ไม่แปลกใจและสงสัยใดๆกับ “มาตรฐานสื่อโทรทัศน์” บ้านเรา เพราะมันถูกกฎระเบียบบีบรัด จนแทบกระดิกตัวไม่ได้!!
ด้วยเวลานี้ไม่ใช่มีแค่โทรทัศน์ที่สื่อถึงคนดูด้วยภาพและเสียงเท่านั้น แต่มันยังมีสื่อออนไลน์หลายแพลตฟอร์มก็สื่อออกมาด้วยภาพและเสียงเช่นกัน
กลายเป็นว่าทุกคนสามารถทำสื่อต่างๆด้วยตัวเอง ทำคอนเทนต์ที่ชื่นชอบแล้วส่งเข้าแพลตฟอร์มนั้นๆให้เป็นสื่อสาธารณะ แพร่ภาพและเสียงไปได้ทั่วโลก
สื่อออนไลน์นี่แหละที่ทำให้การเสพสื่อเปลี่ยนแปลงไปแทบทุกมิติ เริ่มตั้งแต่เนื้อหาไปจนถึงวิธีการนำเสนอ
ไม่ต้องคำนึงถึง “จรรยาบรรณสื่อ” ไม่ต้องสะทกสะท้านกับ “เนื้อหา” และไม่ต้อง สนใจเรื่องวิธีการ “พูดสื่อสารกับคนดู”
ผิดกับสื่อโทรทัศน์ชนิดหน้ามือ-หลังมือ เพราะทีวีต้องอยู่ในกฎ กติกาและมารยาท อะไรนำเสนอได้ หรืออะไรห้ามนำเสนอเรียกว่ามีกฎหมายควบคุมให้อยู่ในกรอบ
ผู้เสพสื่อออนไลน์จนเข้าสายเลือดจึงเกิดคำถามว่า ทำไมสื่อโทรทัศน์ไม่ปรับตัว เหมือนสื่อออนไลน์? ทำไมสื่อโทรทัศน์ ถึงย่ำอยู่กับที่? ในอนาคตจะล้าสมัย และสูญหายตายจาก กลายเป็นสื่อตกยุค!!
ที่มันเป็นเช่นนั้น ก็เพราะสื่อทีวีถูกควบคุมด้วยกฎเหล็กไงเล่า อะไรๆที่มันนำเสนอไม่ได้ทางสื่อทีวี จึงไปผุดอยู่ในสื่อออนไลน์ซึ่งไม่ต้องถูกกฎเหล็กเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย
เอาแค่สื่อโทรทัศน์เห็นภาพเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ไม่ได้ พูดจากำกวม หรือทำกิริยาไม่เหมาะสม ก็ถูก (กสทช.) เล่นงาน ซะงอมพระราม
แล้วลองไปดูในสื่อออนไลน์มั่ง สิ่งที่กล่าวมาทั้งหมดมันมีอยู่เพียบ แถมถูกจริตคนดูซะด้วย
ทำให้มาตรฐานสื่อในประเทศนี้มันเหมือนอยู่กันคนละโลก!!
...
‘‘แจ๋วริมจอ’’
jaewrimjor@gmail.com