กล้าได้กล้าเสีย : อำนาจหมด-บารมีหาย

มาตามนัด

18 กรรมการบริหารก็ขยับทันทีด้วยการยื่นใบลาออกทำให้คนลาออกกับคนที่ยังอยู่จาก 34 คนสัดส่วนต่างกันทันที

เท่ากับให้คำตอบว่าต้องพ้นจากตำแหน่งทั้งชุดโดยปริยาย

ภายใน 45 วัน จะต้องมีการเลือกตั้งกันใหม่ทั้งหมดตามกติกา ตัวเลขที่ออกมานั้นแม้ระยะแรกจะก้ำกึ่งกันจนต้องลงแขกผลิดอกออกผลเสกตัวเลขได้สมใจนึก

ขนาดว่าไม่จำเป็นต้องใช้ “ของตาย” จากฝ่ายเดียวกันด้วยซ้ำไป

อีกทั้งบรรดามีที่เคยอยู่อีกข้างก็กระโดดข้ามฟากไปสู่ศูนย์อำนาจด้วยพลังดูดและอนาคตข้างหน้าไม่จำเป็นต้องสวมหน้ากากกันอายด้วยซ้ำไป

“เจ้าของเงินคือเจ้าของพรรค”...

อย่าง “อุตตม สาวนายน”-“สนธิรัตน์ สนธิจิรวงศ์” พึงจำเอาไว้การเมืองไทยนั้นไม่มี “ของฟรี” ต้องมีของแลกเปลี่ยนแบบ “ธุรกิจการเมือง” ซ่อนรูป

หัวหน้าพรรค เลขาธิการพรรคคือ “หัวโขน” เมื่อถึงเวลาหนึ่งตั้งได้ก็ปลดได้ไม่มีอะไรจีรังยั่งยืน ต้องทำใจเพราะ “พรรคของเขา” ไม่ใช่ “พรรคของเรา”

“ไม่รู้”...นั่นไงง่ายๆแค่นี้แหละ

มาถึงขั้นนี้ก็ตัดแปะติดข้างฝาเตือนความจำล่วงหน้าเอาได้เลยว่าพลังประชารัฐยุค “3 ป.” กำลังแปลโฉม

“พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ” หัวหน้าพรรคคนใหม่

“อนุชา นาคาศัย” เลขาธิการพรรคถอดด้าม

เพื่อให้บรรลุเป้าหมายตามแนวทางอยู่ยาวอยู่นานแบ่งภารกิจ “พี่ใหญ่” คุมการเมืองเต็มไม้เต็มมือ “พี่รอง” คุมมหาดไทยขยายอาณาจักรไปทั้งประเทศ “น้องเล็ก” ก็มั่นคงบนเก้าอี้นายกฯ

“คุยกันทุกวัน”...หัวหน้าพรรคคนใหม่กล่าวย้ำ เพื่อตอบคำถามว่าแล้วนายกฯลุงตู่รู้เรื่องนี้หรือเปล่า หันหลังให้กันหรือเปล่า

ไม่ต้องไปหาคำตอบให้มากความว่า “รู้กันหรือเปล่า?”

เพียงแต่ต้องเล่นกันคนละบทแสดงกันคนละหน้า มีแต่คนที่กำลังทำงานเท่านั้น ที่ต้องบอกว่า “เซ่อ บ้า หลงเงา” จนเสียเหลี่ยม ไม่รู้แต้มคูการเมืองอยู่ไปก็กระไรอยู่น่า เพราะ “เขาไล่อยู่ทุกวัน”...

มองข้ามช็อตในขั้นต่อไป ย่อมหนีไม่พ้นที่จะต้องมีการปรับ ครม.เพื่อสนองความต้องการแม้นายกฯบอกสังคมว่า แยกส่วนกันชัดเจนไม่เกี่ยวกับพรรค

แต่เป็นอำนาจที่จะตัดสินใจเอง พรรคไม่เกี่ยว คนอื่นไม่เกี่ยวก็เนียนๆกันอย่างนี้แหละ...

ว่าไปแล้ว “4 กุมาร” นั้นทำงานร่วมกันมาในฐานะ “ทีมเศรษฐกิจ” ตั้งแต่เริ่มรัฐบาล คสช.ลากยาวกันมาจนถึงปัจจุบัน

หากมาถึงจุดหนึ่งคิดว่าไม่สามารถตอบสนองเรื่องเศรษฐกิจได้อย่างที่หวังต้องการ “ทีมใหม่” เข้ามาทำงานแทน

ก็บอกพวกเขาตรงๆไปเลยดีกว่า...ลูกผู้ชายกว่า

ไม่ใช่ใช้วิธีการในลักษณะ “ดราม่า” ด้วยการใช้ลูกพรรคไปบีบเค้นสนองความต้องการอย่างแล้งน้ำใจเกินไป

ที่สุดคอยดูกันต่อไปเถอะ...ด้วย “อำนาจบังตา” อย่างนี้แค่แย่งเก้าอี้รัฐมนตรีจากคนในพรรคในการปรับ ครม.ก็ดูไม่จืดแล้ว...แม้มากบารมีแค่ไหนก็ตาม

ตัดแปะติดข้างฝาเอาไว้อ่านเมื่อยามหมดอำนาจด้วยอาลัย!

“สายล่อฟ้า”