา ขิงกุม มือโซว์ครุ่นคิดถึงคำพูดทุกคำของเขา น้ำตาไหลอาบแก้ม พร่ำขอโทษเขา
ooooooo
เช้าวันรุ่งขึ้น โซว์รู้สึกตัวขึ้นมา เห็นขิงฟุบหลับอยู่ข้างเตียงก็ดีใจ เรียกเธอเบาๆ ขิงขยับตัวลืมตาโซว์จับมือเธอไว้ รีบถามว่าเธอนอนเฝ้าตนทั้งคืนหรือ ขิงพยักหน้า
“นี่แสดงว่าเธอยกโทษให้ฉัน และจะกลับไปนิวแลนด์กับฉันใช่ไหม”
ขิงปลดมือเขาออกพร้อมกับพูดว่า “เจ้าชายคงต้อง กลับนิวแลนด์คนเดียวแล้วล่ะค่ะ”
“ทำไมล่ะ ฉันคิดว่าเธอจะยกโทษให้ฉันแล้วซะอีก”
“เรื่องของเรามันจบไปนานแล้ว ฉันไม่ได้ติดใจอะไรทั้งนั้น”
โซว์ไม่เชื่อ ขิงขอให้เขากลับไปทำหน้าที่อันยิ่งใหญ่ เขาไม่ยอมไปถ้าเธอไม่กลับด้วยกัน
“เจ้าชายอย่ามาเสียเวลากับฉันเลย ประชาชนทั้งประเทศกำลังรอคอยเจ้าชายอยู่ อย่าเสียสละตัวเองให้ผู้หญิง ไม่มีค่าอะไรอย่างฉันเลย” ขิงปลดสร้อยจี้รูปหัวใจออกวาง “ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมานะคะเจ้าชาย...ผู้หญิงอย่างฉันไม่คู่ควรกับของมีค่ามากขนาดนี้หรอกค่ะ”
โซว์กระเสือกกระสนขึ้นคว้ามือขิง “ถ้าฉันจะคุกเข่าขอร้องเธอ เธอจะจากฉันไปอีกไหม”
“อย่าทำให้ฉันลำบากใจเลยค่ะเจ้าชาย...ทุกอย่างที่ผ่านมามันงดงามเหมือนกับความฝัน แต่ตอนนี้ฉันตื่นแล้ว และฉันก็รู้ว่าฉันไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่ในความฝัน แต่ฉันจะเก็บมันไว้เป็นความทรงจำที่ดีตลอดไป ลาก่อนนะคะเจ้าชาย” ขิงดึงมือออกเดินจากไป
โซว์ปล่อยมือตก มองดูสร้อยที่วางอยู่ น้ำตาลูกผู้ชายไหลคลอเบ้า...ไม่ต่างกัน ขิงเดินน้ำตาไหล สวนกับปีเตอร์และพัชรี ทั้งสองตื่นเต้นที่เห็นเธอเพิ่งออกมาจากห้องโซว์ ขิงบอกปีเตอร์ให้ไปช่วยโซว์เก็บของ พัชรีตื่นเต้น
“เก็บของ...แสดงว่าเจ้าชายจะเสด็จกลับนิวแลนด์แล้ว”
ปีเตอร์ดีใจถามเธอจะกลับพร้อมพวกเราใช่ไหม ขิงปฏิเสธ ตนจะอยู่ที่นี่ไม่ไปไหน พัชรีงงลองหยิกหน้าปีเตอร์ ว่าตนฝันอยู่หรือเปล่า เขาร้องโอ๊ย...เธอจึงรู้ว่าไม่ได้ฝัน ลัดลดาแอบได้ยิน ดีใจยกใหญ่ที่หมดคู่แข่งไปเสียที
ooooooo
โซว์นอนกำสร้อยจมกับความทุกข์อยู่บนเตียง ลัดลดากระดี๊กระด๊าเข้ามาปลอบใจ หาว่าขิงไม่เห็นค่าความรักของเขา ตนพร้อมจะเป็นเจ้าหญิงของเขาแทน ลัดลดาพยายามบรรยายสรรพคุณของตัวเองมากมายแต่โซว์ไม่สนใจที่จะฟัง จนเริ่มเหนื่อย พอเห็นสร้อยก็คว้ามา
“อ๊าย...น่ารักที่สุด เจ้าชายเตรียมไว้ให้ดาด้าใช่ไหม เพคะ เส้นเล็กไปหน่อยแต่ยังไงก็ขอบพระทัยนะเพคะเจ้าชาย” ลัดลดาเอาสร้อยมาทาบคอ
โซว์โกรธเสียงดุดัน “คืนสร้อยนั่นมาเดี๋ยวนี้...สร้อยเส้นนี้เป็นของขิง เธอไม่มีสิทธิ์แตะต้องของของขิง เอาคืนมา” โซว์กระชากสร้อยคืน
ลัดลดาเหวอ ถามเสียงสั่นว่าเขาเป็นอะไร โซว์โพล่งออกมา
“ฉันไม่ได้รักเธอ และฉันจะไม่รักใครอีก นอกจากขิง...ออกไป เธอออกไปจากที่นี่ซะ ไม่งั้นฉันจะให้ปีเตอร์ลากเธอออกไป”
โซว์หันหลังให้ ลัดลดาอ้าปากค้าง ไม่เคยเห็นเขาโกรธ ขนาดนี้...พอได้สติ รีบเดินออกจากห้อง บ่นกระปอดกระแปด ว่าให้ท่าขนาดนี้ยังซื่อบื้อ แล้วอย่ามาง้อทีหลัง
พลันมือถือดังขึ้น เธอกดรับ เป็นพ่อของตนโทร.มาบอกว่า จะหนีเจ้าหนี้ออกนอกประเทศ เธอโวยวายอย่าทิ้งตนรับหน้าคนเดียว พ่อตัดสายไป ลัดลดาหัวเสียที่มีแต่ปัญหารุมเร้า
ooooooo
ฟ้าครามเห็นขิงนั่งร้องไห้ เขาอยากถามว่าเมื่อคืน เป็นอย่างไร จึงเข้ามาเงียบๆ ขิงรีบปาดน้ำตา อ้างว่าฝุ่นปลิวเข้าตา เขารู้ทัน หยั่งเชิงถาม
“เจ้าชายทรงหายดีหรือยังครับ คุณขิงพอจะทราบรึเปล่า”
“เขาคงไม่มาทำงานแล้วค่ะ เขาจะกลับนิวแลนด์แล้ว”
ฟ้าครามตื่นเต้น แต่ก็กลัวขิงกลับไปด้วย เธอตอบว่าบ้านตนอยู่เมืองไทยจะกลับไปทำไม เขาดีใจจะซักถามต่อ แต่เธอตัดบทขอตัวไปทำงาน เขาจึงลิงโลดอยู่คนเดียว
คืนนั้น ปีเตอร์เก็บข้าวของ โซว์ยังลังเลไม่อยากกลับ ปีเตอร์พูดให้คิดถึงความรับผิดชอบและหน้าที่...นับเป็นการต้องตัดสินใจครั้งใหญ่หลวงของโซว์
วันรุ่งขึ้น รถมารอรับหน้าที่พัก โซว์เหลียวมองหาว่าขิงจะเปลี่ยนใจไหม ฟ้าครามเข้ามาส่งและอวยพรให้โชคดี โซว์ฝากดูแลขิง เขาไม่เห็นขิงออกมาส่งก็เศร้าเดินขึ้นรถ ปีเตอร์หันมาร่ำลาพัชรี ต่างคนต่างเสียใจเพราะมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบเช่นกัน...
ขิงโผล่หน้ามาแอบมองอยู่มุมหนึ่ง น้ำตาไหล อาบแก้ม ฟ้าครามเหลียวมาเห็นรู้สึกสะเทือนใจ
บ่ายวันนั้น ยายขมกับพวกหอบชะลอมของกินมาหาที่รีสอร์ต ขิงแปลกใจทำไมมากมาย
“อ้าว ข้าก็เอามาฝากไอ้โซ่มันสิวะ แล้วนี่มันอยู่ไหนล่ะ ข้ามาตั้งนานแล้วยังไม่เห็นหน้ามันเลย”ยายขมพูดปาวๆ รุ้งสำทับ...ใช่ๆ
ขิงอึกอักๆก่อนจะบอกว่า โซว์กลับประเทศไปแล้ว ยายขมปรี๊ดแตก
“ว่าไงนะ มันกลับไปแล้ว หน็อย...ไอ้โซ่ แกกล้าดียังไงถึงได้ทิ้งไอ้ขิงมันถึงสองครั้งสองครา คอยดูนะถ้าข้าไม่ได้เอาเลือดหัวมันออก อย่ามาเรียกข้าว่ายายขมอีก” ยายขมจะพุ่งออกไป
“ยายจ๋า ไม่ใช่อย่างนั้น ยายฟังขิงก่อน” ขิงรั้งตัวยายไว้ แล้วพยายามบอกว่าตนทิ้งโซว์เอง
ทุกคนล้อมวงจะฟังว่าเรื่องเป็นอย่างไร เห็นขิงนิ่งแล้ว ยายขมรู้ว่าไม่ได้คำตอบแน่
“เรื่องนั้นน่ะ ช่างมันเถอะ ว่าแต่แกทิ้งไอ้โซ่เพราะแกเลือกคุณฟ้าครามเขาแน่แล้วใช่ไหม” เห็นขิงยังเฉย ยายขมชักหนักใจ
ooooooo
เมื่อไม่ได้ความจากขิง ยายขมบุกมาหาฟ้าครามที่กำลังตรวจความเรียบร้อยอยู่ในรีสอร์ต เขาหันมาเจอยายขมก็สะดุ้ง เธอบอกจุดประสงค์ทันทีว่ามีเรื่องจะคุยด้วย...
ฟ้าครามพายายขมมานั่ง เธอจ้องมองเขาไม่ละสายตา จนเขาเขิน
“คุณยายเล่นจ้องผมแบบนี้ ผมก็เขินแย่สิครับ”
“ข้าถามตรงๆนะ เอ็งคิดยังไงกับนังขิงหลานข้า” ฟ้าครามอึกอัก ยายขมย้ำ “ว่ายังไง ข้าถามน่ะได้ยินไหม”
“ได้ยินครับคุณยาย...ผม เอ่อ...ผมรักคุณขิงครับ ผมอยากแต่งงานกับเธอ อยากใช้ชีวิตกับเธอตลอดไปครับ”
“ที่ข้าถามก็ไม่ได้จะอะไรหรอกนะ แค่อยากรู้ว่าคุณคิดยังไงกับมันแน่”
“แล้วอย่างผมนี่พอไหวไหมครับ”
“ก็ไหวอยู่นะ แต่ถ้ารักหลานข้าจริง ก็ต้องเข้าตามตรอกออกตามประตูให้ถูกต้อง หลานข้ารักใครชอบใคร ข้าก็ชอบด้วย”
“ขอบคุณครับคุณยาย” ฟ้าครามดีใจ
“ขิงมันเจ็บปวดจากความรักครั้งที่แล้วมามาก ยายฝากดูแลมันด้วยนะ”
“ผมสัญญาครับคุณยาย ผมจะไม่ทำให้คุณขิงต้องเสียใจอีกเป็นอันขาดครับ”
ฟ้าครามยิ้มให้ความมั่นใจกับยายขม...
คืนนั้น ตุ๊ก รุ้ง และแก้ว ช่วยฟ้าครามคิดหาวิธีขอแต่งงานกับขิง แต่ละความคิดสุดยอดทั้งนั้น ตุ๊กสรุป ว่าขิงไม่ใช่คนต้องการอะไรมากมาย ขอแค่ความจริงใจก็พอ ฟ้าครามได้คิด
ooooooo
เช้าวันรุ่งขึ้น ขิงนั่งถอนใจเฮือกๆ พนักงานคนหนึ่งเรียกให้รับโทรศัพท์จากฟ้าคราม เธอเดินมารับสาย ฟ้าครามนัดให้เธอมาพบในสวน เธอแปลกใจแต่ก็ออกไปหา...มาถึงก็ร้องเรียกเขา ฟ้าครามเดินถือช่อดอกไม้ออกมา มีแหวนผูกโบว์ติดอยู่ด้วย เขาเข้ามาคุกเข่าตรงหน้าเธอ
“นี่มันอะไรกันคะคุณฟ้าคราม”
“แต่งงานกับผมนะครับคุณขิง”
ขิงคาดไม่ถึง อึกอักๆ “เอ่อ...มันจะไม่เร็วไปหน่อยเหรอคะ”
“ผมรู้ครับว่าเราอาจจะรู้จักกันไม่นาน แต่ผมก็มั่นใจว่าคุณคือคนที่ผมตามหา”
ขิงลังเลก่อนจะรับช่อดอกไม้ ตุ๊ก รุ้ง และแก้วแอบดู รู้สึกซาบซึ้งใจ แต่พอเห็นขิงดึงแหวนคืนให้ฟ้าครามก็ชะงัก
“ฉันขอเก็บมิตรภาพของเราเอาไว้ แต่คงรับความรักของคุณเอาไว้ไม่ได้ แหวนนี่ คุณฟ้าครามเอาคืนไปเถอะนะคะ”
“คุณยังรักเขาอยู่ใช่ไหมขิง”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอไปทำงานต่อนะคะ” ขิงตัดบทเดินเลี่ยงไป
ฟ้าครามมองตามหลังเธอไป...ตุ๊ก รุ้ง และแก้วออกจากที่ซ่อนมาสมทบ รุ้งพูดโพล่งว่าขิงยังไม่ลืมโซว์ ฟ้าครามได้ยินก็ฮึดขึ้นมา วิ่งตามขิง
“ขิง หยุดก่อน เราต้องคุยกัน”
“ฉันพูดทุกอย่างไปหมดแล้ว ฉันแต่งงานกับคุณไม่ได้จริงๆ ขอโทษนะคะ” ขิงจะเดินหนี
“เลิกหนีซะทีขิง” ฟ้าครามขวางหน้า จับไหล่เธอให้หันมา “คุณนั่นแหละกำลังหนีปัญหา เมื่อไหร่คุณจะยอมรับเสียที ว่าคุณรักเจ้าชาย”
“ฉันกับเขาไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว”
“คุณตัดใจจากเขาไม่ได้หรอกขิง ผมรู้ว่าคุณยังรักเขาอยู่ ที่คุณให้เขาไปก็เพราะคุณยังรักเขาเต็มหัวใจ ทุกวันนี้คุณก็ยังลืมเขาไม่ได้”
ขิงส่ายหน้าไม่จริง ฟ้าครามบังคับให้เธอพูดออกมาว่าไม่ได้รักโซว์ เธอไม่อาจพูดได้ ฟ้าครามปล่อยมือจากไหล่เธอ ย้ำให้คิด
“คุณถามตัวเองให้ดีนะขิง ว่าคุณ ต้องการอะไรกันแน่ ถ้าคุณไม่มีเขาแล้วคุณจะมีความสุขได้จริงๆรึเปล่า”
ฟ้าครามเดินจากไป ขิงยืนน้ำตาไหล ครุ่นคิดอย่างหนัก
ooooooo
โซว์กลับมาถึงนิวแลนด์ เอาแต่ซึมเศร้า มาเรีย แวะมาเยี่ยมและตั้งใจจะมาขอโทษขิงที่ตนทำอะไรแย่ๆกับเธอไว้หลายอย่าง โซว์ยิ่งเศร้าบอกว่า ขิงไม่รัก ตนไม่เลือกกลับมากับตน มาเรียไม่อยากจะเชื่อ ก็ได้แต่ปลอบใจเขา...
ขิงยังคงครุ่นคิดถึงคำพูดของฟ้าคราม ยายขมเข้ามานั่งข้างๆลูบหัวหลานด้วยความสงสารและเห็นใจ ขิงเอนลงหนุนตักยายอย่างขอกำลังใจ เธอถามยายว่าโกรธตนไหม
“ไม่หรอก ยายจะไม่ว่าอะไรสักคำ ชีวิตของเอ็ง เอ็งต้องเป็นคนเลือกเอง แต่ยายขอพูดอะไรหน่อยเถอะ ยายรักเอ็งมากนะ อยากเห็นเอ็งมีความสุข ไม่ใช่นั่งหน้าเศร้าอมทุกข์อยู่แบบนี้”
“แต่ยายก็รู้ ขิงกับเขาแตกต่างกันมาก”
“ไม่มีใครที่เหมือนกันไปทุกอย่าง ชีวิตคู่มันต้องปรับตัวเข้าหากันทั้งนั้น ขิงได้ปรับตัวเข้าหาไอ้โซ่มันบ้างหรือยังล่ะ...คิดดูให้ดีนะว่า เขาทำอะไรเพื่อเรา แล้วเราได้ทำอะไรให้เขาบ้าง”
ยายขมเดินไป ปล่อยขิงนั่งต่อสู้กับความรู้สึกของตัวเอง เธอย้อนคิดถึงคำพูดของโซว์และการกระทำของเขา ที่ทำทุกอย่างเพื่อให้ตนเห็นว่าเขาสามารถเป็นคนธรรมดาได้ เพราะเขารักตน
เช้าวันรุ่งขึ้น ฟ้าครามคุมพนักงานจัดเตรียมต้อนรับกรุ๊ปทัวร์ที่จะมา เห็นขิงถือกระเป๋าสัมภาระเข้ามาก็ใจหายวูบ ฝืนยิ้มถาม
“คุณจะกลับไปหาเจ้าชายใช่ไหม ผมยินดีด้วยนะขิง”
“ค่ะ ขิงต้องขอบคุณคุณฟ้าครามมากนะคะ ที่ทำให้ขิงตัดสินใจได้”
“ผมไม่เห็นได้ช่วยอะไรเลย มีแต่ทำให้คุณขิงลำบากใจอีกต่างหาก ฮ่าๆ” ฟ้าครามทำทีขำ
“ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือทุกอย่างที่ผ่านมา นะคะ ขิงจะไม่มีวันลืมเลย”
“ผมก็เหมือนกันครับ”
“ขิงไปก่อนนะคะ”
“เดี๋ยวก่อนครับขิง...ถ้าคุณมีปัญหาไม่รู้จะไปไหน ที่นี่ยังยินดีต้อนรับคุณเสมอนะครับ”
“ขอบคุณมากนะคะ คุณเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของขิงเลย คุณฟ้าคราม”
“จำไว้นะขิง ว่าคุณยังมีผมตรงนี้เสมอ”
ขิงยิ้มให้หันหลังเดินไป ฟ้าครามเอื้อมมืออยากจะรั้งเธอไว้ แต่ก็ตัดใจปล่อยมือตกลง...
ooooooo
และแล้ว...ขิงก็เดินทางมาถึงหน้าประตูวังประเทศนิวแลนด์ สายตาเธอเป็นประกาย มีแต่ความมุ่งมั่น
ขณะนั้น โซว์เข้ามาหาพระราชาพร้อมที่จะเรียนรู้ราชภารกิจต่างๆ พระราชินีท้วงให้พักผ่อนอีกสักระยะก็ได้ แต่เขาดึงดัน ไม่อยากปล่อยเวลาให้เสียไปอีก พระราชายิ้มอย่างพอใจ
ปีเตอร์วิ่งเร็วจี๋ หลบหลีกข้าราชบริพารที่เดินอยู่ตามทาง ด้วยความรีบจะมาบอกข่าวโซว์ ถึงหน้าห้อง ก็หยุดหอบ จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนจะเคาะประตูรัวแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน...เข้ามาเห็นโซว์ถือเอกสารในมือ หันหน้ามาเอ็ด
“ประตูไม่ใช่กลอง ไม่ต้องเคาะซะรัวแบบนั้นก็ได้ ไม่รู้รึไงว่าเรากำลังศึกษางานกับเสด็จพ่ออยู่”
ปีเตอร์จ๋อย แต่ก็ส่งสัญญาณว่ามีเรื่องสำคัญมากมาทูล
ooooooo
