โฆษณาแต่ละชิ้นทางโทรทัศน์นั้น จะสั้นๆไม่กี่วินาทีที่ออกอากาศ จึงเป็นโจทย์หินของผู้สร้างสรรค์งานโฆษณา ว่าทำอย่างไร จึงจะสื่อสารให้ได้กระชับ ได้สาระ และติดหูติดตาผู้บริโภคที่สำคัญคือจดจำแบรนด์ ตลอดถึงเนื้อหาของสินค้าได้แบบไม่กังขา สับสนกับแบรนด์อื่นด้วยเงื่อนไขนี้ ความจริงที่ได้รับจากสปอตโฆษณาต่างๆ จึงเป็นเรื่องราวที่นำเสนอไม่ครบถ้วนนักภาษาบ้านๆเรียกว่า พูดความจริงครึ่งเดียว อีกครึ่งให้จินตนาการเอาเอง??ยาทุกชนิดและสิ่งที่เกินจริง “ห้ามโฆษณา” ในส่วนของยาจะยกเว้นเพียงยาสามัญประเภทพาราเซตามอลนั้น โฆษณาได้...เซียนการตลาดจึงเลี่ยงไปใช้โฆษณาแฝง เช่น การรีวิว การบอกต่อ เป็นไดอะล็อกในบทละครทีวี ให้ตัวละครเป็นผู้ใช้ในเรื่องราวนั้นๆการโฆษณาประกันชีวิต ก็เข้าข่ายพูดความจริงครึ่งเดียว ไม่เสนอในรายละเอียดที่เป็นสาระสำคัญ!!สปอตโฆษณาของบริษัทประกันบางแห่ง จึงค่อนข้างเทาๆ เพราะดูง่าย “ตอนสมัคร” จนเกินเหตุแต่ตอนคุ้มครองนั้น มีขั้นตอนตามกฎหมายหลายประการที่ไม่ง่ายเหมือนตอนโฆษณา!!หน่วยงานที่ดูแลคุ้มครองผู้บริโภคมีจริง แต่สูตรสำเร็จของราชการมักอ้างว่า เจ้าหน้าที่ไม่เพียงพอส่อให้เห็นถึงโครงสร้างระบบและการบริหารจัดการบกพร่อง!!แต่งานใดได้หน้า ได้กระแส ได้ออกสื่อ บุคลากรจะไม่ขาดแคลนยกตัวอย่างเช่น การไล่ล่าเฟกนิวส์ทางการเมืองแบบไม่จำเป็น กลับมีกำลังพลเหลือเฟือ!!สรุปดื้อๆสั้นๆว่า บ้านเมืองใดเรียงลำดับความสำคัญของงานยังไม่เป็น ระบบก็จะสับสนสุดท้าย...ผู้บริโภคคือประชาชน ก็เสียผลประโยชน์!!“สันติพงษ์ นาคประดา”‘‘แจ๋วริมจอ’’jaewrimjor@gmail.com
