ขอแสดงความเสียใจตรงนี้อีกครั้ง กับครอบครัวของน้องน้ำตาลเดอะสตาร์นะคะ วันนี้โรคภัยไข้เจ็บบางโรค ไม่มีการแจ้งเตือน ไม่มีการบอกก่อน เห็นน้ำตาของคนในครอบครัวน้อง ยังร้องไห้ตามไปด้วยเลย เราต่างมีคนที่เรารักรออยู่ที่บ้านทุกคน ต่อให้เข้าใจเสมอว่า เกิด แก่เจ็บตายคือเรื่องธรรมดา แต่ถ้าเกิดกับคนที่เรารักก็ยากนักที่จะทำใจ ขอเป็นกำลังใจให้กับครอบครัวที่น้องรัก และคนที่รักน้องทุกคนรับมือกับช่วงเวลาที่ยากที่สุดช่วงนี้ให้ได้ การจากไปของน้อง ทำให้ทุกคนย้อนมองตัวเอง “เวลา” ที่เราบอกว่ากำลังเดินหน้า คือเวลาเดียวกับ เวลาที่กำลังนับถอยหลัง ไม่รู้ว่าโลกจะเรียกคืนเรากลับไปเมื่อไหร่ ไม่ได้เรียงตามลำดับวัย ไม่ใช่เกิดก่อนต้องไปก่อนเสมอไป น้องจากไปในช่วงเวลากะทันหันมากๆ ยังยิ้มหัวเราะพูดคุย ไม่กี่นาทีต่อจากนั้น ต้องมายื้อลมหายใจสุดท้ายกัน ลมหายใจของคนเรามันสั้นจริงๆ แค่หายใจเข้าแล้วหายใจออกไม่ได้ สุดท้ายก็ไปจากกันแล้ว เราถึงต้องทำเวลาทุกวินาทีให้ดีที่สุด เพราะไม่รู้ลมหายใจของเราจะหยุดเมื่อไหร่ โลกส่งโจทย์นี้เตือนใจเราทุกวัน รับมือทันบ้าง ไม่ทันบ้างแตกต่างกันไป
“พี่อ้อยคะ หนูกับแฟนเจอกันในเฟซฯ เมื่อ 2 ปีก่อน เราคุยกันทุกวัน ทุกเวลาที่เราว่าง ไม่วางสายเลยจนต่างคนต่างเเยกกันไปทำงานตอนเช้า พอตกเย็นเราก็โทรฯคุยกันอีก ยิ่งเขารักหนูมาก ยิ่งได้ใจ ทะเลาะกันเมื่อไหร่ หนูก็หาเรื่องวางสาย เขาต้องง้อหนูบ่อยๆ จนเขาเริ่มทนไม่ไหว มีครั้งหนึ่งเขาไปโพสต์ว่า “ทำไมถึงให้เราต้องโทรฯหาอยู่ฝ่ายเดียว โทรฯหาเพราะคนคนนั้นสำคัญ หรือจริงๆ เธอเองไม่เคยเห็นความสำคัญของอีกฝ่าย” เขาคงอยากให้หนูง้อเขาบ้าง แต่หนูเป็นคนปากแข็ง คำว่า “รัก” หรือ “คิดถึง” เลยพูดค่อนข้างยาก
...
มาวันนี้หนูอยากพูดคำว่า “รักและคิดถึง” เสียงดังๆ แต่เขาไม่ได้อยู่ฟังแล้วค่ะ เขาประสบอุบัติเหตุรถล้ม อาการทรุดลงทุกวันจนเขาจากไป หนูเสียใจและรู้สึกผิดมากว่า ทำไมไม่บอกว่ารักเขาทุกๆ วัน ตอนที่เขายังได้ยินเสียงกันอยู่ ถึงตอนนี้หนูร้องไห้แทบขาดใจ เขาก็ไม่สามารถรับรู้ได้ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้หนูจะทำให้ดีกว่านี้”
คำว่า “ถ้ารู้อย่างนี้” ต้องไม่มีในชีวิตเราอีกแล้ว เตือนตัวเองไว้เสมอค่ะว่า “ต้องรู้ตั้งแต่ตอนนี้” วินาทีต่อไป ยังไม่รู้เลยว่าชีวิตเราจะเป็นยังไง กอดนี้จะเป็นกอดสุดท้ายของเราไหม ภาพไหนจะเป็นภาพที่เราโพสต์เป็นภาพสุดท้าย หรือแม้แต่ทะเลาะกันในวันนี้ เราจะมีโอกาสได้ง้อกันทันหรือเปล่า เรามักใช้ “เวลา” เหมือนกับว่ามันจะไม่มีวันหมดเวลา จะยอมทนให้คนทำร้ายหัวใจนานแค่ไหนก็ได้ ใช้เวลากับงาน จนไม่ใส่ใจคนข้างๆ ว่าเขาจะอ้างว้างขนาดไหน เพราะคิดว่าเขาคงรอได้ อีกหน่อยค่อยไปเที่ยวด้วยกัน ใช้เวลาด้วยกัน ใส่ใจแต่อนาคต จนหมดความสุขในปัจจุบัน หรือบอกตัวเองทุกวันว่า “เดี๋ยวก่อนก็ได้” บางทีมันไม่ทันค่ะ
ลองถามตัวเองเล่นๆ ถ้าวันนี้เกิดเป็นวันสุดท้ายของเรา สิ่งที่เราตั้งใจ หรืออยากจะดูแลใคร เราได้ทำสิ่งนั้นไปหรือยัง แค่ถามตัวเองทุกวันและเริ่มทำสิ่งนั้นทันที ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ไม่ว่าจะมีเวลาเหลืออีกเท่าไหร่ นั่นคือกำไรทั้งหมด เพราะเราได้ทำทุกอย่างผ่านจุดคุ้มทุนไปหมดแล้ว
ความรัก กับ ชีวิต เหมือนกันที่สุดตรงนี้ ไม่รู้ว่าวันไหนจะหมดอายุขัย หรือวันใดจะหมดอายุรัก เราทำได้แค่ดูแลกันและกันในวันนี้ เห็นคุณค่ากันและกันทุกวินาที พูดกัน คุยกัน ในวันที่ยังได้ยินเสียงกัน เพราะเราไม่มีวันรู้ก่อนจริงๆ ว่า วันที่หมดอายุรัก หรือวันที่หมดอายุขัย วันไหนจะมาถึงเราก่อน