ข้ามาคนเดียว
ตอนที่ 15
ที่บ้านหมอลำ สาลิกานั่งกอดเข่าเศร้าหมอง บ่นคิดถึงแขมแขกับกลอยใจไม่รู้ป่านนี้จะเป็นอย่างไรกันบ้าง หาเสียงไปถึงไหน แล้วยังเรื่องหมวดอินทร์อีก
“ไม่น่าเล้ย เราไม่น่าทิ้งคุณแขมแขมายังงี้เลย...เฮ้อ”
เขวิ่งหน้าตั้งเข้ามาร้องเรียกสาลิกาดังลั่น บอกว่ามีข่าวแต่ไม่ใช่ข่าวบักไหอย่างที่สาลิการอคอย
“ดีแล้ว นึกว่าเจอบักไหมาเพ่นพ่านอยู่ยโสนี่ จะได้เอาสากกะเบือไปยันเรือรบของมัน”
“ไม่ใช่ข่าวบักไห แต่เป็นข่าวหมวดอินทร์ หมวดอินทร์ได้ประกันตัวแล้วหลังจากถูกคนของไอ้ยันต์ยำซะเละในคุก ซ้ำตอนที่เขาส่งหมวดอินทร์ไปโรงพยาบาลน่ะ มีชายไทยไม่ทราบชื่อหลายคนบุกเข้ามาชิงตัวหมวดอินทร์”
“ทั้งที่หมวดอินทร์ยังสะบักสะบอมอาการเป็นตายเท่ากันน่ะหรือ”
“ใช่ หมวดอินทร์ก็เลยได้ประกันตัว เพราะกระแสของคนเริ่มพูดกันว่าหมวดอินทร์อาจจะถูกใส่ร้ายก็ได้”
สาลิกาพรวดพราดลุกขึ้นด้วยความแค้น “คงต้องเป็นพวกไอ้ยันต์แน่”
พ่อดาวยกไหปลาร้าออกมาจากบ้าน ไม่ทันมองใครก็ร้องตะโกนเรียกเข
“นังเขโว้ย...ปลาแดกหมดไห”
“หมดก็ไปซื้อสิพ่อ พ่อจะแซ่บปลาแดกที่ไหนล่ะ ปลาแดกอุบลก็แซ่บ ปลาแดกศรีสะเกษก็คักหลาย ปลาแดกโคราชก็ทั้งนิ่มทั้งนัว”
สาลิกานึกอะไรได้กระโดดเข้าแย่งไหปลาแดกจากมือพ่อดาวแล้วทำท่าประจบประแจง
“โคราชไงพ่อ ไปซื้อปลาแดกที่โคราชกันเถอะ”
บังเอิญจริงจริ๊ง! ขณะที่สามคนเดินทางมาถึงเมืองโคราช มไหศวรรย์กำลังขับรถเร่ขายสินค้า ในนั้นมีปลาร้าหรือปลาแดกอาหารประจำถิ่นของชาวอีสาน
“ปลาแดกครับปลาแดก ปลาแดกสุดแซ่บสุดนัว ผัวกินกลิ่นถึงเมีย ปลาแดกจากปลาเบญจพันธุ์ คือหมายความว่ามีปลาหลากหลายชนิดอยู่ในไหก่อนนำมา ปรุงด้วยวิธีการของชาวโคราช ปลาแดกแท้ทำกับมือ สูตรพี่มไหศวรรย์ ปลาแดกของแท้ต้องมีหนอนยั้วเยี้ย ปลาแดกครับ ปลาแดก”
เสียงป่าวร้องเชิญชวนมาซื้อทำให้สาลิกากับเขเหลียวหน้าแลหลังมองหาแหล่งที่มาของเสียง
“พ่อได้ยินเสียงอะไรมั้ย เสียงแว่วๆเหมือนเสียงโฆษณาขายปลาแดก”
“เอ้า...ยังงั้นก็ดีน่ะสิ ซื้อปลาแดกแล้วจะได้แบกไหกลับยโสเลย”
สองสาวเพ่งมองไปเห็นมไหศวรรย์ร้องขายปลาร้า เขตื่นเต้นดีใจ ขณะที่สาลิกาหน้าบึ้งตึงทั้งที่ความจริงมาโคราชเพราะเป็นห่วงมไหศวรรย์ แต่ทำเล่นองค์กระเง้ากระงอด
มไหศวรรย์เห็นทั้งสามคนก็ตรงดิ่งเข้ามายกมือไหว้พ่อดาว เรียกพ่อเต็มปากเต็มคำ
“ใคร? ใครเป็นพ่อเป็นลูกกับใคร ข้าเลิกเป็นพ่อตาเป็นลูกเขยกับเอ็งมาตั้งแต่ลูกสาวข้าสาลิกาดงเลิกกับเอ็งแล้ว”
“เลิก? เลิกยังไงสาลิกา เรายังไม่ได้ทะเลาะตบตี กันเลย เลิกเรื่องอะไร”
“เลิกเฉยๆ ไม่ต้องตบตีกันก็ได้”
“ไม่ยังงั้นมันจะมีสาเหตุหรือครับ มันต้องตบตีกันก่อน แบบจูบตบ...ตบจูบอะไรยังงี้”
ดาวโกรธจี๊ดยกปืนแคนขึ้นเล็ง มไหศวรรย์ตกใจกระโดดเข้าอุ้มสาลิกาวิ่งหนีลูกปืน
“พ่อ...บักไหพาสาลิกาไปแล้ว โน่น”
“บักห่าบักไห...มึงลักพาตัวลูกสาวกู มึงตาย!”
ดาวแผดเสียงพร้อมกับวิ่งไล่ยิงมไหศวรรย์ เขร้องห้ามเสียงหลงพลางวิ่งตามด้วยความห่วงใยสาลิกา
ooooooo
แขมแขนัดพบครุยในมุมสงบของร้านกาแฟริมถนนใหญ่ หารือเรื่องหมวดอินทร์ไม่ยอมให้ใช้หลักฐานคลิปเสียงในเวลานี้ เพราะไม่มั่นใจว่าจะมีน้ำหนักพอหรือไม่ คงสงสัยที่มาที่ไปของคลิปนั่น ซึ่งเป็นสิทธิ์ที่เขาจะสงสัย เขาต้องรอบคอบเพราะรู้ว่าเขาสู้อยู่กับอะไร
“อย่าว่าแต่หมวดอินทร์เลยที่สงสัย ผมก็สงสัย”
“คุณสงสัยอะไรมะตูมคะ”
“สงสัยว่าได้คลิปสำคัญแบบนี้มาได้ยังไง คนที่จะอัดคลิปเสียงของยันต์ ยมราช ได้ต้องเป็นคนที่อยู่ใกล้ตัว ไอ้ยันต์มันต้องรู้แน่ว่าคนคนนี้เป็นใคร หากคลิปถูกเปิดเผยออกมา”
“แล้วเราจะทำยังไงดีคะ”
“ทำตามที่หมวดอินทร์ต้องการ”
“ค่ะ แล้วคุณล่ะคะ คุณเป็นยังไงบ้าง”
“เฝ้าไอ้ยันต์ ยมราช ดูว่ามันเคลื่อนไหวเรื่องนั้นหรือยัง ผมจับสัญญาณที่จะตามมันได้แล้ว มันต้องสั่งอาวุธสงครามผมถึงจะรู้ว่ามันจะใช้เส้นทางสายไหนลำเลียง”
แขมแขฟังแล้วหนักใจแทน เตือนครุยระวังตัวให้ดี ครุยเองก็แสดงความห่วงใยเธอ สองคนจับมือกันแน่น ให้กำลังใจกันและกัน...แต่อีกมุมเมืองกำลังเกิดความวุ่นวาย มไหศวรรย์พาสาลิกาวิ่งหนีพ่อดาวไปซ่อนตัวเพราะกลัวได้กินลูกปืนแทนข้าว
ดาวไม่ยอมรับลูกเขยพ่อค้าเร่จอมกะล่อน อยากให้สองคนเลิกกันแล้วจะจับสาลิกาใส่ตะกร้าล้างน้ำให้รู้แล้วรู้รอด เขฟังแล้วไม่เห็นด้วย ประชดพ่อดาวว่า
“แล้วพ่อคิดหรือว่าสาลิกาจะหมดกลิ่นคาวน่ะ ถ้าพ่ออยากจะยิงบักไห อยากจะให้สาลิกาเป็นม่ายก็ไปตามหา” เขดึงดาวออกไปจากบริเวณนั้น มไหศวรรย์โล่งอกดึงสาลิกาออกจากที่ซ่อนแล้วบอกเธอว่าคืนนั้นตนไม่ได้ตั้งใจปล้ำ
“ไม่ได้ตั้งใจ แล้วทำทำไม นึกถึงความรู้สึกของผู้หญิงบ้างไหม คิดว่าเป็นผู้ชายมีกำลังมากกว่า แข็งแรงกว่า แล้วทำได้ทุกอย่างยังงั้นหรือ นี่แน่ะ” สาลิกาตบหน้ามไหศวรรย์ แล้วเลยเกิดการตบจูบอย่างไม่มีใครยอมใคร...
ตกกลางคืน มะตูมคิดหนักเรื่องคลิปเสียงยันต์ที่นำไปให้แขมแขใช้เป็นหลักฐาน หญิงสาวเริ่มห่วงใยความปลอดภัยของขาล ครุยเพิ่งคุยกับแขมแขไปเมื่อกลางวันก็ค้างคาใจแอบเข้ามาคาดคั้นมะตูมถึงในโรงเลื่อย
“อาครุยไม่ต้องรู้หรอกว่ามะตูมได้มายังไง แต่ใช้มันให้เป็นประโยชน์ต่อคดีของอาครุย หรือคดีของหมวดอินทร์ มันใช้ได้ทั้งสองคดี คุณแขมแขจะรื้อฟื้นคดีของอาครุยขึ้นมาใหม่”
“จะไม่ตอบจริงๆเหรอว่าได้มายังไง”
“อาครุยจะรู้ไปทำไม”
“มันเกี่ยวกับความปลอดภัยของคนที่อัดคลิปนี้ เพราะถ้าคนคนนั้นไม่อยู่ใกล้ตัวไอ้ยันต์ก็คงทำไม่ได้ ถ้าคลิปถูกเปิดเผยออกไป ไอ้ยันต์มันต้องรู้ว่ามาจากใคร ไอ้ดำตายแล้วเพราะพยายามจะช่วยอา ถ้าจะมีคนตายอีกอาก็อยากรู้ว่าเขาเป็นใคร เขาสมควรจะตายไหม”
มะตูมนิ่งอึ้ง ใจคอไม่ดีเป็นห่วงขาล ในคืนเดียวกันขาลเผชิญหน้ากับยันต์ที่มีท่าทีแปลกไป อยู่ดีๆยันต์ก็ถามขาลว่าเคยติดคุกไหม เหมือนมีความสงสัยอะไรสักอย่าง
“ไม่เคยครับ” ขาลตอบนิ่งๆ
“เป็นมือปืนได้ยังไง ไม่เคยติดคุก คนเป็นผู้ร้ายมันต้องมีคดีติดตัว ต้องเป็นคนที่เอาดีไม่ได้แล้ว หรือไม่ก็เป็นคนชั่วโดยกำเนิด”
“บังเอิญผมเป็นคนเก่งน่ะครับ ผมถึงได้รอดมือตำรวจมาได้ทุกครั้ง ชีวิตของขาล ขุขัณฑ์ ก็เลยไม่มีประวัติอาชญากรรม คุณยันต์สงสัยอะไรหรือครับ”
“ข้อสงสัยของฉันก็คือ...แกดูดีกว่าคนที่เป็นสมุนของฉัน วันหนึ่งฉันจะเติบโตกว้างขวางอยู่ในวงการเมือง ฉันก็ต้องการคนที่ภักดีต่อฉันจริงๆ นอกจากภักดีแล้วยังต้องดูดีด้วย เพื่อภาพลักษณ์ของฉันเอง”
“นี่คุณยันต์กำลังจะทาบทามผมให้เป็นอะไร”
“ผู้ติดตาม ผู้คุ้มกัน หรือถ้าฉันได้ตำแหน่ง ฉันจะแต่งตั้งแกเป็นที่ปรึกษา”
“ผมควรจะให้คำปรึกษาคุณยันต์เรื่องอะไรดี ผมไม่มีความรู้เรื่องการเมืองเลย”
“ก็แค่ตอบสนองความต้องการของฉันให้ได้ เมื่อเมืองนี้กลายเป็นของฉัน นายอำเภอคนใหม่...ผู้บังคับกอง คนใหม่ ป่านนี้ยังไม่เห็นหัวเลย คนพวกนี้จะต้องมาสยบอยู่ตรงหน้าฉัน เป็นคนของฉัน”
ขาลเงียบเสียงลง แต่แววตาแข็งกร้าวไม่พอใจคำพูดยโสโอหังของยันต์...
ส่วนที่ป่าช้า สัปเหร่อทั้งปรามและกล่อมดาวด้วยธรรมะให้เลิกโกรธมไหศวรรย์เสียที เพราะยังไงเขาก็เป็นลูกเขย
“ข้าไม่รับโว้ย มันเลิกกับสาลิกาแล้ว นี่มันฉุดสาลิกาไป มันต้องเอาลูกสาวพ่อไปต้มยำทำแกงแน่”
“โถ...ก็ให้มันเถอะ มันหนุ่มๆสาวๆ มันจะทำอะไรกันบ้างก็อย่าไปถือสามันเลย เนื้อเอย หนังเอย ยุบหนอ พองหนอ มันใช่ของกูซะที่ไหน”
“ไม่ได้โว้ย ข้าสั่งให้มันเลิก มันต้องเลิก”
“เลิกบนหรือเลิกล่างล่ะพ่อ” มไหศวรรย์ส่งเสียงมาแต่ไกลอย่างร่าเริง
ดาวขยับปืนแคนในมือเตรียมซัด สัปเหร่อกระโดดเข้าแย่ง ขณะที่อ่าง ฮวด และเขช่วยกันห้ามเสียงเอะอะ มะเทิ่ง มไหศวรรย์พาสาลิกาเข้ามาเผชิญหน้าอย่างเป็นไง เป็นกัน
“สาลิกา...กลับบ้านเดี๋ยวนี้” ดาวกระชากมือลูกสาว แต่สาลิกาขืนตัวและอึกอักก่อนกลายเป็นร้องไห้กระซิกๆ บอกว่าตนยังกลับบ้านไม่ได้ เพราะตนท้อง!
ooooooo
ดาวกลับบ้านหมอลำด้วยอาการอ่อนล้าและเสียใจที่สาลิกาไม่ยอมกลับมาด้วย แถมยังบอกว่า
ตัวเองท้องกับพ่อค้าเร่ ซึ่งเขาสงสัยว่าทำไมท้องเร็วนักทั้งที่วันก่อนลูกสาวเพิ่งร้องห่มร้องไห้มาฟ้องตนว่าถูกบักไหปลุกปล้ำ
เรื่องนี้เขเองก็จนใจที่จะหยั่งรู้ได้ แต่เธอเชื่อว่าเรื่องท้องปิดกันไม่ได้ สาลิกาจะโกหกทำไม ปลอบพ่อดาวให้ทำใจว่าสองคนนั้นเขาอาจเป็นเนื้อคู่กัน เหมือนกับตนที่หากวันใดเจอคู่ก็ต้องทิ้งพ่อไปมีผัวเช่นกัน ดาวฟังแล้วแทบหัวเราะออกมาทั้งยังเศร้า ปรามาสเขว่าคงจะขายออกยากเพราะมีหน้าตาเป็นอาวุธซะขนาดนี้...
ความวุ่นวายภายในเมืองโคราชยังคงเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง สัปเหร่อโข่งอดบ่นกับอ่างและฮวดไม่ได้ว่า
นายอำเภอกับผู้บังคับกองที่มีข่าวว่าจะย้ายมาใหม่ทำไมป่านนี้ยังไม่ปรากฏตัว ยันต์เองก็อยากเห็นหน้าบุคคลทั้งสองเหมือนกัน เขาหมายมั่นปั้นมือจะใช้เงินและอิทธิพลดึงสองคนนั้นมาเป็นพวก
ขาลอยู่ใกล้ชิดยันต์มานานในฐานะมือปืนแต่ไม่ค่อยได้แสดงฝีมือสักเท่าไหร่ และบ่อยครั้งที่ยงกับพวกราหูหมั่นไส้ เพราะไม่ว่าพวกเขาจะทำอะไรหรือแม้แต่คำสั่งของยันต์ ขาลก็มักทัดทานขัดแย้งอยู่เรื่อยจนน่าสงสัย วันนี้เพียงแค่ยงออกปากว่าไม่อยากเห็นหน้าขาลอีก ราหู รามสูร และสุครีพก็อาสาจัดการ แต่ฝีมือระดับปลายแถวของทั้งสามคนก็เล่นงานขาล
คนเดียวไม่ได้ ยอมจำนนหนีไปด้วยความหวาดกลัว
หลังจากไว้ชีวิตสามคนนั้นและประกาศว่าจะไม่เอาเรื่องอีกแต่พวกมันต้องเลิกทำตัวเป็นเด็กขี้อิจฉา ขาลก็นัดพบมะตูมที่ตลาดโต้รุ่งเหมือนเดิม มะตูมเล่าเรื่องคลิปเสียงของยันต์ที่มีหลายคนสงสัยว่าตนได้มายังไง อีกทั้งเป็นห่วงความปลอดภัยของคนให้มา เธอจึงอยากรู้ว่าขาลทำแบบนี้มีเหตุผลอะไร
ขาลไม่ตอบคำถามเหมือนเดิม แต่เตือนทุกคนต้องระวังตัว ไม่ว่าจะเป็นครุย หมวดอินทร์ แขมแข พวกสัปเหร่อโข่ง รวมถึงมะตูมด้วย
ยันต์ลำพองใจว่าตัวเองกำลังจะร่ำรวยมหาศาลหลังจากมิสเตอร์หว่องจะส่งอาวุธสงครามมาทางเรือแล้วเขาจะลำเลียงมาเก็บไว้แต่ยังไม่ตัดสินใจว่าจะเก็บไว้ที่ไหน ครุยแอบจับสัญญาณการพูดคุยนี้ได้แต่ไม่สามารถคาดเดาใจยันต์ได้ว่าเก็บของไว้จุดไหน
ด้านคำม่วนเจ้าของค่ายมวยที่สีคิ้ว เขาเริ่มเป็นห่วงมะตูมลูกสาวที่หายไปนานไม่ส่งข่าวคราว ก็เลยจะไปฟังข่าวจากจ่าครุยด้วยตัวเองที่โคราช แต่เมื่อมาถึงกลางเมืองกลับเจอสมุนของยันต์กรุ้มรุมทำร้าย แต่คำม่วนก็ใช้แม่ไม้มวยไทยหลายกระบวนท่าจัดการพวกมันเสียราบคาบแล้วเดินทางต่อไปยังป่าช้าพบพวกสัปเหร่อโข่งและครุย
เมื่อรู้มะตูมไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่ไปอยู่กับแขมแขที่โรงเลื่อย คำม่วนร้อนใจจะไปหาแต่ระหว่างทางโดนสมุนของยันต์จับตัวมาขังในห้องใต้ดินแล้วส่งรูปคำม่วนให้มะตูมรู้เห็น ซึ่งมั่นใจว่าอีกไม่ช้าพวกมะตูมต้องมาแน่
ในขณะที่มะตูมรู้เรื่องพ่อถูกจับเธออยู่กับแขมแข แน่นอนว่าแขมแขอาสานำทางเพราะเคยเข้านอกออกในบ้านยันต์มาก่อนและรู้ด้วยว่ามีห้องใต้ดินซึ่งครั้งหนึ่งเธอเคยเข้าไปช่วยครุย แต่คนที่ช่วยคำม่วนก่อนใครก็คือขาลคนสนิทของยันต์ คำม่วนแปลกใจว่าขาลช่วยตนทำไม แต่ซักถามไปก็ไม่ได้คำตอบ
ขาลแอบปล่อยคำม่วนออกจากห้องใต้ดิน เป็นเวลาที่พวกมะตูมมาถึงพร้อมกลุ่มของสัปเหร่อโข่ง และได้มไหศวรรย์กับสาลิกามาสมทบ แต่ยันต์หาได้สะทกสะท้านเพราะเตรียมรับมือทุกคนไว้แล้ว โดยจับตาดูความเคลื่อนไหวจากกล้องวงจรปิดเห็นทุกอย่าง ก่อนจะเกิดการเผชิญหน้ากันของสองฝ่าย แล้วกลายเป็นสงครามย่อยๆ เพราะยันต์เป็นฝ่ายยิงเข้ากลางอกแขมแขก่อน
จังหวะนี้ครุยปรากฏตัว เขารีบพาแขมแขขึ้นรถของพ่อค้าเร่ออกไป โดยที่สองฝ่ายยังคงยิงกันสนั่นหวั่นไหว ก่อนจะซาลงหลังจากผู้มาเยือนพากันยกโขยงไปอย่างปลอดภัย ทิ้งความเจ็บแค้นใจไว้ให้เจ้าพ่อยันต์ ยมราชอีกตามเคย
ooooooo
แขมแขปลอดภัยเพราะใส่เสื้อกันกระสุน แต่กระนั้นครุยก็ห่วงใย เขาดุเธอไปหลายคำเพราะไม่ต้องการเห็นเธอเสี่ยงตายแบบนี้อีก
กลอยใจเฝ้าอาการหมวดอินทร์อยู่โรงพยาบาล เธอรับรู้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจากแขมแขแล้วเล่าให้ หมวดอินทร์ฟัง หมวดอนาทรร้อนใจเป็นห่วงทุกคนและไม่อยากนอนอยู่แบบนี้
“รอให้หายดีก่อนแล้วฉันไม่ห้ามคุณหรอกค่ะ เพราะฉันเองก็อยากกลับบ้าน ตั้งแต่คุณพ่อตายฉันก็ไม่เคยได้กลับบ้านเลย ซ้ำฉันเสียกระถินไปอีกคน”
“คุณอยากกลับบ้าน?”
“ค่ะ ฉันหนีตายยันต์ ยมราชมาตั้งแต่คราวนั้น แล้วฉันก็ไม่เคยนอนหลับสนิทเลย”
“ผมสัญญา...ผมจะพาคุณกลับบ้าน”
กลอยใจยิ้มออก เชื่อมั่นว่าหมวดอินทร์ต้องทำได้...
ส่วนที่ป่าช้าเวลานี้ คำม่วนกำลังซักไซ้ไล่เลียงมะตูมว่าขาลเป็นใคร เป็นมือปืนของยันต์แล้วทำไมถึงช่วยพ่อ แล้วท่าทางเขาไม่เหมือนมือปืน
“แล้วมือปืนต้องท่าทางเป็นยังไงล่ะพ่อ”
“พ่อก็บอกไม่ได้ แต่พ่อมั่นใจว่าขาล ขุขัณฑ์ ไม่ใช่มือปืนแน่ คนเป็นมือปืนน่ะมันไม่ต้องใช้เหตุผล แต่ใช้แค่ปืนกับคำสั่ง”
มะตูมนิ่วหน้าครุ่นคิดว่าสิ่งที่พ่อวิเคราะห์เข้าท่าดี ...พวกสัปเหร่อโข่งเพิ่งกลับจากตลาดด้วยความสบายใจเมื่อรู้ว่าแขมแขปลอดภัยและได้ครุยปลอบโยนกันทั้งคืน มะตูมดีใจแต่ก็อดสะเทือนใจไม่ได้ ลุกพรวดผลุนผลันออกไป สัปเหร่อโข่งเลยจะเล่นงานอ่างที่ปากดีพูดจาไม่ระวัง
คำม่วนถอนใจดังเฮือก บ่นสงสารมะตูมที่หลงรักจ่าครุยทั้งที่เขาไม่เคยคิดอะไรด้วย ตั้งแต่คำสียังอยู่เขาก็ไม่เคยเห็นหัวมัน
“เฮ่ย...เสี่ยว แล้วมันก็จะผ่านไปน่ะ เรื่องรักๆใคร่ๆนี่ ดูอย่างไอ้ไหสิ มันหายหน้าไปหลังช่วยพวกเราถล่มกับไอ้ยันต์ ตอนนี้อาจจะเข้าบ้านพ่อตาได้แล้ว”
สัปเหร่อโข่งปลอบใจเพื่อน แล้วนึกได้ว่าเร็วๆนี้ที่วัดจะมีงานรื่นเริง ที่สำคัญมีการชกมวยด้วย จึงชวนคำม่วนให้อยู่เที่ยวงานเผื่อจะมีเปรียบมวยสักคู่ โดยเฉพาะกับพวกยันต์ ยมราช
ooooooo
ที่บ้านหมอลำ ดาวโยนข้าวของและที่นอนหมอนมุ้งของมไหศวรรย์และสาลิกาลงทางหน้าต่าง เขคอยแย่งคอยห้ามแต่ไม่เป็นผลเพราะดาวโกรธลูกสาวกับลูกเขยจนของขึ้น
ดาวขับไล่สองคนออกจากบ้าน โดยเฉพาะลูกเขยพ่อค้าเร่ดาวไม่ต้อนรับ สาลิกาพยายามอ้อนวอนขอความเห็นใจแต่ดาวไม่ใจอ่อน จนเมื่อไล่แล้วไล่อีกมไหศวรรย์
ก็หน้าด้านไม่ยอมไป ดาวคับแค้นใจเลยหอบกระเป๋าเสื้อผ้าออกจากบ้านไปเสียเอง
ครุยไปเยี่ยมหมวดอินทร์ที่โรงพยาบาล สองคนคุยกันเรื่องยันต์ค้าอาวุธสงครามซึ่งครุยกำลังจับตาอยู่ หมวดอินทร์เอาใจช่วยและจะสืบเรื่องไม้พะยูงต่อหลังออกจากที่นี่ แล้วทิ้งท้ายถามครุยว่าเคยได้ยินเรื่องการย้ายนายอำเภอกับผู้บังคับกองคนใหม่บ้างไหม ตนได้ยินตอนถูกย้ายมาประจำที่นี่ แต่มาอยู่จนตนถูกพักราชการแล้วทำไมนายอำเภอกับผู้บังคับกองยังไม่มา
ครุยเก็บความสงสัยเรื่องนี้มาคุยกับพวกสัปเหร่อโข่งที่กำลังสาละวนกับการจัดเวทีมวยงานวัด
“เขาอาจจะไปนอก ไปราชการ ไปดูงานต่างประเทศ ไปโน่นมานี่ ยังไม่พร้อมที่จะเดินทางมารับตำแหน่งใหม่ หรือไม่ก็อาจจะเห็นว่าเมืองเรามันวุ่นวายอยู่มากเลยไม่มา”
“เป็นไปได้ยังไงวะเสี่ยว เป็นข้าราชการน่ะแปลว่าเป็นข้ารับใช้แผ่นดิน จะมาขัดคำสั่งของหน่วยเหนือได้ยังไง”
“เสี่ยวเข้าใจมั้ย ท่านนายอำเภอคนใหม่กับท่านผู้บังคับกองคนใหม่ท่านอาจจะเส้นใหญ่ ใหญ่ไม่ใหญ่เปล่า งอกด้วย ท่านก็เลยมาหรือไม่มาก็ได้”
ครุยฟังทั้งสัปเหร่อโข่งและคำม่วนแสดงความเห็นแล้วเสริมว่า “มันก็น่าคิดอยู่นะลุง เมืองกำลังร้อนเป็นไฟ คนดีๆลำบากเพราะยันต์ ยมราช แต่กลับไม่มีใครหน้าไหนลุกขึ้นมาปราบอิทธิพลมืดของมันเลย”
“เราถึงต้องช่วยกันไง”
ทันใดนั้นเสียงแคนดังขึ้น ทุกคนหันมองดาวเดินดิ่งมา สัปเหร่อโข่งนึกรู้ว่าเพื่อนมีเรื่องมาอีกแน่ คำม่วนทักก่อนใคร
“อ้าว...เสี่ยวดาว ยังไงเนี่ย หอบข้าวของหอบแคนมาด้วยเหมือนถูกไล่ออกจากบ้าน”
คำถามนั้นเล่นเอาดาวเจ็บจี๊ดแทงใจทำท่าจะร้องไห้ ครุยแปลกใจถามพ่อเป็นอะไร เท่านั้นเองดาวก็ปล่อยโฮ บอกว่าบักไหกับสาลิกาไล่ตนออกจากบ้าน...
ooooooo
สาลิกาคิดทบทวนเป็นห่วงพ่อดาวแล้วพาลทุบตีมไหศวรรย์ด้วยความโกรธที่เป็นต้นเหตุให้พ่อหอบข้าวของออกจากบ้าน เขพยายามเข้าห้ามสาลิกาแต่ไม่เป็นผล
มไหศวรรย์โดนสาลิกาขึ้นเข่าลงศอกเพราะยังปากดีทุ่มเถียงไม่รับผิด ร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด เขเข้าช่วยก็โดนลูกหลง ชุลมุนเอะอะไปทั้งบ้าน...
เวลาเดียวกันที่ป่าช้าแหล่งพำนักพักพิงของสัปเหร่อโข่ง ดาวกำลังเศร้าโศกเสียใจที่ลูกไล่ออกจากบ้าน คำม่วนกับสัปเหร่อโข่งช่วยกันพยุงเพื่อนมานั่ง ขณะที่ครุยไปตักน้ำมาให้ดื่ม แล้วช่วยกันปลอบโยนให้คลายความเศร้า
“เอาล่ะ ใจเย็นไว้เสี่ยว ไอ้เรื่องลูกทะเลาะกับพ่อ แม่ทะเลาะกับลูกเขยน่ะเป็นเรื่องธรรมดาโลก นังสาลิกามันคงไม่ได้ตั้งใจจะไล่เสี่ยวออกจากบ้านหรอก”
“ใช่...เสี่ยวคิดมากไปเองหรือเปล่าเหมือนข้ากับนังมะตูม”
“ทะเลาะกันทุกวันเลย” มะตูมช่วยยืนยัน
“พ่อดาวกินน้ำกินท่าเสียก่อนเถอะจะได้ใจเย็น ไอ้ไหนี่มันใช้ไม่ได้เลย เดี๋ยวผมเจอมันผมจะจัดให้มันชุดใหญ่เลย”
“สาลิกาเมื่อก่อนเป็นเด็กดี เชื่อฟังคำสั่งสอนของพ่อ แต่พอมีผัวมันเปลี่ยนเป็นคนละคน เชื่อผัวมากกว่าพ่อ”
“เอาน่ะ เขาผัวเมียกัน เขาเชื่อกันนั่นแหละดีแล้ว เขาจะได้รักใคร่ปรองดองกัน”
“เราคนแก่ต้องไม่ทำตัวให้เป็นภาระลูกหลาน มื้อไหนอร่อยก็กินมากหน่อย มื้อไหนไม่อร่อยเราก็กินพออิ่ม”
“พ่อดาวเย็นลงบ้างแล้วล่ะลุงโข่ง”
“เฮ้อ...นึกๆแล้วข้าก็ยังเจ็บใจที่ยอมให้สาลิกามันแต่งงานกับไอ้ไห นี่ถ้าข้าไม่มายุ่งเรื่องจ่าครุยล่ะก็ ป่านนี้สาลิกาเข้าห้องอัดเสียงทำเทปไปแล้ว แต่ตอนนี้คณะไม่มี คนหมอลำนั่งกินนอนกินอยู่ที่บ้านโน่น”
“เพราะอย่างนี้ผมถึงต้องไปคนเดียว สู้กับไอ้ยันต์ คนเดียว เพราะผมไม่ต้องการทำความเดือดร้อนให้ใคร”
“อย่าพูดยังงั้นว่ะจ่าครุย พูดเหมือนเอ็งไม่เคยเป็นศิษย์ของข้าครูคำม่วน ยามดีเราก็มีความสุขด้วยกัน ยามนี้ทุกข์ยากเราต้องช่วยเหลือกันสิวะ”
“ผมขอบคุณทุกคนที่หวังดีต่อผม”
“พ่อด้วยนะโว้ย แต่เวลานี้พ่อไร้บ้านไร้ที่นอน แล้วพ่อจะช่วยสืบเรื่องไอ้ยันต์ให้” ถึงจะเครียดและเศร้าแต่ดาวก็ยังมีแก่ใจอยากช่วยเหลือครุยกับเขาด้วย
ooooooo
สภาพของยันต์ไม่สู้ดี นอนเหยียดยาวบนโซฟาในห้องโถงโปะหน้าผากด้วยผ้าเย็น ขาลยืนเฝ้าอยู่ใกล้ๆ มองเจ้าพ่อที่เวลานี้แทบกลายเป็นเสือสิ้นลายด้วยความสังเวช
“ฉันปวดหัว โธ่โว้ย! พวกจ่าครุยมาชิงตัวครูคำม่วน ซ้ำแขมแขยังรอดตายเพราะลูกไม้เก่าๆของฉันอีก ทำยังงี้มันฉีกหน้าฉันชัดๆ”
“มันก็ยังมีข้อดีนี่ครับ”
“ข้อดีอะไรวะขาล แกเห็นข้อดีตรงความพ่ายแพ้ของฉันตรงไหน”
“คุณยันต์จะได้ไม่ต้องฆ่าผู้หญิงซ้ำสอง คุณยันต์เป็นคนยิงคำสีนะครับ”
“ฉันฆ่าผู้หญิงได้อีกเป็นร้อย ถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่ทำตามที่ฉันต้องการ ก็แค่ผู้หญิง”
“ขอโทษครับ...แม่ของคุณยันต์ไม่ได้เป็นผู้หญิงหรือครับ”
“ฉันไม่มีแม่ ฉันถูกทิ้งไว้ในโรงเลี้ยงเด็กมาตั้งแต่เกิด พอฉันจำความได้ฉันก็ไม่ต้องการใครนอกจากเงิน เงินเท่านั้นที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของฉัน ฉันหาเงินได้ง่ายกว่าหาแม่ของตัวเอง และฉันกำลังจะได้เงินก้อนใหญ่จากอาวุธสงคราม”
ยันต์คาดหวังเต็มที่ โดยไม่รู้ว่าเวลาเดียวกันนี้ครุยกำลังหาทางสืบเรื่องค้าอาวุธสงคราม แต่กลายเป็นตั้งแต่เกิดเรื่องชิงตัวคำม่วน ยันต์กลับเงียบกริบไม่เคลื่อนไหวอะไรเลย เหมือนรู้ว่ากำลังถูกจับตามอง มะตูมเลยอาสาจะทำให้มดแดงตื่นรังให้ดู
มะตูมรวมพลสี่ห้าคนพากันออกไปที่ตลาด ป่าวประกาศจัดงานวัดทำบุญตักบาตร ปิดทองพระพุทธรูป และมีการแข่งขันกีฬามากมายหลายชนิดล้วนสนุกสนาน ซึ่งไฮไลต์อยู่ที่มีการเปรียบมวย จัดโดยค่ายครูคำม่วน ใครสามารถเอาชนะมะตูมได้เอาตัวไปเลย
พวกไอ้เก่งมาที่นี่ด้วยได้ยินแล้วอุทานตกใจเป็นเสียงเดียว พร้อมๆกับพวกยันต์ ยมราชที่นั่งรถผ่านมาพอดี รถเบรกกะทันหันเมื่อได้ยินคำพูดมะตูมชัดเจน
“พี่มะตูม งานเข้าแล้วคราวนี้”
ขาดคำยันต์ก้าวเข้ามาหยุดยืนตรงหน้ามะตูม ถามให้แน่ใจว่าเมื่อกี้เธอพูดอะไร
“ใครเอาชนะนังมะตูมได้ เอาไปเลย...ตัว”
“พี่มะตูม กลับไปคิดใหม่ดีมั้ย จะแจกถ้วย แจกของขวัญหรือแจกครกกับสากจะไม่ดีกว่าหรือ” เก่งทักท้วง ฮวดเองก็เช่นกัน อยากให้ลูกพี่คิดดูให้ดี แต่มะตูมไม่สนใจ ยืนยันคำพูดเดิมอีกครั้งอย่างชัดถ้อยชัดคำ
“ใครชนะเอานางสาวมะตูมคนนี้ได้ เอาไปเลย”
ราหู รามสูร สุครีพออกอาการกระเหี้ยนกระหือรือจะก้าวเข้ามาแต่ขาลชิงตัดหน้าเสียก่อน
“ผมเองครับคุณยันต์ ผมขอท้าเปรียบมวยชกกับมะตูม”
ooooooo
ที่บ้านหมอลำ สาลิกาโยนเสื้อผ้าข้าวของใส่รถ ขายสินค้าเร่ของมไหศวรรย์พร้อมออกคำสั่งด้วยความโกรธให้ผัวไปตามพ่อกลับมา ไปคุกเข่างอนง้อขอให้พ่อกลับมาอยู่ที่บ้านหลังนี้
“โธ่...สาลิกา ปล่อยพ่อดาวใช้ชีวิตอย่างมีอิสระสักพักหนึ่งเถอะ ตอนนี้พ่อกำลังโกรธ เดี๋ยวพ่อหายโกรธแล้วพ่อก็กลับบ้านเองแหละน่ะ”
“ฉันรู้นิสัยพ่อดี พ่อไม่หายโกรธง่ายๆหรอก เราจะต้องไปง้อพ่อ”
เขเห็นด้วยเดินเข้ามาสนับสนุน “ใช่...ไปง้อพ่อกลับบ้านให้ได้นะ ไม่ยังงั้นบาป แฟนคลับรู้เอาไปแชร์ในเน็ตจะเกิดกระแสดราม่าด่าสาลิกาว่าเนรคุณ เสียภาพลักษณ์หมอลำซิ่งแห่งอีสาน”
“จริงด้วย ผมลืมคิดไปน่ะพี่เข งั้นไปง้อพ่อกันเถอะ ว่าแต่สาลิการู้หรือว่าพ่ออยู่ที่ไหน”
“พ่อจะไปไหนรอดล่ะ นอกจากป่าช้าสัปเหร่อโข่ง”
แน่ใจเช่นนั้นแล้วสองผัวเมียก็โดดขึ้นรถมุ่งสู่เมืองโคราชอย่างเร่งด่วน...
ที่ป่าช้า คำม่วนไม่พอใจเมื่อรู้ว่ามะตูมท้าคนของยันต์ขึ้นเปรียบมวย สัปเหร่อโข่ง ดาว อ่าง ฮวด เก่ง เฮง และครุยต่างหนักใจ
“ทำอะไรไม่คิด เอ็งนะเอ็ง เสียแรงที่เป็นลูกพ่อครูมวย ถึงเอ็งจะโตมากับกระสอบทรายหรือเวทีมวย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเอ็งจะเอาชนะผู้ชายได้ แล้วไอ้ขาลน่ะ พ่อดูแล้วมันเป็นคนซ่อนคม”
“ฉันเป็นผู้หญิงแล้วเป็นยังไง ก็ตอนนี้อาครุยเขาสั่งห้ามไม่ให้เคลื่อนไหวเรื่องไอ้ยันต์ ฉันก็เลย...”
“พี่มะตูมเลยคัน”
“ไอ้เก่ง!” มะตูมตวาด ตาแข็งใส่ เก่งเลยจ๋อยไป
“เฮ่ย...อย่าไปดุนังมะตูมนักเลยวะ เมืองนี้ทั้งเมืองถ้าคิดจะเปรียบมวย เปรียบกันเองทำไมวะ มันต้องเปรียบกับพวกของไอ้ยันต์”
“ข้าเห็นด้วย แล้วข้าก็เชื่อว่ามะตูมจะไม่ทำให้เสี่ยวของข้าคำม่วนเสียชื่อ ส่วนข้า...ข้าทำเพลงให้เอง ข้าจะใช้แคนของข้านี่แหละทำเพลงประกอบการชก”
มะตูมยกมือไหว้ขอบคุณพ่อดาวที่เชื่อมือตน ทันใดมไหศวรรย์และสาลิกาส่งเสียงมาแต่ไกลว่าเราสองคนจะไปเป็นกองเชียร์มะตูมด้วย ดาวชักสีหน้าบึ้งตึงใส่และไม่สนใจสาลิกาที่พยายามง้องอนให้กลับบ้าน ครุยเกรงว่าเรื่องจะยาวเลยแทรกขึ้นมา
“เอาล่ะ อยู่กันพร้อมหน้าก็ดีแล้ว พวกไอ้ยันต์มันคงยกกันมาทั้งโขยง ไอ้ยันต์ ยมราชมันอาจจะมาด้วย”
แน่นอน! ยันต์กำลังเตรียมตัวออกจากบ้านพร้อมสมุนเป็นพรวนเพื่อดูขาลขึ้นชกกับมะตูม
“ฉันต้องไปด้วย มันน่าภาคภูมิใจจะตายไป มือขวาของฉัน ขาล ขุขัณฑ์ ท้าเปรียบมวยกับผู้หญิงโดยเฉพาะเด็กเมื่อวานซืนอย่างนังมะตูม”
ยันต์พูดประชดแล้วขึ้นรถมานั่งรอ ยงเยาะหยันขาลอยู่ในที พูดได้ยินกันสองคนก่อนเดินไปประจำตำแหน่งคนขับรถ
“หวังว่าคงไม่ทำให้คุณยันต์เสียหน้าด้วยการแพ้ผู้หญิง!”
ooooooo
