ฝันสูงสุดของยอดนักสู้

“เดอะ แพ็กแมน” วัย 37 ปี นักชกชาวเอเชียคนแรกที่ได้ครองแชมป์โลกถึง 8 รุ่น เพิ่งประกาศแขวนนวมถาวร หลังเอาชนะ “ทิโมธี แบรดลีย์” เมื่อ 10 เม.ย. หนนี้เขาลงสมัครชิงเก้าอี้สมาชิกวุฒิสภา (ส.ว.) ในจังหวัดซารังกานี หลังเคยเป็น ส.ส.มาแล้ว 2 สมัย

โพลล่าสุดชี้ว่าปาเกียวจะคว้าเก้าอี้ ส.ว. ซึ่งมีการชิงชัยกัน 12 ที่นั่ง จากทั้งหมด 24 ที่นั่งได้ค่อนข้างแน่นอน แม้จะเสียรังวัดไปบ้าง หลังเขาเปรียบเปรยเมื่อเดือน ก.พ.ว่า พวกรักร่วมเพศ “เลวร้ายยิ่งกว่าสัตว์” จนถูกนานาชาติรุมสวดยับ และ “ไนกี้” บริษัทเครื่องกีฬายักษ์ใหญ่ ถอนตัวจากการเป็นสปอนเซอร์

แต่ในฟิลิปปินส์ เรื่องนี้กระทบปาเกียวแค่จิ๊บจ๊อย ยิ่งหลังเอาชนะแบรดลีย์ได้ คะแนนนิยมกลับพุ่งขึ้นอีกจนมาอยู่อันดับ 3 ในบรรดาผู้ลงชิงเก้าอี้ ส.ว.ทั้งหมด

ขณะไปหาเสียงในเขตซาน ปาโบล เมื่อ 28 เม.ย. ปาเกียวยืนยันจะเลิกชกมวยอาชีพแน่นอน หันมาเป็นนักการเมืองเต็มตัว แม้จะมีเงินมหาศาลล่อใจให้ไปชกกับฟลอยด์ เมย์เวทเธอร์ จูเนียร์ อีกครั้งก็ไม่เอา

“เอ็มมานูเอล ดาปิดราน ปาเกียว” เกิดเมื่อ 17 ธ.ค.2521 ในครอบครัวที่ยากจนสุดๆ ในเมืองบูคิดนอนทางภาคใต้ เป็นลูกชายคนที่ 2 ในลูกๆ ทั้งหมด 4 คน พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เขายังเล็กๆ

ปาเกียวเคยทุกข์ยากถึงขั้นนอนข้างถนน อดมื้อกินมื้อ ต้องหยุดเรียนชั้นมัธยมปลายออกมาหาเลี้ยงครอบครัวด้วยการชกมวยมาตลอด ขึ้นชกมวยสากลอาชีพครั้งแรกในปี 2538 ที่กรุงมะนิลา ได้ค่าตัวแค่ 100 เปโซ (ราว 75 บาท) ด้วยปูมหลังเช่นนี้ ทำให้เขาเป็นขวัญใจของคนยากจนอย่างเหนียวแน่น

ในช่วงหาเสียง ปาเกียวเน้นจุดขายในฐานะ “ดวงประทีปแห่งความหวังของผู้ยากไร้” ซึ่งแทบไม่ได้รับอานิสงส์อะไรจากเศรษฐกิจที่เติบโตในยุครัฐบาลประธานาธิบดีเบนิกโน อาคีโน ปาเกียวยังให้สัญญาว่าจะขึ้นเงินเดือนให้ครู ให้ทุนการศึกแก่นักเรียนที่ยากจน ให้เงินสนับสนุนชาวไร่ชาวนา ฯลฯ

เขายังกระตุ้นไม่ให้คนยากจนสูญสิ้น กำลังใจ ตนเคยยากจนยิ่งกว่าพวกเขามากมาย ไม่มีทั้งบ้านที่ดินเป็นของตัวเอง บ่อยครั้งไม่มีอะไรยาไส้ แต่พระเจ้ายังอุ้มชูให้ร่ำรวยยิ่งใหญ่ได้ คนยากจนจึงเห็นปาเกียวเป็น “ฮีโร่” และ “ความ หวัง” หลายคนเชื่อมั่นว่าปาเกียวจะ “รวยแล้วไม่โกง” และจะเอาเงินเดือนมาแจกคนยากจนด้วย

ฟิลิปปินส์มีวัฒนธรรมทางการเมืองที่มีเอกลักษณ์พิเศษ คนดังๆแต่ด้อยการศึกษา เช่นอดีตดาราหนังอย่างนายโจเซฟ เอสตราดา ยังเป็นประธานาธิบดีได้

เป้าหมายระยะยาวของปาเกียว คือเก้าอี้ “ประธานาธิบดี” จึงไม่ใช่เรื่องไกลเกินฝัน!

บวร โทศรีแก้ว