ขุนกระทิง

วิญญูพามหาชาติ เฮี้ยว และเลกงวินกลับสู่อดีตด้วยการล้อมวงนั่งสมาธิ โดยวางสนับมีดที่ทำจากกริชโบราณไว้ตรงกลางเป็นสิ่งนำทาง

การจมดิ่งสู่อดีตในครั้งนี้ มหาชาติ เฮี้ยว และเลกงวินไม่เห็นอะไร สามคนลืมตาออกจากสมาธิในขณะที่วิญญูยังคงหลับตานิ่งร่างกายไม่ไหวติง มหาชาติทั้งเรียกทั้งเขย่าตัวก็ไม่รู้สึก ที่สุดร่างเขาเอนล้มลงกับพื้นตามแรงดันของมหาชาติ ทุกคนพากันตกใจ เลกงวินจับชีพจรปรากฏ ว่านิ่งสนิท

วิญญูกลับสู่อดีตแล้วเห็นตัวเองคือเวียงเจ้า ชาย ฉกรรจ์ดุร้ายตามไล่ล่าขุนกระทิงและฆ่าทุกคนที่กระด้าง กระเดื่องด้วยกริช เวียงเจ้าบ้าเลือดใครห้ามก็ไม่ฟัง แม้แต่วังรุ้งน้องสาวก็อ่อนใจในความมุทะลุเอาแต่ใจของพี่ชาย

เมื่อปลุกเท่าไหร่วิญญูก็ไม่ฟื้น แถมชีพจรยังไม่ทำงาน มหาชาติพยายามปั๊มหัวใจ ส่วนเฮี้ยวแนะนำให้พาไปโรงพยาบาล แต่มหาชาติเชื่อว่าไม่ทัน เลกงวินจึงให้ลองวิธีของตนด้วยการใช้เครื่องช็อตไฟฟ้ากระตุ้นบริเวณหน้าอก

ได้ผล! วิญญูฟื้นคืนสติขึ้นมาแล้วก็อ้ำอึ้งกับเรื่องในอดีตของตนที่เพิ่งรับรู้มา เขาโกหกทุกคนว่าไม่เห็นอะไรเลย มหาชาติไม่ติดใจ กลับโล่งอกมากกว่าที่เพื่อนรักรอดตายมาได้

ฝ่ายเอมมี่ที่เลือกยิงตัวเองแต่เมฆินเข้ามาขัดขวาง ส่งผลให้เมฆินได้รับบาดเจ็บที่มือจนได้เลือด เอมมี่ขอโทษก่อนตัดสินใจถามเขาว่า ไม่คิดจะกลับตัวกลับใจบ้างเหรอ

คำตอบคือไม่! เมฆินเสียงแข็งมาก และสรุปชัดเจนว่าเวลานี้เรายืนอยู่คนละฝั่งแล้ว

ooooooo

วิญญูนอนไม่หลับ ว้าวุ่นใจทั้งเรื่องในอดีตที่เพิ่งรู้เห็นเมื่อคืนและเรื่องปัจจุบันที่ยังไม่รู้เบาะแสของเอมมี่ว่าถูกเสี่ยซ้งจับตัวไปไว้ที่ไหน

มหาชาติกล่อมเลกงวินให้ร่วมมือกับตำรวจ ที่ผ่านมาโทษหนักจะได้เป็นเบา เลกงวินไม่ได้ใส่ใจแต่ก็ไปไหนไม่รอดเพราะโดนเฮี้ยวล็อกตัวไว้ด้วยกุญแจมือ ก่อนที่ทั้งหมดจะเบนเป้าหมายไปที่โสภณตามคำแนะนำของมหาชาติ

เช้าวันนี้ โสภณมาที่ร้านขายโลงศพโดยย่องเงียบไปทางด้านหลังอย่างระมัดระวังตัว พวกเสี่ยซ้งและเมฆินยังอยู่ข้างใน ทุกคนกำลังปรึกษาหารือหลังจากเสี่ยซ้งเช็กกับสมุนแล้วไม่พบวี่แววของพวกมหาชาติทั้งที่บ้านและที่ทำงาน

“ไม่ต้องห่วง มันต้องกำลังตามเล่นงานเรา เหมือนที่เราจะดักเล่นงานมันนั่นแหละ”

“พวกมือรับจ้างลูกน้องเก่า ผมตามตัวได้แล้วนะครับ ตามที่เสี่ยสั่ง”

“ดี...ให้มันรู้มั่งว่าคนอย่างไอ้เสี่ยซ้งไม่สิ้นทางหรอก นี่ถ้าท่านยังอยู่...

“ท่านโสภณน่ะเหรอ ป่านนี้หัวซุกหัวซุนไม่รู้จะเข้าพวกไหนแล้วมั้ง”

“ท่านไม่ชอบให้เรียกชื่อ”

“ไอ้โสภณ...ทำไมเหรอ ผมบอกเสี่ยให้นะ ถ้ามันโผล่หัวออกมาที่นี่ตอนนี้นะ ผมยิงมันทิ้งต่อหน้าเสี่ยแน่ ท่านๆๆ ถุย!”

โสภณซ่อนตัวด้านหลังได้ยินทุกคำ ขุ่นเคืองเมฆินจนแทบจะชักปืนออกมายิง

“เสี่ยจะถือข้างใครเนี่ย ผมมีอยู่แค่เนี้ย” เมฆินใช้เท้ากระแทกฝาโลงเปิดออกเห็นภายในเต็มไปด้วยอาวุธสงคราม “เอาใคร ระหว่างผมกับไอ้โสภณ”

เสี่ยซ้งตอบไม่ได้ มองหน้าภักดีเชิงปรึกษา โสภณค่อยหลบออกมา แววตาอาฆาตแค้นเมฆินอย่างที่สุด

ในมุมที่สี่สาวถูกคุมขัง ศันสุนีย์ยังหาเรื่องคนอื่นไม่หยุดหย่อน กล่าวโทษว่าที่ตนและทุกคนถูกจับตัวมาก็เพราะเมฆินพ่อของเอมมี่ พ่อเป็นโจรลูกก็คือโจร

เอมมี่สุดทนกับความปากกล้าของศันสุนีย์ถึงขั้นตบตีกันวุ่นวาย แต่เอมมี่มีขวัญตากับเจิมเป็นผู้ช่วย ศันสุนีย์เลยโดนรุมไปโดยปริยาย

ด้านพวกมหาชาติไปที่โรงพยาบาล เช็กกล้องวงจรปิดย้อนหลังจนเจอวันที่โสภณเข้ามาเยี่ยมเกลียว ทุกคนเชื่อว่าโสภณกำลังดิ้นรนพยายามหาที่ยืน เพราะตอนนี้เขากลายเป็นเสือลำบากไปเสียแล้ว

จริงแท้แน่นอน โสภณดิ้นทุกทาง ที่สุดก็ยิ่งถลำลึกไปกับความชั่วที่ไม่เคยยับยั้งชั่งใจ เขาติดต่อพ่อค้าอาวุธสงครามคนหนึ่งมาพบเพื่อเจรจาธุรกิจผิดกฎหมาย

แล้วตกลงข้อแลกเปลี่ยนที่โสภณต้องเหนือกว่าในเรื่องผลประโยชน์

ooooooo

คืนนี้ที่เซฟเฮาส์ วิญญูพินิจพิจารณาสนับมีดของเลกงวินที่มหาชาติถืออยู่ในมือด้วยใจที่สับสน

มหาชาติเชื่อว่าจุดเริ่มต้นของเวรกรรมมาจากกริชโบราณที่เอามาหล่ออาวุธ

“กริชไม่ได้ฆ่าคนหรอก คนต่างหากที่ฆ่าคน

“ญู...แกรู้ไหมใครเป็นเจ้าของกริช”

“เวียงเจ้า”

“คนเดียวที่ฉันยังไม่เคยเห็นหน้า”

คำพูดของมหาชาติทำให้วิญญูรวบรวมความกล้าจะตัดสินใจบอก

“ชาติ...ขออโหสิกรรมให้กับทุกอย่างได้ไหม”

“จะบวชเหรอ” เฮี้ยวแทรกขึ้นมา

วิญญูส่ายหน้าแล้วจะพูดความจริงออกมาว่าใครคือเวียงเจ้า พลันเสียงโทรศัพท์ของเฮี้ยวก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

“ฮัลโหล...ฮ้า! ไอ้โสภณ!”

เฮี้ยวอุทานตกใจ คนอื่นๆหันขวับมาสนใจ ลืมเรื่องที่วิญญูกำลังจะพูดไปทันที โสภณใช้โทรศัพท์สาธารณะริมถนนโทร.มา

“พวกแกทำฉันแสบมากนักนะ”

“แกอยู่ที่ไหน”

“อยู่ที่ไหนไม่สำคัญเท่ากับผู้หญิงของพวกแกอยู่ที่ไหนหรอก...มหาชาติอยู่ตรงนั้นมั้ย”

“มีอะไรแกพูดมา”

“พระเอกเขาไม่คุยกับตัวประกอบหรอก เอามหาชาติมา”

เฮี้ยวฟึดฟัด ส่งโทรศัพท์ให้มหาชาติตามที่โสภณต้องการ

“ว่ามา”

“ไง...กระทิง พร้อมจะขวิดรึยัง”

“โบกผ้าแดงมาให้เห็นสิ”

“ได้...ฟังนะ”

มหาชาตินิ่งฟัง เฮี้ยว วิญญู เลกงวิน ต่างนิ่งเงียบมองมหาชาติ เห็นเขากัดกราม แววตาชิงชัง พยักหน้าก่อนพูดหนักแน่นว่า “เจอกัน”

ooooooo

หลังจากนั้นไม่นาน พวกมหาชาติขึ้นรถตู้ตำรวจออกจากเซฟเฮาส์โดยมีเฮี้ยวเป็นคนขับ ห้องโดยสารด้านหลังเต็มไปด้วยอาวุธปืน

เลกงวินได้รับอิสระหลังถูกล็อกกุญแจมือติดกับเลกงวินมาทั้งวัน วิญญูมองมหาชาติที่ดูเคร่งเครียดอย่างหนักใจ ถามว่า

“ยังไงแกก็ต้องล้างแค้นให้ได้ใช่ไหม ชาติหน้ามันก็จะกลับมาเอาคืนแก”

“ถ้าเป็นไปได้ฉันอยากย้อนกลับไปจัดการซะให้มันจบเรื่องไปตั้งแต่ชาติที่แล้ว”

“หมายความว่ายังไง”

“ก็อย่างที่พวกเรารู้ ทั้งไอ้คนที่มันฆ่าดุจดาว ทั้งก๊กไอ้เสี่ยซ้ง เกลียว ล้วนแล้วแต่ตามจองล้างจองผลาญฉันเพราะคำสั่งของคนเพียงคนเดียว”

“เวียงเจ้า...”

“ใช่ สิ่งที่มันทำเอาไว้ผูกพันสืบเนื่องมาจนถึงชาตินี้ ไอ้เวียงเจ้า”

“มีอะไรบ้างไหมที่จะทำให้แกอภัยให้เวียงเจ้าได้”

มหาชาติส่ายหน้าย้อนถามว่า “มีใครยกโทษให้ชะตากรรมฉันบ้างไหมล่ะ”

“แกก็รู้มันเป็นไปไม่ได้”

“นั่นแหละ คำตอบ...แกก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้”

วิญญูนิ่งไปอย่างหนักใจ มองปืนในมือมหาชาติด้วยความรู้สึกวิตกกังวล

ooooooo

โสภณยืมมือกลุ่มของพ่อค้าอาวุธสงครามไปห้ำหั่นกับพวกเมฆินและเสี่ยซ้ง แถมยังเจ้าเล่ห์ดึง พวกมหาชาติเข้ามาร่วมด้วย หวังให้ศัตรูของตนทุกคน ตายหมู่!

คนอย่างเมฆินไม่ยอมศิโรราบง่ายดายแน่ เขามีพิษสงรอบตัวจึงรอดไปได้ เช่นเดียวกับโสภณที่หนีทัน แต่เสี่ยซ้งถูกศันสุนีย์ยิงตายคาที่เพราะเขายิงสุนทรพ่อของเธอตายก่อน

การสู้รบในครั้งนี้มีทั้งปืนและระเบิด ความรุนแรงจึงไม่ต่างจากสงครามกลางเมือง มหาชาติ วิญญู เฮี้ยวช่วยสามสาวที่ถูกจับเป็นตัวประกันโดยมีเลกงวินร่วมด้วยจนทุกคนปลอดภัย แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้เฮี้ยวแปลกใจก็คือความอำมหิตของวิญญูที่เห็นกับตาว่าจับอาวุธฆ่าคนเป็นว่าเล่น

ในระหว่างการต่อสู้ วิญญูเห็นอดีตที่ตนเป็นเวียงเจ้าซ้อนเข้ามา เขาจับอาวุธห้ำหั่นผู้คนเสร็จแล้วก็อึ้ง อย่างไม่เข้าใจตัวเอง แล้วพอทั้งหมดพากันกลับมาที่บ้านวิญญูเกิดหลับใหลไปด้วยความอ่อนเพลีย จู่ๆ วิญญูกระตุกตื่นลืมตา เห็นสนับมีดของเลกงวินวางอยู่ก็คว้าขึ้นมาจะจ้วงแทงมหาชาติ

โชคดีที่มหาชาติพลิกตัวหลบทัน คนอื่นตื่นมารับรู้พากันตะลึง มหาชาติเรียกสติวิญญูกลับมาและรู้สึกว่าวิญญูแปลกไปอย่างน่าเป็นห่วง

หลังจากพักผ่อนกันเต็มที่ ทุกคนเพิ่งสังเกตว่าไม่มีเลกงวิน จนเมื่อได้เช็กกล้องวงจรหน้าบ้านวิญญูก็พบว่าเขาถูกชายสองคนพรางใบหน้าเอาไม้ฟาดหัวก่อนลากขึ้นรถ

“เขาโดนจับตัวไป”

“นั่นแหละ ปัญหา”

“เราต้องช่วยเขานะคะ เขาช่วยเอมมี่เอาไว้ เขามีบุญคุณกับเอมมี่”

“เขาช่วยพวกเราเอาไว้ทุกคนนั่นแหละ ยังไงเราก็ต้องหาทางช่วยเขา”

“ญู...แกไหวอยู่นะ”

วิญญูพยักหน้า บอกมหาชาติให้หาทางช่วยเลกงวินก่อนดีกว่า

“เฮ้อ...ฉันไม่น่าลากแกเข้ามายุ่งกับวงจรอุบาทว์อะไรแบบนี้เลย”

“บางที...อาจจะเป็นฉันเองก็ได้นะที่ลากแกเข้ามา”

วิญญูเอ่ยอย่างรู้สึกผิด ก้มหน้าไม่กล้าสบสายตาใคร

ooooooo

เลกงวินถูกโสภณจับมาทรมานอย่างสุดโหดด้วยการจับห้อยหัวแล้วใช้ลูกดอกปาใส่บริเวณท้องจนพรุน ระหว่างนั้นก็ถ่ายคลิปเอาไว้ด้วยความสะใจ

พวกมหาชาติคิดหาทางช่วยเลกงวิน แต่เพราะไม่เห็นหน้าคนจับตัวไปก็เลยยังมืดแปดด้าน แต่มหาชาติไม่มีวันล้มเลิกแน่เพราะเขาเองเป็นคนดึงเลกงวินเข้ามาสู่วงจรนี้ เขาต้องรับผิดชอบ

ในระหว่างที่ยังมืดมน มหาชาติมีโอกาสใกล้ชิดขวัญตา เช่นเดียวกับวิญญูและเอมมี่ และเฮี้ยวกับเจิมที่เริ่มมีใจให้กัน แต่ดูเหมือนมหาชาติกับขวัญตาคู่เดียวเท่านั้นที่ฝ่ายชายยังไม่เปิดใจยอมรับความจริงว่าชอบฝ่ายหญิงแล้วเหมือนกัน

วิญญูอึดอัดเหลือเกินที่ต้องปกปิดความจริงเรื่องอดีตที่ตนคือเวียงเจ้าซึ่งเป็นศัตรูกับมหาชาติหรือกระทิง เอมมี่แอบสังเกตสีหน้าท่าทีของวิญญูบ่อยครั้ง จนที่สุดก็อดถามเขาไม่ได้ว่า

“ไม่สบายใจอะไรหรือเปล่าคะ”

“นิดหน่อยน่ะครับ กับเรื่องที่มันเกิดขึ้น”

“ไม่มีใครอยากให้มันเกิดหรอก แต่ก็ขอบคุณมากนะที่เสี่ยงชีวิตขนาดนั้น”

ชายหนุ่มมองหน้าเธออย่างชั่งใจก่อนตัดสินใจสารภาพความจริงว่าเขาคือเวียงเจ้า ปรากฏว่าเอมมี่ไม่ได้มีท่าทีตกใจเลยแม้แต่น้อย เธอพยักหน้าว่ารู้แล้ว เห็นในนิมิต ขวัญตาเองก็รู้

“ผม...ผมเองเป็นต้นเหตุของวงจรนี้ ผมเป็นคนก่อกรรมทั้งหมด ทั้งๆที่ผมพยายามบอกให้คนอื่นหยุดจองเวร สุดท้ายเหมือนผมเรียกร้องเพื่อตัวเองชัดๆ”

“ไม่หรอกค่ะ ไม่มีใครแก้อดีตได้หรอก เราต้องมองไปข้างหน้า”

“แล้วสิ่งที่เราทำไปแล้วล่ะ เราไม่ต้องชดใช้เหรอ”

“นั่นมันไม่ใช่คุณ”

“ไม่ใช่ผมแล้วมันใครกันล่ะ นังแพศยา!”

วิญญูดุดันขึ้นมาดื้อๆ ขยุ้มคอเอมมี่แทบหงายหลัง แต่เพียงชั่วครู่ที่เธอเรียกชื่อเขาสองสามครั้ง เขาก็ดึงสติตัวเองกลับมา แต่สีหน้าเศร้าสลด บอกเธอว่า

“กรรมมันวิ่งตามเราทันจนได้...อย่าหยุดทำบุญนะ”

ooooooo

หลังหนีรอดจากความตายมาได้ เมฆินอาศัยรถเป็นที่กินที่นอน โดยมีบิณกับภักดีและศันสุนีย์พ่วงมาด้วย ศันสุนีย์แทบเสียสติที่เห็นพ่อถูกยิงตายต่อหน้าต่อตาเธอเอาแต่ร้องไห้คร่ำครวญจนเป็นที่เอือมระอาของเมฆิน

หญิงสาวหมดที่พึ่งพิง จำใจต้องอาศัยเมฆินอย่างไม่มีทางเลือก ส่วนบิณกับภักดีก็เช่นกัน ไม่มีหัวหน้าแก๊งให้เกาะ เกลียวก็กลายเป็นคนพิการ ส่วนเสี่ยซ้งก็ซี้แหงแก๋ไปแล้ว บิณกับภักดีมีแต่ความแค้นที่ต้องการเล่นงานพวกมหาชาติให้สิ้นซาก

ทางด้านเลกงวินที่โดนโสภณจับมาทรมาน เวลานี้สภาพเขาย่ำแย่อิดโรย ยังต้องห้อยหัวเป็นเป้านิ่งให้โสภณระบายความแค้น

“อย่าเพิ่งตายนะ อยู่ช่วยๆงานกันก่อน ถามจริงๆ มึนมั้ยล่ะ ก็น่าจะมึนอยู่นะ”

โสภณเดินเล็งเอาโทรศัพท์ส่องกล้องไปยังเลกงวินเพื่อบันทึกภาพไว้อีก

“กล้องหน้าคุณภาพมันไม่ค่อยดี กล้องหลังก็ใช้ไม่ได้เปื้อนเลือด เช็ดไม่ออก แต่ไม่เป็นไร พิกเซลต่ำหน่อย คนเขาไม่สนใจคุณภาพหรอก เขาสนใจที่เนื้อหามากกว่าว่ามันเกิดอะไรขึ้นในคลิป”

โสภณเดินเดาะลูกดอกไปด้านหลังกล้อง บันทึกภาพไม่เห็นหน้าตนเอง แล้วเขาก็เอาลูกดอกปาไปที่ท้องเลกงวิน ผู้ถูกกระทำเจ็บจนตัวงอ หน้าบิดเบี้ยว หายใจติดขัดแทบสิ้นสติ

“อย่าดิ้นนะ เดี๋ยวพลาดไม่รู้นะ”

หลังจากหนำใจแล้วโสภณก็ส่งคลิปนั้นไปให้เมฆิน ปรากฏว่าเมฆินไม่ได้สะทกสะท้านแต่อย่างใด ปิดคลิปแล้ว คำรามในลำคอว่า

“ส่งมาขู่ผิดคนแล้วมั้ง ท่านโสภณ”

ในเวลาเดียวกันที่บ้านวิญญู ชายหญิงทั้งหกคนร่วมโต๊ะอาหารค่ำ แต่ละคนนั่งกินข้าวอยู่เงียบๆ ต่างคิดไปตามทางของตน ขวัญตาตักกับข้าวให้มหาชาติที่เอื้อมมือไม่ถึงเพราะเจ็บแผลที่เธอเพิ่งทำให้เมื่อตอนเช้า

“กินยาก่อนอาหารไปหรือยัง”

มหาชาตินิ่งไม่ตอบคำถามของขวัญตา เธอหมั่นไส้เลยแช่งขอให้แผลติดเชื้อ แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่ใส่ใจ ส่วนคู่เจิมกับเฮี้ยวเริ่มหยอกล้อแหย่กันไป ขณะที่เอมมี่คะยั้นคะยอให้วิญญูที่นั่งเฉยกินอะไรสักหน่อย

“ผมยังไม่ค่อยหิวน่ะครับ”

“กินหน่อยก็ดีนะคะ อะไรที่มันแล้วไปแล้วก็อย่าไปคิดถึงมันเลยเจ้านาย”

วิญญูมองหน้าขวัญตาและสบตาเอมมี่อย่างรู้กันเพียงสามคน

“ยังไม่มีวี่เเววหรือเบาะเเสอะไรของพี่ชายคุณเลย” วิญญูเปลี่ยนเรื่องคุย เขาหมายถึงเลกงวินพี่ชายของเอมมี่นั่นเอง

เอมมี่สีหน้าเป็นกังวล ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น รีบกดดูจึงเห็นว่าเป็นคลิปของเมฆินพูดกับกล้องถ่ายคลิป

“ฉันมีอะไรจะให้ดู ผลจากการที่แกทอดทิ้งครอบครัว”

เมฆินส่งเสียงและแสยะยิ้ม ทุกคนเห็นเลกงวินถูกทรมานแล้วก็ได้แต่กัดฟันข่มความแค้น เอมมี่สงสารพี่ชายถึงกับหลั่งน้ำตา ขอร้องเมฆินอย่าทำอะไรเขาเลย

“เกินไปแล้วนะ” เฮี้ยวฮึดฮัด

“มันนี่เองที่จับเขาไป”

สิ้นเสียงของวิญญู มหาชาติถึงกับกัดฟันกรอด คำรามชื่อวายร้ายขึ้นมาโกรธแค้น

“ไอ้เมฆิน!!”

“อย่าทำอะไรเขานะ อย่า...อย่า ขอร้องล่ะ” เอมมี่ร่ำร้องน้ำตาไหลพราก คนอื่นๆพากันสะเทือนใจ

ooooooo