คนที่รักพระมหาอุตม์วัดทอง ของ หลวงพ่อทับ (พระครูสิทธิเทพาธิบดี) ต้องมีความรู้พื้นฐาน...หลวงพ่อท่านปั้นหุ่นขี้ผึ้งทีละองค์ หล่อด้วยเนื้อโลหะสำริดแบบโบราณ ได้องค์พระแล้ว แม่พิมพ์ก็สลาย
เพราะฉะนั้น แม้หลวงพ่อตั้งใจปั้นให้เหมือนกัน แต่กระบวนการหล่อที่ยอกย้อนซับซ้อน ทำให้ทุกองค์ไม่เหมือนกัน
หลักการดูหลวงพ่อทับวัดทอง... ที่ว่าถ้าเจอเหมือนกันสององค์ แสดงว่าต้องเป็นพระเก๊หนึ่งองค์ หรือเก๊ทั้งสององค์ไปเลย ยังใช้กันมั่นคง
ดูภาพพระมหาอุตม์วัดทอง องค์ในคอลัมน์องค์นี้ เรียกพิมพ์หัวบายศรี ข้อชี้ให้เรียกชื่ออยู่ที่บริเวณเศียรพระ หลวงพ่อท่านตั้งใจปั้นเส้นยันต์ ที่เริ่มต้นจากปลายพระหัตถ์ ขมวดเกลียวซ้อน และซ้อนเบียดเรียวเล็กขึ้นไปสิ้นสุดที่กลางกระหม่อม ดูรูปทรงรวมๆคล้ายบายศรี
เท่าที่ดูจากภาพในหนังสือของวงการ วัดทองพิมพ์หัวบายศรีมีน้อยมาก อาจเป็นพระต้องใช้ความวิจิตรบรรจง วางเส้นยันต์ยาว...และยุ่งมากกว่าพิมพ์อื่น ซึ่งบางองค์มียันต์ตัวเดียว หลังโล้นไม่มียันต์เลยก็มี
ส่วนองค์ที่พระเศียรมักป้อมๆ กลมๆ เหมือนบาตร เรียกพิมพ์หัวบาตร เทียบจำนวนแล้วมีมากกว่า
หลักที่สอง ยันต์ยุ่งของวัดทอง เส้นยันต์กลมกลืนเหมือนเส้นขนมจีน ส่วนปลายที่ขมวดมักเบียดชิดแน่น ได้สัดส่วนดูเข้มแข็งมั่นคงกว่า เส้นยันต์ยุ่งของมหาอุตม์วัดหนังซึ่งส่วนใหญ่หลวม
องค์นี้เป็นตัวอย่างของเส้นยันต์วัดทอง ที่ประณีตบรรจงที่สุดองค์หนึ่ง ดูฟอร์มองค์พระรวมกับเส้นยันต์แล้ว คนเป็นพระมหาอุตม์วัดทอง แทบจะตัดสินได้เลยว่า เป็นพระแท้
แต่ก็นั่นแหละ ดูความวิจิตรบรรจงขององค์พระ ซึ่งก็น่าจะพอตามหลัก “พิมพ์ถูกต้อง” แล้วก็จริง แต่พระแท้นั้น ต้องคู่ขนานไปกับเนื้อหา ที่ใช้คำว่า “เนื้อใช่”
...
เนื้อมหาอุตม์วัดทอง...ถ้าใช้หลักครู “ตรียัมปวาย” ท่านเขียนตีพิมพ์หลายตอนในนิตยสารพระเครื่อง แล้วก็มีนักเลงดีขโมยเอาไปพิมพ์เป็นเล่มเล็กๆขาย ผมก็ซื้อมาอ่าน
ครูให้หลักดูเนื้อพระวัดทอง ไว้หลายเนื้อ...สำริดดำ แดง เหลือง ตะกั่ว ฯลฯ กระทั่งเนื้อชินหรือเนื้อดีบุก ไปจนถึงเนื้อผง แต่ ตลาดแทบไม่พูดถึงเนื้ออื่น เนื้อเหลือง ฯลฯ ไม่เล่น เล่นแต่เนื้อดำ
ก็เรียบร้อยโรงเรียนพลายชุมพลไปน่ะซี...เจอเนื้อแปลกก็ซื้อได้สบายไม่แพง ส่วนใหญ่ก็ให้เพื่อนไปใช้
วัดทองพิมพ์หัวบายศรี องค์ในคอลัมน์วันนี้ ขนาดองค์จริง สะดุดตา ตรงเขื่องกว่าพิมพ์ธรรมดา...ราวหัวแม่มือ
แต่เมื่อทั้งเส้นสายลายยันต์ พิมพ์ทรง รวมเนื้อหา คราบไคลสำริดดำ เนื้อนิยม ที่เกิดจากการถูกใช้มานาน ในซอกเส้นยันต์ ส่องแว่นให้ดี พอมีดินขี้วัว (ดินไล้หุ่นเทียน) เหลือบ้าง
ดูองค์รวม พิมพ์ทรงเส้นสายสวย เนื้อสำริดกลับดำนุ่มนวลตา...(พระเก๊เนื้อกระด้าง) ถ้าลองเปรียบเป็นขนม รสชาติอร่อยกลมกลืนแบบว่า แทบจะละลายเข้าปาก (ว่าเข้าไปโน่น!)
ข้อแนะนำสำหรับชมรมคนรักวัดทอง เนื่องจากมีภาพถ่ายให้ดูเฉพาะหน้าหลัง...ไม่มีด้านก้น...หลับตามโนเอา...บริเวณนั้น นอกจากสองมือสอดประสานรองก้นแล้ว รอบๆสองมือ จะมีร่องรอยตกแต่งชนวนบางๆ
ตำแหน่งนี้ ถ้ามีรอยตะไบหนัก หรือรอยแต่งไม่เรียบร้อยหมดจด ถือเป็นข้อสังเกตสำคัญ ได้ว่าเป็นพระวัดทองปลอม ที่มีออกมาอาละวาดปาดคอเซียน นานเต็มที.
พลายชุมพล