ตอนนี้คำถามที่เข้ามาแต่ละวันเยอะจริงๆ ค่ะ พยายามไล่ตอบหน้าไมค์บ้างหน้าจอบ้าง สลับๆ กันไป บางคำถามแทบไม่ต้องตอบอะไร เพราะเหมือนคนที่ถามรู้ทั้งรู้ว่าทางออกคืออะไร แค่ยังออกไม่ไหวเท่านั้นเอง
“หนูอยากปรึกษาค่ะพี่อ้อย ไปคบเด็กอายุ 17 ปี แต่เด็กคนนี้เสเพล วันๆ เอาแต่กินเที่ยว ทำไมเราต้องให้โอกาสคนแบบนี้ตลอด มีนะคะ มีคนเข้ามา ดูแลหนูดีทุกอย่าง แต่กลับเลือกเด็กคนนี้ เสียคนดีๆ ในชีวิตไปเยอะค่ะ อยากใจแข็งแล้วจบกับความสัมพันธ์นี้ให้ได้ ตลอดเวลาที่คบกันมา 1 ปี ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย ใครๆ ก็เตือนว่าคบไปได้ยังไงแบบนี้ แต่เราไม่เคยฟัง แต่ก่อนตอนคบใครก็ไม่ได้ยอมแบบนี้ แต่มาคบคนนี้ กลับยอมหมดทุกอย่าง ไม่ว่าจะเรื่องอะไร ต่อให้เขาทำร้ายจิตใจแค่ไหนก็ให้อภัย แต่เขาไม่เคยปรับตัวเองได้เลย เอาแต่รักสนุก เสเพลไปวันๆ เวลาทะเลาะกัน มันเลือกจะกลับบ้าน เวลาทะเลาะกันมันเลือกจะทิ้งเราไว้คนเดียว แบบคุณจะเป็นอะไรก็เป็น พอหายดีก็กลับมาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อยากเลือกทางเดินใหม่ต้องทำยังไงคะ รู้ว่าที่คบกันมาไม่เคยมีความสุขเลย เป็นฝ่ายตามตลอด ไม่ว่าจะเสียใจอะไรต้องหายเอง รอให้เขาไปจากเราซะที ไม่รู้เมื่อไหร่”
บางทีความรักก็ไม่ได้ใช้เหตุผล เราถึงไปรักคนที่ไม่ควรรัก หรือมองแนวธรรมะ รักคือกรรมอย่างหนึ่ง ทำไมคนบางคนช่างมีผลต่อชีวิตเราทั้งที่เขาไม่คู่ควรด้วยซ้ำ แต่จะปล่อยตามเวรตามกรรมอย่างเดียวคงไม่ใช่ “กรรมเก่า” อาจทำให้เรามาเจอกัน แต่เราสามารถสร้าง “กรรมใหม่” ได้นี่นา กรรม ที่ว่าคือการกระทำ เจอคนที่ทำเราช้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก็ต้องอยู่ที่เราจะยอมให้เขาทำได้อีกนานแค่ไหน เขาอายุ 17 ปีเองน้อง ยังต้องให้ชีวิตจริงสอนเขาอีกหลายเรื่อง รู้ว่าเขาเสเพล แต่เราก็ไม่เทเขาสักที รู้ว่าเขาไม่ดี แต่เราก็ยอมทน จนเขาเคยตัว เมื่อเปลี่ยนเขาไม่ได้ ก็ต้องปรับที่เรา แต่ถ้าปรับเพื่อเขาไม่ได้ ก็ต้องเปลี่ยนคนค่ะ ชีวิตจะวนๆ อยู่แค่นี้ ปัญหาหัวใจที่แก้ยากๆ เพราะส่วนมากเรามักใช้ “ความรู้สึก” ทางใจ มากกว่าการใช้ “เหตุผล” อีกอย่าง มุมมองคนยุคพี่ เวลารักใคร เราต้องให้เกียรติกัน รักใครควรภูมิใจในตัวเขา แต่ถ้าไม่มีอะไรให้เราน่าภูมิใจ ก็ควรต่างคนต่างไป น้องเองบอกว่ารักเขา แต่ก็เรียกเขาว่า “มัน” “เด็กเสเพล” “เด็กอายุ 17 วันๆ เอาแต่กินแต่เที่ยว” คือ มีความรู้สึกดูถูกอยู่ในที ถ้าเราไม่รู้สึกดีขนาดนั้น จะดึงกันไว้ทำไม เราก็ทุกข์ใจ เขาก็ไม่ได้รู้สึกดี อีกอย่างบอกว่าเขาไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้แต่เราก็เลือกเขานะ
...
นอกจากสารพัดคุณสมบัติของเขาที่น้องบรรยายมา สิ่งหนึ่งที่ไม่รู้ว่าน้องรู้สึกไหมคือ เขามีใจกับเราน้อยเหลือเกิน เราจะอยู่หรือไป ไม่มีผลอะไรต่อชีวิตเขา มีปัญหาเขาหนีกลับบ้าน ปล่อยเราทรมานคนเดียว จะด้วยวัย หรือไม่มีใจ เป็นไปได้ทั้งคู่ เหมือนอยู่เพราะเราคงให้อะไรต่อมิอะไรเขา บอกว่าเขาเสเพล เราเองก็เปย์ง่ายๆ เขาเลยไม่ต้องเห็นคุณค่าของอะไร ไม่ต้องมีความลำบากไว้สอนใจ หลายๆ ครั้งที่เขาเป็นแบบนั้น เพราะเราเองก็สปอยล์ไม่ใช่น้อยหรือเปล่า ลองถามใจตัวเองเอา
อีกอย่าง ชีวิตเรา เรามีสิทธิ์เลือก อย่ารักใครแล้วต้องยกให้เขาเป็นคนกำหนดชีวิตเราแต่เพียงผู้เดียว ถ้าน้องมองว่าเขาเป็นเด็กอายุ 17 ที่เสเพล แล้วจะเอาทั้งชีวิตเราฝากไว้ที่เด็กเสเพลคนหนึ่งหรือ? รักเขามากแค่ไหน ยังไงก็ต้องรักตัวเอง ต่อให้ความรักเป็นเรื่องของใจ แต่ยังไงก็ต้องใช้สติและเหตุผล รอให้เขาเป็นคนเดินจากไป แล้วทำไมเราจะตัดสินใจให้กับชีวิตของเราเองไม่ได้ ถ้ารักเขาแล้วทำให้เราเจ็บ รักตัวเองน่าจะทำให้เรารอด ส่งกอดให้น้องแน่นๆ นะคะ อย่ายอมอดทนให้กับคนไม่คู่ควร วันหนึ่งเขาโตกว่านี้ มีวุฒิภาวะมากกว่านี้ มีบทเรียนดีๆ ที่โลกสอน เขาอาจจะปรับเปลี่ยนนิสัยตัวเองได้ เรามาเจอเขาในวันที่เร็วไป แล้วคาดหวังว่าเขาน่าจะเป็นแบบที่เราหวังได้ พ่อแม่เขาเลี้ยงกันมา ยังหวังให้ลูกเป็นเด็กดีกว่านี้ไม่ได้ นับประสาอะไรกับเราล่ะคะ อย่าคิดว่าความรักจะเปลี่ยนใคร เลือกเขาจากสิ่งที่เขาเป็น ถ้ารักเขาแล้วบังคับเขาให้เป็นอย่างที่เราอยากเห็น เขาอาจเป็นคนที่เราฝันไว้ไม่ได้จริงๆ