"น้องน้ำหวาน" ยังตกใจหลังเหตุถูกหมา 5 ตัวรุมขย้ำ-แผลเหวอะ น้าเผยนาทีหลานสาวถูกรุมกัด-เคราะห์ดีมี ด.ช.ช่วยไว้ทัน เผยคนที่บ้านเคยถูกกัดมาแล้ว 2 ราย วอนเจ้าของดูแลให้ดี-ทำคอกมิดชิด หากเป็นไปได้นำออกจากหมู่บ้าน ด้านเจ้าของหมาพร้อมรับผิดชอบค่าเดินทาง-ค่ารักษาพยาบาล เผยไม่ขัดข้อง หาก จนท.นำไปดูแล-เพื่อความสบายใจของชาวบ้าน
จากกรณีที่ ด.ญ.ขนิษฐา หรือน้ำหวาน สุขโชค อายุ 4 ขวบ อยู่บ้านเลขที่ 20/1 ม.5 ต.สองชั้น อ.กระสัง จ.บุรีรัมย์ ถูกสุนัขพันธุ์ไทยของเพื่อนบ้าน 5 ตัวรุมกัดจนได้รับบาดเจ็บสาหัส เหตุเกิดเมื่อเวลาประมาณ 11.00 น. วันที่ 8 ก.พ.ที่ผ่านมา
ล่าสุด ผู้สื่อข่าวได้ลงพื้นที่ไปที่บ้านของ น้องน้ำหวาน พบว่า แพทย์ได้ทำแผลและอนุญาตให้กลับมาพักที่บ้านแล้ว จากการตรวจสอบพบว่า น้องน้ำหวานมีบาดแผลถูกสุนัขกัดที่บริเวณข้อเท้าข้างขวา และกลางหลังหลายจุด นอกจากยังพบว่าน้องน้ำหวานยังอยู่ในอาการตื่นตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
จากการสอบถาม น.ส.เดือน น้าของน้องน้ำหวาน เล่าว่า ปกติน้องน้ำหวานจะไปวิ่งเล่นบริเวณจุดเกิดเหตุบ่อยครั้ง เพราะอยู่ไม่ห่างจากบ้าน ช่วงเกิดเหตุตนอยู่ในบ้าน ได้ยินเสียงคนร้องตะโกนโวยวายจึงออกไปดูก็พบสุนัข 5 ตัวกำลังรุมขย้ำหลานสาวขณะนอนคว่ำหน้าร้องเสียงหลงจึงวิ่งไปดู เคราะห์ดีที่ตอนนั้นมีเด็กผู้ชายคนหนึ่งถือไม้ช่วยไล่สุนัข ไม่งั้นอาจจะเจ็บหนักมากกว่านี้ หลังเกิดเหตุจึงรีบพาตัวหลานส่ง รพ.
น.ส.เดือน เล่าอีกว่า ที่ผ่านมาสุนัขที่บ้านหลังนี้มักจะไล่กัดคนมาแล้วหลายคน ทั้งสามีตนและยายของน้องน้ำหวานก็เคยถูกกัดมาแล้ว แต่ไม่เจ็บหนักเหมือนน้องน้ำหวาน แค่มีรอยเขี้ยวสุนัขเท่านั้น จึงแค่ไปฉีดวัคซีนป้องกันพิษสุนัขบ้า แต่หลังจากหลานถูกสุนัขรุมกัดบาดเจ็บสาหัส ชาวบ้านในหมู่บ้านต่างก็รู้สึกหวาดกลัว จึงอยากให้เจ้าของดูแลให้ดี ทำคอกให้มิดชิด หากเป็นไปได้ก็อยากให้นำออกไปจากหมู่บ้าน เพราะกลัวลูกหลานจะถูกกัดอีก
...
ด้าน นางน้อย อายุ 53 ปี เจ้าของสุนัข เล่าว่า ตนเลี้ยงสุนัขทั้งหมด 6 ตัว เป็นสุนัขพันธุ์ไทยและพันธุ์ผสม ปกติก็ไม่ได้มีนิสัยดุร้าย เลี้ยงแบบปล่อย ไม่ได้ทำกรงขัง แต่ก็ยอมรับว่าเคยกัดชาวบ้าน แต่ก็ไม่เจ็บหนักอะไร ก็ตกใจที่สุนัขไปรุมกัดน้องน้ำหวานจนเจ็บสาหัส แต่ก็ยินดีจะดูแลทั้งค่าเดินทางและค่ารักษาพยาบาลให้ทั้งหมด เพราะจริงๆ แล้วน้องน้ำหวานก็มีศักดิ์เป็นหลาน ส่วนที่ชาวบ้านอยากให้นำสุนัขออกไปจากหมู่บ้านนั้น ตนไม่ได้ขัดข้องอะไร หากมีเจ้าหน้าที่นำไปดูแล ตนก็ยินดีให้เอาไป เพื่อความสบายใจของคนในหมู่บ้าน.