คาดเชือก
ตอนที่ 1
อัลบั้ม: เคลลี่ ธนะพัฒน์ ประกบ จั๊กจั๋น อคัมย์สิริ ละครพะบู๊ด้วยแม่ไม้มวยไทยใน "คาดเชือก"
ที่โกดังข้าวริมน้ำของนายทองคำ มาเฟียเจ้าถิ่นของอำเภอโพธิ์ทอง เป็นชุมชนริมน้ำแห่งเดียวที่ชาว ชุมชนยังคงมีวิถีชีวิตแบบดั้งเดิมอยู่
ในยามค่ำคืนนี้ ชายสองคนคือบุญสมกับพุด มีผ้าขาวม้าพันหน้าไว้ แอบเข้าไปในโกดังข้าวสารของทองคำ เดินไปในทางที่สองข้างทางมีกระสอบข้าววางซ้อนกันท่วมหัว แล้วบุญสมก็เอามีดพกเล็กๆที่ติดตัวมากรีดกระสอบข้าวสารที่อยู่ใกล้มือจนขาด ข้าวสารไหลออกมาจึงเผยให้เห็นห่อยาเสพติดที่ซ่อนอยู่ภายในหลายห่อ
บุญสมกับพุดเห็นห่อยาเสพติดที่ยัดไส้อยู่ในกระสอบ ข้าวสาร ต่างมองตะลึง
ที่หน้าโกดัง ลูกน้องทองคำสี่ห้าคนนั่งดวดเหล้าและเล่นการพนันแก้ง่วงกันอยู่ คนหนึ่งคล้ายเห็นคนวิ่งอยู่ไวๆ แต่พอลุกไปดูก็ไม่เห็นอะไร จึงกลับมานั่งดวดและจั่วไพ่กันต่อ
ภายในโกดังมีประกายไฟวิ่งไปตามสายชนวน
ในขณะที่บุญสมกับพุดวิ่งผ่านด้านหลังไปอย่างเร็ว ลูกน้องทองคำเห็นไวๆ ร้อง...
“เฮ้ยยย!!”
แต่พอจะวิ่งไล่ตามก็เห็นประกายไฟพุ่งหายไปที่ตัวระเบิด พอระเบิดตูม ลูกน้องทองคำก็กระเด็นไป ร้อง ครวญคราง พร้อมกับไฟลุกไหม้ขึ้นอย่างเร็ว ลูกน้องนายทองคำตะโกน “ไฟไหม้” พากันวิ่งดับไฟจ้าละหวั่น
ทองคำกับทองดีผู้เป็นลูก และยอดลูกน้องอยู่บนเรือนได้ยินเสียงตะโกนว่าไฟไหม้ก็ลุกพรวดออกมา พอดีลูกน้องคนหนึ่งวิ่งมาตะโกนบอก
“ไฟไหม้! นาย...ไฟไหม้โกดัง...โน่นครับ”
ทั้งหมดรีบวิ่งไปยังโกดังทันที
ooooooo
บุญสมกับพุดเห็นลูกน้องทองคำประมาณ 10 คนวิ่งเข้ามาในโกดัง พุดหันไปหยิบท่อนไม้ขนาดเหมาะมือพร้อมสู้ ส่วนบุญสมกระชับมีดในมือพร้อมใช้
สองฝ่ายปะทะกันทันทีที่เผชิญหน้า บุญสมกับพุดที่กำลังน้อยกว่าถูกไล่ต้อนถอยไปหลังพิงกระสอบข้าวสาร
ซ้ำบุญสมยังถูกลูกน้องทองดีตีจนมีดหลุดมือแล้วกรูกันเข้ามา บุญสมเอื้อมไปคว้าผ้าที่พาดอยู่ใกล้ๆ ฉีกเป็นทางยาวเอามาพันหมัดอย่างคล่องแคล่วแล้วตั้งการ์ดมาด “คาดเชือก” สู้ทันที
ทองดีถามลูกน้องที่หิ้วถังน้ำผ่านมาว่า “ไอ้พวกที่วางเพลิงมันอยู่ไหน” ลูกน้องชี้ไปบอกว่า “พวกไอ้เชษตามเข้าไปด้านหลังครับ” ทองดีเดินไปด้านหลังทันที ส่วนทองคำมองกลุ่มควันที่ลอยอยู่ด้านหลังโกดังอย่างสงสัย
ภายในโกดัง บุญสมกับพุดต่อสู้กับลูกน้องทองคำอย่างไม่มีใครยอมใคร
บุญสมใช้แม่ไม้มวยไทยมีผ้าพันหมัดอย่างมวยคาดเชือก ในขณะที่ทองดีใส่สนับมือทั้งสองข้าง ต่างใช้เชิงมวยเข้าต่อสู้กัน ทั้งจระเข้ฟาดหาง อิเหนาแทงกริช เถรกวาดลาน และขุนยักษ์จับลิง! จนสุดท้าย บุญสมใช้ไม้ตาย ตะโกนก้อง
“หนุมานผลาญลงกา!” เล่นงานทองดีอย่างต่อเนื่องรุนแรง จนทองดีกระเด็นไป เป็นจังหวะที่ทองคำเข้ามาพอดี เขารัวกระสุนใส่บุญสมเป็นชุด แต่บุญสมหลบทัน ทั้งบุญสมและพุดต่างหาทางหนีออกจากโกดัง แต่ถูกทองคำไล่ต้อนจนตั้งรับไม่ทัน พริบตานั้นมีชายใส่หน้ากากม้วนตัวลงมาขวางไว้ดัดเสียงต่ำตะโกน
“หนีไป!”
ทั้งทองคำและชายใส่หน้ากาก ต่างเป็นมวยคาดเชือก ลูกน้องทองคำกรูกันเข้ามารุมชายใส่หน้ากาก แต่ก็ถูกถีบกระเด็นออกไป แล้วชายใส่หน้ากากก็ใช้จังหวะที่กำลังชุลมุนกันนั้นม้วนตัวหนีออกไปได้
เขาคือ ธนู ผู้ที่จะมาเป็นปลัดอำเภอแทนคนเก่าที่ถูกทองคำใช้อิทธิพลเขี่ยออกไปให้พ้นทางตนนั่นเอง!
ooooooo
ที่ถนนค่อนข้างขรุขระทางเข้าหมู่บ้าน ละไม นักธุรกิจสาวสวย เจ้าของกิจการหลายอย่างในอำเภอมีทั้งร้านค้าในตลาดน้ำและปั๊มน้ำมัน ขับรถจี๊ปมาตามทางแล้วต้องหยุดรถเพราะมีขอนไม้ขวางอยู่
ละไมจอดรถลงไปดูขอนไม้อย่างหงุดหงิด ขณะกำลังก้มจะดึงขอนไม้ออก หมวกใบสวยที่สวมอยู่ก็ถูกลมพัดปลิวไป เธอวิ่งไล่ตะครุบแต่ลมก็พัดหมวกปลิวไปเรื่อย
“ไอ้หมวกบ้า นี่ถ้าไม่แพงแม่จะปล่อยให้ไปที่ชอบ... ที่ชอบเลย” แล้ววิ่งไล่ตะครุบหมวกที่ยังถูกลมพัดไปเรื่อยๆ
“นี่ครับ หมวกของคุณ” เสียงหล่อๆของธนูบอก ละไมแทบกรี๊ดเมื่อเห็นเขาเหยียบหมวกใบนั้นไว้ใต้รองเท้า ด่าออกไปเหมือนมันติดอยู่ริมฝีปากตลอดเวลา แล้วโวยวายว่าหมวกตนใบละตั้ง 500 บาทถูกเหยียบป่นปี้หมดแล้ว
ธนูยิ้มอารมณ์ดีบอกให้ใจเย็นๆ แล้วจัดหมวกให้เข้ารูปทรง บรรจงวางไว้บนหัวละไมขยับให้เข้าที่สวยงาม ก็ยังโดนเธอด่าเป็นชุด จนธนูชักฉุน บ่นว่าตนอุตส่าห์เก็บให้แทนที่จะขอบคุณกลับโดนด่าอีก แบบนี้โบราณเขาเรียกว่า ทำคุณบูชาโทษโปรดสัตว์ได้บาป ถูกแว้ดใส่ว่า “แก...แกว่าฉันเป็นสัตว์”
“เฮ้ย! ผมเปรียบเทียบให้ฟัง ไม่ได้ด่า เข้าใจกันบ้าง มองโลกเป็นบวกบ้าง เอ้า...เอาหมวกคืนไป”
“ไอ้โสโครก” ละไมผลักธนูล้มก้นจ้ำเบ้า ทำให้หนังสือที่เขาเสียบไว้ตรงขอบกางเกงหลุดร่วงไม่รู้ตัว ลุกขึ้นได้ก็บ่น
“ผู้หญิงแบบนี้ไม่มีใครเอาไปเป็นลูกเป็นเมียแน่ สวยแต่รูปจูบแล้วเหม็นเน่า!” เห็นละไมยังเต้นเร่า เขาบอก “หมวกนี่ถ้าไม่ใช้ ผมจะเอาไปให้แฟน เสียดาย ตั้ง 500 บาท” พูดแล้วโบกมือลาเดินไป ยังได้ยินเสียงละไม ด่าตามหลัง
“ดิบ! ทุเรศ! เส้นเลือดฉันแตก ฉันจะโทษแก ฉันจะฟ้องคุณทองดี” ละไมเดินไปหยิบหนังสือพลิกดูเป็นท่ามวยคาดเชือกแบบต่างๆ เธอเบ้หน้าพึมพำ “หน็อยแน่ะ ไอ้พวกมวยวัด!”
ธนูเดินไปไม่สนใจ ส่วนละไมหลังจากด่าไปหลายชุด แล้วก็ขับรถบึ่งไปหาทองดีที่บ้าน ฟ้องเขาว่า
“เมื่อกี๊ไมไปเจอกุ๊ยข้างทาง!” ฟ้องแล้วเอาหนังสือที่เก็บมาได้ให้ทองดีดู ทองดีดูแล้วบอกว่ามีคนฉีกตอนท้ายไป
“นี่ไม่ใช่ตำรามวยธรรมดา แต่เป็นตำรามวย ‘แม่ไม้พยัคฆ์ดำ’ ตำรานี้เป็นสุดยอดวิชาของช้างสารด่าน พญายม เสียดายที่หายไปสองท่าที่สำคัญที่สุด”
“ไอ้นั่นแหละที่ฉีกเอาไปซ่อน เราต้องจับตัวมันให้ได้” ละไมสีหน้าไม่หายแค้น
ooooooo
ธนูเอาหมวกใบละ 500 บาทของละไมจัดรูปทรงเข้าที่แล้วแขวนไว้ที่หน้ารถมอเตอร์ไซค์คันเก่าแต่เท่ของตน แล้วขี่เข้าไปในตลาดเพื่อหาของกิน เขาเดินเข้าร้านที่ยอดกับจ่อย คนชื่อเล็กแต่ตัวใหญ่ หน้าตาไม่ฉลาดกำลังนั่งกินโจ๊กกันอยู่
พอธนูเดินเข้าไป ยอดก็พยักพเยิดให้จ่อยไปจัดการ จ่อยเห็นยอดพยักหน้าให้ก็พยักหน้าตอบแล้วก้มหน้าก้มตากินต่อ จนยอดต้องบอกมันตรงๆจึงเข้าใจแล้วเดินไปหาเรื่องธนู มันพูดไม่กี่คำก็หักนิ้วบิดคอกร๊อบ...กร๊อบ แล้วกระโจนเข้าใส่ แต่ธนูหลบทัน ยอดเห็นแล้วเซ็งเลยลุกไปเล่นเอง
“ถ้าไอ้หมอนั่นมันมีตำราพยัคฆ์ดำ ลูกต้องไปจับมันเอง” ทองคำบอก ทั้งทองดีและละไมรับคำแข็งขันแล้วรีบไป
ไอ้ขวา ลูกน้องคู่ใจของทองคำติงว่า ช้างสารด่านพญายม บวชตั้งนานแล้ว หรือว่าจะสึกออกมาสู่ยุทธจักรอีก ไอ้ซ้ายลูกน้องอีกคนบอกว่าอาจจะไม่ได้สึก เท่าที่รู้มันมีศิษย์เอกอยู่คนหนึ่ง ทองคำไม่อยากฟังโบกมือไล่ทั้งสองออกไป พอทั้งสองออกไปแล้ว ทองคำก็ก้มอ่านตำรานั้นอย่างจริงจัง
ที่ร้านอาหารในตลาด ไม่ว่ายอดที่เข้าไปลุยกับธนูเองจะมาไม้ไหน ธนูก็รับมือได้หมด จ่อยหายไปพักหนึ่งก็พาพรรคพวกมาอีกห้าหกคน พวกนั้นรุมธนูแบบหมาหมู่ แต่ครู่เดียวพวกของยอดก็ลงไปนอนระเนระนาดสะบักสะบอมไปตามกัน
บรรดาไทยมุงได้ดูมวยดีมีครูอย่างธนูกันฟรีๆ ก็ปรบมือชื่นชม ธนูโค้งรับอย่างเก๋แล้วขึ้นมอเตอร์ไซค์ขี่ไปอย่างเท่
ระหว่างทาง ธนูสวนกับขบวนรถของทองดีกับละไมและลูกน้องที่จะไปเล่นงานธนูที่กำลังมีเรื่องกันที่ร้านในตลาด ธนูชี้มือไปที่ตลาดตะโกนบอกพวกทองดีว่า
“ในตลาด”
แต่พอทองดีกับพวกไปถึงตลาด เห็นคนในตลาดและพ่อค้าลูกชิ้นกำลังช่วยกันประคองลูกน้องตัวเองขึ้นมา บอกทองดีว่าคนนั้นไปแล้ว ละไมจึงนึกถึงคนขี่รถสวนไปเมื่อกี๊ที่ชี้บอก “ในตลาด” ก็นึกได้ โมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงบอกทองดีว่าไอ้คนเมื่อกี๊ที่มันบอกเรานั่นเอง ทองดีสั่งให้ทุกคนรีบตามไปเลย
“ต้องปิดล้อมทางเข้าออกหมู่บ้านไว้ให้หมดเลย ไมจะจัดการเอง คุณทองดีไล่ตามไป” แล้วละไมก็ขี่มอเตอร์ไซค์ไป ทองดีสั่งลูกน้องให้ตามตนไป
ooooooo
ที่ร้านค้าของละไมในตลาดน้ำ ละเมียนที่เป็นน้องสาวกำลังดีดลูกคิดคิดบัญชีอยู่ แต่ดีดไปกี่รอบคิดกี่ทีตัวเลขก็ไม่ลงตัว โมโหเลยขว้างรางลูกคิดจนหักลูกคิดกลิ้งกระจาย
ละไมกลับมาเหยียบลูกคิดลื่นถลาเกือบล้ม ดุน้องสาวว่าอะไรเนี่ย ละเมียนพูดอย่างสะใจว่า มันอยากไม่รักดีคิดเท่าไรก็ไม่ตรงกันสักที บ่นพี่สาวว่า
“เมื่อไหร่พี่จะเปลี่ยนเป็นเครื่องคิดเลขเสียที ราคาก็ไม่ได้แพงอะไรเล้ย” ถูกละไมจิ้มหน้าผากหาว่าไม่รู้จักค่าของเงิน สองพี่น้องเลยเสียงดังใส่กัน ละไมบ่นว่าคนยิ่งหงุดหงิดอยู่ แล้วเข้าห้องปิดประตูปัง ละเมียนย้อนว่าพี่หงุดหงิดเป็นคนเดียวรึไง หันมาเห็นลูกค้าเดินเข้าร้านเลยเจอลูกหลง ถูกละเมียนตวาดไล่
“เข้ามาทำไม วันนี้ไม่ขาย” ลูกค้าถอยกรูดออกไปแทบไม่ทัน แล้วละเมียนก็ไปปิดร้านกระแทกเท้าเข้าห้องไปอีกคน
ดึกแล้ว ทองคำยังนั่งอยู่ในห้องทำงานกับทองดี มีสมุนสองคนคือซ้ายกับขวาคอยอารักขาอยู่ ทองคำส่งตำราให้ทองดีบอกให้ไปลองฝึกดู ถึงจะได้ไม่ครบทุกท่า ก็ยังดีกว่าไม่รู้เลย บอกทองดีว่าตนจะไปนอนแล้ว พลางสั่งซ้ายกับขวาว่า
“ถ้าได้เรื่องแล้วไปปลุกด้วย”
ooooooo
คืนนี้ ขณะละไมนอนหลับก็สะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงกุกๆกักๆ คว้าปืนย่องไปดู เจอแต่แมวก็โล่งใจเดินกลับเข้าห้อง
แต่พอเข้าห้องก็ได้ยินเสียงกุกกักอีก ละไมตัดสินใจเดินไปที่ห้องครัวเจอธนูเข้าอย่างจัง เขาพรวดเข้าจับเอามืดอุดปากไม่ให้ร้อง จับมัดทั้งปากทั้งมือ แล้วบอกว่าตนไม่ได้คิดร้ายอะไรกับเธอ แค่ขออาศัยหลบพวกแฟนคลับเธอหน่อยเท่านั้น
ธนูบอกก่อนออกไปว่า “ขอบคุณมากนะคุณหมวก ที่ให้ทั้งที่ซ่อนและอาหารการกิน”
ออกจากบ้านละไมแล้ว ธนูใส่หมวกติดหนวดอำพรางหน้าตัวเองเข้าไปเติมน้ำมันที่ปั๊ม เจอจ่อยกับเจ๋งนั่งเฝ้าปั๊มอยู่ ก็ทำเป็นเข้าไปทักทายว่าเป็นเจ้าของปั๊มหรือ ยกยอปอปั้นจนจ่อยเคลิ้ม เด็กเติมน้ำมันเสร็จพอดีบอกว่า 300 บาท จ่อยเคลิ้มกับคำป้อยอบอกธนูว่าตนไม่คิดตังค์ ธนูเลยเอาให้ 100 บาทบอกว่าเอาไว้กินกาแฟ จ่อยสั่งเจ๋งให้ไปเปิดทางให้ธนูด้วย เจ๋งไปอย่างไม่เต็มใจ พอเจ๋งเปิดทางให้ ธนูหันไปส่งจูบให้จ่อยแล้วสตาร์ตเครื่องออกไปเลย
ooooooo
เช้ารุ่งขึ้นระเบียบมาเข้าครัวจึงช่วยปลดเชือกและแก้ผ้ามัดปากให้ละไม พอพูดได้ ละไมก็โพล่งอย่างแค้นใจว่า
“ฉันจะฟ้องคุณทองดี!”
พอไปถึงออฟฟิศที่ตลาดน้ำ ละไมร้องห่มร้องไห้เล่าให้ทองดีฟัง ฝ่ายนั้นบ้าดีเดือดขึ้นมาบอกว่าจะไปเอาเลือดมันมาเซ่นละไม ละเมียนฟังอยู่ติงเบาๆว่า “สยองไปมั้ง” เลยถูกละไมเรียกปราม และทองดีก็อบรมว่า
“ละเมียน เราเป็นน้องต้องรักพี่ อย่าเห็นคนอื่นโดยเฉพาะโจรผู้ร้ายดีกว่าพี่...เลือดย่อมเข้มกว่าน้ำ”
ละเมียนเบ้ปากยักไหล่แล้วเดินออกไป ทองดีบอกให้ไปตามจ่อยมาทันที พอจ่อยมา ทองดีก็ต่อยเสียจนทรุด สั่งลุกขึ้นมาให้ต่อยอีก ละไมขอร้องทองดีให้พอเถอะ ขอให้เห็นแก่ตน ทองดียอมหยุดบอกว่าเห็นแก่ละไม สั่งจ่อยให้
ขอบคุณละไมเสีย จ่อยไปกราบขอบคุณละไม ทองดีไล่จ่อยออกไปก่อนบอกละไมว่า
“ผมจะส่งคนออกไปสืบให้ได้ว่า ไอ้บ้านั่นมันเป็นใคร แล้วจะลากตัวมาสำเร็จโทษที่นี่” แล้วขอละไมแต่งงานกับตนเพราะเหตุการณ์เมื่อคืนทำให้ตนเป็นห่วงเธอมาก
“ขอบคุณค่ะ แต่ไมเคยสาบานต่อหน้าศพพ่อกับแม่แล้วว่า ถ้าไม่ได้ตัวฆาตกรที่ฆ่าท่าน ไมจะยังไม่ยอมแต่งงาน จะไม่หาความสุขใส่ตัวทั้งนั้น คุณทองดีเข้าใจใช่ไหมคะ”
“ครับ...ผมเข้าใจละไมเสมอ ทุกวันนี้ผมก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะหาตัวไอ้คนชั่วนั่นมาลงโทษให้ได้”
“ขอบคุณค่ะ...ขอบคุณจริงๆ”
ละไมน้ำตาคลอด้วยความซาบซึ้งใจ ทองดีหยิบผ้าเช็ดหน้าราคาแพงที่เสียบกระเป๋าเสื้อมาเช็ดน้ำตาให้อย่างทะนุถนอมรักใคร่
พอออกจากร้านของละไม ทองดีบอกกับยอดว่า “สงสัยต้องจับแพะเสียแล้ว!” ยอดถามว่าละไมไม่สงสัยหรือ “แล้วเอ็งจะทำให้เขาสงสัยทำไมวะ” ทองดีถามดุๆ แล้วพากันขึ้นรถไป
เช้าวันรุ่งขึ้นที่ตลาดน้ำยามเช้า ทองดีชี้ชวนละไมให้ดูภาพต่างๆ ที่มาวางพลางบรรยายอนาคตที่ตนวาดภาพไว้ให้ฟัง ระหว่างนั้นมีเสียงร้องว่าเด็กตกน้ำ ทองดีกระโดดลงไปช่วยเด็กขึ้นมา ทำให้ละไมยิ่งหลงใหล พึมพำอย่างมีความสุข
“คุณเป็นคนจิตใจดีที่สุด ไมรู้ว่าไมเลือกคนไม่ผิดแน่...”
ธนูอยู่ที่คอนโด สารภาพกับพ่อที่โทร.มาว่าตนทำตำรา ‘พยัคฆ์ดำ’ หล่นหาย พูดแล้วต้องรีบเอาโทรศัพท์ห่างหูเพราะเสียงพ่อดังมาก เขาบอกพ่อว่า
“แต่ผมพอจะรู้ว่าทำตกที่ไหน ครับ...คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะไปเอาคืนมาให้...ครับ...ผมจะระวังตัว!” พอวางสายจากพ่อ ธนูก็ทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เชื่อว่า “ยัยหมวกนั่นต้องเก็บไปแน่ๆ”
ooooooo
บุญสมที่ยังบอบช้ำจากการต่อสู้อยู่ พุดช่วยประคบรอยช้ำให้ถามว่าพรุ่งนี้จะสู้ไหวหรือ บอกว่ายังดีที่มีคนมาช่วยไว้ อยากรู้จังว่าเป็นใคร บุญสมถามว่าจะรู้ไปทำไม ไม่ได้อยากให้มาช่วยพุดติงว่าเผื่อจะได้ร่วมมือกันปราบพวกทองคำไง
“ถามจริงเหอะ ไอ้พุด เอ็งเคยเห็นใครหน้าไหนใน ‘โพธิ์ทอง’ บ้างที่มันจะกล้าต่อต้านพวกไอ้ทองคำ ไม่เงินก็ความกลัวปิดปากทั้งนั้น”
“จริงของพี่ ป่านนี้ไอ้คนนั้นมันอาจจะกลายเป็นศพไม่มีญาติไปแล้วก็ได้ ไอ้ทองคำมันไม่ปล่อยไว้หรอก” พุดพยักหน้าเห็นด้วย
รุ่งขึ้นที่มุมหนึ่งบนสังเวียนมวยคาดเชือกที่ลานบ้านครูจรัล หลังจากบุญสมคาดเชือกเสร็จก็บริกรรมคาถาบรรยากาศขรึมและขลังมาก เสร็จแล้วก็ไหว้ครูอย่างสวยงาม
เวลาใกล้เคียงกันนั้น ละเมียนขับเรือสองตอนบึ่งมาจนคลื่นกระจายบ่ายหน้าไปที่เวทีมวยคาดเชือก ละเมียนขับเรือเร็วจนละไมบอกให้ช้าหน่อยก็ได้
“ก็บอกแล้วว่าอย่าตามมา อ้อ...ลืมไปว่าต้องไปเชียร์แฟน” ละเมียนเหน็บพี่สาว
วันนี้เป็นการชกกันระหว่างบุญสมกับทองดี ซึ่งเป็นศิษย์เอกของครูจรัลทั้งคู่ จวงแม่ของบุญสมมาดูลูกชกด้วย
พอละเมียนกับละไมมาถึง ละไมเดินไปร่วมวงกับทองคำประสาว่าที่สะใภ้ ส่วนละเมียนไปนั่งในกลุ่มคนดูใกล้ๆกับจวง เมื่อได้เวลา ครูจรัลถอดมงคลให้ทั้งสอง พูดกับบุญสมและทองดีด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า
“บุญสม...ทองดี พิธีไหว้ครูมวยของบ้านข้า มีการประลองมวยของศิษย์ ในฐานะที่เอ็งสองคนเป็นศิษย์เอกของข้า ขอให้เอ็งทั้งสองคนใช้เชิงมวยที่ข้าสอนให้เต็มความสามารถ ให้ปรมาจารย์มวยท่านได้เห็นว่า คนรุ่นเอ็งยังรักษาสิ่งที่พวกท่านหวงแหนไว้ได้”
จวงปรารภกับละเมียนว่า “ดูลูกชายชกกี่ครั้งก็ทำใจไม่ได้สักที ว่าจะไม่มาดูก็อดใจไม่ได้”
“โห...ป้าจวง จะห่วงทำไม คนทั้งบางเขาก็รู้ว่าไอ้หมาบ้าบุญสม เอ๊ย...ลูกชายป้า เก่งจนหาคนเปรียบมวยไม่ได้อยู่แล้ว” จวงบอกว่าประมาทไม่ได้เพราะทองดีก็เป็นศิษย์เอกของครูจรัลเหมือนกัน “ใช่...ผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะมาตั้งแต่เล็ก”
พอระฆังเก่าๆที่ห้อยอยู่ข้างเวทีดังขึ้น บุญสมกับทองดีก็ปรี่เข้าใส่กันทันทีท่ามกลางเสียงเชียร์ของใครของมัน
ระหว่างชก เมื่อทองดีพลาด บุญสมไม่ซ้ำ บอกว่า “ข้าไม่เคยซ้ำคนล้มเหมือนเอ็ง” แต่พอจังหวะที่บุญสมพลั้ง ทองดีรุกฆาตตะโกน “หงส์ปีกหัก! คราวนี้ข้าจะหักคอเอ็ง ไอ้บุญสม!”
ทั้งสองยังชกกันด้วยแม่ไม้มวยไทย ผลัดกันรุกผลัดกันรับ จนเมื่อทองดีพลาดแก้หลุดออกมาได้ก็ตะลุมบอนมั่วกันจนครูจรัลเดินเข้าไปห้าม
“เอาล่ะๆ พอได้แล้ว” ทองดีรีบพูดกับครูจรัลว่าตนยังไม่แพ้ “ไม่มีใครแพ้ ไม่มีใครชนะทั้งนั้น การประลองมวยในพิธีไหว้ครู ก็เพื่อแสดงให้ครูมวยผู้ล่วงลับได้รับรู้
เท่านั้น และพวกเอ็งสองคนก็ส่อแววจะเลยเถิดเกินไปแล้วด้วย”
ครูจรัลจ้องหน้าทั้งสองอย่างตำหนิ ทั้งสองก้มหน้า แต่ทองดีแอบเหลือบมองบุญสมอย่างครุ่นคิด
ooooooo พอกลับบ้านให้ยอดทำแผลให้ ทองดีบอกทองคำว่า ตนสงสัยว่าบุญสมเป็นคนเดียวกับไอ้โจรที่มันเข้าไปเผาโกดังเรา ยอดบอกว่าใช่เลย แต่ทองคำย้ำถามทองดีว่าแน่ใจหรือ
“มั่นใจเลยพ่อ!” ทองดียืนยัน
“ไอ้บุญสม! แค้นครั้งนี้เป็นแค้นซ้ำซ้อน!” ทองคำคำราม ส่วนทองดีขอตัวไปหาละไมเดี๋ยวเธอจะสงสัยว่าเราคุยอะไรกัน
พอทองดีออกไปพบละไม เธอโล่งใจเมื่อเห็นว่าทองดีไม่เป็นอะไรมาก ทองดีคุยโวว่า
“คุณไมไม่ต้องเป็นห่วง ผมไม่มีวันแพ้ไอ้บุญสมเด็ดขาด...เดี๋ยวผมจะพาไปกินข้าวมันไก่ที่ตลาด”
“คุณทองดีไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ” ละไมเอ่ยอย่างชื่นชม
ooooooo
จวงทำกระเป๋าสตางค์ตกขณะไปดูบุญสมชก ละเมียนเก็บได้เอามาให้ พอเห็นบุญสมอยู่กับจวงก็ชักสีหน้านิดหนึ่ง
ละเมียนเอากระเป๋าให้จวงเสร็จก็พอดีพุดวิ่งหน้าตื่นมาเรียกบุญสม พอเห็นละเมียนอยู่ด้วยก็ชะงักอึกอัก บุญสมดูออกจึงลุกไปคุยข้างนอก จวงเรียกบุญสมถามว่าจะไปไหน เขาไม่ตอบแต่เดินไปกับพุด
“บุญสมเอ๊ย...เอ็งจะออกไปทำอะไรให้แม่เดือดร้อนอีก ข้าอยากรู้นักว่าอะไรมันทำให้เอ็งเลือดร้อนขนาดนี้”
“ไอ้คนอกตัญญู” ละเมียนด่าเบาๆ
ที่บริเวณใกล้ตลาด เสียงมอเตอร์ไซค์กระหึ่มมาอย่างยิ่งใหญ่ พ่อค้าแถวนั้นพูดอย่างรู้กันว่า ขบวนเคลียร์พื้นที่ล่วงหน้ามาก่อน จากนั้นไม่กี่อึดใจ รถเก๋งคันงามของทองดีก็มาถึง มีมอเตอร์ไซค์จอดขนาบทั้งซ้ายขวา
ทองดีกับละไมลงจากรถคนละด้าน ธนูที่ปลอมตัวเป็นคนขายลอตเตอรี่แต่งตัวโทรมๆ เห็นละไมก็พึมพำสมเพช
“เห็นกงจักรเป็นดอกบัว เห็นผิดเป็นชอบ” พ่อค้าขายลูกชิ้นถามว่าพูดอะไร ธนูไม่ตอบแต่บอกว่า “จะไปขายลอตเตอรี่ให้เขาหน่อย”
“เฮ้ย...พวกนั้นเขาเจ้ามือหวย!” พ่อค้าลูกชิ้นทักท้วงแต่ธนูเดินไปแล้ว เลยบ่น “หมู่นี้ทำไมมีพวกพูดไม่รู้ฟัง”
ธนูเข้าไปขายลอตเตอรี่ บอกว่าจะนำโชคมาให้ถูกทองดีพยักหน้าให้ยอดไล่ออกไป แต่ธนูก็ยังตื๊อไม่เลิก สุดท้ายทองดีเลยให้ยอดกับลูกน้องจับธนูโยนออกไปนอกร้าน ธนูถามคนขายลูกชิ้นปิ้งว่าพวกนั้นเป็นใครหรือ
“เขาบอกว่าเขาเป็นเจ้าของที่นี่ ที่อำเภอโพธิ์ทอง เข้าใจรึยังล่ะ” ธนูทำเป็นโง่พึมพำว่าเพิ่งรู้ว่าอำเภอก็ขายได้ ชิ้นพาซื่อบอกว่า “เขาไม่ได้ใช้เงินซื้อ แต่ใช้อิทธิพล รู้จักหรือเปล่าคำว่าอิทธิพลน่ะ!”
ธนูหยิบลูกชิ้นปิ้งกิน ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
ooooooo
ธนูเดินขายลอตเตอรี่ไปถึงหน้าออฟฟิศของละไม ทั้งละเมียนและคนแถวนั้นพากันมามุงซื้อเป็นกลุ่ม จนละไมที่เพิ่งมาถามเสียงขุ่นว่า
“นั่นอะไรกัน”
เท่านั้นเอง วงซื้อลอตเตอรี่แตก เผยให้เห็นธนูยืนอยู่ ละไมทำหน้าเอือมบ่นว่านายอีกแล้วหรือแล้วไล่ให้ไปขายที่อื่น ถูกธนูแกล้งยั่วจนถูกด่าไอ้บ้าแล้วแผดเสียงกรี๊ด จนละเมียนต้องบอกพี่สาวให้เข้าข้างในเถอะ อายเขา
“ฉันบอกให้ไปให้พ้น! ไม่อย่างนั้นฉันจะฟ้องคุณทองดี” ละไมขู่ก่อนเดินเข้าข้างในอย่างหัวเสียสุดๆ
“คำก็จะฟ้องคุณทองดี สองคำก็จะฟ้องคุณทองดี พี่ละไมรู้ไหมว่าชาวบ้านเขาเกลียดเราไปหมดแล้ว”
ละเมียนบ่น ละไมสวนทันควันว่าตนไม่แคร์ “แต่หนูแคร์ แคร์มากด้วย พวกชาวบ้านเคยรักพ่อแม่เรา พ่อแม่เราเคยช่วยเหลือจุนเจือ...”
ละเมียนหยุดกึก เมื่อจู่ๆ ละไมก็ร้องไห้เป็นวักเป็นเวน ขึ้นมา พอถามว่าเป็นอะไรก็เดินเข้าห้องปิดประตูปัง เข้าห้องแล้วละไมร้องไห้คร่ำครวญ
“พ่อจ๋า...แม่จ๋า...ทำไมพ่อแม่ถึงทิ้งหนูไป หนูต้องมารับผิดชอบธุรกิจทั้งหมด หนูเครียด...เครียด! เพราะหนูไม่พร้อม” ละไมนั่งพิงประตูร้องไห้สะอึกสะอื้น นัยน์ตาวาวโรจน์ขึ้นมาเมื่อพูดกับพ่อแม่ว่า “ถ้าหนูรู้ว่าใครฆ่าพ่อกับแม่ หนูจะฆ่ามัน!”
ฝ่ายธนูถูกละไมไล่ตะเพิดให้ไปขายลอตเตอรี่ที่อื่น ก็เดินเลี่ยงไปที่บริเวณป่าโปร่ง คุยโทรศัพท์ด้วยสีหน้ากังวลว่า
“ผมคงจะอยู่ต่ออีก 3-4 วัน...ไม่ต้องห่วงครับผมดูแลตัวเองได้ ทุกอย่างที่นี่โดยเฉพาะผู้คนน่าสนใจมาก”
เป็นสายจากเดชาพ่อของเขานั่นเอง พอวางสายจากลูกชาย เดชาก็เลื่อนตัวลงนอนดึงผ้าห่มคลุมแล้วพลิกตัวนอนตะแคง
ooooooo
เช้าวันรุ่งขึ้น บุญส่ง บางน้ำเปรี้ยว ก็มาปรากฏตัวที่ท่าเรือในตลาดโพธิ์ทอง พร้อมลูกน้องหน้าเถื่อนร่างกำยำอีก 4 คน ชาวบ้านแถวนั้นพากันมอง คนหนึ่งเอ่ยอย่างจำได้ว่า
“บุญส่ง บางน้ำเปรี้ยว ยอดมวยคาดเชือกจากบางน้ำเปรี้ยว”
“ไอ้บุญสมมันอยู่ไหนข้าต้องการพบมัน” บุญส่งถาม ชาวบ้านแถวนั้นพากันมองทั้งสนใจและสงสัย อึดใจเดียวพุดก็วิ่งอ้าวไปบอกบุญสมว่าบุญส่ง บางน้ำเปรี้ยวมาที่นี่
วันนั้นเอง เวทีมวยคาดเชือกก็ถูกกั้นขึ้นเป็นสังเวียนมวยเถื่อน มีชาวบ้านมาพนันขันต่อกันคึกคัก ในนั้นมีธนูแบกแผงลอตเตอรี่เข้ามาและมีพ่อค้าลูกชิ้นปิ้งตามมาด้วย
“ไม่มียก ชกจนกว่าจะฟุบไปข้าง กูอยากรู้ว่า ยอดมวยคาดเชือกที่ดังไปถึงบ้านกูที่บางน้ำเปรี้ยวจะแน่แค่ไหน” บุญส่งประกาศท้าแล้วเยาะเย้ย “หรือจะเป็นเด็กฟันไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม กูจะได้ถีบกลับไปดูดนมแม่ ฮ่าๆๆ”
บุญสมกำหมัดแน่นแล้วเหวี่ยงใส่บุญส่งด้วยความใจร้อน
ละเมียนกับจวงมาถึงพอดี ต่างรีบวิ่งไปที่สังเวียนมวยเถื่อน ทองคำกับทองดีมาดูอยู่แล้ว ทองดีบอกทองคำว่าอยากให้บุญสมแพ้ ทองคำบอกว่า “ไม่ต้องห่วงลูกพ่อ มันแพ้แน่!”
การชกยังดำเนินไปอย่างเอาเป็นเอาตาย บุญส่งถูกบุญสมชกปากแตก หันถ่มเลือดในปากอย่างโมโหตบหมัดเข้าหากันจนเศษแก้วที่เคลือบผ้าคาดเชือกร่วงกราวสะท้อนแสงวิบวับ บุญสมเห็นเต็มตาตะโกนด่า
“เศษแก้ว...ไอ้ขี้โกง”
บุญส่งเลือดขึ้นหน้าพุ่งเข้าชกบุญสมอย่างจังจนบุญสมเซ เศษแก้วบาดที่หางคิ้วเลือดอาบหน้าทันที ธนูที่บอกใครๆว่าตนชื่อหนู มองอย่างผิดหวังหันหลัง
เดินออกไป ชิ้นพ่อค้าขายลูกชิ้นปิ้งร้องเรียก “หนู...ไอ้หนู...เฮ้ย ไอ้หนู”
ธนูบอกว่าตนทนดูไม่ได้มันหวาดเสียว ไปทำมาหากินดีกว่า ชิ้นเลยนัดเดี๋ยวไปเจอกันที่ตลาด มองธนูที่เดินไปพึมพำ
“คนอะไร ตัวเบ้อเริ่มดันชื่อหนู แถมยังขี้ขลาดอีกต่างหาก”
จวงดูบุญสมถูกชกทนไม่ได้ถามจรัลว่าทำไมครูไม่ห้าม
“เอ็งก็รู้ว่าไอ้บุญสมมันตั้งใจทำอะไรแล้ว ต่อให้นรกขวางอยู่ตรงหน้ามันก็ไม่หยุด” จรัลพูดอย่างทำใจแต่อดมองบุญสมชกด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ ส่วนละเมียนที่ยืนดูอยู่นึกเกลียดขี้หน้าบุญสมขึ้นมา ด่าเบาๆ
“คนเนรคุณ สร้างแต่ความเดือดร้อนให้แม่ตัวเองไม่รู้จักจบสิ้น”
บุญส่งถ่มถุยใส่บุญสมถามว่ามวยคาดเชือกถิ่นนี้ มีดีเท่านี้เองหรือ ทำให้บุญสมเลือดขึ้นหน้าประเคน
แม่ไม้มวยไทย “ยอเขาพระสุเมรุ” เข้าใส่จนบุญส่งเลือดกบปากเซไป บุญสมตามซ้ำด้วย “ปักลูกทอย” ทองดีใจเสียที่เห็นบุญสมกลับมาได้เปรียบบอกทองคำว่า
“บรรลัยแล้ว อุตส่าห์ถือหางข้างไอ้บุญส่ง บางน้ำเปรี้ยว ไปตั้งเยอะ ไหงเป็นอย่างนี้ล่ะพ่อ”
“ไม่ต้องห่วงน่า เอ็งเตรียมกระเป๋าไว้ใส่เงินเลย แล้วยังมีความสะใจเป็นของแถมอีกด้วยนะโว้ย ฮ่าๆๆ”
แล้วบุญสมก็สืบเท้าเข้าหาคู่ต่อสู้ สอดแขนปัดหมัดของบุญส่งแล้วกระโดดคว้าคอโน้มลงมาตีเข่า ตะโกน
“ปักคอเอราวัณ” สิ้นเสียงบุญสม บุญส่งก็ร่วงลงไปกอง ลูกน้องบุญส่งเข้าไปเปิดเปลือกตาเอามืออังที่จมูกตะโกนอย่างตกใจ
“ตาย! พี่บุญส่งตายแล้ว!”
จวง ละเมียนและจรัลตกตะลึง ในขณะที่ทองดีตะโกนลั่นว่า “ไอ้บุญสมฆ่าคนตาย! ไอ้บุญสมฆ่าคนตาย!!”
จวงตกใจจนเป็นลม บุญสมยืนตะลึง ตะโกนอย่างขาดสติว่า “ไม่...ฉันไม่ได้ทำ ฉันไม่ได้ฆ่า! ฉันไม่ได้ฆ่า!!”
ooooooo
ธนูเดินร้องขายลอตเตอรี่ไปแถวหน้าออฟฟิศของละไม ระเบียบออกมาถามว่าคนไปดูมวยกันหมดแล้วทำไมไม่ไปขายที่นั่น ธนูบอกว่าตนไม่ชอบที่ที่คนพลุกพล่าน แล้วถามว่าคุณนายไม่อยู่หรือ พอระเบียบบอกว่าอยู่ ธนูวานให้ไป
ตามออกมาหน่อยเพราะคุณนายแกสั่งให้เอาเลขท้ายสวยๆมาให้
พอระเบียบเข้าไปบอกละไมที่กำลังนั่งพักผ่อนอยู่ ละไมฉุนขาดคว้าปืนออกไปยิงขึ้นฟ้าด่าและไล่ไป
ให้พ้น ธนูร้องห้าม ขอให้วางปืนหรือส่งมาให้ตนก็ได้ แล้วเสนอเลขท้ายสวยๆ แต่พูดได้แค่ตัวเดียวก็ถูกละไมยิงเฉี่ยวหูไป ธนูตะโกนบอกว่าบ้านเมืองมีขื่อมีแปนะ ละไมสวนทันควันว่า “แต่ที่นี่ไม่มี ไป! ไปขายที่อื่น ท่ีนี่ไม่ต้อนรับ!!”
“โอเค...ไปก็ได้ ลาทีแต่มิใช่ลาก่อน” ถูกละไมยิงขึ้นฟ้าขู่อีก ธนูทำเป็นกลัววิ่งอ้าวไป
“บ้าๆแบบนี้ เหมือนเคยเห็นที่ไหน” ละไมพึมพำ
ธนูเดินไปเจอชิ้นกำลังหน้าตื่นออกมาบอกว่าบุญส่งตายแล้ว และตอนนี้บุญสมก็ถูกคุมตัวไปแล้วด้วย
จวงร้องไห้แทบขาดใจ บอกละเมียนกับพุดว่าจะไปติดคุกแทนลูก ร้องไห้จนเป็นลมแล้วเป็นลมอีก พุดกับละเมียนต้องคอยละลายยาหอมกับเอายาดมให้กินให้ดมตลอดเวลา
ธนูโทร.คุยกับเดชาผู้เป็นพ่อเล่าว่ามวยคาดเชือกที่นี่ชกกันถึงตาย เดชาบอกว่านักมวยที่ชื่อบุญส่งประวัติก็เอาเรื่องพอดู ธนูบอกว่าตนได้ยินชาวบ้านพูดกันว่า บุญสมก็อารมณ์ร้อน มุทะลุดุดันใช่เล่น
พ่อลูกคุยกันได้แค่นั้น เสียงชิ้นร้องเรียกไอ้หนู...
ไอ้หนูก็แทรกเข้ามา ธนูจึงต้องวางสายกับพ่อ ส่งเสียงบอกว่าตนอยู่นี่
เดชาเก็บโทรศัพท์แล้วใส่รองเท้ามันปลาบเดินไปที่ประตู...
ooooooo
ละไมกับละเมียนไม่ถูกคอกัน เพราะละเมียนไม่พอใจที่ละไมรักกับทองดี ละไมปรามละเมียนว่าต่อไปนี้เลิกคบกับครอบครัวฆาตกรนั่นได้แล้ว ละเมียนฉุนถามว่าแล้วครอบครัวไอ้ทองดีมันวิเศษขนาดไหนกัน
ละไมห้ามน้องเอาครอบครัวบุญสมมาเปรียบเทียบกับครอบครัวดีๆอย่างทองดี พอถูกละเมียนถามประชดว่าเทียบไม่ได้เพราะมันเลวกว่าใช่ไหม เลยถูกละไมตบอย่างแรง ละเมียนหันกลับพูดเสียงสั่นด้วยความโกรธว่า
“พี่ตบหนูให้ไอ้พวกสารเลว” เลยโดนตบอีกที บอกว่าอย่าให้ได้ยินด่าครอบครัวคุณทองดีอีก ละเมียนเลยตะโกนว่า “ไอ้พวกสารเลว!” แล้ววิ่งเข้าห้องไป
สองพี่น้องยังกินใจกัน ละไมถามน้องว่าเห็นระเบียบบอกว่าเก็บข้าวของแล้ว จะไปเรียนต่อเมื่อไร ละเมียนย้อนว่าไม่ต้องบอกพี่ก็รู้แล้วไม่ใช่หรือ ละไมปรามน้องว่า พูดกับตนดีๆได้ไหม ละเมียนย้อนเอาว่า
“ทีพี่ยังตบหนูได้เลย ความจริง พี่ไมไม่เห็นน่าจะเดือดร้อนเพราะเงินค่าเล่าเรียน ค่ากินอยู่ ป๊ากับม้าก็แบ่งไว้ให้หนูแล้ว ไม่ได้ไปรบกวนส่วนมรดกของพี่” ละไมถามว่าจะไปเมื่อไร “ก่อนเปิดเทอมนี่แหละ”
แม้สองพี่น้องจะระหองระแหงกัน แต่ลึกๆแล้วต่างก็รักและห่วงใยกัน ติดที่ต่างก็ทิฐิถือดีกันอยู่เท่านั้น
ooooooo
บุญสมเข้าไปอยู่ในเรือนจำได้สองเดือนแล้ว ทุกเวลานาทีเขาคิดจนเครียดแม้แต่เวลานอนก็ฝันร้ายจนตะโกนขึ้นกลางดึกว่า “ฉันไม่ได้ฆ่า!”
“เฮ้ย โวยวายอะไรอีกวะ คนจะนอน” นักโทษที่นอนอยู่ข้างๆตวาด บุญสมหันมองไปทางหน้าต่าง
เขากดดันจนทำท่าจะตะโกนขึ้นมาอีก พลันก็มีมือหนึ่งปั้นผ้าขาวม้าเป็นก้อนยัดปาก เขาคือทองก้อนเพื่อนร่วมคุกรุ่นพี่นั่นเอง
บุญสมดิ้นเลยปล้ำกันอยู่ครู่หนึ่งจนบุญสม
สงบลง ทองก้อนปรามว่าถ้าไม่อยากให้พวกนั้นลุกขึ้นมากระทืบหรือถูกผู้คุมเอากระบองแพ่นกบาลก็หุบปากเสีย ถามว่า อยู่ในนี้สองเดือนแล้วควรหัดชินกับมันได้แล้วไม่อย่างนั้นจะเป็นบ้า
บุญสมบอกว่าตนไม่ได้ฆ่า ทองก้อนบอกว่าคนที่ถูกจับยัดคุกพวกนั้นก็บอกว่าไม่ได้ฆ่าทั้งนั้นแหละบุญสมถามว่ารวมทั้งเขาด้วยหรือ ทองก้อนบอกว่าใช่ แต่พอล้มตัวลงนอนนึกถึงชีวิตตัวเองที่ต้องติดคุกเพราะฆ่าเมีย!
วันนี้...ยอดลูกน้องทองคำมารีดไถพ่อค้าแม่ค้าในตลาด ใครไม่ให้มันก็คว่ำแผงผัก แผงปลาประกาศว่า
“อยากใช้ชีวิตปกติสุข ก็ต้องจ่ายค่าความสุขกันหน่อยโว้ย”
ละเมียนมาเจอ เธอเข้าไปเผชิญหน้ายอด มันยิ้มเยาะใส่ ละเมียนพูดอย่างไม่สะทกสะท้านว่า
“ตลาดนี้ป๊ากับม้าฉันสร้างขึ้นมาเพื่อให้ชาวบ้านได้มีที่ทำมาหากิน ไม่ใช่มีไว้ให้พวกกุ๊ยข้างถนนมาเดินกร่างไถเงิน ถ้าอยากกร่างกลับไปกร่างบ่อนพ่อแกโน่น”
ระเบียบแจ้นไปบอกละไม พอมาถึงละไมถามว่ามีเรื่องอะไรกัน ตำหนิละเมียนว่าทำไมต้องไปล่วงเกินผู้ใหญ่ ละเมียนโต้ว่า ผู้ใหญ่ดีๆ ใครจะไม่เคารพ แต่นี่มัน...พูดได้แค่นั้นก็ถูกละไมสั่งให้พอ ยอดนั่งลงไหว้ละไม พวกลูกน้องพากันทำตาม
“ผมต้องขอประทานโทษครับที่ทำให้คุณละเมียนไม่สบายใจ และคุณละไมต้องหงุดหงิด” ยอดสอพลอ
พอละไมถามว่าแล้วมันเรื่องอะไรกัน ยอดโยนกลองให้ไปถามแป๊ะชองดู ลูกน้องมันติงว่า แป๊ะชองเป็นใบ้ ละไมจึงหันไปถามกำไลแม่ค้าที่มีเรื่องกัน พอกำไลขยับจะเล่า เหลือบเห็นสายตาของพวกยอดก็บอกละไมว่า “ไม่มีอะไร”
“อย่าให้ฉันจับได้ว่า นายยอดพาพรรคพวกมา
สร้างความวุ่นวายในที่ของฉันนะ เพราะฉันจะฟ้องคุณทองดี!” ละไมกวาดตามองทุกคนที่ก้มหน้างุดอยู่
ooooooo
บุญสมหงุดหงิดรำคาญทองก้อนที่คอยมาเตือนไม่ให้คิดมากถ้าขืนปล่อยไว้อย่างนี้ต่อไปมีหวังเป็นบ้าแน่
วันนี้ขณะกำลังขุดดินฟันหญ้ากันอยู่ ทองก้อนก็มาพูดอีก บุญสมเลยไปขออนุญาตผู้คุมไปเข้าห้องน้ำ ไม่นานทองก้อนก็ตามไปพูดเรื่องเดิมๆอีก บุญสมถามว่าเขาต้องการอะไรกันแน่ ทองก้อนบอกอยากให้เตรียมตัวเตรียมใจเป็นไอ้
แก่ขี้คุกเหมือนตนจะได้ไม่บ้าบุญสมโมโหต่อยท้องทองก้อนอย่างเร็ว แต่ทองก้อนแค่บิดตัวนิดเดียวก็พ้นหมัดแล้ว บ่นบุญสมว่า
“ใจร้อนอย่างนี้ มิน่าถึงติดคุก”
ทองก้อนยิ่งพูดเตือนสติก็เหมือนยิ่งยั่วให้บุญสมโมโห จนชกต่อยกันในห้องน้ำ แม้ทองก้อนจะอายุมากแต่ชั้นเชิงมวยเหนือกว่า แต่ทองก้อนไม่เผยตัว ทำทีหลอกล่อให้เหมือนหลบหลีกตามสัญชาตญาณเท่านั้น
ทั้งสองต่อยและฉีดน้ำใส่กัน จนกระทั่งผู้คุมเห็นหายไปนานผิดปกติจึงเข้ามาตาม ทองก้อนกลบเกลื่อนทำเป็นว่าก๊อกน้ำเสีย จับนี่ขยับโน่นจนใช้ได้เป็นปกติ ผู้คุมเลยไม่สงสัย
ตกกลางคืน บุญสมนอนไม่หลับ เขาคิดถึงและเป็นห่วงแม่ จนพึมพำออกมาเบาๆ “แม่...”
ละเมียนเตรียมจะไปเรียนต่อแล้ว ด้วยความเป็นห่วงจวง วันนี้ขณะเอาอาหารไปให้จวง จึงฝากระเบียบให้ช่วยดูแลจวงแทนตนด้วย ส่วนค่าใช้จ่ายตนจะส่งมาให้ทุกเดือน โดยจะเอาเงินส่วนของตน ไม่เกี่ยวกับละไม
แต่ไปเจอจวงกำลังจะผูกคอตายพอดี จึงช่วยกันปลดลงมา จวงร้องไห้คร่ำครวญว่าตนไม่เหลืออะไรแล้วอยู่ไปก็ทรมาน ละเมียนขอให้จวงอดทน เพราะยังมีลูกชายอีกคนอยู่ ถามว่าป้าจะไม่อยู่รอเขาออกจากคุกหรือ ให้กำลังใจให้จวงเข้มแข็งรอจนกว่าวันที่บุญสมจะกลับมา
พาจวงมานอนที่แคร่ไม่นานก็หลับไป ละเมียนปรารภว่าจวงหนาวสั่นเหมือนเป็นไข้แต่จับตัวก็ไม่ร้อน ระเบียบบอกว่าอาการเหมือนคนติดยา ละเมียนไม่เชื่อ ถามระเบียบว่าดูของกินในครัวเหลือบ้างไหม ระเบียบบอกว่าดูแล้วยังเหลือ แต่ไม่ใช่ที่เราเอามาเมื่อวาน
ขณะนั้นเอง พุดเดินหิ้วปิ่นโตมาบอกละเมียนว่าทองคำให้เอามาให้ป้าจวง ฝากปิ่นโตไว้กับละเมียนแล้วจะกลับไปทำงาน พอละเมียนรู้ว่าพุดไปทำงานกับทองคำก็ตำหนิ พุดตัดบทว่า
“หมาข้างถนนยังต้องการเพิงไว้หลบแดดหลบฝน พี่บุญสมไม่อยู่ที่นี่แล้ว ฉันก็ต้องหาคนคุ้มกะลาหัว” ละเมียนบอกว่าถ้าทำงานสุจริตก็ไม่จำเป็นต้องให้ใครคุ้มกะลาหัว พุดพูดอย่างเจ็บปวดกับชีวิตว่า “คนไม่เคยอดไม่รู้หรอก”
กลับถึงบ้าน ละเมียนเล่าให้ละไมฟัง พี่สาวติงว่า
“จะว่าพุดเสียทีเดียวก็ไม่ถูก คนเรามีความจำเป็นในชีวิตไม่เหมือนกัน ส่วนเรื่องป้าจวง แกไม่ต้องห่วง ตอนแกไปเรียนกรุงเทพฯ พี่จะเป็นคนดูแลป้าจวงให้เอง”
ooooooo
ที่โกดังริมน้ำของทองคำ ทองคำยืนคุมการแบกกระสอบข้าวลงเรืออยู่ ยอดพูดอย่างสอพลอว่าปีนี้เราไม่ต้องซื้อข้าวกินเลยเฉพาะข้าวที่ชาวนาเอามาส่งแทนดอกก็เหลือกินถึงปีหน้าแล้ว
ทองคำถามยอดว่าของที่จะยัดใส่กระสอบข้าวเรียบร้อยแล้วหรือยัง ยอดบอกว่าพร้อมแล้วพลางเปิดกระสอบข้าวหลายใบให้ดู ทองคำพอใจเมื่อเห็นอาวุธสงครามสอดไส้ในกระสอบข้าว
พอดีพุดเดินกลับมาถึง ยอดถามอย่างกระเหี้ยน กระหือรือว่า “จัดการมันเลยดีไหม”
“ถ้ามันไม่ใช่ลูกศิษย์ก้นบาตรหลวงพ่อจินข้าจัดการมันไปนานแล้วแต่ถ้ามันบุกเข้ามาในเขตหวงห้ามข้าเมื่อไหร่ข้าก็ไม่เกรงใจพระเหมือนกัน”
พุดเดินมาถึงถามทองคำอย่างติดใจสงสัยว่าทำไมถึงให้เอาข้าวไปให้ป้าจวงทั้งๆที่เกลียดบุญสมอย่างกับอะไรดี
“เฮ้ย...ข้าเห็นนางจวงมันเป็นทุกข์จะเป็นจะตายเรื่องลูกชายมันข้าก็เลยใส่ความสุขลงไปในข้าวให้มันกินก็เท่านั้นฮ่าๆๆ”
พุดเข้าใจความหมายนั้นทันทีด่า“ไอ้ชาติชั่ว”คว้าไม้จะฟาดทองคำถูกทองคำจับมือบิดจนไม้ร่วงแล้วสั่งยอดให้จัดการต่อยอดลากพุดไปกดน้ำจนเกือบขาดใจแล้วเอาขึ้นมาให้ทองคำด่าว่า
“เด็กเมื่อวานซืนอย่างไอ้บุญสมมันบังอาจขวางทางอิทธิพลของข้าข้าจะสั่งสอนมันให้รู้จักการตายทั้งเป็นส่วนเอ็งข้าจะเลี้ยงไว้ดูเล่นอย่าให้ข้าเสียข้าวสุกล่ะแล้วอย่าคิดหนีเพราะต่อให้เอ็งหนีไปสุดขอบโลกก็หนีข้าไม่พ้น!”
เช้าวันต่อมาขณะทองดีนั่งที่โต๊ะอาหารจ่อยก็เข้ามารายงานว่าวันนี้ปลัดคนใหม่จะมารับตำแหน่งแล้วพอดีทองคำเดินเข้ามาทองดีถามพ่อว่า“รับน้องใหม่เลยดีไหมพ่อ”
“อย่าเพิ่งคอยดูท่าทีมันก่อน”
เพียงสายๆปลัดคนใหม่ก็มาถึงเขาคือธนูนั่นเองธนูขี่มอเตอร์ไซค์คันเก่าที่มีหมวกราคาแพงของละไมแขวนไว้ที่หน้ารถเขาตรงไปหาชิ้นที่ยังขายลูกชิ้นปิ้งอยู่ที่เดิม
ชิ้นมองหน้าธนูบอกว่าคล้ายๆเคยเห็นที่ไหนธนูบอกว่าเราเคยเจอกันแล้วชิ้นนึกทบทวนถึงหนูคนขายลอตเตอรี่ที่เคยสนิทกันพึมพำ“คล้ายมาก...”ธนูกินลูกชิ้นปิ้งแล้ววางใบละร้อยไว้บอกว่าไม่ต้องทอนแล้วพบกันใหม่
“เดี๋ยว”ชิ้นนึกออกพอธนูหันมองชิ้นถามว่า“คุณกล้ากลับมาอีกถามจริงๆไม่กลัวเหรอ”
“ถ้ากลัวคงไม่มา”ธนูตอบยิ้มๆแล้วเดินไปที่มอเตอร์ไซค์
ooooooo
ธนูไปเติมน้ำมันที่ปั๊มของละไมเธอไม่ให้เติมยิ่งถูกธนูพูดยั่วก็ยิ่งโมโหไล่ไปให้พ้นที่นี่เป็นปั๊มน้ำมันของตนอยากเติมก็ไปเติมที่อื่น
เมื่อธนูสตาร์ตรถไม่ติดถามว่าแล้วจะให้ทำอย่างไรหันบอกเด็กให้เติมเลยเจ๊เขาไม่ว่าอะไรหรอกเร่งเด็กให้เติมๆเสียตนจะได้ไปพ้นๆตามคำสั่งเจ๊ละไมมองอย่างไม่พอใจพอธนูเติมน้ำมันเสร็จก็โบกมือบ๊ายบายให้ละไมเธอสะบัดหน้าเดินเข้าออฟฟิศธนูพึมพำขำๆ
“สงสัยจะไปโทรศัพท์ฟ้องคุณทองดี!”
ละไมโทร.ไปฟ้องทองดีจริงๆฝ่ายนั้นพูดอย่างยิ่งใหญ่ว่าคืนนี้จะให้คนไปเฝ้าที่บ้าน...
“มันกล้ามากที่กลับมา!แต่คราวนี้ไม่รอดแน่”ทองดีคำรามละไมบอกว่าอย่าทำอะไรรุนแรงตนกลัวบาป“มันทำกับคุณก็เหมือนทำกับผมคดีแบบนี้ผมจัดการดีกว่าตำรวจ”
ละไมวางสายลงด้วยสีหน้ากังวล...
ooooooo
ที่เรือนจำวันนี้มีนักโทษใหม่เข้ามาทุกคนมองอย่างยำเกรงทองก้อนบอกบุญสมว่า
“ไอ้เสือยิ่ง!”บุญสมถามว่ารู้จักหรือ“ผู้คุมเล่าให้ฟังว่าไอ้นี่สารพัดชั่วทั้งปล้นทั้งข่มขืนทั้งฆ่าตำรวจล่าตัวมันมานานแล้วแหม...ไม่รู้ว่าสวรรค์ถีบลงมาหรือนรกถีบขึ้นมาอยู่แดนนี้สนุกล่ะมึงเอ๊ย...”
บุญสมมองเสือมิ่งที่เดินผ่านไปรู้สึกไม่ถูกชะตาอย่างบอกไม่ถูกเสือยิ่งเองก็มองบุญสมอย่างหาเรื่องเช่นกัน
เมื่อขึ้นเรือนนอนเสือยิ่งก็กร่างแย่งที่นอนของคนอื่นเมื่อเขาไม่ยอมก็เหยียบคอนักโทษคนนั้นเพื่อนของนักโทษคนนั้นลุกขึ้นจะช่วยเพื่อนก็ถูกเสือยิ่งหันขวับประเคนหมัดใส่จนกระเด็นไปคนละทิศละทาง
บุญสมไม่พอใจมากจะลุกไปเอาเรื่องทองก้อนคว้าไว้ปรามเบาๆ
“หมามันกัดกันแล้วจะลงไปกัดกับหมาทำไมวะไอ้หนู”
พอผู้คุมมาถามว่ามีอะไรกันเสือยิ่งบอกว่าไม่มีอะไรตนแค่แลกที่นอนกับไอ้พวกนี้เท่านั้นบุญสมทำท่าจะพูดก็ถูกทองก้อนเตือนเชิงปรามว่า“อยู่ดีไม่ว่าดีอยากกัดกับหมาเหรอวะ”บุญสมจึงจำต้องนิ่งแต่ยังมองไปทางเสือยิ่งอย่างไม่พอใจพบว่าเสือยิ่งก็มองมาอย่างไม่พอใจเช่นกัน
ooooooo
คืนนี้ธนูก็ได้เจอกับละไมอีกถูกละไมด่าและไล่ธนูพูดยั่วว่าสงสัยเราจะเป็นบุพเพสันนิวาสวันนี้เจอกันถึงสองครั้ง
“แก...แก...บังอาจทุเรศ...ถ่อย...”ธนูต่อให้ครบสูตรว่า“เถื่อนต่ำสถุล!อันนี้ผมเติมให้”
ละไมโมโหหันไปคว้าไม้กวาดจะไล่ตีธนูหลบไปมาจนล้มก้นจ้ำเบ้าละไมสมน้ำหน้าเงื้อไม้กวาดจะตีอีก
“ไปก่อนนะคุณหมวกแล้วอย่าลืมฟ้องคุณทองดีล่ะ!”
“ไอ้บ้า!!คุณทองดีเอาแกตายแน่!”ละไมด่าส่งท้าย
ละเมียนไปหาจวงที่บ้านเห็นรถมอเตอร์ไซค์ของพุดจอดอยู่และในบ้านก็เปิดไฟสว่างเมื่อได้คุยกับพุดละเมียนจึงรู้ว่าทองคำเอายาเสพติดใส่อาหารให้ตนเอามาให้จวงกินจนจวงติดยาพุดเล่าอย่างคับแค้นใจว่า
“นายทองคำต้องการให้พี่บุญสมตายทั้งเป็น...นายทองคำเป็นคนทำให้พี่บุญสมติดคุก”
แล้วพุดก็เล่าสิ่งที่ทองคำพูดกับตนให้ละเมียนฟังว่า
“พวกเอ็งกับชาวบ้านก็เหมือนเบี้ยบนกระดานหมากรุกที่ข้าจะให้อยู่หรือให้ตายเมื่อไหร่ก็ได้เพราะฉะนั้นถ้าเอ็งยังอยากอยู่บนกระดานอย่างมีความสุขก็อย่าคิดหือข้าไม่อย่างนั้นข้าจะให้เอ็งมีจุดจบเหมือนไอ้บุญสม”
ละเมียนถามว่าแล้วเกี่ยวกับเรื่องบุญสมติดคุกอย่างไรพุดเล่าว่าบุญส่งบางน้ำเปรี้ยวมาท้าบุญสมชกคาดเชือกทองคำบอกให้บุญส่งคว่ำบุญสมให้ได้แล้วจะตบรางวัลอย่างงามบุญส่งสงสัยว่าทำไมผู้ยิ่งใหญ่แห่งโพธิ์ทองอย่างทองคำจึงเลือกถือหางผู้มาเยือนอย่างตน
ทองคำบอกว่าความจริงฝีมือคนบางน้ำเปรี้ยวก็ไม่ได้ดีเด่นักหรอกแต่ตนเกลียดบุญสมมากพอที่จะให้ตนอยากเห็นบุญส่งหยิบชัยชนะกลับไปบางน้ำเปรี้ยวได้ทองคำยังมอบเงินให้จำนวนหนึ่งก่อนถ้าคว่ำบุญสมได้จะให้มากกว่านี้หลายเท่าทองคำยังให้ไก่ดำตุ๋นสมุนไพรสูตรพิเศษที่จะช่วยให้มีพลังสู้จนตะวันตกดินแรงก็ไม่ตกให้บุญส่งกินด้วย
“ไอ้สารเลว”ละเมียนด่าพุดเล่าอีกว่าทองคำจงใจให้บุญสมเป็นฆาตกรและจงใจให้ป้าจวงติดยาบุญสมจะได้ตายทั้งเป็นอยู่ในคุกทำให้ละเมียนทั้งแค้นทองคำและโกรธบุญสมที่ทำให้แม่ตัวเองเดือดร้อนไปด้วย
แล้วก็มีเหตุให้ละเมียนได้รู้จักกับธนูเมื่อเธอผ่านมาเห็นลูกน้องทองคำกำลังส่งยาเสพติดอยู่เธอคว้าไม้เข้าไปฟาดมันถูกลูกน้องทองคำชักปืนยิงโชคดีธนูซุ่มดูอยู่เขาพุ่งออกไปรวบตัวละเมียนพ้นกระสุนปืนหวุดหวิดทำให้ละเมียนรู้สึกดีพาเขาไปทำแผลที่ร้านค้าของละไมธนูจึงรู้ว่าละเมียนเป็นน้องสาวของ“คุณหมวก”ที่เขาเรียกละไมอย่างหยอกล้อ
ครู่หนึ่งละไมเดินลงมาจากข้างบนเห็นละเมียนกำลังทำแผลให้“ไอ้คนบ้า”อยู่ก็โวยวายว่าถ้าไม่อยากตายก็ไสหัวออกไปธนูไม่อยากมีเรื่องจึงกลับไปละเมียนถามพี่สาวว่านี่มันเรื่องอะไรกัน?
“ไอ้บ้านั่นมันวอนอยากตาย”ละไมใส่อารมณ์ละเมียนถามว่าแล้วทำไมเขาถึงต้องมาวนเวียนแถวนี้“มันคงคิดจะปล้นเราน่ะสิมันเป็นโจรแกนี่ก็แปลกก็เห็นอยู่ว่ามันเป็นโจรชัดๆยังจะบอกว่าไม่ใช่”
“ก็เหมือนพี่ละไมนั่นแหละใครๆเขาก็รู้กันทั้งนั้นว่าไอ้ทองดีเป็นโจรยังจะบอกว่าไม่ใช่”พูดแล้วเดินเข้าห้องไปทิ้งให้ละไมหัวเสียอยู่คนเดียว
ooooooo
ที่โรงอาหารเรือนจำบรรดานักโทษนั่งกินข้าวกันเป็นแถวอย่างเป็นระเบียบเดชาสวมเครื่องแบบผู้บัญชาการเรือนจำเดินตรวจไปตามโต๊ะทักทายบรรดานักโทษอย่างไม่ถือตัว
เดชาเดินผ่านทองก้อนเขาตบบ่าทองก้อนทักทายเบาๆอย่างคุ้นเคยกันเพราะทองก้อนติดคุกมานานแล้วมองเลยไปทางบุญสมที่นั่งตรงข้ามกับทองก้อนอย่างถูกชะตาแต่พอเดชาออกไปบุญส่งที่นั่งห่างออกไปและมีลูกน้องนั่งขนาบสี่คนก็ส่งซองจดหมายเลื่อนมาตามพื้นจนถึงบุญสมทองก้อนมองพวกมันถาม“อะไรของมึงวะ”เสือยิ่งลุกเดินไปพร้อมลูกน้องทองก้อนมองพึมพำ
“ไอ้เสือยิ่งมาไม่เท่าไหร่มีสมุนเป็นพรวนเลยนะมึง”เห็นบุญสมหยิบซองจดหมายถือไว้ทองก้อนบอก“เฮ้ย...เปิดดูสิวะว่าข้างในเป็นอะไร”
พอบุญสมเปิดดูก็หน้าเครียด วางซองไว้บนโต๊ะลุกพรวดตามบุญส่งไปทันที ทองก้อนสงสัยจึงเปิดซองดู ในนั้นเป็นรูปของจวงที่ทรุดโทรมมาก เพราะตรอมใจและพิษยาเสพติด ทองก้อนมองอย่างครุ่นคิด
บุญสมตรงไปหาบุญส่งถามว่าเอารูปแม่ตนมาจากไหน มันตอบกวนๆว่า
“ข้าจะเอามาจากไหนไม่ใช่เรื่องของเอ็ง แล้วก็อย่ามาบังอาจทำเสียงดังใส่ข้าอีก ข้าไม่ชอบ!”
บุญสมผลักเสือยิ่งเซแล้วปรี่เข้าชกจนมันหน้าหงาย พวกลูกน้องมันกรูกันเข้ามารุม แต่ถูกบุญสมใช้แม่ไม้ มวยไทยตอบโต้จนเสือยิ่งปากแตก มันจ้องหน้าบุญสม คำราม “ฝีมือไม่เลวนี่หว่า” แล้วปรี่เข้าชก เยาะเย้ยว่า “แต่ไม่เท่าขี้ตีนข้าหรอกโว้ย”
สมุนเสือยิ่งคนหนึ่งหยิบก้อนหินจะฟาดบุญสม ทองก้อนเห็นก็กระโดดเตะจนก้อนหินกระเด็น ด่าใส่หน้ามัน...
“คุกไม่ได้ทำให้สันดานโจรหมดไปเลยนะมึง!”
แต่ด้วยเป็นมวยคนละชั้น ทำให้พวกเสือยิ่งถูกปราบจนราบคาบ พอดีผู้คุมเข้ามาเหตุการณ์จึงสงบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผู้คุมถามว่า “ทำอะไรกันวะ”
“อ๋อ...ไอ้เสือยิ่งมันเป็นลมแดดน่ะครับหัวหน้า” ทองก้อนบอกแล้วหันพูดกับเสือยิ่ง “ล้มง่ายนะเอ็ง ฮ่าๆๆ”
ผู้คุมเรียกบุญสม เขารีบเช็ดเลือดที่ปากก่อนหันไปไหว้ “ครับหัวหน้า”
“มีคนมาเยี่ยมเอ็ง” ผู้คุมตอบห้วนๆ แล้วเดินไป บุญสมนิ่วหน้าสงสัยว่าใครมาเยี่ยม?
ooooooo
