เมนูเด็ดมัดใจคุณพี่ ในละครเรื่องบุพเพสันนิวาส เมื่อคืน กลายเป็นที่ถกเถียงกันครึกโครมว่า เขียนว่า 'หมูโสร่ง' หรือ 'หมูสร่ง' กันแน่
ไทยรัฐออนไลน์มีโอกาสได้สอบถามไปยัง ดร.นิตยา กาญจนะวรรณ ราชบัณฑิตยสถาน ถึงกรณีนี้ที่แรกว่า ถามคำเขียนต้องเขียนตามพจนานุกรมอันนี้คือหลัก โดยพจนานุกรม สร่ง คือ ส่วนละครจะออกเสียงสั้นหรือยาวก็เขียนตามที่เขาออกเสียง เหมือนปัจจุบันที่คนมักเขียนตามการออกเสียงเพราะมันได้อารมณ์ความรู้สึก เช่น คำว่า 'เวจ' เขาไปใส่ 'ไม้ไต่คู้' (เว็จ) เพราะใส่ตามการออกเสียงยาว แต่ในพจนานุกรมเราไม่มี
"ตามพจนานุกรมคำว่า สร่ง ๑ (สะหฺร่ง) น. คือ วิธีฝังเพชรเม็ดเล็ก ๆ ขนาดไข่ปลาลงไปบนพื้นที่ทำให้โปร่ง, ถ้าแกะแรให้ผิวเป็นเหลี่ยมขึ้นเงาดูเหมือนฝังเพชร เรียกว่า ตัดสร่ง. / สร่ง ๒ (สะหฺร่ง) น. ชื่ออาหารว่างชนิดหนึ่ง ทำด้วยหมูสับคลุกกับรากผักชี พริกไทย น้ำปลา ปั้นเป็นก้อนกลม ๆ พันด้วยเส้นหมี่สั้วลวก ทอดให้เหลืองนวล รับประทานกับน้ำจิ้ม"
ราชบัณฑิตย้ำว่า จริงๆ ไม่ใช่ละครเรื่องนี้เรื่องเดียว เราคุยกันตามภาษาคนทั่วไป เดี๋ยวนี้ การออกเสียงสั้น ยาว เสียงจะเปลี่ยนไปตามยุคสมัย แต่รูปการเขียนที่เรากำหนดมันเป็นตัวกลางบอกให้เราทราบว่า ไม่ว่าคุณจะออกเสียงสั้นยาวอย่างไร ตรงนี้พจนานุกรมจะเป็นตัวที่กำหนดรวมกันว่าให้เป็นตัวแทนของคำนั้นๆ นี่คือหลักของการทำพจนานุกรม
...
"ถามว่าดูไหม ไม่ดูไม่ได้ (หัวเราะ) ซึ่งคำถามแบบนี้เป็นปัญหาถามกันมาเยอะ ไม่ใช่เรื่องนี้แค่เรื่องเดียว ไอ้ที่ถามมาว่าทำไมคนเขียนไม่ตรงกัน เราก็บอกว่าเสียงมันออกได้ 108 พันประการ แต่ถ้าปล่อยให้ทุกคนเขียนตามเสียงที่ออกมันจะออกมาเป็นอย่างไร ฉะนั้น พจนานุกรมจึงทำหน้าที่เป็นตัวกลาง บอกว่าไม่ว่าคุณจะออกเสียงสั้นยาว หรืออย่างไรก็ช่าง เรามากำหนดรวมกันนะว่าเอาตัวนี้เป็นตัวกลางเท่านั้นเอง"
สุดท้ายย้ำอีกที ไม่ว่าจะออกเสียงอย่างไรไม่ผิด เขียนตามเสียงสั้นหรือยาวก็ได้ เวลาพูดจะพูดอย่างไรก็เรื่องของคุณ เสียงสั้นยาวกลาง แต่เวลาเขียนต้องเอาตามพจนานุกรม
รู้ไว้ใช่ว่า
พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ.๒๕๕๔ ระบุว่า โสร่ง (สะโหฺร่ง) น. ผ้านุ่งเป็นถุงมีลวดลายต่าง ๆ อย่างชาวชวามลายูนุ่งเป็นต้น.