นิยายไทยรัฐ
เกมเสน่หา
วิสาขายืนมองเหตุการณ์เหมือนชนกลูกสาวคนเดียวจงใจราดแชมเปญเฉียดกระโปรงพิมลแขด้วยความสะใจ ต่างจากธวัชที่ฉุนขาดประกาศกร้าวให้ลูกสาวขอโทษว่าที่แม่เลี้ยง
“ไม่มีทาง! นกเกลียดมัน นกเกลียดผู้หญิงคนนี้”
“ถ้าลูกไม่ให้เกียรติแขก็คือไม่ให้เกียรติพ่อ!”
“แต่เขาไม่มีเกียรติ มีแค่มารยาไว้หลอกล่อผู้ชายก็เท่านั้นเอง...พ่อมองไม่เห็นได้ยังไง”
“นกกำลังดูถูกพ่อ ถ้าพูดแย่ๆอีกแค่คำเดียว เราก็ไม่ต้องพูดกัน!”
ธวัชไม่เข้าข้างลูกสาวเหมือนเคย เหมือนชนกอึ้งมากแต่ไม่ทันวีนวิสาขาก็ขยับตัวสาดเครื่องดื่มในมือใส่หน้าอดีตสามีที่ทำร้ายจิตใจลูกสาว
“ฉันไม่รู้ว่าจะเสียดายเหล้าที่สาดหรือเสียดายคำว่าพ่อที่ลูกเคยใช้เรียกคุณดี”
ด่าอดีตสามีจบก็หันไปเล่นงานพิมลแขตัวป่วนซึ่งเธอคิดว่าสมควรได้รับการลงโทษที่สุด
“เมียน้อยสมัยนี้ไม่นิยมลักกินขโมยกินในที่ลับแล้ว
แต่ออกมาปรากฏตัวในที่แจ้ง ถ้าเธอกล้าขนาดนี้...ชื่อพิมลแขคงไม่เหมาะกับเธอแล้วล่ะ เธอควรเปลี่ยนชื่อเป็นวรนุชให้เข้ากับสายพันธุ์ของเธอ!”
พิมลแขไม่สะทกสะท้านคำเปรียบเปรยของวิสาขาเพราะแผนยุแยงให้พ่อแตกคอกับลูกสาวของเธอสำเร็จแล้ว ธวัชเชื่อสนิทว่าเธอคือผู้ถูกกระทำและว่าที่ลูกเลี้ยงสาวก็ไม่ใช่ศูนย์กลางของจักรวาล
“เรื่องยัยนกมันเป็นความผิดผมเอง เพราะผมยอมเวลาลูกทำอะไรตามอารมณ์ ยัยนกถึงเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้”
“แขเข้าใจค่ะ คุณรักคุณนกมาก จะมีพ่อคนไหนอยากทนเห็นลูกไม่มีความสุข”
“แต่ผมยิ่งปล่อยยัยนกก็ยิ่งล้ำเส้น ทำให้แกยอมรับความจริงไม่ได้ซะที ผมคงต้องใจแข็งมากขึ้น”
ลัคนัยเป็นห่วงความรู้สึกของเหมือนชนก เขาดูออกว่าพิมลแขมีแผนร้ายซึ่งก็ตีถูกจุดเสียด้วยทำให้
คืนนี้คุณหนูขี้วีนตั้งรับไม่ทัน แต่กระนั้นก็อยากเตือนให้เธอมีสติเพราะเกมนี้เธอเป็นคนเปิดศึกก่อน
เหมือนชนกไม่ฟังเพราะเข้าใจผิดตั้งแต่ต้นว่าเขาเป็นคนพาพิมลแขมาให้พ่อรู้จัก
“ที่แท้ก็อยากมาขู่ ไม่อยากให้ฉันยุ่งกับเจ้านายใหม่”
“ถ้าคุณคิดอย่างนี้คุณจะไม่มีความสุข ทั้งที่คุณพ่อคุณก็รักคุณแต่คุณจะต้องทำสงครามกับท่านไปด้วย”
“ไม่ต้องมาเทศน์...รักงั้นเหรอ...แต่ที่ฉันเห็นทุกคนก็คิดถึงแต่ความสุขของตัวเองกันทั้งนั้นแหละ”
“รวมทั้งตัวคุณด้วยใช่ไหม”
คำถามแทงใจดำทำให้เหมือนชนกเจ็บจี๊ดแต่ลัคนัยไม่หยุด
“จริงไหมล่ะ...ผมเคยคิดว่าคุณโชคดีที่มีแต่คนรัก แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าคนที่ถูกรักถูกตามใจมากๆโชคร้าย เวลาไม่ได้ดั่งใจจะไม่มีความอดทนแล้วก็จะดิ้นพราดๆ เหมือนจะเป็นจะตาย”
เหมือนชนกโมโหจะตบแต่ถูกเขาจับมือไว้
“ผมยอมให้คุณตบก็ต่อเมื่อผมเลวพอ แต่นี่...ผมหวังดีกับคุณ”
ลัคนัยส่งสายตาจริงใจหวังให้เธอสงบ เหมือนชนกชะงักแต่ยังทิฐิสะบัดมือออกเคืองๆ “กล้าบอกว่าหวังดี ทำให้ฉันอยากจะอ้วก ถ้าหวังดีจริงก็ออกไปซะ นายมันเป็นส่วนเกิน ไม่มีนายสักคนฉันคงจะมีความสุขกว่านี้!”
ooooooo
