นิทานเรื่องเสือกับกระต่าย ในหนังสือ นิทานเกาหลี ของ ส.พลายน้อย (พิมพ์ครั้งที่ 5 สถาพรบุ๊คส์ พ.ศ.2550) เรื่องสนุกเบาสมอง กลิ่นอายแตกต่างจากนิทานอื่นๆ
เสือแก่ตัวหนึ่ง เจอลูกกระต่ายตัวน้อย ก็กระโดดเข้าตะครุบ “ข้าจะกินเจ้าล่ะนะ” มันว่า
กระต่ายแม้ไร้เดียงสา เผลอเดินเข้ากรงเล็บเสือ แต่ก็ฉลาดเจ้าปัญญา “ช้าก่อนลุงเสือ ข้ายังตัวเล็กเกินไป กินไม่พอคำ ข้าขอเสนอ
ให้ขนมแสนอร่อยกินแล้วอิ่มท้องแก่ท่าน”
กระต่ายน้อยหยิบก้อนหินสีขาว 11 ก้อนออกมา แล้วอธิบาย ขนมนี้จะอร่อย ถ้าย่างไฟให้แดง ว่าแล้วมันก็จัดแจงหาฟืนมาสุมก่อไฟ จนหินร้อนเห็นเป็นสีแดง กระต่ายก็บอก ถ้าเหยาะน้ำปลาลงอีกหน่อย จะอร่อยมากขึ้น
“ลุงเสือ ทนหิวไว้หน่อย ข้าขอเวลาจะไปเอาน้ำปลามาให้”
กระต่ายวิ่งหายไปแล้ว เสือแก่ตั้งตารอ มันมองหินสุกมีกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย นับไปนับมามี 11 ก้อน เสือคิดว่า กระต่ายว่าขนมมี 10 ก้อนนี่นา ถ้ากินเสียสักหนึ่งก้อน กระต่ายคงไม่รู้
เสือตะปบหินสุกกลืนเข้าท้อง ความร้อนลวกปากลิ้นพอง แสบไปถึงลำไส้ มันแค้นกระต่ายน้อยมาก
บังเอิญนัก เสือแก่ตะครุบกระต่ายน้อยได้เป็นครั้งที่สอง กระต่ายใช้ปัญญาต่อรองว่า มันหาวิธีส่งนกกระจอกทั้งฝูงเข้าปากเสือได้ ขอเพียงเสือหลับตาอ้าปากรอ
เสือแก่เชื่อง่าย กระต่ายน้อยจุดไฟเผาป่ามาล้อมตัวเสือเอาไว้ กว่าเสือจะลืมตารู้ว่าถูกหลอก ไฟก็เผาเอาขนเสือไหม้ไปทั้งตัว เสือถูกย้ำแค้นเป็นหนที่สอง ก็ยังไม่สำนึก
เจอกระต่ายครั้งที่สาม ในฤดูหนาว เสือตะครุบมันได้ ก็คำรามลั่น แต่ก็ให้มีอันเผลอฟังเรื่องใหม่ กระต่ายบอกเสือว่า กำลังใช้หางตกปลาในแม่น้ำ ได้ปลากินมาแล้วหลายตัว
...
เสือแก่ไม่เชื่อ กระต่ายท้าให้ลอง บอกเสือให้แหย่หางลงแม่น้ำ ตัวเองจะไปไล่ปลาจากต้นน้ำมาให้ แต่จะได้ผลมาก ถ้าเสือมีสมาธิหลับตาคอย และข้อสำคัญ อย่ากระดุกกระดิกหางเด็ดขาด
เวลาที่ผ่านไป น้ำในแม่น้ำฤดูหนาว ก็ยิ่งเพิ่มความหนาวเย็น จนเป็นน้ำแข็ง ปลาก็ยังไม่มาติดหางสักตัว เสือคิดว่าถ้ารอให้ผ่านคืนนี้ไปได้ จะได้ปลาหลายตัว
ส่วนกระต่ายน้อยก็หายไป ไม่มีวี่แววเลย
เมื่อเสือแก่อยากจะขยับหาง มันรู้สึกว่าหนักมาก ขยับหางไม่ได้ มันจึงรู้ว่าถูกกระต่ายน้อยหลอก...อีกแล้ว
นิทานเรื่องนี้ ไม่มีเรื่องกระต่ายหลอกเสือแก่เป็นครั้งที่สี่... เพราะจบลงตรงถึงรุ่งเช้า ชาวบ้านก็มาเจอเสือนั่งแช่หางติดน้ำแข็ง หมดเรี่ยวแรงดิ้น จึงช่วยกันจับเสือเอาไว้
เรื่องเสือกับกระต่าย เป็นนิทาน ฟังแล้วก็ไม่ควรถามหาความจริง เสือแก่จะถูกกระต่ายเด็กๆ หลอกครั้งแล้วครั้งเล่า ได้อย่างไร
เพราะหากเป็นเรื่องจริง ทันทีที่เสือไม่ว่าจะแก่ เขี้ยวเล็บง่อนแง่นแค่ไหน ถ้าจับกระต่ายตัวเล็กๆได้ ก็ตะครุบเข้าปาก เคี้ยว แล้วกลืนหายเข้าไปในท้อง
ไอ้เรื่องปล่อยให้พูดจาต่อรองและหลอกกันได้ หนสองหนสามคงไม่เกิดขึ้น
แต่เรื่องจริงอีกข้อ ที่อาจจะเกิดขึ้นได้ เสือแก่เจอกระต่ายน้อย แล้วครึ้มใจอยากจะสนุกด้วย ก็เอาเป็นเพื่อนเล่นชั่วครั้งชั่วคราว มีเหตุผลข้อเดียว คือเสือไม่หิว
เท่าที่เทียบเคียงอดีต จากคราวม็อบ กปปส. เสือจำศีลอดทนได้นานถึงหกเดือน กว่าจะขยับเขี้ยว
ม็อบเด็กๆคราวนี้ เพิ่งสนุกกันมาสามสี่เดือนเท่านั้น...ผมเชื่อของผมคนเดียวนะ...เสือก็ต้องเป็นเสือ ยังไงๆก็คงไม่ยอมให้กระต่ายน้อยลูบหนวดเล่นได้ตลอดไป.
กิเลน ประลองเชิง