ท่านชายในสายหมอก
ตอนที่ 12
เมื่อโซว์ได้ฟังคำสบประมาทของขิง ที่ว่าตนไม่ได้เก่งเพียงคนเดียว จึงปรบมือประชด ว่าตนเป็นลูกผู้ชายพอ ตนยอมรับว่าฟ้าครามเก่ง พัชรีกับปีเตอร์รู้สึกบรรยากาศไม่ค่อยดีเสียแล้ว ฟ้าครามไม่พอใจ ท้วงขึ้น
“เดี๋ยวก่อนกระหม่อม เจ้าชายขอให้เราทำอย่างที่ท่านต้องการ เราก็ทำได้แล้ว คราวนี้ถึงตาเราบ้าง” ทุกคนมองฟ้าครามด้วยความสงสัยรวมทั้งขิงด้วย
โซว์รับคำท้าของฟ้าคราม ปีเตอร์หนักใจเพราะโซว์ไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน ขิงเองก็หวั่นใจ แต่ฟ้าครามบอกเธอว่า เขาต้องการสั่งสอนให้เจ้าชายผู้เย่อหยิ่งรู้จักคำว่าแพ้บ้าง
“ผมดีใจที่คุณเป็นห่วง ถ้าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับผมจริงๆ ผมก็สุขใจแล้ว”
ขิงใจหาย บอกให้เขาตบปากตัวเองเดี๋ยวนี้ ฟ้าครามยอมทำ ขิงรู้สึกกังวลใจ...
วันรุ่งขึ้น ฟ้าครามกับโซว์นั่งประจำที่รถเอทีวี โดยมีพัชรี ปีเตอร์ ลัดลดา และขิงยืนลุ้น พัชรีบอกกติกาว่า แค่ขี่รถวนรอบรีสอร์ตหนึ่งรอบ ใครกลับมาถึงที่นี่ก่อนเป็นฝ่ายชนะ ขิงแกล้งเชียร์ฟ้าครามเต็มที่ โซว์ไม่พอใจ
หันไปขอกำลังใจจากลัดลดาบ้าง เธอโผเข้าหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ แถมบอกว่ากลับมาจะมีรางวัลให้ ปีเตอร์ได้ยินเบ้หน้ากระซิบกับพัชรี เป็นตนจะยอมแพ้
พัชรีขำๆ ถือผ้าสีๆมายืนตรงกลาง โบกให้สัญญาณโซว์กับฟ้าครามออกรถ ทั้งสองแข่งกันแซงอย่างเอาเป็น เอาตาย โซว์ปาดหน้าฟ้าครามจนเสียหลัก แล้วแซงหน้าไปไกล ฟ้าครามตั้งหลักได้ออกรถตามไปไม่แสดงอาการโกรธใดๆ
แต่แล้ว ด้วยความไม่ชินทาง โซว์จึงหลงหลุดเข้าป่าไปโดยไม่เห็นป้ายบอกทางที่อยู่หลังพงหญ้า...ปีเตอร์กระวนกระวายเป็นห่วงโซว์ที่ไม่คุ้นเคยทาง ขิงนึกได้ชักเริ่มเป็นห่วง ลัดลดากระดี๊กระด๊ารอจะให้รางวัลโซว์ พลัน พัชรีร้องว่า มีรถมาหนึ่งคัน ทุกคนชะเง้อมอง พอเข้ามาใกล้เป็นฟ้าคราม ลัดลดารีบถามถึงโซว์
“ไม่รู้สิ เขาแซงหน้าผมขึ้นมา นี่ผมนึกว่าเขาชนะผมแล้วนะเนี่ย”
ทุกคนหน้าเสีย ลัดลดาโวยวายหาว่าฟ้าครามเอาโซว์ไปหมกป่า ชวนแข่งสิ่งที่เขาไม่คุ้นเคย ต้องคิดไม่ซื่อแน่ ฟ้าครามปฏิเสธถึงขั้นสาบาน ไม่รู้จริงๆว่าโซว์หายไปไหน ปีเตอร์หน้าซีด
“โธ่ กระหม่อม...คอขาด ขาดแน่ๆ ปล่อยให้รัชทายาทเพียงคนเดียวของนิวแลนด์หายไป”
ฟ้าครามจะไปตามหา ขิงขอไปด้วย ทุกคนจึงขอตาม...ระหว่างนั้น โซว์ขี่รถหลงเข้าในป่าลึก ล้อรถชนเข้ากับรากไม้เครื่องดับ เขาตัดสินใจลงเดินและทำเครื่องหมายไว้บนต้นไม้เดินไปๆพบว่าทางแคบลงจึงหันหลังกลับ พลันมีบางสิ่งเคลื่อนไหวในพุ่มไม้ใกล้ๆ เขาตกใจถอยหนีเสียหลักเหยียบดินที่ยุบตัวลง ทำให้เขาไถลกลิ้งลงเนินอย่างไม่ทันตั้งตัว
ฟ้าครามพาทุกคนมาตรงจุดที่โซว์แซงตนไป แล้วตามรอยนั้นมาจนถึงทางแยกที่ทำให้รู้ว่าโซว์เลี้ยวผิดทาง ลัดลดาโวยวายโทษฟ้าครามแกล้ง ขิงโพล่งขึ้นให้เลิกโทษกัน รีบตามหาโซว์จะดีกว่า ฟ้าครามเห็นถึงความห่วงใยของขิงก็สะท้อนใจ
เมื่อมั่นใจว่าโซว์หลงเข้าในป่าแน่ ฟ้าครามให้ทุกคนกลับไปรอที่รีสอร์ตเผื่อโซว์จะกลับไป ตนจะเข้าไปตามในป่า ขิงขอไปด้วย ลัดลดาไม่พอใจกลัวขิงได้หน้า จึงบอกทุกคนว่าตนจะไปตามหาเจ้าชายเอง ฟ้าครามจะห้าม พัชรีรั้งไว้เพราะรู้ว่าเธอไม่กล้า ลัดลดาเดินได้ไม่ทันไรก็ร้องกรี๊ดๆว่าตัวอะไรบินมาโดนขา กระโดดหยองแหยงกลับมา ทำทีออกตัว
“ฉันว่า เดี๋ยวเจ้าชายก็ต้องทรงกลับไปที่รีสอร์ต ฉันไปเตรียมต้อนรับดูแลที่นั่นดีกว่า”
พัชรีส่งสายตาให้ฟ้าคราม ประมาณว่า...เห็นไหมล่ะ...ขิงรีบชวนฟ้าครามไปตามหาโซว์ แต่เขาไม่อยากให้เธอไปเพราะเป็นห่วงความปลอดภัย แต่เธอยืนกรานว่าดูแลตัวเองได้
ทั้งสองมาพบรถเอทีวีของโซว์จอดอยู่ แสดงว่ามาถูกทาง ขิงปาดเหงื่อที่หยดลงมา ฟ้าครามจะเอาผ้าเช็ดหน้าให้ แต่เธอถอยห่างและบอกให้เขาเดินทางต่อ เธอเดินนำเขาไปดูร้อนรน เห็นรอยบนต้นไม้เชื่อว่าโซว์เป็นคนทำ แต่ฟ้าครามแย้ง อาจเป็นของพวกหาของป่า ขิงไม่เชื่อ
“ถ้างั้นเราแยกกันหาดีกว่าค่ะ ฉันจะไปทางนี้เอง เราจะได้เจอเจ้าชายเร็วๆ”
ฟ้าครามดึงเธอไว้ “คุณขิง...นี่คุณกำลังทำให้ผมเป็นห่วงแล้วนะ คุณควรจะฟังผมหน่อยนะ คุณไม่มีสติแล้วรู้ไหม”
ขิงเริ่มรู้สึกตัวว่าตัวเองร้อนรนเกินไป พลันมีเสียงบางอย่างดังมาจากข้างทาง สองคนชะงักค่อยๆย่องเข้าไปดู แล้วต้องตกใจ เมื่อเห็นว่าเป็นโซว์ปีนขึ้นมานอนแผ่หมดสติ สภาพเนื้อตัวมอมแมม ขิงวิ่งเข้าประคองเขาร้องลั่น
“โซว์...ตื่นสิ นายต้องไม่เป็นอะไรนะ ได้ยินฉัน มั้ย...” ขิงลูบหน้าลูบตาเขาอย่างห่วงใย
ฟ้าครามมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกบาดใจ
ooooooo
โซว์นอนสลบอยู่บนเตียงในห้องพัก ลัดลดาฟูมฟายจนปีเตอร์ต้องเตือนว่าเจ้าชายยังไม่ตาย และเชิญเธอออกไปจากห้องเพื่อให้คนป่วยได้พัก ฟ้าครามขอเป็นคนดูแลโซว์เอง เพราะถือเป็นความรับผิดชอบของตน ลัดลดากระฟัดกระเฟียดออกไปพร้อมปีเตอร์และพัชรี
ตลอดเวลาขิงเฝ้าดูแลเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้โซว์
จนฟ้าครามปวดใจ ขิงห่มผ้าให้เขาจะลุกออกไป โซว์รู้สึก ตัวคว้ามือเธอไว้ “ขิง นั่นเธอจริงๆใช่ไหม ฉันนึกว่าจะไม่ได้เจอเธออีกซะแล้ว”
“ฟื้นเร็วกว่าที่คิด งั้นก็คงไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหมครับ” ฟ้าครามแขวะ กลัวขิงใจอ่อน
ขิงเกรงใจฟ้าครามจะดึงมือออก แต่โซว์ขอร้องให้อยู่กับเขาก่อน ขิงบอกปัดไม่จำเป็น
“ขิง เธอไม่ห่วงฉันบ้างเลยเหรอ ที่ฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะเธอนะ”
ขิงหันขวับมาโวย “นายทำตัวเอง ไม่รู้ทางแล้วยังจะอวดเก่ง ถือว่าเป็นเจ้าชาย จะเอาแต่ใจยังไงก็ได้ใช่มั้ย รู้ไหมว่าทุกคนเขาต้องมาเดือดร้อนเพราะนาย...รู้ไหมว่าฟ้าครามออกไปตามหานายตั้งนาน จะขอบคุณสักคำก็ไม่มี ทีนี้นายก็น่าจะรู้แล้วนะ ว่าที่นายทำมันไม่มีประโยชน์ เลิกทำอะไรบ้าๆได้แล้ว” พูดจบขิงกระแทกส้นเท้าออกไป
ทั้งโซว์และฟ้าครามตะลึงแกมสยองที่เห็นขิงโวยเป็นชุด...ส่วนขิงเดินออกมาหยุดสงบสติอารมณ์ รู้สึกตัวว่าที่พูดไปตัวเองก็เจ็บเอง
โซว์รวบรวมสติได้ก็ลุกขึ้นคุยกับฟ้าคราม ขอบคุณที่ช่วยพาตนกลับมา และขอตนอยู่เงียบๆคนเดียว ให้เขากลับไปพักผ่อน ฟ้าครามตัดสินใจโพล่งออกมา
“ผมก็รักขิง...ผมไม่เคยเจอใครเหมือนเธอมาก่อน ผมจริงจังกับผู้หญิงคนนี้ ผมจะบอกคุณแค่นี้แหละ”
“ผมก็รักขิง...และผมไม่เคยคิดจะปล่อยขิงให้ใคร” โซว์สวนทันควัน
“แต่ความรักของคุณทำให้ขิงไม่มีความสุข คุณสองคนต่างกันมาก คุณก็รู้”
“ต่างแค่ไหนก็ไม่สำคัญ ลองว่าผมเลือกขิงแล้ว และผมจะทำให้ขิงเลือกผมให้ได้”
“ไม่นึกเลยว่าพวกเจ้าชายจะมีแรงตื๊อมากขนาดนี้ คุณจะทำได้ยังไง”
แววตาโซว์มุ่งมั่น ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆจนฟ้าครามชักหวั่นใจ...
ooooooo
วันต่อมา ลัดลดาแต่งตัวเฉิดฉายจะเข้าไปหาโซว์ ปีเตอร์ขวางไม่ให้เข้าไปรบกวน เธอโวยวายจะเข้าไปให้ได้ พลันมีคนงานถูพื้นเสียบไม้เข้ามาโดนเท้าเธอ เธอหันมาวีนใส่ แล้วต้องตะลึงเมื่อเห็นหน้าคนถูพื้นหน้าเหมือนโซว์ ปีเตอร์กับพัชรีหันมามองแทบช็อก
เสร็จจากถูบ้าน โซว์ยังมาจับจอบพรวนดินในสวน ปีเตอร์หัวใจจะวาย “โอย ตายๆๆ เมื่อวานหลงป่า วันนี้ ขุดดิน นี่ถ้าพระราชารู้เข้าล่ะก็...เงาหัวหาย...ลางร้ายมากๆ โอย...”
ปีเตอร์ตกใจที่พัชรีชี้ให้ดูว่าตนไม่มีเงาหัว เขาร้องลมแทบจับ โซว์รำคาญเดินมาเลื่อนถังที่บังเงาหัวของปีเตอร์ออก และบอกว่า ถ้ากลัวอาญาก็กลับไปก่อน
ปีเตอร์โล่งอก “อ้าว...เข้าใจผิดเหรอเนี่ย หม่อมฉันจะทิ้งเจ้าชายไว้ได้ยังไง ไม่เป็นไรเจ้าชายสู้ หม่อมฉันก็สู้”
ในขณะที่ขิงมาด้อมๆมองหน้าที่พักโซว์ ฟ้าครามเข้ามาบอกว่าโซว์ไม่อยู่ ขิงสะดุ้งรีบแก้ตัวว่า แค่อยากมาดู เกรงเขาจะก่อเรื่องให้เดือดร้อนอีก ฟ้าครามดักคอ ฟังดูเหมือนเป็นห่วงตน แต่เท่าที่เห็นโซว์ไม่เป็นอะไรแล้ว ขิงรีบถามว่าเห็นที่ไหน เขาจึงพาเธอมาดู...
ขิงเห็นการกระทำของโซว์ จึงเข้ามาตำหนิ “ฟ้าครามบอกว่านายพยายามจะพิสูจน์ตัวเองก็คือมาทำแบบเนี้ยนะเหรอ”
“ใช่ และไม่ใช่แค่นี้นะ ถูพื้น ซักผ้า รีดผ้า ทำกับข้าว อะไรที่คนทั่วไปเขาทำกัน ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้เธอรู้ว่า เจ้าชายอย่างฉันก็สามารถจะเป็นผู้ชายธรรมดาคนนึงได้ เพื่อผู้หญิงที่ฉันรัก”
ขิงถึงกับอึ้ง พัชรีซึ้งจนเผลอซบไหล่ปีเตอร์ ลัดลดาเกือบเคลิ้มไปด้วย นึกได้รีบขัดขึ้นว่าตนรับได้ทุกอย่าง ขิงได้สติ ต่อว่า
“นายนี่มัน...ดื้อที่สุด อยากทำอะไรก็เรื่องของนาย แต่อย่าเอาฉันไปเกี่ยวข้องด้วย”
“ขิง ฉันจะพิสูจน์ให้เธอเห็นให้ได้...คอยดู” โซว์ก้มหน้าพรวนดินต่อ
ขิงเดินหนีมาหยุดทำใจ ฟ้าครามตามมาเตือนสติ ถ้าตนเป็นเธอ มีคนลงทุนทำขนาดนี้ ตนใจอ่อนไปแล้ว ขิงหันขวับมามอง เขาพูดอ่อนโยนลงว่า
“แต่ผมก็หวังว่าคุณจะใจแข็งแบบนี้ไปตลอด เพราะว่าผม...ไม่อยากจะเสียผู้หญิงที่ผมรักให้กับใคร”
ขิงว้าวุ่นใจไม่รู้จะทำอย่างไรดี ฟ้าครามบอกเธอไม่ต้องพูดอะไร ตนจะพิสูจน์ให้เธอเห็นเองว่า ความรักของผู้ชายธรรมดาๆอย่างตน ก็ไม่ด้อยไปกว่าใคร เขาเด็ดดอกไม้ยื่นให้เธอก่อนจะผละไป ขิงยิ่งสับสนในใจ
ooooooo
ด้วยความเป็นห่วงโซว์ ปีเตอร์จัดยาบำรุงให้ชุดใหญ่ จนพัชรีเห็นแล้วแซวว่า เจ้าชายเสวยหมดคงช็อกตายแน่ ปีเตอร์เผลอบ่น ท่าทางขิงใจแข็ง ถ้าไม่บำรุงเจ้าชายคงแย่เพราะมีเวลาน้อย เธอสะดุดหู คาดคั้นถามเวลาอะไร ปีเตอร์อึกอัก พัชรีว่าถ้าไม่บอก เกิดอะไรขึ้นตนจะไม่ช่วยอีก
ปีเตอร์จำต้องกระซิบ พัชรีอุทานเสียงดัง “ฮ้า...พระราชาให้โอกาสเจ้าชายแค่หนึ่งอาทิตย์ ถ้ากลับไปไม่ทันเวลา จะต้องสละราชบัลลังก์”
“โอ๊ย...แล้วฉันจะกระซิบไปเพื่ออะไรกันเนี่ย” ปีเตอร์เอ็ด
“แล้วนี่มันกี่วันเข้าไปแล้ว ทำไมยังใจเย็นอยู่ได้ เจ้าชายจะต้องสละราชบัลลังก์เลยนะ”
“ทีนี้เข้าใจรึยังล่ะว่าทำไมฉันถึงกลุ้ม นี่ แล้วอย่าเอาไปบอกใครล่ะ เดี๋ยวจะเป็นเรื่องใหญ่”
พัชรีเครียด อยากบอกให้ขิงรับรู้ ทำทีชงกาแฟมาให้ขิง ซึ่งกำลังนั่งมองดอกไม้ซึมๆคนเดียว แกล้งเปรย
“เฮ้อ...เกิดเป็นเธอก็ดีนะขิง มีทั้งเจ้าชายผู้สูงศักดิ์มาบอกรัก และยังมีชายหนุ่มสุดแสนเพอร์เฟกต์ เจนเทิล–เมน เอาดอกไม้สื่อรักมาให้อีก...ความรักช่างเล่นตลกกับเธอเนอะ”
ขิงถอนใจไม่โต้ตอบ พัชรีจึงถาม “แล้วที่หลบมาเล่นเอ็มวีอยู่ตรงนี้เพราะกำลังหาคำตอบให้กับหัวใจตัวเองอยู่ใช่ไหมล่ะ”
ขิงย้อนถาม “แล้วถ้าเป็นเธอล่ะ”
พัชรีรีบบอกว่ารวบไว้ทั้งสองคน ขิงถามกลับว่าเอาปีเตอร์ไปไว้ไหน เธอชะงักยิ้มเขินๆ
“แบบตานั่นน่ะ มีคนเดียวในโลก ไม่ว่าจะลูกครึ่งสุดเท่หรือว่าตี๋สุดหล่อก็เทียบไม่ได้ร้อก”
ขิงหลุดขำออกมา ถามกลับถ้าเป็นเธอจะเลือกใคร พัชรียอมรับว่าเลือกยาก จึงพูดให้คิด
“ถ้าเกิดมีกาแฟดำกับน้ำเย็นมาวางอยู่ตรงหน้า เธอจะเลือกดื่มอะไร...กาแฟดำดูดี ดื่มแล้วดูเท่ ยิ่งชง
มาจากเมล็ดกาแฟที่คัดสรรมาอย่างดี แถมถ้าอิมพอร์ตมาอีกด้วยล่ะก็คงทั้งหอมทั้งดึงดูดใจ แต่ถ้าคนที่ไม่คุ้นเคย พอได้ลองชิมก็จะรู้ว่ารสชาติที่แท้จริงนั้นขมบาดใจเหลือเกิน”
ขิงมองแก้วกาแฟที่พัชรีนำมาให้แล้วคิดถึงโซว์ พัชรีเปรียบเทียบต่อ
“ส่วนน้ำเย็น เวลาได้ดื่มก็รู้สึกชื่นใจ หายเหนื่อย แต่จะว่าไป...น้ำเย็นนั้นก็สามารถหาดื่มได้โดยทั่วไป จะต่างกันก็ตรงแพ็กเกจจิ้งหรือภาชนะที่ใส่ ถ้าเกิดมีอะไรพิเศษจนทำให้เราสะดุดตา ก็คงทำให้น้ำเย็นที่เราได้ดื่มนั้น...สะดุดใจ”
ขิงรู้ว่านั่นหมายถึงฟ้าคราม พัชรีสรุป ไม่ว่าจะกาแฟดำหรือน้ำเย็น ต่างทำให้เธอรู้สึกดีเวลาดื่มจริงไหม ขิงยอมรับ
“กาแฟดำถึงจะขม แต่ถ้าค่อยๆได้ทำความคุ้นเคยกับรสชาติอันขมบาดใจของกาแฟดำนั้น ก็ทำให้เราได้รู้ว่า ในความขม บางทีก็มีอะไรซ่อนอยู่ และถ้าได้ลองเติมน้ำตาลหรือน้ำผึ้งตามแบบฉบับของนิวแลนด์ ก็สามารถช่วยทำให้กาแฟดำนั้นหวานและกลมกล่อมขึ้นมาได้ ที่สำคัญกาแฟมีคาเฟอีน ซึ่งมีผลต่ออารมณ์ของผู้ที่ได้ดื่ม ทำให้มีความสุขมากขึ้นอีกด้วย...ส่วนน้ำเย็น ดื่มเมื่อไหร่ก็เย็นชื่นใจ ดื่มได้ไม่มีวันเบื่อ มีประโยชน์ต่อร่างกาย แถมร่างกายก็ยังขาดไม่ได้อีกด้วย...พัชรี... คนอย่างขิงควรจะเลือกดื่มอะไรดีล่ะ”
พัชรียิ้มให้เชิงถาม ขิงคงมีคำตอบอยู่ในใจ ขิงขอบคุณที่ให้แง่คิด และขอตัวไปทำงานต่อ พัชรีรีบพูดเป็นนัยๆ
“จำเอาไว้นะ ไม่ว่าจะเป็นเครื่องดื่มหรือของกินของใช้ หรือแม้กระทั่งโอกาส ก็มีวันหมดอายุเสมอ”
ขิงยิ้มๆก่อนจะเดินจากไป พัชรีมองตามถอนใจ บ่นว่าดื่มทั้งสองอย่างก็สิ้นเรื่อง
ooooooo
วันต่อมา ลัดลดากลัวจะเสียโซว์ไป จึงวางแผนโทร.สั่งขิงเอาน้ำมาส่งที่ห้องพัก พร้อมกับสั่งอาหารให้โซว์มาส่งเช่นกัน โดยเปิดประตูไว้ให้ขิงได้มาเห็น พอโซว์เอาอาหารเข้ามา เธอก็รุกเร้าปลุกปล้ำเขา ขิงเข้ามาเห็น เสียใจทิ้งขวดน้ำวิ่งหนีออกไป โซว์ตกใจวิ่งตาม ลัดลดายิ้มเยาะ
“เธอเข้าใจผิดนะขิง มันไม่ใช่อย่างที่เธอเห็น มันเป็นแค่อุบัติเหตุ” โซว์ตามมาอธิบาย
“นายจะทำอะไรมันก็เรื่องของนาย มันเป็นสิทธิ์ของนาย ไม่จำเป็นจะต้องมาแก้ตัว”
“ถ้ายังงั้นเธอโกรธฉันทำไม” โซว์ดักหน้ารุกถาม
ขิงขึ้นเสียงว่าเปล่า โซว์ไม่เชื่อ เธอจึงแก้ตัวว่าแค่สมเพชที่กลางวันแสกๆยังทำประเจิดประเจ้อ เป็นถึงเจ้าชายน่าจะรู้เวล่ำเวลาบ้าง โซว์เริ่มโกรธ ดันตัวขิงติดกำแพง
“เธอกำลังหมิ่นเกียรติฉัน ถ้าฉันอยากจะอะไรๆกับผู้หญิงคนอื่น ฉันจะต้องมาทนทำงานพวกนี้อยู่ทำไม ผู้หญิงที่ฉันอยากจะกอดคือผู้หญิงที่ฉันรักเท่านั้น”
ขิงใจสั่นที่โซว์ยื่นหน้ามาใกล้ เขาเสียงอ่อนลง ถามเธอว่าเข้าใจแล้วใช่ไหม จังหวะนั้น ฟ้าครามผ่านมาเห็น เขายืนมองด้วยความปวดใจ ไม่ทันไร ขิงผลักโซว์ออก ตวาดว่า
“ฉันไม่เข้าใจ มีผู้หญิงอีกตั้งเยอะที่เขายอมรับนาย และเหมาะสมกับนายมากกว่า ทำไมนายจะต้องมาวุ่นวายกับชีวิตฉัน มาฝืนตัวเองเป็นสามัญชนให้มันยุ่งยาก ให้มันเสียเวลาด้วย...”
“ก็เพราะทุกอย่างที่ฉันทำ...เพื่อเธอ ฉันไม่เคยคิดว่ามันเสียเวลาเลยไงล่ะ...” โซว์โต้
ขิงไม่อยากให้ตัวเองใจอ่อน รีบเดินหนี...ฟ้าครามแอบมอง เชื่อว่าขิงยังหวั่นไหวต่อโซว์...
เช้าวันใหม่ ขิงกับฟ้าครามต้องพาคณะ อบต.ที่มาพักออกทำกิจกรรม โซว์ช่วยขนของขึ้นรถ ทั้งสองมองอย่างแปลกใจ ปีเตอร์เข้ามาบอกว่า โซว์ต้องการทำหน้าที่ให้ครบถ้วน ขิงจะห้าม แต่ฟ้าครามว่าให้เขาทำไป ตนอยากเห็นว่าจะทำได้แค่ไหน ขิงยิ่งหนักใจ เพราะรู้ว่าเขาต้องการพิสูจน์ตัวเอง ลัดลดาแต่งตัวกรุยกรายวิ่งตามมาจะไปด้วย ปีเตอร์กับพัชรีช่วยกันล่อหลอกให้ขึ้นรถไม่ทัน ...สุดท้าย ลัดลดาก็อาละวาดจนพัชรีต้องขับรถพาตามไป ปีเตอร์ไม่พอใจ
“ถ้าเราไม่พาไป ชีก็ต้องจิกให้พนักงานไปส่งจนได้นั่นแหละ ให้อยู่ในกำมือเราสองคนไม่ดีกว่าเหรอ” พัชรีอธิบาย ปีเตอร์จึงยิ้มสะใจ
และแล้วพัชรีก็วางแผน เอายานอนหลับใส่ในน้ำส้มให้ลัดลดาดื่ม เพื่อจะได้หยุดโวยวาย
ooooooo
บนรถทัวร์ โซว์ตั้งหน้าทำงานเหมือนพนักงานทั่วไป แย่งขิงเสิร์ฟน้ำ ฟ้าครามหงุดหงิดใจที่เห็นโซว์เริ่มทำคะแนน พอดี สมาชิก อบต. ขอให้ฟ้าครามร้องเพลงให้ฟัง เขาจึงฉวยโอกาสชวนขิงร้องเป็นเพื่อน เพื่อได้ใกล้ชิดกัน โซว์ยืนมองจ๋อยๆ รู้สึกตัวเองเป็นส่วนเกิน
เมื่อสองคนร้องเพลงจบ ทุกคนปรบมือชอบอกชอบใจ ขิงเลี่ยงกลับมานั่งที่ โซว์ถือกาแฟกระป๋องมายื่นให้ พร้อมๆกับที่ฟ้าครามยื่นขวดน้ำเย็นเข้ามา ขิงมองทั้งสองด้วยความกดดัน ตัดสินใจเอื้อมมือไปจะหยิบ ก็เผอิญรถกระตุก แล้วดับไป ฟ้าครามต้องหันมาบอกชาวคณะ
“ขออภัยนะครับ เกิดเหตุขัดข้องนิดหน่อย ทางเราขอเวลาสักครู่นะครับ เดี๋ยวผมลงไปดูรถหน่อย” สักพักฟ้าครามกลับขึ้นมาแจ้งว่ารถเสีย ต้องเรียกช่าง แต่ไม่ต้องห่วงจะจัดการเร็วที่สุด
ระหว่างที่ทุกคนลงจากรถมายืนรอข้างทาง โซว์ดีใจที่ได้ช่วยขิงแจกขนมและน้ำทุกคน แต่แล้วต้องชะงัก เมื่อเห็นเธอเอาผ้าเย็นและน้ำไปยื่นให้ฟ้าคราม แถมช่วยเช็ดหน้าให้เพราะมือเขาเลอะ โซว์มองภาพนั้นด้วยความรู้สึกเจ็บปวด ทันใด...มีเสียงร้องดังขึ้น
“ว้าย...ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย น้องคนนี้เป็นอะไรไม่รู้ค่ะ...”
ทุกคนหันไปเห็นสมาชิกหญิงคนหนึ่งช็อก เกิดอาการเกร็ง นิ้วมือหงิก หายใจไม่ออก ฟ้าครามกับขิงเงอะงะทำอะไรไม่ถูก โซว์แหวกไทยมุงเข้ามา
“ขอความกรุณาอย่ามุงนะครับ คนป่วยต้องการอากาศหายใจ คุณฟ้าครามช่วยพาทุกคนออกไปจากตรงนี้ด้วยครับ”
ฟ้าครามต้อนคนออกห่าง พี่สาวคนป่วยร้องไห้ขอร้องโซว์ช่วยน้องตนด้วย ขิงถามให้ช่วยอะไรบ้าง เขาให้เธอหาถุงกระดาษมาที โซว์บีบนวดแขนขาคนป่วย ขิงวิ่งกลับมาพร้อมถุงกระดาษ เขาเอามาครอบปากจมูกคนป่วยแล้วบอกให้หายใจช้าๆในถุงนี่ ไม่นาน คนป่วยก็อาการดีขึ้น มือที่หงิกงอคลายออก ทุกคนปรบมือให้โซว์ พี่สาวจับมือเขาขอบคุณน้ำตานองหน้า โซว์ถอยออกให้พี่สาวดูแลกันเอง ขิงตามมาถามว่าน้องเป็นอะไร
“เขาเรียกว่าโรคมือหงิก จะมีอาการเมื่อเครียดหรือกังวลมากไป”
“นายรู้จักโรคนี้ได้ยังไง”
“ก็เพราะฉันไม่ได้หล่ออย่างเดียว แต่ฉันเก่งด้วยน่ะสิ” เห็นขิงทำหน้าเซ็งเดินหนี โซว์ตามง้อ “ฉันล้อเล่นน่ะขิง เพื่อนฉันที่นิวแลนด์เคยเป็น ฉันก็เลยพอจะรู้วิธีรักษาอยู่บ้าง”
ฟ้าครามหงุดหงิดเมื่อเห็นสองคนคุยกัน พลันเสียงเครื่องรถกระหึ่มขึ้นมา ช่างซ่อมรถเสร็จ ทุกคนร้องเฮ หัวหน้า อบต. บอกฟ้าครามว่าใกล้จะมืดแล้ว ทริปจิตอาสาช่วยซ่อมแซมห้องสมุดคงต้องเป็นหมัน ทุกคนขึ้นรถกลับที่พัก...โซว์ช่วยขนของอย่างแข็งขัน ฟ้าครามเอ่ยขอบคุณที่เขาช่วยคนป่วยเอาไว้ เขายิ้มและคุยว่า เผอิญรู้จักโรคนี้ ขิงเบ้หน้าหาว่าโอ้อวด
“แต่ฉันก็เก่งจริงนี่นา” โซว์ต่อล้อต่อเถียง
“ทำได้แค่นี้ คิดว่าเก่งแล้วเหรอ” ขิงส่ายหน้าเดินหนี
โซว์วิ่งตามร้องเรียก “ขิง ทำไมเธอไม่เห็นดีใจกับฉันเลย”
“ทำไมฉันต้องดีใจด้วยล่ะ”
“ก็ฉันทำได้แล้วน่ะสิ ฉันทำให้ทุกคนเห็นว่าฉันก็ใช้ชีวิตแบบคนปกติได้”
ขิงตอกกลับว่า ถ้าการได้ช่วยคนแล้วทำให้กลายเป็นคนธรรมดาได้ เข้าใจผิดอย่างแรง โซว์หน้าเจื่อนย้อนถามที่ตนทำมาสองวันไม่ได้พิสูจน์ตัวเองเลยหรือ
“แค่สองวัน มันพิสูจน์อะไรไม่ได้หรอก ในเมื่อนายเป็นเจ้าชายมาตลอดชีวิต”
“คอยดู ฉันจะพิสูจน์ให้เห็นว่าฉันสามารถเป็นคนธรรมดาแบบเธอได้” โซว์โกรธเดินหนี
ขิงมองเศร้าๆ พึมพำว่าเขาไม่มีวันเปลี่ยนแปลงความจริงไปได้
ooooooo
