ผมอ่านหนังสือทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว ที่เขียนโดย ท.เลียงพิบูลย์ มาตั้งแต่นมแตกพาน...เรื่องหนึ่งที่จำฝังใจ เล่าให้ใครต่อใครฟังต่อไปเรื่อยๆ
ฉากของเรื่อง เกิดขึ้นในช่วงเวลาที่ญี่ปุ่นบุกไทย...พ.ศ.2484-2488 รัฐบาลจอมพล ป. กำลังรณรงค์ให้คนไทยปรับตัวเข้าสู่ความเป็นศิวิไลซ์ ออกนอกบ้านก็ต้องสวมรองเท้า สวมหมวก
ช่วงเวลายากลำบากนั้น...ผู้ดีมีเงินอพยพจากกรุง หนีระเบิดเครื่องบินพันธมิตรไปอยู่ชนบท
เขาคนนั้นมีเหตุจำเป็นให้ต้องอยู่...
วันหนึ่งชวนเพื่อนสามคน ไปหาพระหมอดู พระทำนายว่าชะตาชีวิตเขาจะขาด...โดยประมาณเวลา...เอาไว้
“ผมไม่เชื่อ” เขาบอกกับเพื่อน แต่วันเวลาผ่านไป สิ่งที่พระหมอดูทำนายสองเพื่อน...แม่นยำมาก ไปในทุกเรื่อง...เมื่อเริ่มทำใจว่า “ยังไงก็ต้องเชื่อ”
เขาก็ไปหาพระหมอดูอีกครั้ง ขอวิธีที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ
พระหมอดูเล่าเรื่องสมัยพุทธกาล สามเณรน้อยชะตาขาดจะต้องตายในเจ็ดวัน แต่ผลบุญจากการช่วยปลาที่ตกคลักในโคลน ไปลงแหล่งน้ำ ต่อชีวิตสามเณรไว้ได้...แนะให้เขาทำบุญ ทำกุศลทุกอย่างเอาไว้ เท่าที่จะทำได้
นับแต่วันนั้น...เขาก็เปลี่ยนตัวเอง เป็นชาววัด เข้าวัดทำบุญ ฟังเทศน์ทุกวันพระ...ทอดผ้าป่าทอดกฐินที่ไหนก็ไปร่วม
ฟังเทศน์โดยเฉพาะเรื่องเกิดแก่เจ็บตาย...เป็นของธรรมดา...ก็ทำใจ ปลงได้...เมื่อถึงเวลา ก็พร้อมจะตาย
จนถึงวันหนึ่ง...เวลากลางวัน...เขากำลังเดินๆอยู่ในย่านชุมชน...เสียง “หวอ” เตือนภัยก็ดัง เป็นสัญญาณเครื่องบินทิ้งระเบิดกำลังจะมา
ผู้คนรอบตัวสับสนอลหม่าน...ต่างก็วิ่งเข้าหาหลุมหลบภัย...ใกล้ตัว
เขายังหนุ่มแน่น วิ่งเร็วมาก อีกสองก้าวก็จะถึงประตูหลุมหลบภัย
ทันทีนั้น เขาก็เห็นเด็กหญิงเล็กๆคนหนึ่ง เธอคงถูกแม่ตกใจ...ทิ้งเธอไว้ นั่งร้องไห้จ้า...อยู่กับพื้น ในนาทีแห่งความเป็นความตาย...ไม่มีใครสนใจเธอเลย
เขายั้งเท้า...พุ่งตัวเข้าไป โน้มตัวลง...อุ้ม ตั้งใจช่วยเธอเข้าหลุมหลบภัย
วินาที...นั้นระเบิดก็ลงโครม...ควันตลบท่วมตัว สะเก็ดระเบิดพุ่งเข้าใส่...หมวกที่เขาสวมไว้ปลิวหายไปเลย
ควันระเบิดจาง...มีคนถูกสะเก็ดระเบิด บาดเจ็บล้มตาย...หลายคน แต่เขากับเด็กหญิงคนนั้น...ปลอดภัย...
รอดชีวิตจากวันนั้น เขากลับไปหาพระ...อีกครั้ง พระสอนเรื่อง กรรม...ที่แบ่งประเภทตามที่ให้ผล...12 ข้อ เช่นกรรมที่ให้ผลในชาตินี้ กรรมที่ให้ผลในชาติหน้า กรรมที่ให้ผลในชาติต่อไป กรรมที่ให้ผลเสร็จแล้ว (อโหสิกรรม) ฯลฯ
ท่านว่ากุศลกรรม หรือความดีที่เขาตั้งใจช่วยเด็ก ช่วยให้เขารอด
เขาย้อนคิดถึงเหตุการณ์ตอนนั้น ถ้าเขายังวิ่งเข้าหลุมหลบภัย...สะเก็ดระเบิดก็คงตรงตัว...พอดี
อ่านเรื่องเล่าของ ท.เลียงพิบูลย์เรื่องนี้ ผมเปิดอ่านคำสอนของหลวงพ่อชุมพล พลปัญโญ ในหนังสือทิศที่ 11 บทที่ 80
โลกนี้ไม่มีที่ลับในการทำชั่ว จะทำชั่วในที่ที่ไม่มีใครรู้นั้นไม่มีผีสางเทวดาเห็นอยู่
ตัวเองก็รู้อยู่
คนทำกรรมชั่วในที่ลับนั้นไม่เกรงใจตนเอง ไม่เกรงใจต่อมโนธรรม ผีสางเทวดาพากันโพนทะนาอึงคะนึงอยู่ แต่บุคคลนั้นหารู้ไม่
บัญชีในนรก ก็บันทึกเหตุการณ์อย่างละเอียดลออ แต่บุคคลคนนั้นหารู้ไม่
เป็นผู้อุดหูขโมยกระดิ่ง มีตัวเองคนเดียวเท่านั้นที่เข้าใจว่ากระดิ่งไม่ดัง
แต่คนทั้งหลายได้ยินเสียงกระดิ่งกังวานไปทั่ว.
