เจ้าหน้าที่ระดับล่างคนหนึ่งใน กระทรวงการคลัง เขียนมาระบายความรู้สึกให้ฟังว่า เหนื่อยใจกับวัฒนธรรมองค์กร บุคลากรในองค์กรทำตัวเป็นผู้ดี การศึกษาสูง ไม่ลงมาสัมผัสกับประชาชน เป็นแบบนี้มานานแล้ว
บอกว่า ชาวบ้านเดือดร้อน ผู้มีอำนาจระดับเจ้ากระทรวงไม่เคยลงมาพบปะพูดคุยกับประชาชน ที่จริงเจ้ากระทรวงซึ่งเป็นเหมือนขุน ไม่ออกตัวก็ไม่แปลก แต่แทนที่จะมอบช้างมอบม้า นี่มอบถึงระดับเบี้ยไม่มีชื่อชั้น ไม่มีอำนาจตัดสินใจ บางครั้งมอบหัวหน้าฝ่ายรักษาความปลอดภัย ที่ปรึกษา ต่างกับกระทรวงอื่นๆที่มีระดับรัฐมนตรี อธิบดี ลงมาพูดคุยให้คำมั่นสัญญาชาวบ้านด้วยตนเอง
ทำได้ไม่ได้ก็พูดกันให้ชัด ชาวบ้านฟังแล้วก็ชื่นใจ สบายใจเดินทางกลับไปทำไร่ทำสวน รอฟังผลที่บ้านได้ ไม่ต้องส่งหน้าม้ามารับปากส่งเดช สุดท้ายก็ไม่ทำอะไร
แก้ปัญหาเฉพาะหน้ากันไปวันๆ
บางครั้งเห็นเจ้าหน้าที่เทศกิจกับตำรวจที่มาปฏิบัติงานแล้วเห็นใจ ไม่มีใครลงไปดูแลปล่อยให้อยู่กันเองตามลำพัง ต้องปะทะกับชาวบ้านทั้งที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องโดยตรง ต้องดูแลสาธารณูปโภคและความปลอดภัยให้ชาวบ้าน บางครั้งเป็นแรมเดือนตลอดทั้งกลางวันกลางคืน แต่กระทรวงไม่มีแม้แต่งบค่าอาหารค่ากาแฟจะมาเลี้ยงดูเจ้าหน้าที่
ผู้ใหญ่ในกระทรวงเดินผ่านไม่มีแม้แต่คำขอบคุณที่เจ้าหน้าที่ที่มาช่วย ขอชื่นชมท่านรัฐมนตรีแต่ละท่านที่ตั้งอกตั้งใจทำงานไม่มีวันหยุด เรื่องความขยันขันแข็งเต็มร้อยไม่มีใครว่า แต่ผู้ใหญ่ในกระทรวงที่เป็นข้าราชการประจำ ควรเปลี่ยนทัศนคติ
เปลี่ยนวัฒนธรรม เปลี่ยนแนวคิดได้แล้ว
ชาวบ้านเขาเดือดร้อน อยากให้ทำเหมือน ส.ส. ที่ลงพื้นที่ฟังปัญหาเดือดร้อนประชาชนทุกคน กลัวทำไมแค่ลงมาพูดคุยชาวบ้าน อย่านั่งสบายห้องแอร์เย็นๆ อยู่บนยอดอาคารสูง ชาวบ้านเดือดร้อน อยากให้ดูการทำงานของกระทรวงข้างเคียง อย่าง กระทรวงเกษตรและสหกรณ์ กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม
กลุ่มคนเดือดร้อนก็เป็นกลุ่มเกษตรกร ชาวไร่ชาวนาคล้ายๆกัน แต่เขาดูแลเหมือนเป็นประชาชนของเขาด้วยความจริงใจ ชาวบ้านมาถึงมีน้ำเย็นๆ เชิญมานั่งด้านในแอร์เย็นๆไม่รังเกียจประชาชน
ต่างกับกระทรวงการคลัง ผลักให้อยู่นอกรั้ว มองประชาชนเหมือนเป็นอันธพาล
ปัญหาทุกอย่างคลี่คลายได้แค่ทำตัวให้เสมอกัน.
