นิยายไทยรัฐ
เกมเสน่หา
“แม่ยังจะเข้าข้างลัคนัยอีกเหรอคะ...เขาโกหกพ่อ ปิดเรื่องที่พวกเขาเคยเป็นแฟนกัน ถ้าเขาจริงใจก็ต้องไม่โกหก พ่อต้องไล่ลัคนัยออกจากบริษัท ไล่ไปจากครอบครัวเรา
ยึดทุกอย่างคืนจากผู้หญิงหน้าไม่อายคนนี้ เขาไม่สมควรได้จากพ่อแม้แต่บาทเดียว อ้อ...แต่ถ้าจะให้ก็คิดจากค่าตัวเป็นครั้งๆไป เพราะลงทุนขายตัวก็ควรได้อะไรคืนไปบ้าง”
พิมลแขหน้าชา ธวัชฉุนขาดเอ็ดลูกสาวลั่น
“เหมือนชนก! หยุดพูดจาหยาบคายกับแขได้แล้ว”
“พ่อยังจะเข้าข้างผู้หญิงปลิ้นปล้อนคนนี้อีกเหรอคะ”
“พ่อรู้เรื่องเขาสองคนเคยรักกัน”
ธวัชกัดฟันข่มอารมณ์ หากลัคนัยไม่สารภาพเรื่องเคยเป็นแฟนกับพิมลแขเมื่อคืนเขาคงโกรธกว่านี้ แต่ครั้งนี้แม้รู้ว่าเหมือนชนกหวังดีแต่ก็เลือกทำด้วยวิธีเกินกว่าเหตุจนเขารับไม่ได้
เหมือนชนกควักมือถือเปิดภาพจากกล้องวงจรปิด ธวัชมองดูด้วยแววตาเฉยชาก่อนเอ่ยเสียงเครือ
“ไม่ว่าพ่อจะคิดหรือทำอะไรมันคงดูไม่ฉลาดในสายตาของลูกเลยใช่ไหม”
“นกไม่ได้คิดอย่างนั้น”
“แต่นกเลือกใช้วิธีนี้เพื่อบอกพ่อ รู้ไหมว่าความรู้สึกของพ่อเหมือนลูกกำลังบอกว่าเลิกโง่สักทีได้ไหม! พ่อเสียใจนะที่ลูกเลือกใช้วิธีนี้ พ่อคงไม่ใช่ฮีโร่ที่นกภูมิใจอีกแล้วใช่ไหม”
“นกเป็นห่วงพ่อ”
“พ่ออยากให้นกเข้าใจว่าพ่อเลือกแขด้วยความรักไม่ใช่ความหลง ขอให้นกเชื่อและเคารพการตัดสินใจของพ่อ”
“พ่อยังจะเลือกเขาอีกเหรอคะ”
คำถามของลูกสาวทำให้ธวัชคิดหนัก ก่อนตัดสินใจเดินไปยืนข้างพิมลแข เหมือนชนกสะเทือนใจมากวิ่งหนีจากร้านอาหาร ธวัชจะตามแต่วิสาขาขวางไว้และบอกว่าจะเคลียร์เอง
ooooooo
สถานการณ์ยังไม่คลี่คลาย แม้เหมือนชนกจะยอมกลับบ้านกับวิสาขาแต่ไม่วายก่อเรื่องพังบ้านหลังเล็กที่ลัคนัยเพิ่งเปลี่ยนเป็นบ้านของเล่นวัยเด็กของเธอ
“นกอยากโละขยะทิ้งน่ะค่ะ”
“แต่ของพวกนี้ยังดีอยู่เลยนะคะ...ไม่ดูเป็นขยะสักนิด” ไพพรรณแย้งแต่เหมือนชนกไม่ยี่หระ “เปลือกนอกมันหลอกตาน้าไพอยู่ค่ะ นกเคยคิดว่าของพวกนี้มันเป็นของดีแต่ที่จริงนกมองมันผิดไป คุณยายพูดถูกขยะก็คือขยะ!”
ลัคนัยเจ็บปวดมากที่ถูกเหมือนชนกเข้าใจผิดและดูถูกน้ำใจ เช่นเดียวกับธวัชที่เปิดใจคุยกับพิมลแข
“ทำไมคุณยังเลือกฉันทั้งที่ฉันโกหกคุณ”
“เพราะผมรักคุณ ผมเลือกจะเชื่อในความรู้สึกของผมว่าคุณคือคนที่ผมตามหามาชั่วชีวิต”
“แต่คุณก็ได้ยินแล้วว่าแขไม่ได้รักคุณ หัวใจแขให้คนอื่นไปหมดแล้ว”
ธวัชถอนใจหนักหน่วง เปรยยิ้มๆ “ความรักคนหนุ่มสาว...เข้มข้นร้อนแรง แต่ขณะเดียวกันก็เปลี่ยนแปลงได้ง่าย แต่คนแก่อย่างผม...ความรู้สึกที่ผมมีต่อคุณคือความมั่นคง มั่นใจ ไม่เปลี่ยนแปลงง่ายๆ”
พิมลแขทึ่งมาก สีหน้ารู้สึกผิดและหนักใจจนธวัชต้องปลอบเสียงอ่อน
“ผมเชื่อว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาคงมีสักครั้งที่ผมทำให้คุณรู้สึกรักผมบ้างคุณถึงยอมอยู่กับผม ถ้าคุณยอมให้โอกาสเราได้ลองก้าวไปด้วยกันผมเชื่อว่าสักวัน
ผมจะทำให้คุณรักผมได้...ผมจะรอ”
ธวัชโล่งใจที่ได้บอกความในใจกับพิมลแข แต่กลับต้องกลุ้มเมื่อกลับบ้านเจอวิสาขารออยู่
“คุณพูดแบบนั้นกับลูกได้ยังไง รู้ไหมว่ายัยนกเสียใจมาก”
