ท่านชายในสายหมอก
ตอนที่ 11
เมื่อโซว์รู้ว่าขิงไม่ได้กลับบ้าน เขาตัดสินใจจะเดินทางไปประเทศไทย โดยขอให้พัชรีใช้เส้นสายการเป็นนักข่าวช่วยสืบหา ไม่ทันไร มาเรียเข้ามาบอกโซว์ว่าช่างตัดชุดเจ้าบ่าวมาแล้ว เขาบ่ายเบี่ยงไม่อยากไป เธออ้างอาการป่วยของพระราชา ทำให้เขาเลี่ยงไม่ได้ พัชรีหมั่นไส้สุดๆ
“นังปีศาจ...” พัชรีหัวเสียบ่นกับปีเตอร์
“นี่อย่ามัวแต่ว่าเขาเลย รีบโทร.ให้คนตามหาคุณขิงเถอะ” ปีเตอร์เตือน
สีหน้าโซว์เศร้าจนพระราชินีเห็นใจ ปลอบลูกว่า “แม่รู้ว่าลูกรักเสด็จพ่อ เป็นห่วงสุขภาพเสด็จพ่อ แต่แม่อยากให้ลูกคิดให้ดี เปลี่ยนใจตอนนี้ยังไม่สาย”
“ไม่ได้หรอกเสด็จแม่ ลูกเป็นถึงเจ้าชายแห่งนิวแลนด์ ส่วนรวมย่อมต้องสำคัญกว่าส่วนตน ยังไงลูกก็ต้องแต่งงานกับมาเรีย”
พระราชินีลูบหัวลูกด้วยความสงสารจับใจ โซว์เองก็เสียใจอย่างมาก...
ขณะนั้น ขิงแอบมาร้องไห้เสียใจเพราะภาพข่าวแต่งงานของโซว์กับมาเรีย พลันมีลูกโป่งยื่นมาตรงหน้าหลายลูก เธอชะงักไม่เห็นหน้าคนถือ ฟ้าครามดัดเสียงบี้ๆ
“หยิบลูกโป่งหนึ่งใบ พี่สาวจะมีความสุขหนึ่งวัน แต่ถ้าพี่สาวหยิบลูกโป่งทุกใบ พี่สาวจะมีความสุขตลอดชีวิต”
“คุณฟ้าคราม...” ขิงรู้ว่าเป็นเขา
ฟ้าครามโผล่หน้าออกมาร้อง...ว้า...ที่ถูกจับได้ จึงถามว่าเธอยังไม่ยิ้มอีกหรือ ขิงขอบคุณที่เขาพยายามทำให้ตนอารมณ์ดี แล้วถามเขาไม่อยากรู้หรือว่าตนเป็นอะไร ฟ้าครามส่ายหน้า
“เรื่องบางเรื่องยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งตอกย้ำ ถ้าคุณพร้อมเมื่อไหร่ ค่อยเล่าให้ผมฟังก็ได้ เพราะปัญหาของคุณคงหนักมาก” ฟ้าครามส่งลูกโป่งให้ “เอาปัญหาของคุณผูกกับลูกโป่งพวกนี้ แล้วให้มันพาไปจากคุณดีกว่านะครับ”
ขิงรับลูกโป่งมาถือไว้สักพัก แล้วปล่อยลอยขึ้นไป น้ำตาไหลพราก ฟ้าครามมองเธออย่างเห็นใจ ลังเลก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือไปจับมือเธอ เท่านั้น ขิงก็ก้มหน้าร้องไห้โฮจนเนื้อตัวสั่น
ด้านยายขมให้ตุ๊กพยายามติดต่อขิง แต่เธอปิดมือถือ ตุ๊ก รุ้ง และแก้วช่วยกันปลอบใจยายขมว่าขิงทั้งเก่งและฉลาดต้องเอาตัวรอดได้แน่ๆ แล้วชวนกันสวดมนต์ขอพรให้ขิง
ooooooo
วันต่อมา ขิงเปิดมือถือเห็นมิสคอลเต็มไปหมด จึงกดไล่ดูเห็นว่ายายขมติดต่อมาหลายครั้ง จึงโทร.กลับไปหา ยายกำลังเศร้า แก้วรับสายแทนแต่สัญญาณไม่ดีจึงไม่ได้ยินเสียงขิง เขาหาว่าเป็นพวกโรคจิตโทร.มาแล้วไม่พูด จึงด่าเปิงกลับไป
ขิงแปลกใจที่ทางนั้นวางสาย จึงกดเข้ามาใหม่ รุ้งบอกยายขมอย่าไปรับเพราะเป็นพวกโรคจิต ยายขมว่า แบบนี้ต้องเจอตนด่าเอง ยายกดรับแล้วด่าทันที
“โรคจิต มีความสุขมากนักเหรอที่โทร.มารบกวนคนอื่น ถ้าแกอยากมากนะ ก็ไปหาแม่แกโน่น ไอ้บ้า ไอ้สารเลว...”
“ยาย...นี่ขิงเอง” ขิงงงรีบกรอกเสียงเข้ามา
“อย่าเอาชื่อหลานข้ามาล้อเล่นนะเว้ย...หือ...ขิง ขิงจริงๆเหรอลูก” ยายขมหันไปมองตุ๊ก
ทั้งตุ๊ก รุ้ง และแก้วดีใจกันยกใหญ่ กรูเข้ามาแย่งกัน ตะโกนถามขิงว่า ขิงอยู่ไหน หายไปไหนมา ทำไมไม่รับ โทรศัพท์ เรื่องเธอกับเจ้าชายเป็นอย่างไร...ยายขมสุดทน ตวาด
“เว้ย...หุบปากกันบ้างได้ไหม ถามซะยิบขนาดนี้ มันจะตอบได้ไหมเนี่ย ข้าถามเอง ขิง...เอ็งอยู่ไหน หายไปไหนมา รู้ไหมว่าทุกคนเป็นห่วง แล้วทำไมไม่รับโทรศัพท์...”
ตุ๊กมองแม่เหวอๆ ก่อนจะสะกิด “แม่...ค่อยๆพูด เดี๋ยวหัวใจวาย”
ขิงตอบคำถามยายขมทุกข้อ แต่พอได้ยินคำถามเรื่องโซว์แต่งงานก็ตกใจที่ทุกคนรู้ “คือขิงยังไม่เล่าตอนนี้ได้ไหม แต่เอาเป็นว่าขิงสบายดี ขิงอยากเที่ยวซักพักแล้วค่อยกลับ ทุกคนไม่ต้องห่วง”
“งั้นก็ตามใจ เอ็งโตแล้ว รู้ว่าต้องทำยังไง อยากเที่ยวนานเท่าไหร่ก็ได้ ยายกับทุกคนเข้าใจ”
ขิงได้ยินยายขมพูดแบบนี้ก็น้ำตาร่วงเผาะ วางสายไป หันมาเจอฟ้าครามยืนยิ้มให้ เขามาชวนเธอไปตลาด เธอปาดน้ำตาพยักหน้า
ทั้งสองเดินเลือกซื้อของในตลาด ขิงรู้สึกสบายใจขึ้นมาก เธอแปลกใจที่ฟ้าครามทำอาหารเป็น และเลือกซื้อของได้ดี...เมื่อกลับมาถึงรีสอร์ต ฟ้าครามลงมือล้าง หั่นผัก สับหมู ขิงมองอย่างทึ่งๆ เขาหันมาสัพยอก“เริ่มหลงเสน่ห์ผมแล้วสิ”
“ฝันไปเถอะ”
“ซักวันคุณ...คุณต้องชอบผม”
“อย่าพูดอะไรที่เป็นไปไม่ได้ได้ไหม”
ฟ้าครามวางมือหันมาพูดขึงขัง “ผมพูดจริงไม่เชื่อคุณคอยดู ผมจะทำให้คุณชอบผมให้ได้”
เห็นขิงอึ้งพูดไม่ออก ฟ้าครามหัวเราะออกมา “ถูกผมหลอกจนได้...ช่วยผมชิมทีว่ารสชาติโอเครึยัง” เขาตักน้ำสลัดในชามที่ทำให้เธอ
ขิงยิ้มออกมาอย่างสบายใจ รับช้อนมาชิมแล้วชมว่าเยี่ยม ฟ้าครามบอกว่าต้องทานสลัดแบบฉบับของตน ด้วยการใช้ผักห่อแฮม เบคอน และไข่ต้มที่ฝานเป็นแผ่นๆหยอดน้ำสลัดป้อนเข้าปากเธอ ขิงรู้สึกว่ามันอร่อยมาก จึงทำบ้างแล้วยื่นให้เขา แต่เขาจับมือเธอป้อน
“อร่อยตรงที่มีคนป้อนเนี่ยแหละ” ฟ้าครามยิ้มอย่างมีความสุข ส่วนขิงทำหน้าปูเลี่ยนๆ...
เช้าวันต่อมา ขิงยืนสูดอากาศ สีหน้าสดชื่นขึ้น ฟ้าครามเข้ามาเห็น เอามือถือออกมาถ่ายภาพเธอเก็บไว้ ก่อนจะหยิบดอกลีลาวดีที่หล่นมาปัดๆแล้วเดินไปยื่นให้เธอตรงหน้า ขิงแปลกใจให้ทำไม เขาตอบว่าวันนี้เธอเหมือนดอกลีลาวดี ขิงยิ่งข้องใจ
“ความหมายของดอกลีลาวดีก็คือ ดอกไม้ที่สวยงาม อ่อนช้อย และวันนี้คุณก็ดูสวยงามและอ่อนช้อยมากๆ
ไม่เหมือนวันแรกที่เจอกัน”
“แล้ววันแรกฉันเหมือนดอกอะไร”
“อืม...เหมือนดอกหน้าวัวมั้ง”
ขิงหน้าเสีย ฟ้าครามหัวเราะ จ้องตาขิง ทำให้เธอทำหน้าไม่ถูก เขาเอาดอกไม้เสียบเข้าหูเธอ และมองเธอด้วยสายตาเป็นประกาย
ooooooo
ในขณะที่มาเรียพยายามเอาใจโซว์ ทำเค้กมาให้ แต่เขาก็ไม่สนใจใยดี จนเธอต้องถามว่าเมื่อไหร่จะยอมพูดดีกับตน เขาตอบว่าคงไม่มีวันนั้น มาเรียอึ้ง ขอร้องให้ช่วยทำเป็นรักตนบ้างเพราะกำลังจะแต่งงานกัน เขากลับโต้อย่างเจ็บแสบว่า
“ฉันไม่ใช่คนเสแสร้งเก่งเหมือนเธอ จำไว้นะ
มาเรียว่าเธอได้แต่ตัว ส่วนหัวใจของฉันยังไงเธอก็ไม่มีวันได้ไป” พูดจบโซว์เดินจากไป
มาเรียโกรธสุดๆ กลับเข้ามาในห้อง เห็นอาหารว่าง วางในถาด ก็กวาดตกแตกกระจาย นางกำนัลพากันตกใจ ช่วยกันเก็บกวาด ไม่ทันไร ทหารเข้ามารายงานว่ามีคนมาขอพบ
มาเรียเข้ามาในห้องรับแขก เห็นชายร่างสูงใหญ่ยืนหันหลังอยู่ พอเขาหันหน้ามาเธอถึงกับผงะ มองไปรอบห้องอย่างหวาดๆ “เจ้าชายเรล์ฟ...”
“กลัวพระคู่หมั้นของเจ้าจะเห็นเรางั้นเหรอ”
มาเรียถามมาที่นี่ทำไม เขาตอบว่า “เรามาเพราะต้องการรู้ ว่าเหตุใดผู้หญิงที่ให้คำมั่นสัญญาว่าจะรักเรา อยู่กับเราไปจนนิจนิรันดร์ ถึงกำลังจะแต่งงานกับชายอื่น เราต้องการคำตอบ”
มาเรียอ้ำอึ้ง เอ่ยขอโทษ แต่เรล์ฟไม่ต้องการคำขอโทษ เขาอยากรู้เหตุผล ว่าเขาให้ความรักแก่เธอไม่พอหรือ เธอถึงต้องแสวงหาจากคนอื่นอีก เธอส่ายหน้า เขาขอให้เธออธิบาย
“โซว์เป็นรักแรกของเรา และรักแรกนั้นก็ยากที่จะลืม”
“ถึงแม้เราจะรักเจ้ามาก จนยอมมอบชีวิตทั้งชีวิตให้ ก็ไม่สามารถทำให้เจ้าลืมรักครั้งแรกได้เลยใช่ไหม”
มาเรียก้มหน้านิ่งรู้สึกผิด ไม่รู้จะตอบอย่างไรจึงเดินจากไป เรล์ฟรู้คำตอบทันที เขาเสียใจมาก...โซว์เดินมาอีกทางเห็นเรล์ฟตามมาฉุดแขนมาเรียถาม
“แล้วตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมามันคืออะไร อย่าบอกว่านั่นคือการแสดงว่าเจ้ากับเรารักกัน เป็นคู่รักที่ใครก็อิจฉา อย่าบอกว่าเจ้าแสร้งทำเป็นรักเรา เพื่อให้ลืมรักแรก”
“ฉันไม่คู่ควรกับคนดีอย่างท่าน ฉันมันคนเห็นแก่ตัว ทุกอย่างที่ฉันทำก็เพื่อตัวฉันเอง ฉันไม่เคยคิดจะทำเพื่อใคร”
“เราไม่เคยรู้จักเจ้าเลยจริงๆ ถึงเราจะรู้ว่าเจ้าหลอกเรา แต่ทำไมนะ ทำไมเราถึงพร้อมจะอภัยให้เจ้าเสมอ เราเคารพในการตัดสินใจของเจ้า ขอให้เจ้าจำคำพูดของเราในวันนี้ให้ดี ถ้าวันใดที่เจ้าไม่เหลือใคร โปรดจงกลับมาหาเรา เราสัญญาว่าเราจะเป็นผู้ชายที่ทำให้เจ้ามีความสุขมากที่สุดในโลก” เรล์ฟหันหลังน้ำตาไหลเดินจากไป
มาเรียรู้สึกแย่ไม่แพ้กัน หันกลับมาเจอโซว์ยืนอยู่ก็ชะงักจะแก้ตัว เขายกมือห้ามไม่ต้องแก้ตัว เธอรีบบอกว่านั่นเป็นอดีตไปแล้ว เขาจับไหล่เธอมองหน้าถามจริงจัง
“มาเรีย...ในชีวิตนี้ สิ่งที่เธอต้องการมากที่สุดคืออะไร” เมื่อเธอตอบว่าความสุข เขาจึงถาม “แล้วตอนที่เธออยู่กับเจ้าชายองค์นั้น เธอมีความสุขไหม”
มาเรียนิ่งไปสักพักก่อนจะบอกว่า “แต่ฉันรักเธอนะโซว์”
“รักแต่ต้องไม่มีความสุขไปจนชั่วชีวิต เธอรับได้หรือ ผู้ชายคนนั้นเขารักเธอ มอบความสุขให้เธอได้ แต่ฉัน...ไม่ได้รักเธอ หรือคนที่รักเธอ ความสุขเธอสร้างเองได้นะมาเรีย มันขึ้นอยู่กับเธอเท่านั้น”
มาเรียฟังแล้วครุ่นคิด ลังเลอยู่นานกว่าจะตัดสินใจได้ เธอมากราบขอยกเลิกการแต่งงานกับพระราชา ด้วยเหตุผลว่า คนที่โซว์รักคือขิงเพียงคนเดียว และเป็นรักที่ยิ่งใหญ่มาก จนไม่มีวันที่ผู้หญิงคนไหนจะเข้าไปนั่งกลาง หัวใจเขาได้อีก พระราชาหาว่าโซว์บังคับให้เธอมาพูดแบบนี้
“ไม่มีใครบังคับหม่อมฉันได้ หม่อมฉันมาด้วยตัวเอง โซว์ไม่ได้เป็นเด็ก หรืออ่อนแออย่างที่เสด็จลุงคิด การที่ผู้ชายคนหนึ่งมีความรักที่มั่นคงและหนักแน่นให้กับผู้หญิงคนเดียว มันทำให้หม่อมฉันมั่นใจว่าโซว์จะเป็นพระราชาที่ดี ที่สามารถปกครองประเทศได้อย่างเป็นสุข เพราะโซว์เชื่อในความรัก เขาจะมีความรักให้กับประชาชนและประเทศของเขาโดยเสมอภาค ไม่แบ่งคนจนหรือว่าคนรวย...เสด็จลุงให้โอกาสโซว์เถอะนะเพคะ”
พระราชาครุ่นคิดหันมาสบตาพระราชินี เธอพยักหน้ายิ้มให้อย่างอ่อนโยน
ooooooo
มาเรียมาบอกลาโซว์ กอดขอบใจที่เขาเตือนสติ เธอยอมรับว่าเขาเหมาะจะเป็นเพื่อนรักมากกว่าคนรักจริงๆ โซว์ดีใจที่เธอจะพบความสุขแท้จริงเสียที เขาย้ำกับเธอ อย่าปล่อยความสุขหลุดลอยไป มาเรียย้อน เขาก็เช่นกัน โซว์เงยหน้ามองฟ้า พึมพำขอให้ ขิงรอ ไม่นานตนจะไปหา
ขณะนั้น ขิงกำลังจะแสดงฝีมือทำอาหารให้ฟ้าครามได้ชิมบ้าง แต่กลับโดนมีดบาดเสียก่อน เขาตกใจรีบทำแผลให้เธออย่างห่วงใย เธอร้องโอยๆเพราะแสบ เขาจึงแซว
“อะไรกัน เห็นเก่งไปซะทุกอย่าง แค่นี้ทำไมถึงกลัว”
“ก็มันแสบ มาลองดูบ้างไหมล่ะ”
“ถ้าผมเจ็บแทนคุณได้ ผมก็ยอม” ฟ้าครามพูดอย่างจริงใจ
ขิงถึงกับเหวอ เขาปลอบให้เธออดทน ไม่นานก็หายแสบ แถมพูดเป็นสัจธรรม
“เห็นไหม แผลสดแบบนี้ต้องรีบใส่ยารักษาจะได้หาย แต่รอยแผลเก่าที่เป็นอยู่ ถึงแม้ว่าจะถูกทิ้งไว้จนกลายเป็นรอยแผลเป็น ถ้าค่อยๆเยียวยารักษา วันหนึ่ง ถึงแม้รอยแผลนั้นจะไม่หายแต่เราจะรู้สึกเจ็บกับมัน
น้อยลงหรือไม่รู้สึกเจ็บกับมันอีก เพราะมันก็คงจะจางลงและเหลือทิ้งไว้แค่เครื่องเตือนใจถึงสิ่งที่ผ่านมาเท่านั้น เมื่อใดที่คุณบาดเจ็บ ผมยินดีจะช่วยทำแผลให้คุณเสมอ”
ขิงมองเขาปิดพลาสเตอร์ที่แผลให้ เธอจะดึงมือออกแต่เขาไม่ยอมปล่อย แถมบอกว่า
“ผมไม่อยากปล่อย ไม่อยากปล่อยจนชั่วชีวิตด้วยซ้ำ”
“พูดอะไร หรือว่าหิวจนมึน”
“ผมมีสตินะขิง ไม่ได้พูดมั่วๆหรือแกล้งพูด...ผมชอบคุณ” เห็นขิง หัวเราะหาว่าตนเล่นมุข “ผมไม่ได้มุข ผมชอบคุณจริงๆ ชอบตั้งแต่วันแรกที่เจอคุณ แต่คุณไม่ต้องชอบผมตอบก็ได้ ผมแฟร์ๆอยู่แล้ว แต่ผมอยากให้คุณรู้ว่า มีคนๆหนึ่งที่พร้อมจะปกป้องคุณ ถ้าคิดจะชอบใคร ก็ขอให้มองผมเป็นคนแรก”
ขิงแอบใจสั่น ไม่กล้าสบตาฟ้าคราม รู้สึกตัวเองหน้าแดงซ่าน...
หลังจากมาเรียไปแล้ว โซว์หวังจะตามขิงกลับมา แต่พระราชายังไม่อนุญาตให้แต่งงานกัน โซว์ขอร้องให้ให้โอกาสขิงบ้าง พระราชานอนหลับตาไม่ฟัง พระราชินีสงสารลูกแตะแขนให้เดินออกมา พอสองแม่ลูกออกไป พระราชาก็ลืมตาขึ้น สีหน้าเครียดดูมีกังวล
พระราชินีปลอบโซว์ “ให้เวลาพ่อเขาอีกหน่อยนะลูก ตอนนี้พ่อเขาเครียดมาก มีโอกาสแม่จะช่วยพูดกับพ่อเขาอีกครั้ง”
โซว์พยักหน้าเศร้าๆ...ในขณะที่ ยายขมยังโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง เข้าใจว่าโซว์ทอดทิ้งขิง ตุ๊กพยายามอธิบายว่าโซว์ยังรักขิง แต่ยายไม่ยอมฟัง ก็พอดีโซว์โทร.เข้ามา ตุ๊กต้องรีบเลี่ยงมารับสาย โซว์คาดคั้นถามตุ๊กรู้หรือยังว่าขิงอยู่ที่ไหน ตุ๊กหัวเราะกลบเกลื่อนตอบว่ายังไม่รู้เลย
“น้าตุ๊ก...เลิกโกหกผมได้แล้ว น้ารู้ใช่ไหมว่าขิงอยู่ที่ไหน” โซว์มั่นใจว่าตุ๊กโกหก
ตุ๊กปฏิเสธเสียงหลงไม่รู้จริงๆ โซว์จึงท้าให้สาบาน ตุ๊กอึกอักยิ่งโดนโซว์ทำเสียงโหดบังคับให้พูด จึงสารภาพหมดเปลือก โซว์ดีใจมาบอกปีเตอร์กับพัชรี
“ขิงติดต่อน้าตุ๊ก แต่ไม่บอกว่าอยู่ที่ไหน”
“หม่อมฉันกำลังจะกลับประเทศไทย ถ้ายังไงหม่อมฉันจะช่วยสืบให้นะเพคะ” พัชรีกล่าว
ทางพระราชินีก็ปรนนิบัติพระราชา จนท่านซาบซึ้งใจเอ่ยปากขอบใจ
“ฉันอยากขอบใจสำหรับทุกอย่างที่เธอทำเพื่อฉัน เพื่อประเทศของฉัน นึกๆแล้วเวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน ฉันยังจำได้ติดตาอยู่เลยว่าฉันมักจะแอบหนีเสด็จพ่อ เสด็จแม่ออกมาพบเธอ”
“แต่คุณมาสายตลอด ความจริงฉันควรจะเลิกชอบคุณนะ แต่เพราะความพยายามของคุณ ความมีมานะและความมั่นคงของคุณ มันพิสูจน์ให้ฉันเห็นว่า คุณเป็นนักสู้ ก็เลยทำให้เราได้แต่งงานกัน ฉันรักคุณก็ตรงนี้แหละ”
พระราชาฟังแล้วคิดได้ “นี่เธอต้องการจะบอกฉัน เรื่องโซว์กับขิงใช่ไหม”
พระราชินีกุมมือพระราชา “เราสองคนต้องฟันฝ่าอุปสรรคมากมายกว่าจะได้รักกัน แล้วคุณไม่เห็นใจลูกบ้างเหรอคะ ทำไมต้องให้ลูกทนทุกข์ทรมานเพราะเราด้วย”
“มันไม่เหมือนกัน ผู้หญิงคนนั้นไม่มีหัวนอนปลายเท้า และไม่ใช่คนของนิวแลนด์”
“อย่าให้อำนาจมาทำให้หัวใจที่เคยอ่อนโยนของคุณต้องแข็งกระด้างเลยนะคะ ให้โอกาสลูกของเรา เหมือนที่เสด็จพ่อเสด็จแม่ของคุณให้โอกาสพวกเราเถอะนะ”
“ความจริง เธอไม่ต้องพูดขนาดนี้ก็ได้ เพราะเราคิดไว้อยู่แล้ว ว่าเราจะให้โอกาสลูก”
พระราชินีสวมกอดพระราชาด้วยความปลื้มใจ...
เมื่อโซว์ได้ฟังจากปากพระราชาว่าอนุญาตให้ตนไปหาขิงได้ก็ดีใจ แต่ท่านมีข้อแม้อีก
“พ่อจะให้โอกาสลูกหนึ่งอาทิตย์ ในการจัดการเรื่องผู้หญิงคนนั้น และพิสูจน์ตัวเองว่าลูกสามารถปกครองประเทศนี้ได้ ถ้าภายในหนึ่งอาทิตย์ ลูกทำไม่สำเร็จ ลูกต้องสละบัลลังก์”
โซว์อึ้งไปสักพัก ก่อนจะขอบพระทัยเสด็จพ่อ ท่าทางเขามุ่งมั่น พระราชินียิ้มอย่างพอใจ
ooooooo
วันต่อมา โซว์กับปีเตอร์มาปรากฏตัวที่บ้านยายขม ตุ๊กดีใจ แต่ยายขมยังกรุ่นๆ คว้าไม้เกาหลังตีหัวโซว์อย่างแรง พอจะตีซ้ำ ปีเตอร์กับตุ๊กเข้ามารับแทนไปคนละที ต่างร้องลั่นด้วยความเจ็บ ตุ๊กทนไม่ไหวอุ้มยายขมเข้าบ้าน บอกโซว์ให้ไปตามหาขิงให้เจอ
โซว์กับปีเตอร์วิ่งออกมาหน้าบ้าน เจอแก้วกับรุ้ง แก้วออกอาการโกรธๆที่เขาทิ้งขิง ส่วนรุ้งดีใจที่ได้พบโซว์อีกครั้ง แต่ด้วยความเป็นห่วงขิงทุกคนจึงคุยกันได้โดยไม่มีเรื่องมีราว แถมช่วยแนะนำรีสอร์ตที่พักให้
เผอิญวันนี้คนงานที่รีสอร์ตไม่พอ ฟ้าครามจึงต้องขับรถพาแขกออกเที่ยวเอง โดยมีขิงเป็นไกด์ ไม่ทันไร โซว์เดินนำปีเตอร์เข้ามาติดต่อที่พัก ปีเตอร์มองไปรอบๆแล้วหน้าเบ้
“ทำไมทรงเลือกโรงแรมเล็กๆเท่ารูหนูอย่างนี้ล่ะกระหม่อม”
“เราอยากอยู่แบบธรรมดาๆ แล้วอีกอย่าง ที่นี่ก็ใกล้ตัวเมือง สะดวกดี”
พอพนักงานเห็นหน้าโซว์ ต่างตะลึง ตื่นเต้นกันเป็นแถว ยิ่งพอเขาบอกว่าจะพักหนึ่งอาทิตย์ก็ออกอาการดีใจกันใหญ่ พลัน มีพนักงานคุยกันถามหาขิง อีกคนตอบว่าไม่เห็น โซว์สะดุดหูหันไปมอง แต่คิดว่าคงฟังผิด...
ด้านขิงกับฟ้าคราม พาแขกมาไหว้พระ ฟ้าครามแปลกใจทำไมขิงถึงรู้ว่า วัดนี้ใครขอพรอะไรจะสำเร็จ ขิงตอบว่า ตนสร้างจุดขายให้คนอยากมาเที่ยว ฟ้าครามยิ้มในความฉลาดของเธอ สองคนเข้ามาไหว้พระในโบสถ์ ฟ้าครามชวนขิงเสี่ยงเซียมซี ทั้งสองได้เลขเดียวกัน เขาดึงใบมาอ่าน...ใบที่ห้าเขาว่าดีนักหนา คนโสดที่ร้างคู่ จะพบพานความรัก คู่แท้กำลังจะปรากฏ...
“แหม...ของเขาแม่นจริงๆ อย่างผมนี่ไง คนโสดร้างคู่ ที่พบคนที่ใช่แล้ว” ฟ้าครามทึกทัก
“เหรอ...แต่คนที่คุณคิดว่าใช่ เขาอาจจะไม่ใช่สำหรับคุณก็ได้” ขิงดึงใบเซียมซีเก็บไว้ที่เดิมแล้วเดินไป ฟ้าครามมองตามขิงด้วยความมั่นใจว่าใช่
ฟ้าครามเอาใบเซียมซีมาอ่านอีกหลายรอบ จนขิงประชดว่าท่องไปสอบหรือ เขาย้อนถามว่าเธอไม่เชื่อเรื่องนี้หรือ เธอตอบว่า ทุกอย่างอยู่ที่การกระทำของตัวเอง
“แต่บางครั้ง ถ้าเราทำไปแล้ว...เขาไม่สนใจ เราก็ต้องพึ่งทางนี้เพื่อให้เกิดกำลังใจ”
“ต้องการพูดอะไร” ขิงฉงน
“เปล่า ก็แค่...อืม...ไม่นึกชอบผมบ้างเหรอ ซักนิดก็ยังดี”
“ไหนบอกจะไม่เร่งรัดเอาคำตอบจากฉันไง ฉันขอบคุณที่คุณมีความรู้สึกดีๆให้ฉัน แต่ฉันยังไม่พร้อม ฉันยังเจ็บอยู่ ยังไม่อยากเจ็บอีก”
“ถ้างั้นผมก็จะรอคุณนะขิง ผมให้สัญญาว่าผมจะไม่ทำให้คุณรู้จักคำว่าเจ็บอีกต่อไป”
ขิงถึงกับอึ้ง แต่ก็รู้สึกดี...
ooooooo
ฟ้าครามกับขิงกลับมาถึงรีสอร์ตตอนค่ำ ต่างคนต่างเดินกลับที่พัก ขิงเดินผ่านโซว์ซึ่งยืนหันหลังอยู่หน้าห้องพัก ปีเตอร์นั่งตบยุงแปะๆ เธอเข้าใจว่าเป็นแขกที่มาพัก จึงไปจุดยากันยุงมาจะเอาไปให้ มีพนักงานเข้ามาแย่งขอเป็นคนเอาไปให้เอง ขิงหัวเราะเข้าใจจุดประสงค์ของเธอ
โซว์ได้ยินเสียงหัวเราะเหมือนขิง รีบหันมามอง แต่ขิงเดินไปแล้ว เขาเห็นพนักงานที่ถือยากันยุงเข้ามาวางให้ แล้วกลับไปหัวเราะคิกคักกับเพื่อน ก็ถอนใจเซ็งๆ
วันรุ่งขึ้น โซว์กับปีเตอร์เข้ามาในห้องอาหาร ฟ้าครามกำลังตรวจดูความเรียบร้อยเห็นพนักงานสาวสะกิดกัน แอบกรี๊ดแอบเม้าท์ แย่งกันจะเอาเมนูไปให้ จึงดึงเมนูไปต้อนรับเอง เขาทักถามว่าเมื่อคืนหลับสบายดีไหม พอเห็นหน้าโซว์ก็ฉุกคิดว่าเคยเห็นที่ไหน ปีเตอร์ตอบแทน
“คุณคงเป็นเจ้าของโรงแรม การบริการของคุณเป็นที่พอพระทัย เอ๊ย...พอใจพวกเรามาก”
ฟ้าครามก้มหัวขอบคุณแล้วลองถามว่าพวกเขามาจากไหน ปีเตอร์เห็นฟ้าครามจ้องโซว์ก็โบกมือให้หันมาทางตนแล้วบอกว่าพวกตนมาจากนิวแลนด์ ฟ้าครามยังมองโซว์ ถาม
“เราเคยเจอกันรึเปล่าครับ ผมรู้สึกคุ้นหน้าคุณมากเลย”
โซว์ยิ้มไม่รู้จะตอบอย่างไร ปีเตอร์ยื่นหน้ามาขัดจังหวะขอกาแฟสองที่ ฟ้าครามรู้สึกตัว หันมารินกาแฟให้ เอ่ยปากขอโทษที่เสียมารยาท และถ้าต้องการอะไรบอกตนได้ โซว์ยิ้มรับ...ฟ้าครามเดินครุ่นคิดออกมาว่าเคยเห็นหน้าที่ไหน จนมาชนขิง เขารีบชี้ไปที่โต๊ะโซว์
“แขกตรงโต๊ะนั้นน่ะ ผมรู้สึกคุ้นหน้ามากเลย แต่พยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก คุณช่วยผมดูหน่อยสิว่าเขาเป็นใคร” ฟ้าครามจับแก้มขิงหันไปมอง
ขิงรู้สึกเขินที่โดนจับแก้ม เผอิญโซว์หันไปมองทางอื่น เธอจึงไม่เห็นหน้าเขา เธอสะบัดหน้าออก ฟ้า–ครามชะงักรีบขอโทษไม่เจตนาจะแต๊ะอั๋ง
“ฉันก็ไม่ได้คิดยังงั้นซะหน่อย จะบ้าเหรอ”
“อืม...แต่ถ้าคิดอีกที ผมว่าผมก็คิดนิดๆเหมือนกัน”
“ทะลึ่ง ลามก นี่ถ้าไม่ทำงานก็ถอยไป” ขิงถือถาดน้ำจะไปเสิร์ฟ แกล้งเดินชนไหล่เขา
ฟ้าครามมองตามยิ้มๆ พลันเหลือบไปเห็นหนังสือพิมพ์เก่า พาดหัวข่าว...ยกเลิกงานวิวาห์แห่งปี เจ้าชายแห่งนิวแลนด์...พร้อมลงรูปโซว์รูปใหญ่ ฟ้าครามตกตะลึง คว้าหนังสือพิมพ์วิ่งมาชนขิง เธอโวยว่าจะเอาคืนหรือ
“เปล่า...ผมรู้แล้วว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร”
ขิงขยับเข้ามาถามใกล้ๆว่าใคร ฟ้าครามตอบว่า เจ้าชายแห่งนิวแลนด์ ขิงถึงกับอึ้งมองรูปในหนังสือพิมพ์ ถามปากคอสั่น “คะ...เขา อยู่...ที่นี่เหรอ”
ฟ้าครามชี้ไปที่โต๊ะโซว์ จังหวะนั้น เขาลุกขึ้นกำลังเดินกลับ เธอเห็นหน้าเขาจังๆถึงกับอึ้ง เธอรีบกลับมาเก็บข้าวของที่ห้องพัก ฟ้าครามตกใจว่าเธอจะไปไหน
“ฉันต้องไปแล้ว”
“ผมไม่ให้คุณไป ถ้าคุณไม่บอกว่าคุณจะไหน
ทำอะไรกับใคร แล้วมันเกิดอะไรขึ้น”
“ฉันมีเหตุผล มันไม่เกี่ยวกับคุณ”
“แล้วมันเกี่ยวกับอะไร คุณกำลังหนีอะไรขิง บอกผมมาเถอะ ผมช่วยคุณได้นะ”
“ไม่มีใครช่วยฉันได้ คุณอย่าห้ามฉันเลย ฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้วจริงๆ” ขิงสบตาเชิงขอร้อง
ระหว่างนั้น ปีเตอร์ได้รับรายงานจากพัชรีว่า ขิงทำงานอยู่ที่รีสอร์ตนี้ โซว์ดีใจมาก รีบมาถามพนักงาน
ที่ล็อบบี้ให้พาไปหาขิง...แต่พอมาถึงห้องพัก พบว่าไม่มีข้าวของขิงเหลืออยู่ โซว์หันหลังกลับรีบวิ่งออกไป ปีเตอร์วิ่งตาม
ขิงถือกระเป๋าออกมาหน้ารีสอร์ต ฟ้าคราม
ตามมายื้อกระเป๋าไว้ โซว์กับปีเตอร์วิ่งมา ขิงเหลือบไปเห็น ตกใจปล่อยกระเป๋า ฟ้าครามเกือบหงาย หันไปมองเห็นโซว์เข้ามาใกล้ คิดว่าจะทำร้ายขิง จึงเอาตัว
เข้าขวาง ถามว่าขิงทำอะไรผิด โซว์ผลักเขาออกบอกเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขา ขิงฉวยโอกาสจะหนีแต่ปีเตอร์ดักไว้ เธอมองกลับไปกลับมา ตัดสินใจลุยชนดะ โซว์รู้ทันคว้ามือเธอไว้
“ปล่อยนะ ปล่อยฉันสิ” ขิงสะบัดมือ
“ไม่ปล่อย เราต้องกลับไปด้วยกัน”
ฟ้าครามเห็นท่าไม่ดี รีบขอร้อง “ปล่อยผู้หญิงคนนี้เถอะเจ้าชาย ถึงเขาจะเบ๊อะ ซุ่มซ่ามไปหน่อย แต่เขาก็เป็นคนดีมาก ถ้าเขาทำอะไรผิดไป ผมขอรับผิดชอบทุกอย่างแทนเขาเอง”
โซว์ถามหน้าตึง “นายเป็นใคร ทำไมต้องรับผิดชอบแทนผู้หญิงคนนี้ด้วย”
“เอ่อ...คือ...ผม...”
“เขาเป็นแฟนฉัน” ขิงโพล่งออกมาแล้วเข้าไปเกาะแขนฟ้าคราม “ฉันกับนายเราเลิกกันแล้ว ตอนนี้ฉันเป็นแฟนกับฟ้าคราม”
ทั้งโซว์และฟ้าครามอึ้งหันมองขิง ปีเตอร์อ้าปากค้าง ขิงควงฟ้าครามเดินออก โซว์ตามมาขวาง “เป็นไปไม่ได้ เราไม่เชื่อ”
“เจ้าชายจะเชื่อหรือไม่เชื่อ ก็คงไม่เกี่ยวกับสามัญชน อย่างพวกเราหรอกเพคะ ไปเถอะ”
ขิงดึงฟ้าครามให้เดินต่อ โซว์โมโหคว้าไหล่ขิงหันกลับมา ฟ้าครามเข้าใจว่าเขาจะทำร้ายเธอ จึงชกเปรี้ยงตามสัญชาตญาณ โซว์ล้มลง ปีเตอร์ตกใจถลาเข้าประคอง ชี้หน้าฟ้าคราม
“แก แกได้ถูกประหารเจ็ดชั่วโคตรแน่...เจ้าชายเป็นอะไรรึเปล่า เจ้าชายๆ...”
โซว์สะบัดตัวออกจากปีเตอร์จะเอาเรื่องฟ้าคราม ขิงเข้าขวาง แต่ฟ้าครามรั้งเธอออกแล้วเผชิญหน้ากับโซว์ อย่างไม่กลัว
“ฉันไม่สนว่านายเป็นเจ้าชายมาจากเมืองไหน แต่ถ้านายคิดจะมายุ่งกับแฟนฉันละก็ ฉันไม่มีวันยอมแน่”
“ตกลงผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนนายใช่มั้ย”
ฟ้าครามรับหนักแน่นว่าใช่...โซว์กำหมัด ขิงตวาดห้ามทำอะไรฟ้าคราม โซว์ชะงัก เธอดึงฟ้าครามเดินไป โซว์มองตามด้วยความเจ็บปวด...ถึงมุมหนึ่งที่ลับตา ขิงปล่อยแขนฟ้าคราม เขาจะอ้าปากถาม แต่พอเห็นเธอตัวสั่นเหมือนพยายามกลั้นน้ำตาก็ชะงัก เปลี่ยนมาบอกว่า
“ร้องออกมาเถอะ ถ้าคุณอยากจะร้องไห้”
ขิงมองเขาก่อนจะปล่อยโฮออกมา ฟ้าครามดึงเธอมากอดปลอบ
ooooooo
ทันทีที่ลัดลดาเห็นข่าวยกเลิกงานวิวาห์ของโซว์ ก็ดีใจ หวังเต็มที่จะเอาชนะใจโซว์ให้ได้ พลันเห็นพัชรีเดินผ่านหน้าไป นึกได้ว่าต้องพึ่งพัชรีเพื่อเข้าถึงตัวเจ้าชายได้ จึงสะกดรอยตาม ได้ยินเธอคุยโทรศัพท์กับปีเตอร์ ว่าจะตามไปช่วยเกลี้ยกล่อมขิงให้
โซว์ยังมั่นใจว่าขิงยังรักตนอยู่ มีทางเดียวที่จะดึงขิงกลับมาได้ เขากลับไปหายายขมที่บ้าน ยอมโดนยายเอาไม้ตี ตุ๊กกับปีเตอร์ช่วยกันขวางและรับไม้ไปคนละทีสองที ตุ๊กดึงห้ามแม่ เตือนว่าทำร้ายเจ้าชายจะถูกประหารเจ็ดชั่วโคตร ยายขมไม่กลัว แต่พอตุ๊กบอกว่า
“อย่าลืมนะแม่ เจ็ดชั่วโคตรนี่มันรวมไอ้ขิงด้วยนะ”
ยายขมชะงัก เอาไม้เกาที่หลังครุ่นคิด แล้วเปลี่ยนเป็นหวดก้นโซว์กับปีเตอร์คนละทีอย่างแรง ก่อนจะบอกว่า “เอาล่ะ ข้าอารมณ์ดีแล้ว เอ็งสองคนยังกล้ามาที่นี่อีกทำไม”
โซว์ตอบว่าเจอขิง ยายขมกับตุ๊กดีใจถามพร้อมกันว่าอยู่ที่ไหน...
ระหว่างนั้น ขิงกำลังถูกฟ้าครามเค้นถามความจริง “นี่คู่แข่งผม เป็นเจ้าชายแห่งนิวแลนด์เลยเหรอเนี่ย มิน่าคุณถึงไม่ยอมรับรักผม”
“ไม่ใช่อย่างนั้น...เขาก็เป็นแค่อดีต”
“ถึงจะเป็นแค่อดีต แต่ก็เป็นอดีตที่คุณไม่ลืม ใช่ไหมขิง...คุณยังรักเขาใช่ไหม”
ขิงหลบตาไม่ตอบ ฟ้าครามจึงสรุปว่า แม้ตนจะมีโอกาสเพียงจุดศูนย์หนึ่งเปอร์เซ็นต์ ตนก็จะสู้ไม่ถอย ถึงอย่างไรตอนนี้เราสองคนได้เป็นแฟนกัน ขิงย้อนถามว่าเขาไม่ลำบากใจใช่ไหม
“ผมไม่ลำบากหรอก ผมออกจะชอบ แต่ถามก่อน ทำไมเราไม่ทำให้ละครที่กำลังเล่นกลายเป็นเรื่องจริงเลยล่ะ”
ขิงอึ้ง ไม่ทันจะตอบ พนักงานวิ่งหน้าตื่นเข้ามาบอกว่า มีคนชื่อยายขมมาหา ขิงตกใจรีบวิ่งไปที่ล็อบบี้ ตุ๊ก รุ้ง และแก้วกรูเข้าล้อมหน้าล้อมหลัง ซักถามสารทุกข์ด้วยความดีใจ จนขิงตอบไม่ถูก ไม่ทันไร ยายขมแหวกทุกคนเข้ามา ขิงเห็นยาย โผเข้าจะกอด แต่กลับโดนยายเอาไม้เคาะหัวโป๊กใหญ่ ทุกคนสยองแทน
“โทษฐานทำให้ยายต้องเป็นห่วง” ยายขมพูดจบก็กางแขนออก ขิงวิ่งเข้าสวมกอด
ทุกคนโล่งอก กรูเข้ากอดด้วย ขิงถามยายมาได้อย่างไร ตุ๊กหันหน้าไปทางโซว์และปีเตอร์ที่เดินเข้ามา โซว์เอ่ย เห็นขิงบ่นคิดถึงทุกคนมาก ขิงหุบยิ้มไม่พอใจ พูดตัดเยื่อใยทันที
“คิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะรู้สึกดีกับนายงั้นเหรอ ไม่มีทาง”
โซว์หน้าเสีย พลัน ปีเตอร์หันไปเห็นพัชรีถือกระเป๋าเดินเข้ามา เขาดีใจจะวิ่งไปรับ แต่ต้องชะงักเมื่อเห็นลัดลดาเดินตามเข้ามา แถมผายมือร้อง...เซอร์ไพรส์...
ทุกคนตกใจ ปีเตอร์ร้อง “เย้ย...ประเทศนี้เขาห้ามเอาตัวประหลาดเข้ามาไม่ใช่เหรอ”
“ดาด้าเนี่ยนะ ถ้าประหลาดก็คงเพราะสวยมากกว่าคนอื่นน่ะแหละ” ลัดลดาจะวิ่งหาโซว์
พัชรีมาขวางแล้วถามมาได้อย่างไร เธอตอกกลับ “ก็ตามเธอมาน่ะสิ ยัยโง่...”
“ห๋า...” พัชรียิ้มแหยๆหันไปแก้ตัวกับปีเตอร์ “เขาไม่รู้ว่ามีคนตามเขามา...”
ทั้งปีเตอร์และพัชรีช่วยกันไล่ลัดลดากลับไป โซว์นึกอะไรได้ ร้องห้าม ไหนๆมาแล้วก็น่าจะอยู่สนุกด้วยกัน ทุกคนแปลกใจ โซว์เหล่มองขิง เห็นเชิดหน้าท่าทางไม่ค่อยพอใจ
ooooooo
ปีเตอร์กับพัชรีหลบมาคุยกันอย่างรู้ทันว่า โซว์คิดใช้ลัดลดามาประชดขิง พัชรีหนักใจทำไมไม่บอก ตนจะหาคนที่ดีกว่าตัวกินมดนี้ ปีเตอร์ขำที่เธอเปรียบลัดลดาเป็นตัวกินมด
ขิงพายายขมและทุกคนมาแนะนำให้รู้จักฟ้าคราม ยายขมเดินสำรวจรอบตัวเขาอย่างไม่ค่อยเป็นมิตร พอเขาเดินไป ยายถามขิงว่า ฟ้าครามมาชอบเธอใช่ไหม ขิงตอบโดยไม่สบตาว่า เราเป็นแฟนกัน ยายขมตกใจทำไมปุ๊บปั๊บแบบนี้ ตุ๊กเองก็ไม่อยากเชื่อว่าจะลืมโซว์ได้เร็วขนาดนี้
“ได้สิ ฉันไม่ใช่คนจมปลักกับอดีต แล้วอีกอย่างฉันรู้ตัวว่าฉันเหมาะกับอะไร ยายไม่ต้องห่วงขิงหรอก ถ้างั้นเดี๋ยวฉันพาทุกคนไปที่ห้องพักนะ”
“ไม่ต้อง ข้าไม่ได้จะมาค้งมาค้างอะไรหรอก แค่อยากมาดูให้เห็นกับตาว่าเอ็งสบายดี ไม่มีอะไรสึกหรอ ว่าแต่เอ็งสบายดีแล้วแน่นะ”
ขิงยืนยันว่าแน่ ตนอึดอยู่แล้ว ยายขมจึงบอกทุกคนกลับ รุ้งอยากอยู่ต่อ ยายบอกว่าได้ แต่ให้ลาออกจากคณะไปเลย รุ้งร้องเย้ย...รีบตามยายขมไป พอเดินออกมาจากรีสอร์ต ยายขมเปรยกับตุ๊กว่า ถ้าไม่ติดว่ามีงานแสดงวันพรุ่งนี้ ตนก็ไม่อยากกลับ เพราะเป็นห่วงขิง
“แม่จะห่วงมันทำไม ฉันเห็นมันยิ้มไม่หุบ”
“ไอ้ยิ้มแบบนี้แหละน่ากลัว มันดูเฟกๆ”
แก้วได้ยินแซวว่ายายขมรู้จักศัพท์วัยรุ่นด้วย ยายขมย้อนว่า ถึงตนจะแก่แต่หัวใจยังวัยรุ่น
“นังขิงมันโกหกข้าไม่ได้หรอก และดูท่าเรื่องมันจะยุ่งอีรุงตุงนังยังไงก็ไม่รู้ เฮ้อ...”
จริงอย่างที่ยายขมกังวล โซว์เริ่มทำสนิทสนมลัดลดาประชดขิง ถึงกับให้เธอไปเชิญฟ้าครามมารับประทานอาหารเย็นด้วยกัน ขิงอ้างว่าเขาไม่มีเวลาว่างพอ โซว์ดักคอว่าไม่กล้ามากกว่า
“ฟ้าครามเขาเป็นคนจริง เขาไม่กลัวนายหรอก”
“ถ้าไม่กลัวก็ให้เขามา เธออยากจะมาด้วยก็ได้นะ ฉันไม่ว่า เพราะฉันรู้ว่า คนอย่างเธอไม่ยอมปล่อยแฟนมาคนเดียวแน่ๆ”
ขิงรับคำท้าทันที ลัดลดาแย้งจะดีหรือ โซว์ตอบว่าดี เพราะวันนี้ตนอยากกินข้าวกับเหล่าคู่รัก ลัดลดาได้ฟังก็ยิ้มปลื้มที่ตนได้เป็นคู่เดทของเขา โซว์เหล่มองขิงแล้วแอบยิ้มเดินไป
พอปีเตอร์รู้ว่าโซว์จะร่วมโต๊ะกับฟ้าครามก็ทึ่งที่เขาใจกว้าง โซว์ยิ้มเหี้ยมเอ่ย “เจ้าคิดว่าเราจะชวนเขามาทานข้าวแบบสบายๆเหรอ นั่นมันง่ายไป รีบไปตามนายนั่นมาพบเราที่นี่...”
ด้านขิงห้ามฟ้าครามไม่ต้องไปตามคำเชิญ แต่เขากลับเห็นว่าได้ต่อยหน้าเจ้าชายไปที ถ้าจะโดนเอาคืนบ้างก็ไม่เป็นไร ไม่ทันไร ปีเตอร์มาตามฟ้าครามไปพบโซว์เพียงลำพัง ขิงรู้สึกห่วง
เมื่อฟ้าครามมาพบโซว์ เขาได้รับคำสั่งให้ทำอาหารนิวแลนด์ทั้งที่เขาไม่รู้จัก แต่โซว์ย้ำว่าเป็นหน้าที่ที่เขาต้องหาข้อมูลเอาเอง และต้องเสร็จทันห้าโมงเย็นวันนี้
“ถ้าทำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แต่เจ้าคงรู้ว่าการที่ปฏิเสธเรา โรงแรมของเจ้าจะมีผลกระทบยังไง”
ฟ้าครามนิ่งคิดก่อนจะเอ่ย “เท่ากับเป็นการปิดโรงแรมไปโดยปริยาย”
โซว์ย้ำ ในทางกลับกัน ถ้าทำได้ โรงแรมของเขาก็จะมีชื่อเสียง ฟ้าครามตัดสินใจรับปาก เพราะทำก็ตาย ไม่ทำก็ตาย แบบนี้เป็นการแกล้งกันชัดๆ
พอขิงรู้ก็ไม่พอใจ แต่ฟ้าครามกลับบอกว่า “ผมแค่อยากจะรักษาศักดิ์ศรีของคุณ อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าคุณไม่ได้เลือกคนขี้แหย แพ้ทุกเรื่องมาเป็นแฟนนะ”
“แต่ของพวกนี้มันเกินปัญญาที่จะหาได้ทัน” ขิงหมายถึงส่วนประกอบการทำอาหาร
ฟ้าครามไม่หวั่น ขิงอาสาช่วย ทั้งสองมาที่ครัว ขิงบอกเท่าที่รู้ว่าชาวนิวแลนด์เน้นอาหารเพื่อสุขภาพ ชอบดื่มนมแพะมากกว่านมวัว และใช้น้ำผึ้งแทนน้ำตาล
“แสดงว่าวัตถุดิบที่ใช้ประกอบอาหารของประเทศนิวแลนด์ต้องไม่ได้ผ่านการแปรรูปใดๆ ต้องบริสุทธิ์แท้ร้อยเปอร์เซ็นต์ และมาจากธรรมชาติ” ฟ้าครามสรุปแล้วรีบชวนขิงหาข้อมูลว่าอาหารอะไรที่ขึ้นชื่อของนิวแลนด์
เวลาผ่านไป ฟ้าครามกับขิงตีมือกัน เมื่ออาหารที่ช่วยกันทำสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี ต่างคนก้มมองตัวเอง มีเวลาอีกไม่ถึงชั่วโมงสำหรับการแต่งตัว ขิงหน้าเสียเพราะตนไม่มีเสื้อผ้า ฟ้าครามว่าไม่ต้องห่วง รอที่ห้อง ตนจัดส่งไปให้
แต่พอขิงได้รับชุดสวยสง่ามาสวมใส่ กลับไม่มีรองเท้า เธอยืนมองตัวเองหน้ากระจกเซ็งๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ขิงเดินมาเปิดประตู ฟ้าครามยื่นกล่องรองเท้าให้
“ถึงผมจะไม่ใช่เจ้าชาย แต่คุณก็คือเจ้าหญิงของผม...ขอให้ผมสวมรองเท้าให้เจ้าหญิงนะ”
ขิงยิ้มปลื้ม ฟ้าครามย่อลงเปิดกล่องรองเท้า สวมให้เธอ
ooooooo
ในขณะที่โซว์อารมณ์ดีเพราะเชื่อว่าฟ้าครามทำตามที่รับปากไม่ได้ ไม่ทันไร ฟ้าครามมาเชิญออกไปที่ห้องอาหาร แถมย้ำว่าอาหารทุกอย่างที่สั่งเรียบร้อยแล้ว โซว์แปลกใจ
ลัดลดาควงแขนโซว์มาที่ห้องอาหาร ปีเตอร์กับพัชรีเดินตาม เจอขิงควงแขนฟ้าครามทำให้โซว์หัวเสีย เขาเดินไปนั่งหัวโต๊ะ ลัดลดาและขิงนั่งคนละข้าง ปีเตอร์และพัชรียืนประกบหลังโซว์ ฟ้าครามเห็นทุกคนพร้อมก็ปรบมือ พนักงานยกอาหารมาวางตรงหน้า เขาอธิบาย
“ออร์เดิร์ฟ สลัดตับบด พร้อมผักไฮโดรโปนิกส์และรังผึ้งแท้ 100% ผสมกับน้ำเลมอนที่ใช้วิธีแยกกาก...เติมกลิ่นวนิลาลงไป เพื่อให้ความหอมละมุนละไม เชิญเสวยกระหม่อม”
โซว์อึ้ง ปีเตอร์ชิมแล้วกระซิบว่า ฟ้าครามรู้จริงแถมรสชาติเหมือนไม่มีผิด “คุณฟ้าครามนำเจ้าชายไปหนึ่งแต้มแล้วนะกระหม่อม”
“แค่อาหารจานแรก อย่าเพิ่งได้ใจ”
อาหารชุดที่สองถูกนำมาเสิร์ฟ ฟ้าครามอธิบาย “เมนคอส สเต็กปลาแซลมอน คัดมาเฉพาะส่วนท้องเท่านั้น เพื่อจะได้ความมันนุ่มลิ้นเวลาเคี้ยว ซอสที่ราดทำจากผักขมที่นำมาปั่นกับนมแพะ เครื่องเคียงคือเห็ดแชมปิยองจากป่าฤดูร้อน ผัดกับเนื้อไก่ที่เลี้ยงด้วยการปล่อยให้หากินเองตามธรรมชาติ จะได้เนื้อไก่ที่ทานเข้าไปแล้วเหมือนจะละลายในปาก”
“รู้ลึกรู้จริงอีกแล้วกระหม่อม” ปีเตอร์กระซิบโซว์
พัชรีขอชิมบ้าง ถึงกับอุทาน “มันยอดมาก ตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยทานอะไรอร่อยขนาดนี้”
โซว์พูดอะไรไม่ออก ฟ้าครามยิ้มให้ขิง...ตบท้ายด้วย ขนมหวาน ผลแครนเบอรี่สด โซว์ได้ทียิ้มเยาะ “ของหวานของเจ้ามีแค่นี้ มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอไง”
“ลองเสวยก่อนเถอะเพคะ แล้วค่อยตัดสิน” ขิงบอกกับโซว์
ลัดลดาชิมแล้วทำหน้าเคลิ้ม รู้สึกว่ามีน้ำหอมหวานออกมาจากด้านใน ฟ้าครามรีบอธิบาย “หม่อมฉันนำแครนเบอรี่ซึ่งเป็นผลไม้ประจำชาติของนิวแลนด์มาประยุกต์โดยการฉีดคาราเมลเข้าไปด้านใน เพื่อให้รสชาติเปรี้ยวๆของแครนเบอรี่กลมกล่อมกับรสหวานของคาราเมล”
ทั้งปีเตอร์และพัชรีชิมแล้วชมเปาะว่าอร่อยมาก ปีเตอร์กระซิบโซว์ว่า ฟ้าครามชนะขาดลอย โซว์กำมือ
แน่นด้วยความไม่พอใจ...พอเดินออกมาจากห้องอาหาร
ขิงกล่าวกับโซว์
“เจ้าชายเพคะ ฟ้าครามทำทุกอย่างที่เจ้าชายสั่งได้หมด เจ้าชายควรจะยอมรับได้แล้ว ว่าท่านไม่ได้เก่งอยู่แค่คนเดียว”...ทุกคนที่ได้ยินถึงกับตกใจ ที่ขิงกล้าสบประมาทเจ้าชาย
ooooooo
