กาลครั้งหนึ่งในหัวใจ
ตอนที่ 1
บรรยากาศอันสวยงามของฤดูใบไม้เปลี่ยนสีที่ญี่ปุ่น มักทำให้คนส่วนใหญ่ตกอยู่ในห้วงแห่งความรักและโรแมนติก แต่ไม่ใช่กับแดเนียล เจ้าพ่อมาเฟียฮ่องกงของแก๊งมังกรทอง เพราะมันกลับตอกย้ำให้เขานึกถึงภาพเหตุการณ์ในอดีตที่ขมขื่น
เมื่อโบตั๋น อดีตสาวคนรักถูกจับได้ว่ากระทำการทรยศต่อพรรคพวกด้วยกันเอง เธอร้องไห้ละล่ำละลักปฏิเสธว่า
“ฉันไม่ได้ทำ ฉันถูกใส่ร้าย ฉันไม่เคยทรยศแดเนียล...ฉันจะกล้าทำได้อย่างไรเพราะฉันเป็นผู้หญิงของคุณนะคะ”
เฉินเซียวเหยา ลูกชายคนโตแห่งแก๊งเสือขาวสวนกลับทันควันว่าตนมีหลักฐานที่บ่งชี้ว่าเธอเป็นคนทำ และยืนยันขอความเป็นธรรมในเรื่องนี้ แดเนียลยืนนิ่งเงียบเพราะชั่งใจว่าจะทำเช่นไรดี หวังเฟยผู้เป็นพ่อเข้าใจความรู้สึกของลูกชายจึงเสนอตัวขอเป็นคนจัดการในเรื่องนี้ แต่เฉินฮ่าว บิดาของเฉินเซียวเหยาและหัวหน้าแก๊งเสือขาวกลับติงว่า
“หน้าที่ลงโทษคนทรยศเป็นของประมุขแก๊งมังกรทอง ถ้าทำไม่ได้ก็คืนตำแหน่งเถอะ”
หวังเฟยหนักใจ ในขณะที่แดเนียลมองโบตั๋นนิ่งไปแล้วตัดสินใจลั่นไกปืนทันที ทุกคนตกตะลึงพรึงเพริดเมื่อเห็นลูกกระสุนพุ่งตรงเข้าที่หน้าอกของโบตั๋น...
เหตุการณ์ในวันนั้น...เป็นความทรงจำอันเจ็บปวดที่ต้องปลิดชีวิตหญิงคนรัก แต่หน้าที่ย่อมมาก่อนความรัก แดเนียลกำสร้อยจี้ดอกโบตั๋นในมือแน่น...แววตาระคนเศร้า สร้อยนี้เป็นสิ่งยึดเหนี่ยวสุดท้ายที่เตือนให้ระลึกถึงความรักของคนทั้งสอง
ooooooo
ที่เมืองไทย ฟ้าใส เจ้าหน้าที่สาวสวยประจำกองบรรณาธิการนิตยสารโลลาผู้มีใบหน้าเหมือนโบตั๋นแทบจะเป็นพิมพ์เดียวกันกำลังเคลียร์งานมือเป็นระวิงแข่งกับเวลา เสียงหวานใสของเธอเอ่ยขึ้นว่า
“นี่ค่ะ เอกสารสามสิบชุดของพี่หนูดี ฟ้าถ่ายสำเนาแบบหน้าหลัง จะได้ประหยัดกระดาษ ส่วนของพี่เจน ฟ้าหาร้านหนังสือที่ดีและถูกที่สุดมาให้เลือกจัดงานโปรโมตนิตยสารเราแล้ว ถ้าสนใจร้านไหนก็วงกลมไว้นะคะ พรุ่งนี้ฟ้าจะมาจัดการประสานงานให้...ของพี่นุต พี่ท้อฟฟี่ส่งคอลัมน์หน้าสวยด้วยมือมาแล้ว ฟ้าปริ๊นต์เรียบร้อย ช่วยส่งให้พี่ราเมศตรวจด้วยนะคะ”
ทุกคนรับฟังคำพูดติดจรวดของฟ้าใสด้วยความแปลกใจ ก่อนหนูดี เจ้าหน้าที่การตลาดจะถามอย่างหมั่นไส้ว่าจะรีบไปไหนกัน ฟ้าใสยิ้มอารมณ์ดีตอบว่าไปหาแฟน หนูดีหน้าตึงรู้สึกอิจฉาไม่น้อยที่เด็กรุ่นน้องริอ่านมีแฟน...นุตรา เลขานุการคนเก่งของราเมศ บรรณาธิการรีบอธิบายว่าฟ้าใสคบกับหมออิฐมาเกือบสิบปี และยังอยู่ในสายตาพ่อแม่มาตลอด มันไม่ใช่สิ่งที่ต้อง
ปิดบังแต่อย่างใด หนูดีกลอกตาไม่เห็นด้วย แต่ก็นึกอะไรขึ้นได้ หันไปพูดกับเจน คู่หูตัวร้ายว่า
“ฉันรู้จักกับออแกไนซ์จัดงานของหมออิฐแฟนยัยฟ้า ฉันแอบรู้มาว่า...งานนี้หมออิฐจะมีเซอร์ไพรส์”
ฟ้าใสวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในโรงพยาบาลพร้อมทั้งหอบช่อดอกไม้มองหาปุยฝ้าย เพื่อนรุ่นพี่ พอเห็นก็ร้องทัก
“พี่ฝ้าย งานเริ่มหรือยัง...ฟ้าอุตส่าห์ทำดอกไม้จากกระดาษทิชชูเพื่อมาแสดงความยินดีกับพี่หมอ”
“หมออิฐแถลงข่าวเรื่องงานวิจัยประสาทของเขาไปแล้ว ตอนนี้กำลังถ่ายรูปรวมอยู่ แต่พี่มีเรื่องจะบอก...พี่ได้ยินมาว่าหมออิฐจะขอแฟนแต่งงาน ถึงพี่จะสลดนิดหน่อยที่ฟ้าได้ลงจากคานก่อนพี่ แต่พี่ก็ดีใจด้วยนะ”
ฟ้าใสฟังแล้วรู้สึกดีใจทำตัวไม่ถูก ปุยฝ้ายรีบรุนหลังเธอให้เดินเข้าไปในงานทันที...ข้างในห้องจัดงาน หมออภิวัฒน์เจ้าของโรงพยาบาลกำลังแสดงความยินดีกับหมออิฐ
“ผมดีใจกับคุณอีกครั้งนะหมออิฐ และเป็นโชคดีของหมอขวัญ ลูกสาวผมที่ได้เรียนกับคุณ วงการแพทย์ถึงได้พบเพชรเม็ดงามอย่างคุณ แต่ตอนนี้มันถึงเวลาแล้ว คุณจะทำอะไรก็ทำเถอะ จะได้ไม่เสียเวลา”
หมออิฐยิ้มรับแล้วเดินไปที่โพเดียมพร้อมกับประกาศให้นักข่าวทุกสำนักทราบว่า
“ตอนนี้ผมก็แถลงข่าวเรื่องงานวิจัยของผมเสร็จแล้ว ผมขอใช้โอกาสนี้...ทำเรื่องสำคัญของชีวิตอีกเรื่องหนึ่ง ผมจะขอผู้หญิงคนหนึ่งแต่งงานครับ เธอคนนี้เป็นกำลังใจให้กับผมมาตลอด...แต่งงานกับผมนะครับ...หมอขวัญ”
นักข่าวฮือฮาและเข้าไปถ่ายรูปหมออิฐกับหมอขวัญที่ยืนยิ้มปลื้ม ต่างจากฟ้าใสที่มีอาการช็อกอึ้งช่อดอกไม้ในมือตกลงพื้น ปุยฝ้ายตกใจคาดไม่ถึงว่าเรื่องจะกลับ ตาลปัตรถึงเพียงนี้ หมออิฐนำแหวนสวมให้ว่าที่เจ้าสาวอย่างอิ่มเอมใจ ในขณะที่ฟ้าใสน้ำตาคลอ มึนงงสับสนไปหมดว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตรักของเธอกับหมออิฐ และแล้วฟ้าใสก็ทนไม่ได้วิ่งออกไป
ปุยฝ้ายวิ่งตามฟ้าใสไปจนถึงหน้าโรงพยาบาลพร้อมกับพูดปลอบโยนไม่ให้คิดมาก เพื่อนรุ่นน้องเอาแต่พึมพำถามว่าเธอทำผิดอะไร ปุยฝ้ายจับหน้าฟ้าใสให้มองเธอและบอกว่าฟ้าใสไม่ได้ทำอะไรผิด แต่เผอิญรักคนผิดเท่านั้น หญิงสาวร้องไห้โฮสะอึกสะอื้น ก่อนจะพาหัวใจอันบอบช้ำกลับบ้านในที่สุด
เมื่อมาถึงบ้านที่ดัดแปลงเป็นร้านขายอาหารฟ้าใสเห็นกวินทร์กับชวนชม พ่อและแม่กำลังถกเถียงกัน เรื่องทำอาหารก่อนจะจบลงด้วยการเยินยอซึ่งกันและกันอย่างหอมปากหอมคอ ชวนชมทักลูกสาวว่าทำไมตาบวม ฟ้าใสทำท่าอึกอัก ปุยฝ้ายตัดบทบอกว่าฟ้าเห็นหมาถูกรถชนตายแต่ช่วยไม่ได้จึงเสียใจมาก
“ก็แม่บอกแล้วว่าให้เรียนสัตวแพทย์ แต่อย่างว่านะ ฟ้าไม่ได้หัวดีเหมือนหมออิฐ จะว่าไป หมออิฐหายหน้าไปหลายวันแล้วนะฟ้า ไม่เห็นมากินข้าวที่บ้านเราเลย”
ฟ้าใสหน้าเสีย กวินทร์ไม่วายตะโกนตอกย้ำให้ไปตามหมออิฐมาดูเครื่องวัดความดันด้วย ปุยฝ้ายส่ายหัวพึมพำว่าจะปิดเรื่องนี้ไปได้นานแค่ไหนกัน พลันมีเสียงมือถือของเธอดังขึ้น ปลายสายเป็นเสียงนุตราร้องไห้แจ้งว่าไม่สามารถไปญี่ปุ่นเป็นเพื่อนเธอได้แล้ว เท่านั้นเอง ปุยฝ้ายก็นึกออกว่าจะช่วยให้ฟ้าใสออกจากสถานการณ์อันเลวร้ายนี้ได้อย่างไร
ooooooo
เวลาเดียวกันนั้นที่ญี่ปุ่น แดเนียลกำลังนั่งแช่ออนเซ็นเพื่อผ่อนคลายก่อนจะถึงนัดสำคัญ พลันเขารู้สึกว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในห้องนั้นคนเดียว มีการเคลื่อนไหววูบวาบผ่านหลังเขาไป แดเนียลลืมตาขึ้นตื่นตัวและระวังภัย ลุกขึ้นจากน้ำ...
เพียงครู่ต่อมา แดเนียลก็เห็นชายชุดดำโพกผ้าปิดหน้ายืนถือมีดดาบยาวไว้ข้างตัว เขาร้องถามว่าใครส่งมา แต่ชายชุดดำไม่ตอบกลับจู่โจมเข้าหาเขา ทั้งสองสู้กันอย่างดุเดือด จนกระทั่งแดเนียลล็อกตัวชายชุดดำลงกับพื้นด้วยมือเปล่าและกระชากผ้าที่หน้าของชายคนนั้นออก...เสียงแดเนียลอุทานอย่างรู้จักกันดี
“คุณโอลิเวอร์!”
เฉินเปียว ลูกน้องคนสนิทและคนอื่นๆได้ยินเสียงเข้าพอดีก็กรูเข้ามาในห้องออนเซ็นพร้อมกับชักปืนเล็งใส่หัวโอลิเวอร์ทันที แดเนียลร้องสั่งห้าม
“เฉินเปียว...อย่า เขาคือคนที่ฉันมาพบ!”
โอลิเวอร์ ตำรวจสากลที่มีหน้าที่ติดตามพวกแก๊งมาเฟียในแถบเอเชียยิ้มมุมปากอย่างกวนโทสะ ก่อนถามว่า
“ผมแค่อยากทดสอบฝีมือของประมุขแก๊งมังกรทอง...มาเฟียใหญ่จากฮ่องกง ตอนนี้หายข้องใจเรื่องฝีมือ แต่ยังข้องใจว่าทำไมแก๊งเสือขาวถึงกล้าเป็นปฏิปักษ์กับพวกคุณ”
แดเนียลยิ้มใจเย็นตอบว่าเพราะพวกเขาอยากเป็นศัตรูกับตน ก็สมควรได้รับการสั่งสอนอย่างสาสม โอลิเวอร์เลิกคิ้วสวนว่าให้ตำรวจอย่างตนเป็นคนกวาดล้าง ชายหนุ่มพยักหน้ารับ โอลิเวอร์ถามว่า
“ไหนล่ะ สมุดเล่มนั้นที่คุณต้องให้ผม ผมอยากเห็น ใจจะขาดแล้ว สมุดที่เก็บความลับของพวกแก๊งเสือขาว”
“ยังไม่ใช่ตอนนี้ พรุ่งนี้เราค่อยนัดพบกันใหม่อีกครั้ง ผมจะเอาไปให้คุณที่นั่น”
อาหัว หนึ่งในลูกน้องติดตามแดเนียลรับฟังเรื่องที่คนทั้งสองคุยกันอย่างมีพิรุธ...
ที่สนามบินนาริตะ ประเทศญี่ปุ่น เฉินหมิง หัวหน้าแก๊งเสือขาวมาถึงแล้ว สีหน้าของเขาเคร่งขรึมตลอดเวลา ...เพราะเพิ่งผ่านเรื่องราวเลวร้ายและมาที่นี่เพื่อฆ่าคน ต่างจากปุยฝ้ายและฟ้าใสที่หนีมาพักใจไกลถึงต่างประเทศ
เวลานั้น ฟ้าใสต่อโทรศัพท์แจ้งมารดาว่าถึงญี่ปุ่นแล้วไม่ต้องเป็นห่วง แต่ชวนชมกลับถามถึงหมออิฐ ฟ้าใสหน้าเจื่อนไม่อยากได้ยินชื่อนี้อีกจึงรีบตัดบทบอกว่า
“ฟ้าไม่ได้บอกเขาว่ามาญี่ปุ่น ช่วงนี้เขางานยุ่ง ฟ้าไม่อยากกวนเขา แค่นี้ก่อนนะคะแล้วฟ้าจะโทร.ไปหาเรื่อยๆ”
ปุยฝ้ายได้ยินเข้าก็หยุดเดินหันไปจ้องหน้าเพื่อนรุ่นน้องขอคำสัญญาว่าจะไม่ทำตัวเศร้า แต่จะเพลิดเพลินกับการเที่ยวในครั้งนี้ ฟ้าใสยิ้มกว้างตอบตกลง ประจวบเหมาะเวลานั้น สายตาของเฉินหมิงเกิดปะทะเข้ากับฟ้าใส หญิงสาวผู้มีหน้าตาเหมือนโบตั๋นราวฝาแฝด เขาตกตะลึงวิ่งแทรกลูกน้องเพื่อจะมองให้เห็นชัดๆ แต่เพราะความคับแคบของทางเดิน ทำให้เขาตามผู้หญิงคน
นั้นไม่ทันและคลาดกันในที่สุด เทียนคงแปลกใจร้องถามว่ามีอะไรหรือไม่ เฉินหมิงถอนหายใจตอบว่าไม่มี!
เทียนคงละความสนใจแล้วรายงานว่ามีข่าวจากอาหัว สายสืบของแก๊งเสือขาวถึงเรื่องแดเนียลจะส่งมอบสมุดดำให้กับตำรวจในเร็ววันนี้ เฉินหมิงขบกรามแน่น
“ในสมุดมีความลับทางธุรกิจของเรา ถ้ามันไปอยู่ที่ตำรวจ เราลำบากแน่ สั่งทุกคนเตรียมตัวให้พร้อมสองอย่างที่ฉันจะต้องทำลายและทิ้งมันไว้ที่นี่คือสมุดปกดำกับชีวิตไอ้แดเนียล!”
ooooooo
ฟ้าใสตัดสินใจละทิ้งความเศร้าไว้เบื้องหลังแล้วตะลุยเที่ยวญี่ปุ่นกับปุยฝ้ายอย่างสนุกสนาน สองสาวแวะเยี่ยมชมตามสถานที่สำคัญต่างๆ ทั้งกิน ดื่มและถ่ายรูปด้วยความสำราญใจ ปุยฝ้ายใจชื้นขึ้นเมื่อเห็นฟ้าใสร่าเริงมากขึ้น
“ฟ้าไม่ได้เศร้าแล้วเรื่องพี่อิฐ พ่อแม่ฟ้ายังไม่เคยทำให้ฟ้าเสียใจ แล้วเขาเป็นใคร ทำไมฟ้าจะต้องเสียใจ เพราะเขาด้วย”
“ดีแล้วที่คิดได้ จำไว้นะฟ้า...อย่าเสียหลักเพราะผู้ชายคนเดียว โลกนี้มีผู้ชายให้เราเลือกอีกมากโข”
ทั้งคู่ต่างอวยพรให้พบเจอแต่ผู้ชายที่ดี จะได้ไม่ต้องขึ้นคานในภายภาคหน้า พลันปุยฝ้ายเจอกับพี่มิ้มเพื่อนเก่า สองคนคุยกันออกรส จนฟ้าใสรู้สึกขำและคิดว่าโลกนี้ยังมีอะไรอีกมากมายให้เธอได้ค้นหา
ขณะเดียวกันที่โรงแรม แดเนียลนั่งดูสมุดปกดำด้วยแววตาเรียบเฉย เขารู้ดีว่าถ้าสมุดเล่มนี้ถึงมือตำรวจเมื่อไร แก๊งเสือขาวคงอยู่ในสถานะที่ลำบากอย่างมากเพราะข้างในนั้นมีรายชื่อและนามสกุลของตำรวจที่พวกนั้นเคยเก็บส่วยอย่างผิดกฎหมายมาตั้งแต่สมัยบรรพบุรุษ เฉินเปียวยืนมองนายด้วยอาการหงุดหงิดเพราะไม่รู้ว่าบอสกำลังจะทำอะไร
ด้านเฉินหมิงเวลานั้นนั่งมองปืนด้ามงาด้วยความเคียดแค้นจากสิ่งที่แดเนียลทำกับเขาไว้...แล้วนึกถึงอดีตเมื่อ 5 ปีที่แล้ว เขามีความฝันอยากเป็นศิลปินวาดรูปแต่เฉินฮ่าว พ่อของเขากลับไม่เห็นด้วยเพราะอยากให้ลูกชายสืบทอดการเป็นมาเฟียแห่งแก๊งเสือขาว วิธีการที่เฉินฮ่าวใช้คือให้ลูกน้องซ้อมเฉินหมิงเพื่อกระตุ้นให้เขาฮึกเหิมและเปลี่ยนใจ
“ถ้าแกอยากรอด แกต้องสู้อาหมิง ถ้าแกไม่สู้ ฉันจะปล่อยให้แกตายคาตีนพวกมัน...ถึงเวลาแล้วที่แกจะต้องเรียนรู้การต่อสู้ให้สมกับเป็นทายาทของตระกูลเฉิน ไม่ใช่เอาแต่วาดรูปไร้สาระ!”
เฉินหมิงสู้จนเลือดกบปากและใบหน้าเขียวช้ำแทบจะสลบ แต่เขายังคงกัดฟันสู้จนเฉินฮ่าวยิ้มพอใจชื่นชมว่าทายาทของแก๊งเสือขาวต้องไม่ยอมแพ้ อย่างไร ก็ตามชั้นเชิงการต่อสู้ของเฉินหมิงยังอ่อนหัดนัก เพียงไม่กี่นาทีให้หลัง เขาก็พลาดท่าล้มลง ลูกน้องกำลังจะเข้าซ้ำ จู่ๆเฉินเซียวเหยาก็พุ่งตัวมาจัดการกับพวกนั้นจนราบคาบ
“จำเอาไว้ อย่ามายุ่งกับน้องชายฉัน...ลุกขึ้นเถอะอาหมิง”
ไม่เพียงแต่จะช่วยน้องชายให้รอดพ้นจากความกดดันเรื่องเป็นทายาทมาเฟีย เฉินเซียวเหยายังเสนอตัวกับพ่อว่าตนจะดูแลพรรคพวกพี่น้องของแก๊งแทน และขอร้องเฉินฮ่าวให้อนุญาตเฉินหมิงไปทำตามฝันของตัวเอง
เพียงไม่กี่ปีต่อมา เฉินหมิงก็เรียนจบสมใจ แต่แล้วเขาก็ต้องพบกับความวิปโยคครั้งใหญ่เมื่อกลับมาถึงฮ่องกง ทั้งพ่อและพี่ชายถูกพวกแก๊งมังกรทองรุมทำร้ายถึงบ้าน เฉินฮ่าวตายอย่างสยดสยองในขณะที่ เฉินเซียวเหยากลับกลายเป็นคนวิกลจริต นับตั้งแต่วินาทีนั้นชีวิตของเฉินหมิงก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง...
ooooooo
รถสองคันของแก๊งเสือขาวเคลื่อนตัวเข้ามาจอดอย่างเงียบๆแถวสถานที่นัดพบของแดเนียลกับโอลิเวอร์ ไม่ไกลกันนัก เทียนคงมองเห็นรถเป้าหมายแล้ว ภายในนั้นดูเหมือนมีคนนั่งอยู่สองคนตรงตามรายงานของอาหัว
เฉินหมิงมองปืนในมือแล้วดึงสลักดังคลิกเพื่อเป็นสัญญาณบอกลูกน้องว่าตนเองพร้อมปฏิบัติการแล้ว เทียนคงส่งสัญญาณบอกคนขับให้เร่งเครื่องเข้าประชิดรถคันนั้น ก่อนจะกระหน่ำยิงไม่ยั้ง เสียงลูกกระสุนดังราวกับห่าฝนและจบลงในเวลาต่อมา เฉินหมิงเดินตรงไปที่รถคันนั้นและเปิดประตูกระชากคนนั่งเบาะข้างออกมา ...แต่พบว่าเป็นอาหัว สายลับของแก๊งแทน ร่างนั้น
เต็มไปด้วยเลือดและบาดแผลจากกระสุน ส่วนด้านคนขับกลายเป็นหุ่น เทียนคงอุทานอย่างหัวเสียและเจ็บใจ
“ไอ้แดเนียลรู้ทันเราครับนายน้อย...โธ่โว้ย!”
ทันใดนั้นมีรถของแก๊งมังกรทองขับเข้ามาจอด แดเนียลกับเฉินเปียวพร้อมลูกน้องคนอื่นๆลงมาจากรถและเดินเข้าไปประจันหน้ากับพวกแก๊งเสือขาว เสียงแดเนียลเอ่ยขึ้นเยาะๆว่า
“ถ้าอยากจะได้ของคืน เจรจากันดีๆก็ได้ เฉินหมิง ไม่เห็นจะต้องใช้ความรุนแรงกันเลย”
“ให้คนอื่นตายแทนตัวเอง นายยังเลือดเย็นไม่เปลี่ยนเลยนะ”
แดเนียลยิ้มใจเย็นบอกว่าอาหัวเป็นคนทรยศจึงต้องลงโทษตามกฎของแก๊งมังกรทอง เฉินหมิงแค่นยิ้มสวนกลับว่าคงเหมือนที่เคยทำกับโบตั๋น เมื่อเอ่ยถึงชื่ออดีตคนรัก สีหน้าแดเนียลก็เปลี่ยนไปเพราะนั่นคือจุดอ่อนของเขา เทียนคงตัดบทขอสมุดปกดำคืน แต่แดเนียลกลับมีข้อต่อรอง
“นายต้องยกธุรกิจทั้งหมดของแก๊งเสือขาวมาเป็นของแก๊งมังกรทอง แล้วฉันจะแบ่งผลกำไรให้อย่างยุติธรรมที่สุด”
“สิ่งเดียวที่ยุติธรรมกับฉันก็คือนายต้องตาย!”
เฉินหมิงกระชากเสียงตอบอย่างโกรธจัดแล้วยิงปืนไปที่แดเนียล โชคดีที่เขาหลบทัน จากนั้นการต่อสู้อันดุเดือดก็เริ่มต้น ทั้งสองฝ่ายผลัดกันรุกผลัดกันรับ ก่อนแดเนียลจะทำตามแผนโดยวิ่งนำเฉินหมิงออกจากที่นั่น
เวลานั้นเฉินหมิงไม่ทันได้เอะใจก้มลงหยิบปืนแล้ววิ่งตามไปอย่างไม่ลดละ เทียนคงที่มีประสบการณ์มากกว่าอ่านเกมทันจึงตะโกนห้าม แต่ไม่ทันเสียแล้ว ทั้งสองคนวิ่งหายไปในขณะที่เทียนคงยังชุลมุนกับการต่อสู้อยู่ เสียงปืนของเฉินหมิงดังขึ้นไม่ขาดระยะ แดเนียลวิ่งหลบลูกกระสุนอย่างชำนาญ ก่อนจะได้โอกาสเตะปืนหลุดจากมือเฉินหมิงแล้วตรงเข้าล็อกคอ
“เฉินหมิง...นายฟังฉัน ฉันหวังดีกับนาย ที่ฉันทำทุกอย่างก็เพื่อนาย”
“คนอย่างนายไม่เคยทำเพื่อใครนอกจากเพื่อตัวเอง นายแย่งโบตั๋นไปจากฉัน ทั้งที่ฉันรักโบตั๋นก่อนนาย พ่อฉันต้องตาย พี่ชายฉันต้องเป็นบ้าเพราะพวกเขาไม่ยอมทำตามคำสั่งของนาย ขอให้ได้ชีวิตนายไปชดใช้ให้กับวิญญาณคนที่ฉันรัก!”
เฉินหมิงสะบัดตัวหลุดและชกใส่แดเนียลอย่างแรง แต่เผอิญว่ามือเขาไปกระชากสร้อยโบตั๋นที่คอแดเนียลจนขาดตกพื้น แดเนียลหันไปคว้าสร้อยทำให้เสียสมาธิไปชั่วขณะ เฉินหมิงได้ทีคว้าปืนบนพื้นแล้วยิงใส่คู่กรณี ลูกกระสุนฝังลงที่ต้นแขนของแดเนียล พอจะยิงซ้ำ แดเนียลม้วนตัวหลบทันแล้ววิ่งหนีไป
แดเนียลวิ่งกุมแผลตรงเข้าตรอกมืดๆแถวนั้นเพื่อหาที่หลบซ่อนตัว ขณะนั้นเทียนคงตามมาทันจึงออกตามหาพร้อมกับเฉินหมิง แต่จนแล้วจนรอด ทั้งคู่ก็ผิดหวังที่ไม่พบแม้แต่เงาของแดเนียล
เวลาเดียวกันนั้นที่โรงแรม ฟ้าใสกำลังคุยโทรศัพท์กับมารดาพลางรื้อกระเป๋าก็เห็นอุปกรณ์ทำแผลในถุงเล็กๆ เธอแปลกใจย้อนถามชวนชมว่าใส่อุปกรณ์นั่นมาทำไม เสียงถอนหายใจของมารดาดังขึ้นเฮือกใหญ่
“ฟ้ายิ่งซุ่มซ่ามเกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะได้ไม่ต้องไปซื้อ มันเปลือง เออนี่ฟ้า...แม่ฝากซื้อสบู่ถ่านบำรุงผิว ฟ้าซื้อมาให้แม่หน่อยนะ แม่จะเอาไปขายหารายได้เสริม พ่อเขาว่าใช้แล้วขาวผ่องเป็นยองใย จริงไหมจ๊ะพ่อ”
เสียงหัวเราะของพ่อแม่ทำให้ฟ้าใสรู้สึกเศร้า แต่ต้องบังคับเสียงไม่ให้สั่นตอบว่าตนจะไปซื้อให้โดยด่วนเนื่องจากใกล้โรงแรมมีร้านซุปเปอร์มาร์เกตพอดี แล้วรีบตัดบทวางสาย จนชวนชมรู้สึกแปลกใจ แต่สามีปลอบว่าอย่าคิดอะไรมาก...
ooooooo
เพราะมารดากำชับนักหนาให้ซื้อถ่านบำรุงผิวให้ได้ ฟ้าใสจึงรีบออกจากโรงแรมไปจัดการให้ตามคำขอนั่น ระหว่างทางเธอต่อสายคุยกับปุยฝ้ายที่ออกไปกินเหล้ากับพี่มิ้มถามว่าจะกลับโรงแรมตอนไหน เสียงเพื่อนรุ่นพี่ตอบกลับมาว่า
“พี่ว่าจะอยู่ต่ออีกสักสิบห้านาทีก็จะกลับแล้ว...เอิ๊ก ไม่เมานะ ไม่เมาจ้า”
ฟ้าใสวางสายนึกขำคนเมามักชอบพูดแบบนี้เสมอ เพียงไม่กี่นาทีต่อมา หญิงสาวก็มาถึงยังร้านเป้าหมายโดยไม่ทันเห็นว่าที่ด้านหลังเธอ แดเนียลที่มีใบหน้าเขียวช้ำและซีดเซียวจากพิษบาดแผลกำลังเดินคุยโทรศัพท์เข้ามาทางหน้าร้าน
ทั้งสองคนต่างเดินเข้าไปในร้านเพื่อซื้อของจนกระทั่ง ฟ้าใสหยิบสินค้าบนชั้นมาดู ขณะนั้นแดเนียลกำลังหาอุปกรณ์ทำแผลอยู่อีกฟากของชั้นนั่น เขาตกตะลึงเมื่อเห็นเสี้ยวหน้าหญิงสาวเข้า เสียงครางเบาๆเป็นชื่อโบตั๋น แต่ฟ้าใสยังไม่รู้ตัว...วางของกลับเข้าชั้นเดิมแล้วเดินเลือกสินค้าชนิดอื่น เมื่อสุดทางเดิน ฟ้าใสเลี้ยวไปชนกับแดเนียลที่เดินเร็วแทบเป็นวิ่งเข้าพอดี
“ขอโทษค่ะ เอ่อ...โกะเมนนะไซ เอ่อ...หน้าฝรั่ง ซอรี่ค่ะ ซอรี่มากๆ”
แดเนียลมองฟ้าใสไม่วางตาจนหญิงสาวรู้สึกตัวต้องจ้องหน้าเขากลับ ชายหนุ่มขยับเข้ามามองเธอใกล้ๆ ฟ้าใสผงะถอยหนีแล้วเริ่มรู้สึกว่าไม่ปลอดภัย เธอทิ้งของแล้วรีบเดินออกมาจากร้านเพื่อกลับโรงแรม แดเนียลไม่รอช้าเดินตามทันที ฟ้าใสเหลียวหน้าแลหลัง พอเห็นชายคนเดิมเดินตามก็กระชากเสียงถามเขาเป็นภาษาอังกฤษว่าตามมาทำไม นอกจากชายหนุ่มจะไม่ตอบแล้ว เขายังรวบกอดเอวเธอดึงมาจ้องหน้า ฟ้าใสใจเต้นแรงกลัวมากแต่ต้องทำใจดีสู้เสือพูดเสียงแข็งให้เขาปล่อยตัวเธอ
ทันใดนั้นเทียนคงตามหาแดเนียลเจอพอดี เขายกปืนขึ้นมาเล็งยิงใส่แดเนียล แต่กระสุนพลาดเป้าไปถูกกระถางดอกไม้แตก ฟ้าใสตัวแข็งตกใจสุดขีด แดเนียลตัดสินใจอุ้มหญิงสาวแล้ววิ่งหนีเข้ามาหลบในซอกตึก เทียนคงวิ่งตามไม่ลดละ ฟ้าใสดิ้นรนผลักไสออกจากอกของแดเนียล แต่เขากระชากตัวเธอไว้และพูดภาษาไทยใส่หน้าเสียงแข็งกร้าว
“ถ้าไม่อยากถูกเขายิงตาย อยู่นิ่งๆ!...ผมไม่ทำอะไรคุณหรอกน่า”
เทียนคงกระหยิ่มใจเมื่อเห็นเลือด เขาเดินตาม รอยนั่นไปแล้วกระหน่ำยิงตรงซอกตึกแบบไม่ยั้งเพราะมั่นใจว่าทั้งสองคนต้องอยู่ในนั้น แต่เมื่อไม่ได้ยินเสียงร้อง เขาเดินเข้าไปดูก็ต้องสบถอย่างเจ็บใจเพราะไม่มีใครที่นั่น! แดเนียลถอนหายใจเฮือกใหญ่ที่หลอกเทียนคงได้สำเร็จ ฟ้าใสละล่ำละลักถาม
“คุณไปทำอะไรเขา เขาถึงต้องจะฆ่าคุณขนาดนั้น”
“ไม่สำคัญ แต่ตอนนี้คนที่จะฆ่าผมคือคุณ”
ฟ้าใสงุนงงไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด ก่อนจะเห็นว่าตัวเองเอามือบีบอยู่ที่แผลตรงต้นแขนของแดเนียล
หญิงสาวยิ้มอย่างลุแก่โทษรีบปล่อยมือออก เปิดกระเป๋าหยิบเงินยัดใส่มือเขาเพื่อชดใช้ที่ทำให้ชายหนุ่มเจ็บตัว ฟ้าใสขอตัวผละออกไปอย่างเร็ว แต่แดเนียลกลับเดินตามไม่ปล่อยให้โอกาสเสียไป
“คุณชื่ออะไร...ผมถามว่าคุณชื่ออะไร!”
“ถามทำไม...เฮ้อ...ชื่อจริงขวัญฤดี...ชื่อเล่น ขวัญ พอใจหรือยังคะ”
แดเนียลทำตาดุใส่เพราะรู้ทันว่าหญิงสาวโกหก จึงแย่งกระเป๋ามาเปิดหาพาสปอร์ต ฟ้าใสชักฉุนกระชากเสียงขู่ว่าจะทำอะไร แต่ไม่ทันความไวของชายหนุ่มที่เปิดหนังสือเดินทางออกดู เสียงเขาอ่านชื่อเธอเหมือนจะหักหน้าว่า...ฟ้าใส ทิพยศาสตร์ หญิงสาวพยายามยื้อแย่งคืน แต่แดเนียลกลับชูพาสปอร์ตขึ้นสูงจนเธอหงุดหงิด
“ถ้าคุณไม่คืนให้ฉัน ฉันจะร้องเสียงดังแล้ววิ่งหนีไป ให้ไอ้คนนั้นกลับมาฆ่าคุณ”
แทนที่แดเนียลจะกลัว เขากลับเปิดเสื้อโชว์ปืนที่เหน็บเอวให้ฟ้าใสดู หญิงสาวอึ้ง และตกใจหนักกว่าเก่าเมื่อชายหนุ่มสั่งให้กลับโรงแรมเพราะเขาจะไปพักด้วย ฟ้าใสอ้าปากค้างแต่ก็ทำอะไรไม่ได้จำใจเดินกลับ ระหว่างทางหญิงสาวคิดหาทางเอาตัวรอด ท่าทางของเธอส่อพิรุธ แดเนียลจึงขู่ว่า
“ผมจำที่อยู่คุณในพาสปอร์ตได้หมด ถ้าคุณคิดตุกติกบอกใคร ผมจะตามไปเยี่ยมคุณถึงบ้าน”
ooooooo
เมื่อถึงโรงแรมที่พัก ฟ้าใสพยายามส่งสัญญาณให้กับพนักงานที่เคาน์เตอร์ว่าเธอกำลังถูกจับเป็นตัวประกัน แต่โชคไม่ดีไม่มีพนักงานคนใดเข้าใจ หญิงสาวแทบจะร้องไห้...ไม่มีใครช่วยเธอได้สักคน
ฟ้าใสเข้ามาในห้องพักกับแดเนียล ชายหนุ่มยื่นมือไปล็อกประตูห้อง หญิงสาวมองหน้าเขาอย่างไม่ไว้ใจ พูดย้ำเตือนไม่ให้เขาลืมข้อตกลงที่ว่าถ้าติดต่อกับคนของเขาได้ เขาจะกลับทันที แดเนียลนิ่งเฉยเอาปืนวางบนโต๊ะ ถอดเสื้อตัวเองออก ฟ้าใสหน้าแดงไม่เคยอยู่กับผู้ชายในสภาพถอดเสื้อเช่นนี้ เธอวิ่งเข้าไปในห้องน้ำแล้วขังตัวเองไว้ในนั้น
ระหว่างที่แดเนียลทำแผลให้กับตัวเอง ฟ้าใสใช้โอกาสทองนั่นติดต่อหาปุยฝ้ายทันที
“พี่ปุยฝ้ายอยู่ไหนแล้ว รีบกลับมาเลยนะ ฟ้าเจอโจร! เขาไล่ยิงกับคนอื่นมา แล้วก็เอาปืนจี้ฟ้าให้พามาที่ห้องพัก”
“หา! ฟ้าอยู่ในนั้นต่อไปนะ อย่าเพิ่งออกจากห้องน้ำ พี่จะรีบกลับไปช่วยฟ้าเอง”
ปุยฝ้ายตาสว่างสร่างเมาทันทีรีบวิ่งกลับโรงแรม แต่เจ้ากรรมดันสะดุดก้อนหินล้มลงหน้าคว่ำชนกองทัพจักรยานที่จอดอยู่ข้างทาง ประจวบเหมาะกับเฉินเปียวเดินอยู่แถวนั้นพอดี เขาถลาเข้าไปช่วยเหลือหญิงสาวอย่างทันท่วงที ปุยฝ้ายปรือตาขึ้นมองแล้วพูดกระท่อนกระแท่นให้ชายหนุ่มช่วยเพื่อนเธอด้วย ก่อนจะหมดสติลง...
ด้านฟ้าใสนั่งคอยเพื่อนรุ่นพี่อย่างกระสับกระส่าย ทันใดนั้นเธอได้ยินเสียงร้องของแดเนียลดังที่ข้างนอก ด้วยความสงสัยจึงค่อยๆเปิดประตูออกมาดู ภาพตรงหน้าทำเอาเธอแทบช็อกเพราะแดเนียลเอามีดกรีดลงที่แผลเพื่อแคะเอากระสุนออก เลือดไหลเป็นทางยาวเต็มแขนและลงพื้น ฟ้าใสอุทานอย่างมีโทสะ
“คุณจะบ้าเหรอ คุณทำแบบนี้มันไม่สะอาด เดี๋ยวก็ติดเชื้อหรอก ไปโรงพยาบาลเถอะ...ฉันจะลงไปเรียกรถแท็กซี่ให้ หรือจะให้รถพยาบาลมารับที่นี่...เดี๋ยวฉันลงไปบอกพนักงานข้างล่างให้เรียกรถให้”
แดเนียลส่ายหน้าตอบว่าพวกนั้นคงดักรออยู่ที่นั่น มันไม่ปลอดภัย ฟ้าใสกลอกตาบ่นว่าหาเรื่องใส่ตัวเอง แล้วขอร้องให้ชายหนุ่มกลับตัวเป็นคนดีเสีย แดเนียลเลิกคิ้วแปลกใจสวนกลับว่าแน่ใจได้อย่างไรว่าตนเป็นคนไม่ดี หญิงสาวทวนเหตุการณ์ต่างๆที่เจอกันมาจึงมั่นใจ...ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องบอกว่าถ้าคนของเขามารับ ขออย่าให้ได้พบเจออีกในชาตินี้!
ท้ายที่สุดฟ้าใสก็ทำให้แดเนียลแปลกใจเมื่อหยิบอุปกรณ์มาทำแผลอย่างคล่องแคล่ว หญิงสาวอธิบายว่า
“ไม่ต้องแปลกใจหรอก ฉันเคยช่วยคนเจ็บอยู่บ่อยๆ ...ระวังแสบแผลหน่อยนะ นึกถึงเรื่องที่คุณมีความสุขอาจช่วยได้”
แดเนียลได้ทีจ้องหน้าฟ้าใสราวกับว่าเธอคือความสุขของเขา หญิงสาวทำหน้านิ่งไม่หวั่นไหวกับกิริยานั่น ชายหนุ่มยิ้มขำ เมื่อทำแผลเสร็จ ฟ้าใสรีบขอตัวลงไปรอข้างล่างโดยไม่ฟังคำทัดทานจากแดเนียล
พลันแดเนียลนึกขึ้นได้ว่าถ้าพวกเฉินหมิงเห็นหน้าฟ้าใสเข้า ภัยคงมาถึงตัวหญิงสาวอย่างแน่นอน ชายหนุ่มวิ่งตามลงมาที่ล็อบบี้ ทันเห็นเทียนคงกำลังจะเดินเข้ามาหาฟ้าใสแต่หญิงสาวไม่ทันเห็น เขาตะโกนเรียกเธอเสียงดัง วินาทีนั้นเองที่เทียนคงเห็นหน้าฟ้าใสก็ตกตะลึงพลางครางเสียงแผ่วเป็นชื่อโบตั๋น!
แดเนียลกระโดดถีบเทียนคงจนล้มแล้วคว้ามือฟ้าใสออกวิ่ง แต่เทียนคงกลับจับตัวหญิงสาวไว้ทันจึงเกิดการต่อสู้ ชั่วจังหวะหนึ่งที่ลูกน้องของเทียนคงตามมาช่วยลูกพี่ แดเนียลสบโอกาสกระโจนลากฟ้าใสเข้าไปในรถของพวกนั้นได้และเหยียบคันเร่งหนีโดยเร็ว เทียนคงโกรธจัดใช้ปืนยิงไปที่ยางล้อรถ แต่รถก็ยังวิ่งหนีหายไปได้ในที่สุด...
ooooooo
