พ.ศ.2554 โจอัว เปไรรา เดอ ซัวซา อายุ 71 ปี พบนกเพนกวินพันธุ์อเมริกันแมกเจลแลน นอนแน่นิ่งอยู่ บนโขดหินริมหาดริโอ เด จาเนโร, บราซิล สภาพจวนเจียนตาย
คุณตาโจอัวสงสารจึงช่วยชีวิต ล้างเช็ดคราบน้ำมันออกจากขน ป้อนปลาเป็นอาหารประจำทุกวัน กระทั่งสกุณาน้อยแข็งแรง และตั้งชื่อมันว่า “ดินดิม” หนึ่งสัปดาห์ต่อมาก็ปล่อยกลับคืนสู่ทะเล แต่เจ้าดินดิมไม่ยอมไป เลยเอาลงเรือไปปล่อยที่เกาะใกล้เคียง
ตกเย็นพ่อเฒ่าต้องแปลกใจ เมื่อเห็นดินดิมเดินต้วมเตี้ยมอยู่ในสวนหลังบ้านของแกที่ชายหาดโปรเวตา เลยต้องให้อยู่บ้านด้วย กาลผ่านพ้น 11เดือน ผลัดเปลี่ยนขนแล้วดินดิมหายไป
แต่ไปแล้วไม่ไปลับ ดินดิมกลับมาเยี่ยมพ่อเฒ่าผู้มีพระคุณทุกๆฤดูร้อน (มิ.ย.-ก.พ.) แทนที่จะอพยพสู่พาตาโกเนีย แหล่งอาหารเพนกวินพันธุ์นี้
ตลอดเวลา สองสหายไม่ยอมห่างกัน... กิน นอน เดินเล่น ว่ายน้ำด้วยกัน ทำเช่นนี้ทุกๆปี นี่ก็ห้าปีแล้ว...ใครๆต่างทึ่งสัมพันธภาพอันน่ารักน่าอิจฉา.
